Tanuki-Anime

Moja pierwotna ocena serii była zaniżona z powodu nierealnego wręcz wyglądu Hagu­‑chan oraz irytującej mnie nieco postaci „głównego” bohatera – którego osoba niczym klamra rozpoczyna i spaja to anime.

Pomimo przerw w oglądaniu nie ma tu postaci, o których bym szybko zapomniała. Ani fabuły – choć to głównie okruchy życia.

Ostatnie dwa lub trzy odcinki podniosły moją ocenę aż o dwa punkty. I sprawiły, że chciałabym Hachimitsu and clover polecić wielbicielom takich niespiesznych i momentami emocjonalnych okruszków.

Zwłaszcza, że finał napełnił mnie prawdziwym ciepełkiem :)

Nareszcie od odcinka 14ego coś drgnęło i seria poszła do przodu. Działanie na senne zakończone ;) Jednak zmiana perspektywy na Mayamę to ciekawe rozwiązanie

Straszliwie według mnie skrzywdzili postać Hagu­‑chan. Prawie zerowa mimika, wyraz twarzy mocno bezmyślny, wzrost karlicy albo ośmiolatki. Cały czas pokazują z nią głupie scenki jeszcze bardziej wskazujące na dziecinność.

Dobrze chociaż, że nie wymazali jej empatii, wrażliwości i charakteru

Nie rozumiem komentarzy w stylu ''nuda czy brakowało akcji'',ludzie jak chcecie akcji to chyba wam się pomyliły gatunki,mnie osobiście urzekła ta historia,te dialogi i przemyślenia,właśnie tego na codzień nawet w zwykłych serialach mi brakuje.O nostalgicznych wątkach nie wspomnę,do kreski można się przyzwyczaić jak jest sensowna fabuła,(nie podobały mi mnie się tylko openingi).Coś dla wrażliwców,móze dlatego zdania są podzielone,bardzo życiowe dylematy.

Honey&Clover jest kwintesencją tego, co kocham w japońskiej kulturze. Mamy tutaj przede wszystkim niezwykłą, wszechobecną delikatność, która mnie osobiście zwala z nóg i nie pozwala zapomnieć o serii. Melancholia wymieszana jest z pozytywnym, nienarzucającym się humorem, a to wszystko podkreśla pastelowa kolorostyka i świetny soundtrack(jeden z moich ulubionych!). Bohaterowie to artyści, a każdy z nich jest niebanalny. W tym tytule nie ma żadnej przesady, monumentalnego dramatu, czy dynamicznego rozwoju akcji. To po prostu perełka, która najbardziej spodoba się chyba osobom wrażliwym, no i oczywiście fanom okruchów życia. Jednocześnie jestem w stanie pojąć, że niektórych tematyka i tempo może po prostu znudzić. Dla mnie pozostaje faworytem.
:)

Chcę więcej!

Dawno nie widziałem tak prawdziwych, zabawnych i świetnie zrobionych okruchów życia. To przywraca wiarę w gatunek po tym, co robi z nim KyoAni.

Zero tu sztuczności, przedramatyzowania, problemy nie są jakieś ogromne – w sumie nie wiem, czy można je nazwać nawet problemami – ot, codzienność kilku studentów sztuki. Są wątki miłosne, a nawet jakieś trójkąty, ale w ogóle nie czułem, że są zrobione na siłę, wręcz wypadły bardzo naturalnie, w końcu wśród grupki przyjaciół łatwo o rozbudzenie takich więzi, z realizacją bywa trudniej…

Scenariusz jest tak skonstruowany, że nie nudziłem się ani chwili, a po zakończeniu ostatniego odcinka czułem nieodpartą ochotę na więcej. Podróż rowerem przez Japonię – aż samemu się chciało wsiąść i jechać przed siebie. Piękna sprawa, interesujący pomysł, świetnie pokazany. Nie czułem w ani jednym momencie, że fakty są naginane do potrzeb, choć warunki zaliczenia i cała sprawa nauki na uczelni – potraktowana w sumie po macoszemu.

