Tanuki-Anime

Wiem, że ludzie lubią recenzję Aliry14. Też podobały mi się niektóre jej żarty w innych recenzjach…

Ale…

Co za dużo to niezdrowo. :(
To jest portal z recenzjami i recenzent powinien skupiać się na ocenie anime/mangi a nie na złośliwościach.
A ten tekst to w zasadzie nie jest recenzja, tylko jeden wielki hejt, w który w dodatku poprzekręcano fabułę. :/

wstawki to element mojego stylu, wzorowanego na recenzjach amerykańskich recenzentów takich jak Linkara czy też Nostalgia Critic.

No właśnie, tu jest pies pogrzebany. ;/
Owszem, Nostalgia Critic czasami opowiada śmieszne żarty…
Ale on nie jest dobrym autorytetem jeśli chodzi o recenzowanie omawianych tytułów.
W wielu jego odcinkach widać, że skupia się tylko na humorze (nierzadko wątpliwej jakości), a ocenę danej produkcji traktuje po łebakach. Często przekręca fabułę, tylko po to by sobie z niej pokpić (np. stwierdzenie, że w Kosmicznym Meczu jest masa scen gdzie Jordan spędza czas z rodziną. To totalna bzdura, bo jego rodzina była na ekranie może ze 3 minuty :/), ogląda nieuważnie omawiane tytuły (recenzując Sailor Moon jakimś cudem nie wiedział, kim jest Sailor V.! To jak on to oglądał?! :O), albo też wyszukuje jakieś naprawdę wydumane wady (jak czepianie się, że w Upiorze w Operze, ludzie tańczą w pomieszczeniu w kolorze moczu… To widać, chłopak nigdy nie widział Opery Paryskiej, której wnętrze dokładnie tak wygląda. Ale pewnie jakby nakręcili tą scenę przy innej scenografii, to on by się czepiał, że „to nie przypomina prawdziwej opery Paryskiej…”).

Branie sobie na wzór kogoś takiego to zły pomysł.
I Alira14 popełniła dokładnie te same błędy.


Po pierwsze:

Na płynącym statku śpiewa mały chłopczyk. Przygląda mu się syrenka, będąca w jego wieku. Nagle dzieciak wpada do wody. Po chwili budzi się na skale i widzi syrenkę płaczącą nad nim. Kiedy ta zauważa, że ukochany się ocknął (...), ofiarowuje mu w prezencie perłę.

Totalnie poprzekręcana fabuła :(

Powtórzę to co Chudi X:

Niemal nic z tego, co napisała autorka nie miało miejsca. To nie chłopak śpiewał, tylko syrenka. Dzieciak zwabiony jej głosem przyszedł zobaczyć kto to śpiewa. Następnie wpadł do wody (akuratnie tu się zgadza). Syrenka go uratowała i wyciągnęła na plażę (nie na skałę), ale ponieważ nie chciał się obudzić to wtedy użyła na nim mocy swojej perły, aby odzyskał świadomość i jak wiadomo mu ją zostawiła.

Po drugie:

Ta seria bije rekordy w braku logiki. Nawet ja wiem, że perły, dzięki której mam szansę dorosnąć, nie daje się w prezencie chłopakowi

.
Nie dała mu jej w prezencie, tylko użyła jej by go uratować kiedy myślała, że zginął. To ma sens, że ją wtedy zostawiła, jeśli bała się że on nie przeżyje.
A poza tym ona miała jakie 6­‑7 lat. Pewnie wtedy nawet nie zdawała sobie sprawy jak ważna jest ta perła ;)

Po trzecie:

Razem z siostrami poszukuje ona perły, którą dziesięć lat temu podarowała swemu ukochanemu.

