Tanuki-Anime

Ja z kolei Ponyo byłam niezbyt zachwycona i zaczęłam tracić wiarę w Ghibli dla małych i dużych. Tymczasem w Arrietty odnalazłam to, co tak zachwyciło mnie w starszych filmach Miyazakiego np. w Totoro. Ta cicha i niesamowita magia codzienności, którą tu pokazano niezwykle umiejętnie i z wyczuciem. Zmiany fabularne względem oryginału są znaczące, ale z tego, co wyczytałam na jego temat, anime wypada jednak lepiej. Dlaczego? Lepsza konkluzja przede wszystkim. I w sumie inna problematyka – trochę może odrobinę to przedramatyzowane, ale w gruncie rzeczy całość wypada całkiem nieźle. A co najważniejsze, ma klimat. Przez duże „K”. I muzykę… Piosenka końcowa jest śliczna, choć akcent piosenkarki kaleczy uszy momentami.

Właśnie obejrzałam, coś pięknego. Absolutnie nie dla fanów szybkiej akcji itd. Szczególnie zachwyciła mnie ścieżka dźwiękowa („Arrietty Song”!) A graficznie – wiadomo, przecież to Ghibli. :) Polecam serdecznie.

Film sympatyczny, ale nie jest to ta sama liga, co Ponyo. Ładne, ręczne tła i oszczędne używanie komputerów (bądź używanie ich tak, że tego nie widać) dodaje temu filmowi naprawdę sporo uroku, podobnież seiyū i muzyka Cécile Corbel, ale film mimo wszystko nie urwał mi głowy. Tym niemniej ci, którzy Ghibli znają i lubią, obejrzeć muszą obowiązkowo.

Swoją drogą, mam nadzieję, że Monolith nie wyrżnie takiego wała, jak w przypadku poprzedniego filmu Ghibli, i Arrietty trafi u nas do kin, i to z dubbingiem. Było nie było, to film dla dzieci, więc lektor i napisy nie wchodzą w grę. Nawet jeśli polskie – i ogólnie zachodnie – dzieci umrą na tym filmie z nudów, a to za sprawą licznych scen, w których bohaterowie nic nie mówią, a na ekranie dzieje się niewiele poza pokazywaniem widoczków.

Już się nie mogę doczekać, by to zobaczyć. Cicho liczę na polski dubbing. Jak zwykle przecudnie dopracowane plenery, a tym razem piękna celtycka muzyka Cecile Corbel dodaje jeszcze więcej magii. Prawdziwy rarytas w animacji długometrażowej.