Bohaterowie? Dawno nie widziałem tak pełnokrwistych postaci. Każdy jest inny, każdy ma swoje motywacje i pragnienia, priorytety w życiu, obawy. Polubiłem ich wszystkich, najbardziej Moritę, bo ze świecą szukać takiego wariata :D Scenki z nim powodowały u mnie ból brzucha ze śmiechu, facet rozwala kosmos! Wieczny student, genialny grafik i idealny biznesmen w jednym. Śpiewa, tańczy i gotuje, no bomba. Bardzo barwna postać, a dźwięki, jakie z siebie wydaje… chętnie słuchałbym go w każdym anime.
Ale że Hagu ma tyle lat… przez pierwsze odcinki brałem ją za dziecko, wzrost ma iście karli. Nie pamiętam, kiedy się zorientowałem co do jej wieku, ale zaskoczenie było w sumie spore.

Ta seria bardzo dużo zyskuje poprzez humor, który jest naprawdę trafiony. Komediowa strona serii zdecydowanie daje radę, bez niej byłoby zapewne nudno i ślamazarnie.

Również kreska jest bardzo ładna, delikatna, stylowa, bardzo w stylu shoujo. Podoba mi się, twarze są ładne, chyba że ktoś lubi usta długości centymetra.
Fajnie udźwiękowienie.

Polecam. 8.5/10.

Dawno nie oglądałam tak ładnie wyważonego anime jeśli chodzi o połączenie humoru i wątków poważnych. A szczególnie mnie ujął absolutny brak pójścia na łatwiznę, serwowania nam oklepanych, utartych schematów, nie ma prostych rozwiązań, są dylematy, które dylematami pozostają, są niespełnione miłości, które niespełnionymi miłościami pozostają… Tak jak to bywa czasami w życiu.. I mimo, że trochę się tego bałam, bo chciałoby się może, żeby nasz ulubiony bohater był szczęśliwy to jednak na samym końcu doceniłam realizm przedstawionych historii.. Brawo..

Jedynie może mogłabym zarzucić serii lekkie pozostawienie mnie zawieszonej w próżni, bo mimo, że twórcy starali się nadrobić urwanie się historii ładnym, refleksyjnym podsumowaniem, to jednak czułam się niezaspokojona.. Ale okazuje się, że mógł być to celowy zabieg, bo oto rok później mamy kontynuację… Na pewno zabiorę się za drugą serię i jestem przekonana, że się nią zaspokoję.. :)

8.5 / 10

cudeńko ^__^
(sorry za wylewność, ale ... po co więcej pisać. oglądać i ... na rower ;)

Niestety nie specjalnie przypadło mi to anime do gustu. Nie żebym skreślał tytuły obyczajowe, gdyż wysoko cenię sobie takie pozycje jak Mushishi, Natsume Yuuninchou czy Nodame Cantabile, jednakże w Honey & Clover prawie wszystko wydaje się być nieistotne, bezbarwne, nieinteresujące ( a postać Hagu z lekka mnie irytowała ). Napisałem prawie z jednego bardzo konkretnego powodu, a mianowicie – Morita xD
Dla tego jednego bohatera obejrzałbym wszystkie odcinki raz jeszcze ^^ To chyba pierwszy raz, kiedy mogę z czystym sumieniem porównać jakiś element innego anime do niepowtarzalnego klimatu Gintamy. Za każdym razem kiedy Morita pojawia się na ekranie człowiek zaczyna mimowolnie się uśmiechać ( niemałe znaczenie ma przy tym genialnie skomponowana muzyka mu towarzysząca ).

Ciekawe Honey jest nawet super spoko. bardo dobre, ale z jakis powodów nie wzorwe… akcja? z jakiejs perspektywy się ciągnie, może dlatego że przekładają zbyt dużo uwagi, tak jakby zbyt szczegółowo było o jednym i jakby chwila tam się dłurzyła… Tyle o jedynym minusie, 99,99% anime to chodząca momba!! A jak się zaczyna…
 kliknij: ukryte  od ruderowego kampusu, gdzie pewien chłopak musi tkwić tam 2 rok bo jest leniem patentowanym, a rzeby go obudzić… wiele trzeba było…o a jak później te biedną dziewczynę zaczął torturować robieniem zdjęć, co potem je do netu wrzucił ciągle coś się dzieje, o prawda w zwolnionym tempie, co nie powinno przeszkadzać tym co chcą napawać się tym anime. O albo zahowanie głównego bohatera <^. ^>

TO JEST BOMBA!!!