Nie dziesięć, tylko siedem lat temu ;)

Po czwarte:

jak się pod wpływem wody zmienia w syrenę, to się nie idzie na plażę pełną ludzi

Przecież kiedy one są na plaży pełnej ludzi nie wchodzą do wody (co chwilę to podkreślają, że nie mogą się zmoczyć) i cały czas starają się trzymać z daleka od innych plażowiczów.
A poza tym, syrenki z H2O – Wystarczy Kropla miały tą samą przypadłość i też chodziły na plażę gdzie było dużo ludzi przy zachowaniu pełnej kontroli ;)

Po piąte:

dwunastoletni Kaito (...) zacznę podejrzewać dwunastolatkę

Oni mają 14 lat, a nie 12 ;)

Po szóste:

Skoro już mowa o słodkościach. Czasami podczas oglądania żałowałam, że nie mam kombinezonu ochraniającego przeciw promieniowaniu. Przynajmniej gogli. Coś tak różowego musiało być napromieniowane. Pewnie efekty uboczne będzie widać dopiero za dziesięć lat… Jeżeli przeżyję do tego czasu. Nie wiedziałam, że istnieje aż tyle odcieni różowego! (Człowiek uczy się przez całe życie…) Jak nie róż, to musiało być coś milutkiego: co chwila jakieś pluszowe gadżety, słodkie zwierzątka, urocze dziewczątka

Przepraszam… O jakim anime my rozmawiamy? Bo na pewno nie o Mermaid Melody! :O
Oglądam pierwszy odcinek, drugi, dziesiąty…
Jaki róż? Nie widzę tutaj żadnego nadmiaru tego koloru!
Cała grafika i kolorystyka są typowe dla shoujo, nie ma tu nic jaskrawego, ani cukierkowego, a jedyne różowe elementy jakie wypatrzyłam to ogon i strój Luchii. ;)
Nie dostrzegłam też żadnych pluszowych gadżetów (naszyjniki z perłami i mikrofony nie są niczym dziwnym), zbyt słodkich zwierząt (normalny pingwin, meduza, delfin) ani nic, co miałoby być w jakikolwiek sposób przesłodzone i odbiegałoby od normy nastoletnich romansów. ;)
Chyba recenzentka w życiu nie widziała żadnego filmu z Barbie ;)

Po siódme:
w rysunku trochę przesadzono z, ekhm… proporcjami. dwunastoletni Kaito nie może mieć takiej klaty piersiowej bez użycia sterydów! Niektóre z dziewczynek miały zbyt krągłe kształty, ale w porównaniu do innych anime wyglądały w miarę normalnie (nigdy nie myślałam, że zacznę podejrzewać dwunastolatkę o silikon!)
Pomijając, że zdanie zaczyna się z małej litery… To z tym silikonem i sterydami, to już naprawdę jest doszukiwanie się wydumanych wad na siłę, żeby tylko mieć się do czego przyczepić i sobie z tego pokpić. Tak jak Critic… :/

Po ósme:

Jeśli ktoś lubi słodziutkie piosenki o miłości, nie zawiedzie się. Są prawie cały czas (moje biedne uszy…).

Akurat. Wcale nie są cały czas. Mamy raptem 1­‑2 na odcinek. I są one bardzo krótkie. ;) Chyba autorka recenzji w życiu nie była na żadnym musicalu ;)
A poza tym czego recenzentka oczekuje od muzycznego anime? Sztuk walki…? XD

Po dziewiąte:

Scena, w której Luchia przestaje nienawidzić Kaito i natychmiast wyznaje mu miłość, sprawiła, że spadłam pod krzesło i miałam małe problemy ze wstaniem. Jeżeli tak wygląda życie uczuciowe nastolatków, to ja mam sześćdziesiątkę!

Właśnie taka scena pojawiała się ostatnio w serialu  kliknij: ukryte  BrzydUla 2 ;)
 kliknij: ukryte  Ula i Marek pod koniec sezonu pokłócili się, niby pokazując widzowi jak bardzo się nie znoszą i zakończyli swój wywód o wzajemnej niechęci... namiętnym pocałunkiem :) <3 Więc to chyba nie jest wcale takie dziwne ;)

Po dziesiąte:
Gdzie jest akapit o muzyce?
Dlaczego w recenzji muzycznego anime nie oceniono muzyki? :O
Przecież w przypadku serii gdzie muzyka odgrywa główną rolę to powinna być podstawowa ocena. :/
Recenzentka napisała tylko tyle:

