Tanuki-Anime

Dla czternastoletniej Shizuku najważniejsze w życiu są książki. Głowę ma nabitą niezwykłymi historiami, próbuje tłumaczyć piosenki z angielskiego i czyta, kiedy tylko znajdzie chwilę czasu. Bywa to dość trudne, gdy się mieszka z matką studentką, ojcem bibliotekarzem oraz siostrą, planującą się uniezależnić, i trzeba często pomagać w domu, jednak dziewczyna wypożycza ze szkolnej biblioteki coraz to nowe książki. Choćby dlatego, że intryguje ją osoba, której dane regularnie pojawiają się na kartach bibliotecznych. Jaki może być ten tajemniczy Seiji, czytający to samo, co ona? Na pewno nie taki, jak na przykład to niewychowane chłopczysko, które ostatnio wyśmiało jej przekład ulubionej piosenki! Bez wątpienia kocha książki i byłby dla Shizuku pokrewną duszą…

Pewnego słonecznego dnia Shizuku wybiera się do miejskiej biblioteki, w której pracuje jej tata. Wsiadając do metra nie spodziewa się, że będzie to podróż inna niż wszystkie. Jednak po chwili zauważa okrągłego jak księżyc w pełni kota, wskakującego na siedzenie obok. Kot podróżujący metrem? Zupełnie jak w opowieści! W dodatku wysiada na tym samym przystanku, więc może by sprawdzić, dokąd się uda? Niczym Alicja za Białym Królikiem, Shizuku biegnie za kotem ku największej przygodzie swego życia. Droga wiedzie do antykwariatu pełnego bajecznych przedmiotów, wśród których króluje figurka dostojnego kota o błyszczących oczach. W tym zachwycającym miejscu dziewczyna spotyka pewnego sympatycznego i mądrego staruszka oraz wspomnianego już nieuprzejmego chłopaka… Chociaż, czy naprawdę nieuprzejmego? I dlaczego jego imię jest tak niepokojąco znajome?

W tym miejscu lepiej przerwać, bo inaczej można by opowiedzieć cały film. Płynie on spokojnie, bez nagłych zwrotów akcji, a zarazem każda jego minuta jest istotna. Nie ma tu groźnych potworów, dramatycznych scen – jest prosta i ciepła historia o życiu, marzeniach i odkrywaniu w sobie talentu. A jednak wciąga, ma w sobie spory ładunek emocjonalny oraz niepowtarzalny klimat. I oczywiście, jak to w filmach studia Ghibli, znalazło się w tej niby zwykłej obyczajówce miejsce dla odrobiny niezwykłości, a to dzięki kotom. Gruby kocur o wielu imionach i domach, który według Seijiego jest w połowie duchem, a także Baron, kocia figurka, która staje się źródłem natchnienia Shizuku – każdy z nich ma swoje tajemnice i jakąś ważną naukę do przekazania…

Grafika urzeka przede wszystkim tłami, takimi jak panorama widoczna z antykwariatu, czy kraina, którą Shizuku przemierza w towarzystwie Barona na kartach swej opowieści. Muzyka również trzyma poziom, a motywem przewodnim jest piosenka Take Me Home, Country Roads – najpierw śpiewana przez Olivię Newton­‑John, później zaś w przekładzie i wykonaniu głównej bohaterki. Ogółem warto, warto i jeszcze raz warto obejrzeć, choćby po to, by odnaleźć w tym filmie odbicie własnych marzeń i wątpliwości – i jeszcze raz przemyśleć sobie parę spraw.