9,5/10

Zacząłem przygodę z tą serią dzięki recenzji anime na tej stronie.Wpierw urzekła kreska która jest miła dla oka i mile opowiadająca się za tym tytułem recenzent.Od czego by tu zacząć? Hmmm…Może wpierw nasz bohater Yūta Takemoto. Zagubiony jak prawie każdy po szkole średniej nie będąc pewny w swoje siły lub nie znając pewnego celu w życiu,może ktoś nie uwierzyć,ale prawdziwe na co dzień :P.
Jak widać miłość może spowodować ,że wszystko się zmienia w życiu.:P
Obok klimatu jaka jest w tej serii to też darze ją za swój specyficzny humor który jest niepowtarzalny ^ ^.Raczej rzadko miałem okazje zobaczyć z takiej perspektywy spojrzenia bohatera(coś podobnego jest w Kimi no Todoke ^^,którą też lubię).
Hagumi Hanamoto-mała ,słodka aż do bólu dziewczynka przypominająca przedszkolaka ^ ^,ale bardzo uczuciowa osoba.Najbardziej podobały mi się sceny z jej udziałem w śmiesznych sytuacjach kiedy wpadała w łapy Moricie xD.
Rozumiem Takemoto, który wyruszył w podróż po Japonii szukając odpowiedzi na swoje pytania które go nurtowały.Czasami tak jest,że jest się zagubiony w szarej rzeczywistości i się chce uciec,więc wielki pozytyw od mnie. Ujęła mnie miłość Ayumi Yamady do Takumi Mayamyktóry raczej traktował ja jak mała dziewczynkę.Można by nazwać go „idiotą” za ignorancje,ale cóż serce nie sługa. Może ma jakieś niedociągnięcia,ale są nie widoczne..Muzyka w tej serii nie ma tak dużego znaczenia od fabuły.Polecam tym którzy lubią pływać w obłokach i uwielbiają pełen ciepłych kolorów grafiki anime z czasami romantycznym lub nostalgicznym klimatem.Najlepiej ogląda się to wieczorem xD.Ocena 10!!I już oglądam drugą serie ;)

Lubię serie, w których nic się nie dzieje, ale to anime niespecjalnie przypadło mi do gustu. Po pierwsze kreska – nienawidzę takiej ;/ po drugie – ta mała co ją musiał ten jeden niańczyć ;/ Po paru odcinkach z nią miałam już po prostu dość, te chodzenie do zoo czy czegoś tam.. nuda, a ta mała mnie jeszcze irytowała ;/
Natomiast bardzo fajny był ostatni odcinek :)

How far I can ride without looking back?

Anime obyczajowe. Tekst na który większość ludzi reaguje zgrzytaniem zębów, podwyższonym ciśnieniem i bluzgami na ustach w spokoju wracając do swojego ulubionego Naruto czy Bleacha. Mimo to, jest to jeden z moich ulubionych gatunków, a seria Honey and Clover tylko potwierdza to, że anime może być wyśmienite bez walk 24/7, mieczy czy innych super mocy.

Główny wątek obraca się w okół kilku osób studiujących w akademii sztuk pięknych a.k.a. szkole dla artystów. Poznajemy młodego Yutę podczas jego pierwszego roku, nieświadomego tego co na niego czeka przez te kilka najbliższych lat. Mieszka w Tokio, a dokładniej w drewnianej ruderze z kilkoma innymi ewenementami. Takumi najdojrzalszy z całej ekipy, troszczący się o innych, student powoli kończący szkołę i rozglądający się za możliwościami pracy, wchodzący w dorosłe życie gdzie sam musi na siebie zarobić. Shinobu – wieczny student siódmego już roku, człowiek zagadka, zamknięty [początkowo] w sobie, tajemniczy, posiadający dziwną pracę nie wiadomo gdzie i nie wiadomo na czym polegającą, wracający z ogromnymi ilościami pieniędzy, do tego zakręcony maksymalnie. Przewija się także postać wykładowcy mającego dobre stosunki z tymi właśnie ludźmi, Shujiego. Właśnie to on, a raczej jego rodzina wprowadzi w ten spokojny studencki domek najwięcej rozgardiaszu. Przyprowadza on swoją kuzynkę Hagu i już nic nigdy nie będzie takie samo jak przedtem. Hagumi to młoda prawie osiemnastoletnia dziewczyna, geniusz malowania, trochę niedożywiona [lub paliła za młodu dlatego nie urosła], obrażalska i kapryśna, lecz z drugiej strony kochająca, troszcząca się o swoich przyjaciół. Pomiędzy nią a Yutą narasta dziwna więź, na której rozwinięcie i zakończenie przyjdzie nam poczekać. Mamy także „przyjaciółkę domu” Ayumi, popularną w szkole, piękną kobietę potrafiącą z kawałkiem gliny zrobić takie cuda, że w głowie się nie mieści. A i podkochującą się nieszczęśliwie w jednym z bohaterów.