Niesamowicie popowym i słodziutkim głosikiem śpiewa o miłości. Może twórcy myśleli, że widzów to zachwyci, wzruszą się pięknem i pomysłowością tej sceny? Mnie zamiast tego nasuwały się różne dziwaczne myśli. Czy to nowy rodzaj samoobrony? Zafałszowanie/zaśpiewanie (niepotrzebne skreślić) wroga na śmierć? Próba zrobienia biednym demonom prania mózgu? Nowy sposób lansowania pop­‑idolek? Chyba zacznę bać się morskich kąpieli… Jeszcze jakaś ubrana na różowo dziewczyna wynurzy się znienacka, trzymając mikrofon…

Z tego całego fragmentu NIC NIE WYNIKA :( To jest po prostu jeden wielki złośliwy hejt, z którego czytelnik nie dowiaduje się niczego o ścieżce dźwiękowej…

To samo tyczy się bohaterów. Nie ma akapitu o postaciach, ani nawet słowa o Hanon, Rinie i innych syrenach. Cała recenzja brzmi tak jakby ona była jedyną główną bohaterką w tym anime. ;(

Podsumowując.
Osobiście uważam, że to nie jest dobra recenzja.
Moim zdaniem Alira14 poszła tą samą drogą co Nostalgia Critic i skupiła się na złośliwościach. A samą ocenę danego tytułu potraktowała po macoszemu i nie postarała się z tekstem (stąd tyle błędów jak np. ten z wiekiem bohaterów).
Podobnie jak z recenzją Tokyo Mew Mew gdzie ta sama recenzentka również poprzekręcała informacje (błędy w nazwisku głównej bohaterki, w nazwie kawiarni itp.).
Już lepsza jest ta jej recenzja Witchblade bo tam pomimo żartów jest jakaś ocena postaci, fabuły, walk, grafiki, muzyki czy nawiązanie do innych tytułów i pierwowzoru.
I tak powinna być zbudowana recenzja.
A ta Mermaid Melody to po prostu przerost (złośliwej) formy nad treścią. :)
Można sobie pozwalać na żarty w recenzjach – ale nie za dużo :)

Jak skończę oglądać to anime chętnie napiszą recenzję alternatywną ;) Postaram się wypełnić te braki o bohaterach i muzyce ;)

Oglądam te Anime od jakiegoś czasu, i mnie całkiem wciągnęło.
Mi również te romantyczne uratowanie przed utonięciem przypomniało Małą Syrenkę,ale tylko początek był taki.. Bo potem fabuła jest zupełnie inna…
Mam już swoją ulubienicę- Lina <3 Dlatego,że jest taka skryta, tajemnicza oraz poważna; nie tak jak Luchia i Hanon.Gdy Lina się uśmiecha to i ja :D
Podłożony głos Luchi mnie przeraża, jak go tylko usłyszałam to padłam. Przeraził mnie również fakt tego,że nie słychać u postaci w niektórych momentach uczuć-  kliknij: ukryte  np gdy Hanon płakała.
Luchia mnie trochę dobija,co odcinek jest:" Kaito to! Kaito tamto!” Nie wspomnę,że prawie wszędzie za nim chodzi… Rozumiem,że się zakochała…ale… v.v
Polubiłam szczerze piosenkę „Legend of Mermaid” <3 Według mnie jest śliczna <3 Najlepsze wykonanie jest z trio <3
Mimo wad,które wymieniłam Anime jest wciągające oraz zabawne.. Mam nadzieję,że dotrwam i obejrzę do końca mimo obsesji Luchi…

Przeżyłem, jestem cały i zdrowy, nie wykryto u mnie raka na skutek poddania ogromnej ilości słodkości. Tęczą nie rzygam.

Bardziej na serio, całkiem sympatyczny odmóżdżacz. Gdyby nie mnóstwo zbędnych fillerów byłoby z tego całkiem dobre anime magical girls. Czasem jednak warto zaczekań na koniec publikacji pierwowzoru i wtedy kręcić anime. Szkoda również, że syrenki miały tak mało piosenek w swoim repertuarze.

Nie ustrzegło się ono również idiotycznych błędów i niedociągnięć – choćby palenie ogniska w środku budynku czy posiadanie przez wodne demony własnego helikoptera (tiaa, skąd niby Black Beauty Sisters miały wziąć na niego pieniądze, a co dopiero nauczyć się go pilotować?)!!

