Tanuki-Anime

Yazawa Geijyutsu Gakuen to szkoła nieco różniąca się od innych placówek edukacyjnych. Tu bowiem kładzie się nacisk na rozwijanie talentów twórczych wychowanków. Niezależnie, czy ktoś rysuje, szyje ciuchy, czy tworzy programy komputerowe – jeśli ma pasję i chce ją rozwijać, szkoła ta przyjmie go w swoje progi. Tam też uczęszczają bohaterowie tego anime. Dwójka z nich, Mikako i Tsutomu, to przyjaciele z dzieciństwa. Znają się od zawsze, mieszkają naprzeciwko siebie, razem chodzą do szkoły i w zasadzie nie wiadomo nawet, kiedy z dwójki przyjaciół stali się parą. Na dobrą sprawę zresztą nawet dla nich nie jest to oczywiste. Co gorsza, Tsutomu, z racji uderzającego podobieństwa do znanego piosenkarza często bywa otoczony wianuszkiem fanek, co wydaje się mu nie przeszkadzać. Dodawać nie muszę, że na Mikako, obdarzoną dość wybuchowym temperamentem, działa to jak płachta na byka. Bo jak tak można, żeby jej chłopak… ale czy to na pewno „jej chłopak”? W końcu oficjalnie miłości sobie nigdy nie wyznali…

Poza Mikako i Tsutomu mamy tu jeszcze garść innych barwnych postaci. Yuusuke to młody, zamknięty w sobie rysownik. Wzdycha do Mariko, zwanej powszechnie „body­‑ko” z racji figury modelki i skąpego stroju. Brat Mariko, Shintarou, chłopak o aparycji rastamana, uwielbia rzeźbić. Risa to klasyczna gotka o wściekle czerwonych włosach i raczej spokojnym (wbrew barwie fryzury) usposobieniu, zajmująca się projektowaniem strojów charakterystycznych dla jej subkultury. Mai to lolitka, zwana pieszczotliwie P­‑chan, której hobby jest projektowanie pluszaków. Niezdejmujący nigdy okularów Jirou spędza cały czas przy swoich ukochanych komputerach, tworząc gry. Cała ta kolorowa paczka bierze właśnie udział w szkolnym festynie, połączonym z pchlim targiem, który ma pomóc w promocji placówki. Właśnie w ciągu trzech dni trwania festynu rozgrywa się akcja tego filmu.

Filmu? Gokinjo Monogatari Movie we wszystkich spisach klasyfikowany jest jako film, ale trwa zaledwie trzydzieści minut, stąd moje wątpliwości. To wprowadzenie do liczącej pięćdziesiąt odcinków serii telewizyjnej, pokazujące w nieco inny sposób zawiązanie wątku romantycznego między Mikako a Tsutomu. Jednak już ten film (jakoś mam opory związane z używaniem tego słowa) dość dobrze pokazuje klimat anime. Wystarczy spojrzeć na kreskę, a wszystko będzie jasne. Za Gokinjo Monogatari odpowiada słynna Ai Yazawa, autorka Paradise Kiss i Nany (postaci z tego pierwszego tytułu od czasu do czasu pojawiają się w serii telewizyjnej). Jej charakterystyczny sposób deformacji sylwetek, ekstrawaganckie ubiory, nawiązywanie do młodzieżowych subkultur – wszystko to znajdziemy i tutaj. A poza tym specyficzny optymizm i radość życia. Bohaterowie Yazawy to postaci zwykle bardzo realistycznie nakreślone, ale jednocześnie dalekie od emujących ponuraków. Tak jest i w tym tytule.

Projekt postaci może niektórych odrzucić. Anime pochodzi z połowy lat dziewięćdziesiątych, a powstawało równo z mangą. Ai Yazawa rysowała wtedy nieco inną kreską niż później, jej bohaterowie wyglądali mniej realistycznie niż postaci z np. Nany. Dotyczy to zwłaszcza charakterystycznych kończyn, patykowatych, jak tylko się da. Podobnie rzecz ma się z twarzami – trudno je nazwać konwencjonalnymi. Autorka wypracowała swój styl, a anime dość wiernie go oddaje. Czy przypadnie on do gustu – to już rzecz względna. Fanom Yazawy zapewne nie będzie przeszkadzać. Wspomnę jeszcze o piosenkach – wpadają w ucho i słucha się ich całkiem miło. Nie nazwałbym ich wypełniaczami.

Pisałem już, że ów quasi­‑film trwa trzydzieści minut. To raczej zachęta do zapoznania się z całą serią. W moim przypadku mogę stwierdzić, że zadziałało, bo po skończeniu oglądania Gokinjo Monogatari Movie postanowiłem wziąć się za serial TV. Fanom Ai Yazawy rekomendacji zapewne i tak nie potrzeba, a jest ich w naszym kraju sporo, biorąc pod uwagę, że Paradise Kiss tej autorki był jedną z najlepiej sprzedających się nad Wisłą mang.