Postacie stanowią mocną stronę tego tytułu. Każdy jest inny, każdy z nich ma swoją historię do opowiedzenia, swoje problemy i tajemnice. Nie są to persony sztampowe, nudne czy płytkie. Ilość i ich zróżnicowanie idealnie pasują do tego typu serii.

Kreska stoi na poziomie, nie jest to co prawda geniusz rysunku aczkolwiek trzyma poziom. Jest trochę modyfikacji twarzy i innych części ciał bohaterów, jednak nie jest tego za wiele. Nie podobała mi się postać Hagu. Jak na osiemnaście wiosen za pasem wygląda szczególnie młodo, maksymalnie niewyrośnięta trzynastka. Do tego zbytnio przesłodzona. Nie wiem, może twórcy mieli taki zamysł, ale nie wiem czemu takie coś miało służyć; tutaj minus. Reszta postaci prezentuje się w miarę poprawnie, większych powodów do narzekań nie ma.

Muzyka – krótko i zwięźle. Dobra, może nawet ciut więcej jak dobra. Dopasowana to sytuacji, odpowiednio stonowana. Jednak nie podobał mi się zabieg polegający na wzięciu głównego motywu serii i przerobieniu go aby pasował do tego co mamy na ekranie. Tak więc, raz leci ten sam motyw grany melancholijnie na pianinie by chwilę potem być skocznym i wesołym gdy dzieje się coś dobrego. Jednak ogólny wydźwięk pozytywny.

Fabuła – majstersztyk. Aby opisać wszystkie niuanse, zwroty akcji i gagi potrzebowałbym całego dnia. Wyśmienite, raz poważne innym razem głupkowate czy totalnie przyziemne rzeczy spotykające naszych bohaterów zachwycają. Mają swoją moc, uderzają w odpowiednim momencie pozostawiając nas w łezką w oku, bananem na twarzy bądź natłokiem przemyśleń. Dla mnie absolutnie plus.

Podsumowując: anime świetne, fani tego gatunku nie powinni przejść wobec niego obojętnie, wgniecie w fotel i da do myślenia. Cała reszta może być zawiedziona, nie będzie tutaj potężnych bossów, mega mocy, dawki sensacji lub wspaniałej komputerowej grafiki. Lecz myślę, że każdy powinien dać szansę tej serii, a nuż komuś się spodoba i zmieni swój pogląd na anime.

Arigato ^^

9/10

Fajne anime ,dawno nieogladalem takiego , niektorym moze sie niepodoba moze byc nudne bo nierozumiecie anime albo nie macie serca :P

Totalne dno po paru odcinkach zwatpilem nawte nie dam oceny bo braklo by skali na to „cos”

Nie wiem dlaczego wszyscy chwalą to anime. Jak dla mnie nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Praktycznie żadnej akcji praktycznie nic się nie dzieje. Ok to bym jeszcze zniósł ale postać Hagumi zachowującej się jak niedorozwinięte dziecko już nie. Jak dla mnie 1/10. Za co jeden punkt, za ładną i przyjemną kreskę.

większość uważa, że H&C jest boskie, cudowne… ja też! zakochałam się w tym anime :)

Co tu duzo mowic. Zaliczam sie do tych, dla ktorych H&C jest arcydzielem anime obyczajowego:).