Reasumując, MMPPP nadaje się idealnie w ramach odmóżdżacza na pochmurne dni i popołudnia oraz chłodne wieczory. Traktowanie go zbyt poważnie może sprawić, iż do końca nie dotrwacie xD

Na zakończenie – nie dziwię się, że Dark Lovers i Black Beauty Sisters robiły takie przerażone miny na zakończenie występów Syrenek, jakby do mnie strzelano serduszkami to też bym się bał!

Teraz obejrzałem całą serię. Nadal sądzę, że manga jest lepsza. Tak jest zazwyczaj. Pierwowzory z reguły są lepsze. Jednak teraz zmieniłem zdanie. Seria zasługuje na 8/10.

Jak wspominano we wcześniejszych komentarzach, w pierwszym akapicie recenzji jest sporo błędów.

Niemal nic z tego, co napisała autorka nie miało miejsca. To nie chłopak śpiewał, tylko syrenka. Dzieciak zwabiony jej głosem przyszedł zobaczyć kto to śpiewa. Następnie wpadł do wody (akuratnie tu się zgadza). Syrenka go uratowała i wyciągnęła na plażę (nie na skałę), ale ponieważ nie chciał się obudzić to wtedy użyła na nim mocy swojej perły, aby odzyskał świadomość i jak wiadomo mu ją zostawiła.

Anime wybitnym nie nazwę, ale do dziś czasami w głowie pojawiają mi się piosenki z niego… nana ino no kaze miku karete… ogólnie to znam gorsze tytułu :P

Niedawno czytałem mangę i mi się podobała, no to obejrzałem tę serię. Manga była zdecydowanie lepsza. Niektóre piosenki nawet mi się podobały, fabuła też dość ciekawa( pomijając fakt, że rozwija się w wręcz ślimaczym tempie). Najgorsze w tej serii były głosy głównych bohaterów( a zwłaszcza Luchii i Karen ). Aż erze mówiąc myślę, że można by z tego zrobić 13 odcinków lub serię OAV. Manga,jak już muwiłem, jest 10 razy lepsza. Chociaż i tak jest dobrze w porównaniu z drugą serią ( pure ). Ogólnie oceniam to na 7/10.

Przez przypadek trafiłam na tą serię. I żałuję….Jedyna rzecz która podobała mi się w tej serii to piosenka Voice In The Dark ( jak ktoś nie słyszał to tu jest link [link] )

Boże.! Nic gorszego nie oglądałam. Dokładnie jak w recenzji. 'Choć a zabije Cię śpiewem' . Nic bardziej beznadziejnego nie widziałam..

Proszę mi tu nie mówić, że anime jest beznadziejne! (No dobra może i jest) Ale mimo to świetna z niej komedia­‑romantyczna! Polecam.

Wszędzie, gdziekolwiek zobaczę recenzje tego tytułu, czytam: słodziutkie, różowe dziewczynki. Och, jasne, szczególnie Rina i Sara. Ale co do innych się zgadzam, bo Luchia jest po prostu jedną, wielką RUSZOFFĄ pomyłką. Ma ogromny jak na swój wike biust i jest straszliwie chuda, ponadto jej głos brzmi, jakby zakleiła się mordoklejką (Borze zielony i jezu kolczasty). Seria jest fajna, nie żartuję, ale tylko wtedy, jeśli się nie podchodzi do tego na poważnie. Gaito, moim zdaniem, jest po prostu ka­‑pi­‑tal­‑ny. Płaszczyk, różyczki, winko – a wszystko po to, żeby być ZUYM. Pozostałe „zue” bohaterki są zdrowo szurnięte, oprócz Lady Bat, który NIE jest Oną.
Rina i Sara nie były chyba tworzone przez osoby od Luchii i Różowej Spółki, bo są wyraźnie inne. I za to plus: nie zniosłabym słodkiej Riny/Sary.
And last one: co do „serii dla dziesięcioletnich dziewczynek” – to jest żałosne. Brzmi jak słowa kogoś, któ uważa się za „starszego i mądrzejszego”. To, że niektóre dziesięciolatki lubią różowy i jeszcze bawią się lalkami, to nie powód, żeby używać takich określeń.

