Tanuki-Anime

Seiji „Wściekły Pies” Sawamura ma w szkole opinię chuligana. Nie do końca to prawda. Nie atakuje słabszych i ma raczej sympatyczną, acz wybuchową osobowość oraz poczucie humoru ze skłonnością do ironii. Chętnie dałby sobie spokój z bijatykami, ale niestety miejscowe młodzieżowe gangi za żadne skarby świata nie chcą mu puścić płazem zniewag i porażek. Przemoc rodzi przemoc – za dwóch pobitych mści się czterech następnych. A za tych czterech… Do tego Seijiego dręczy jeszcze jedno zmartwienie – absolutny brak powodzenia u płci przeciwnej. Po dwudziestym koszu z rzędu wraca załamany do domu, pada plackiem na łóżko i zaczyna się poważnie martwić, czy przypadkiem nie spędzi reszty żywota ze swoją prawą ręką jako dziewczyną… Przewrotny los traktuje jego obawy zbyt dosłownie. Nagle prawa dłoń Sawamury zmienia się… w dziewczynę – co przyprawia nieszczęsnego samotnika o duży szok. Po ochłonięciu dowiaduje się, że panna, która zastępuje jego prawicę, czuła coś do niego od dłuższego czasu, a całe zajście szokuje ją równie mocno jak Seijiego.

Midori no Hibi to udane połączenie szkolnego romansu, komedii i osobliwego pomysłu. Gagi i wątki romantyczne są tutaj tak zrównoważone, że trudno określić, który z gatunków ma przewagę. Co więcej, obydwie części składowe stoją na dobrym poziomie. Scenki mające rozśmieszyć widza nie są drętwe – często będziemy mogli spaść z krzesła, obserwując relacje Seijiego i jego prawicy („Nie mogę się cieszyć, kiedy moja prawa ręka wyznaje mi miłość”). A skoro już o tej dwójce mowa – wątek romantyczny nietypowej pary poprowadzony jest interesująco, podobnie jak cała fabuła. Pojawia się oczywiście trójkąt – w Seijim podkochuje się po cichu Ayase, koleżanka z klasy. Pomysł, a także potencjał serii został należycie wykorzystany, co cieszy.

Bardzo mocną stroną serii są bohaterowie, zwłaszcza Seiji, siedemnastoletni rozrabiaka – samotnik. Wprawdzie motyw „łobuza o dobrym sercu” jest nieźle eksploatowany w anime, ale ten łobuz w miarę się wyróżnia. Nigdy nie atakuje pierwszy, co więcej – ma takie same zmartwienia, jak nieatrakcyjny i niemodny nastolatek, którego dziewczyny unikają jak zarazy. Niejeden facet, patrząc na jego wewnętrzne monologi powie „Rany, skądś to znam…” Charakter także ma ciekawy. „Wściekły Pies” to chłopak ironiczny, wybuchowy i opryskliwy (jak niejeden samotny nastolatek), ale w głębi duszy miły i gotów do poświęceń, kiedy czas ku temu.

Natomiast jego partnerka to dziewczyna z dobrego domu. Jest miła, sympatyczna i pełna energii. Stara się z całych sił przypodobać Seijiemu oraz zrekompensować mu brak słynnej wśród okolicznych chuliganów „diabelskiej prawej dłoni”. Udaje się to jej ze zmiennym skutkiem: jednym razem ratuje mu skórę, innym zaś przyprawia o zawrót głowy. Tak czy owak, ich relacje wychodzą na plus, mimo że Seiji traktuje Midori bardziej jak prawą rękę, niż podkochującą się w nim dziewczynę.

Z drugoplanowych postaci należy wymienić z pozoru zimną i nadętą, ale w głębi duszy kobiecą Ayase, Miyanoharę – przyjaciela Sawamury, Shiori – córkę sąsiadów, Shuuichiego – maniaka na punkcie pacynek, Koutę – przyjaciela Midori z dzieciństwa oraz Rin Sawamurę – rozrywkową łobuziarę i siostrę Seijiego. Wszyscy – zwłaszcza ta ostatnia – dodają uroku serii i często całe odcinki są poświęcone ich relacjom z głównym bohaterem.

Seria jest nowa, zatem grafika powinna być na poziomie – i nie rozczarowuje. Miejskie scenerie są ładnie narysowane. Momentami twórcy stosują elementy 3D, które na szczęście nie rażą. Wygląd bohaterów może nie obfituje w detale, ale jest przyjemny dla oka. Muzyka pasuje do klimatu, zarówno w scenach romantycznych, jak i komediowych.

Pomimo paru niedociągnięć fabularnych serię ogląda się świetnie, choćby ze względu na genialny w swojej prostocie pomysł. Powiedzenie samotnych nastolatków „Najlepsza dziewica to twoja prawica” nabiera nowego, komiczno­‑romansowego wymiaru. Nie spodziewałem się romansu, czy nawet komedii romantycznej w takim wydaniu. Twórcy pokazali, że nawet używając wytartego szablonu można wnieść w temat sporo świeżości. Ósemka.