Anime przedstawia historie studentow ASP. Trojka mezczyzn, dwie kobiety i nad wyraz wyluzowany nauczyciel. Kazdy z nich ma swoje odchyly. Kazdy ma swoj talent. Kazdy jest inny. Postaci jako calosc, jak rowniez kazda z osobna urzekly mnie. Zachowanie, sposob mowienia, styl ubioru, zachowanie w danych sytuacjach – wszystko jest dopracowane w najdrobniejszych szczegolach. Nie sposob jednak utozsamic sie w calosci z konkretnym bohaterem, a to dlatego, ze w kazdym z bohaterow – niewazne, czy jestes kobieta, czy mezczyzna – znajdziesz cos z siebie. Wlasnie to sprawia, ze trudno jest wybrac swojego ulubionego :P:). Zdecydowanie warte 10 punkcikow.
Fabula jest jak zycie. To tu, to tam raz cos kiedys sie wydarzy. Jedna rozmowa, dwa wypady i bezustanny brak jedzenia i pieniedzy. Studenci powinni poczuc sie jak w domu ogladajac H&C. Moze nie jest zbyt skomplikowana, ale na pewno na swoj sposob mocno zlozona. Bardzo podobalo mi sie, ze te wszystkie przygody, ktore sa pokazane dzieja sie na przestrzeni lat, a nie sa skondensowane w okresie np. jednego semestru. To dodaje sporo realizmu. Element zaslugujacy na 8­‑9.
Muzyka byla bardzo dobra. Piosenki w niektorych epizodach starannie dobrane. Opening i ending mile dla ucha – niekoniecznie swietne, ale nie przeszkadzaly zupelnie. Z pewnoscia zasluguje na 7, majac jednak na uwadze, ze widzowie, ktorzy preferuja ten typ muzyki prawdopodobnie ocenia to na wiecej.
No i ta nieszczesna grafika. Najlatwiej bedzie mi rozbic grafike na kategorie. Jesli chodzi o swiat, to zdecydowanie 10. Krajobrazy, przedmioty, wnetrza budynkow sa perfekcyjne. Maja wiele uroku, a mimo wszystko nie sa cukierkowe. Maja w sobie duzo pieknego realizmu. Postaci narysowane sa rowniez bardzo dobrze – jesli zakryc ich twarze. Ubrania, dlonie itp – wszystko w jak najlepszym porzadku – spokojnie 8 mozna dac. Twarze postaci to jednak jakas pomylka i tu poza bardzo nielicznymi przypadkami oceniam na 3. Choc faceci wygladaja jeszcze znosnie, to kobiety sa chodzacymi potworami. Z czasem oczywiscie przyzwyczailem sie do tego rodzaju kreski, ale naprawde, nawet przyzwyczajony, widze, ze styl rysowania twarzy odbiega od idealu i byl zupelnie nietrafiony.
Co powiedziec ogolnie o samym anime? Oceny czastkowe wskazuja na po prostu dobre, czy bardzo dobre anime. Jednak frajda z ogladania, czestotliwosc wzruszen, usmiechu wywolanego nie gagami komediowymi (ktore zreszta sa swietne i czesto smialem sie w glos na niektore sytuacje!), a podobienstwem problemow sa nie do opisania. Jestem po prostu wniebowziety! To moje ulubione anime! Zadne inne nie wzbudzilo we mnie takich emocji, takich uczuc i nie zasmucilo tak bardzo swoim zakonczeniem. Troche serii juz obejrzalem i mialem okres, w ktorym trudno bylo mi przebic stare idealy, ale Honey & Clover pokazalo, ze ZAWSZE moze sie znalezc cos lepszego, cos, co wyznaczy nowe ramy i podniesie poprzeczke znacznie wyzej.
POLECAM zwlaszcza studentom i ludziom, ktorzy studia maja juz za soba. Sam, bedac studentem, mocno odczuwalem wiez z bohaterami i ich problemami, wiec cos w tym jest – nie tylko zwykla fantazja. H&C przekazuje bowiem wachlarz doswiadczen i emocji, jakie towarzyszyly jego autorom podczas tego przewspanialego okresu w zyciu :).
10+++/10

Seria jest bardzo dobra, jedna z lepszych jakie ogladałem ale nie najlepsza.
Grafika jak na mój gust jest zbyt jasna i delikatna choc niektóre plenery i otoczenia są naprawde dobre. Projekty postaci są ciekawie zróznicowane i pasują do ich charakterów.