Zetknęłam się z MM całkowicie przypadkowo. Kiedy obejrzałam pierwsze odcinki, pomyślałam sobie „Kurde, ale to głupie”. Jednak, o ironio, wciągnęło mnie to i obejrzałam do końca. Anime jest bardzo odmóżdżające – to nie ulega kwestii. I niesamowicie cukierkowe. Osoby kompletnie nie trawiące tego typu anime nie powinny oglądać – ale miło obejrzeć czasem coś lekkiego, głupiego, pośmiać się itd. Może jestem naiwna, ale dla mnie oglądanie było przyjemnością, kreska jest śliczna, chodź proporcje są skopane, przyjemne dla oka, wszystko jest takie typowe dla magical girls, mimo wszystko jest ok. Ocena jest trochę za sroga, anime to ma wiele wad i naprawdę dużo zalet, uważam na przykład, że miłość Luchii i Kaita jest bardzo fajna. Niby niczym się nie różni, ale po prostu lubię tą parę oglądać. Ale ze śpiewem fioletowej syrenki się zgadzam. To była masakra – nawet ja nie wytrzymałam. Przesadzili. Reszta seiyuu jest w porządku, naprawdę. Głosy pasują. Piosenki są megalukrowe, czasem drażnią uszy, ale da się wytrzymać. Jak się wsłuchać, parę piosenek ma ładną melodię, trzeba by było usunąć zbędne szczegóły. Np. Return to The Sea nie jest cukierkowa, acz bardzo mi się podoba. Na pierwszy rzut oka – zgadzam się – to anime to porażka. Jak się przyjrzeć, naprawdę nie jest AŻ takie złe.

Jest to typowe anime dla najmłodszych: milusie i naiwne postacie, słodkie pioseneczki, cukierkowate scenki, prosto opowiedziana historia która nie wymaga od widza jakiegokolwiek wysiłku intelektualnego. Możliwe, że 7 -latkom to się podoba. Mnie nie za bardzo.
Brak jakiejkolwiek pomysłowości i oryginalności. Wszystko to, co zostało zawarte w tym anime, było maglowane już 1000 razy.
Tak więc, mamy stadko słodkich, kochliwych i uroczych nastoletnich syrenek. Mamy cudownych chłopców, będących obiektem westchnień bohaterek. Mamy złe, czarne charaktery chcące zawładnąć morską krainą, mamy zaklęcia i magiczne mundurki… Czy naprawdę nie można było stworzyć czegoś bardziej poruszającego?

Jeśli ktoś lubi śliczne czarodziejki, lukier i zero myślenia – to powinien to anime dodać do swej kolekcji. Dla bardziej wymagających jest to strata czasu.

Super Bajka.
Najbardzej lubie Hanon Hosho ona jesta boska.
Inne tez lubie….......

No dobra, anime przybijające. Pierwsze wrażenie, po pierwszym odcinku, to coś nie tak z proporcjami – chodzi tu o wieelkie głowy, choć kreska w rzeczy samej śliczna. Drugie wrażenie – pingwinowate, gadające coś – wtf?
Przetrwałam ileśnaście epów, kilka razy rezygnując i wracając, aż zatrzymałam się na dobre przy wejściu i śpiewie Fioletowej Syrenki. Tego moje uszy nie dały rady przetrwać – gorszego fałszu jeszcze nie słyszałam x_O. I oto historia mojego zetknięcia z MMPPP.

Płetwą go!

bardzo mi się to podoba a pyzatym ocena jest za sroga najlepsze są wersje JAPOŃSKA I WŁOSKA

ogladalam już wiele anime, a to jest najbardziej eee… inne? Mnóstwo różowego i tej słodyczy.

Ps. a ten Kaito to totalna ślepota.

Na wstępie powiem że ta recenzja oddała dokładnie wszystkie moje odczucia co do tego anime ! Słodko, różowo i bez logiki ! Czyli to co pustaki / Lalki Barbie ( nie potrzebne skreślić) kochają najbardziej.Jak się ma ponury dzień to może rozśmieszczyć ale ostrzegam ... taka ilość głupoty może człowieka jeszccze bardziej dobić. Anime bardzo skuteczne na czterolatki ... siedzą cicho śliniąc się do ekranu. Ehhh tylko trzeba dać im słuchawki bo inaczej człowiek może się pochorować od tych „miłosnych” piosenek.