Tanuki-Anime

Miyu na pierwszy rzut oka wydaje się zwykłą, nieco zamkniętą w sobie nastolatką. Jednak, jak wiadomo, pozory mylą. Tak naprawdę pochodzi z pradawnego rodu wampirów i od wieków zajmuje się polowaniem na zbłąkane shinma. Wraz z towarzyszem – Larvą, zamaskowanym zachodnim shinmą o długich pazurach, wysłanym niegdyś, by ją zabić, wędruje w poszukiwaniu demonów.

Jako rasowa wampirzyca żywi się ludzką krwią. Jej ugryzienie nie zmienia jednak w wampira ani nie powoduje śmierci, pozwala natomiast żyć dalej w błogiej nieświadomości. Czosnek czy krzyżyk nie są w stanie jej zaszkodzić. Bez problemu porusza się w biały dzień. Nie straszy ofiar (ani widzów), wzbudza sympatię, a nawet litość. Obserwujemy ją i poznajemy jej historię oczami spirytualistki, Himiko Se.

Jak widać, Vampire Princess Miyu, wbrew pozorom, nie opowiada o istotach, które we dnie sypiają w trumnach w ogromnych, ponurych zamczyskach, a nocami polują na niewinne ofiary. Jest to nastrojowa opowieść, pełna elementów typowo japońskich, historia zagubionej dziewczynki, pragnącej żyć jak normalny człowiek, której przeznaczone zgotowało jednak zupełnie inny los.

Trudno tu mówić o dynamice. Walki toczone z shinma nie są walkami, do jakich jesteśmy przyzwyczajeni – od początku wiadomo, że przeciwnik nie ma żadnych szans. To raczej rytuał odsyłania zbłąkanych demonów. Kreska jest porządna, choć momentami nie bardzo mi się podoba, animacja zaś zaskakująco dobra, wziąwszy pod uwagę, iż seria jest starsza ode mnie. Muzyka składa się wyłącznie z prześlicznych, typowo japońskich utworów, które dodatkowo podkreślają niezwykły nastrój.

Muszę jednak zarzucić brak spójności między odcinkami. Oczywiście, traktować je można po prostu jako cztery oddzielne historie, jednak nieraz miałam wrażenie, że jakiś wątek nie został domknięty, lub też, co gorsza, otwarty właściwie. Możliwe, że to „zasługa” wersji, którą widziałam i że coś było wycięte, ale raz czy dwa nie miałam zielonego pojęcia, o co chodzi i skąd to się wzięło tak nagle…

Anime to na pewno nie nadaje się dla widzów poszukujących rozrywki. Momentami przytłacza, jako horror nieraz potrafi przestraszyć. Jednak jest jak najbardziej godne polecenia. Stanowi miłe zaskoczenie wśród produkcji, nastawionych na akcję. Nie zmusza też do wielogodzinnych przemyśleń, ani nie jest specjalnie skomplikowane. Sam pomysł niewinnej dziewczynki w roli (nie tak) krwiożerczego wampira jest trafny i oryginalny, oglądając nie ma się wrażenia, że to już gdzieś było. Pani Kakinouchi, autorce mangi, na której podstawie powstała seria, udało się stworzyć zupełnie inny wizerunek tych strasznych w kulturze europejskiej istot i chociażby dlatego obok tej pozycji nie powinno się przechodzić obojętnie. Polecam jako wartą obejrzenia ciekawostkę, szczególnie ze względu na nastrój.