Charaktery natomiast są jak na anime bardzo realistyczne, decyzje, problemy, zachowania, przemyślenia, jak z realnego zycia (nie liczac scen komediowych).Postacie są bardzo dobrze dopracowane, wszyscy borykają się z różnymi problemami, które znane sa praktycznie wszystkim w podobnym wieku. Co ciekawsze postacie nie męczą nas swoimi traumatycznymi przeżyciami z dzieciństwa, co nadaje ogólnego realizmu.

Sceny humorystyczne dobrze przekładają się z tymi powazniejszymi, mimo, że jest ich dosc duzo to nie burzą one równowagi.
O samej fabule cięzko wspominac bo ten tytuł skupia się głównie na postaciach. Jednak żeby postacie się rozwijały fabuła musi iśc do przodu i w tym przypadku idzie całkiem płynnie, bez zgrzytów.

Muzyka jest całkiem ciekawa, opening i ending czasami mozna obejzec czekając na następny odcinek. Oglądajęc te 24 odcinki zapadły mi wpamięc chyba ze 4 solidne kawałki z, którymi w najblizszym czasie mam zamiar blizej się zapoznac.

Nie lubie stwierdzenia „Tylko dla starszych widzów!” bo ci starsi nieraz są mniej dojrzali od tych młodszych ale w przypadku tego anime wiek odbiorcy ma znaczenie. Głównymi bohaterami jest grupa studentów i ludzie w podobnym wieku są grupą docelową. Sam jeszcze z dwa lata temu nie cieszyłbym się z obejżenia Honey & Clover tak jak dzisiaj.
Jest to jedno z tych niewielu anime do ogladania których napewno kiedyś wróce, polecam.

Na początku mnie nie wciągneło ale po paru odcinkach naprawde dobry serial dużo śmiechu i troche nostalgi polecam wszystkim

Anime wprost zaje fajne ale daje 9 za z lekka dziwną fgabułkę(każdy jest zakochany w osobie która jest zakochana w kim innym) ale to zależy od autora więc spoko. Jestem na chyba 15 odcinku więc nie wiem wszystkiego. I tyle odemnie=)

Anime uważam za udane. Szczególnie całkiem fajne postacie chociaż niektórzy chwilami mnie denerwowali. Kreska może być.
Muzyka też trzyma poziom.
Bardzo fajny za to ostatni odcinek.
Oceniam jako 8/10 anime.

Mogę to powiedzieć z czystym sercem. Moja ogólna ocena wynosi 9/10 i uważam, że anime w pełni zasłużyło na taki wspaniały wynik. A teras postaram się wyjaśnić, dlaczego :)
Muzyka – pierwsza rzecz, którą jestem szczerze zachwycona. Utwory, które zostały nam zaprezentowane doskonale utrafiły w mój gust ^^ I nie mówię tylko o przepięknych piosenkach niemal w każdym odcinku. Opening i endingi też są niczego sobie, a i utworków instrumentalnych przyjemnie się słucha. Szczególnie instrumentalej wersji openingu. Moja ocena wynosi 9/10.
Grafika – kontrowersyjna sprawa. Powiem szczerze, że mi się podobała i nawet przecierpiałam jakoś te cudaczne zniekształcenia twarzy. Hagu i Yamada miejscami wyglądały dziwnie, ale przyzwyczaiłam się już po jednym odcinku :] Zdaję sobie sprawę z tego, że takie coś może się nie podobać. I, w ślad za Recenzentką, oceny nie wystawię. Ale muszę przyznać, że bardzo podobało mi się przedstawienie Riku. Naprawdę wyglądała na słabą i drobną. Za to wielkie brawa, przynajmniej ode mnie :)
Postaci – a cóż tu można powiedzieć? Świetne. Nie chcę się nad nimi rozwodzić, bo tak naprawdę nie potrafię niczego twórczego napisać. Wzbudziły moją sympatię, każdy po równo. Wydaje mi się, że gdybym miała wskazać swojego ulubionego bohatera, byłby to Takemoto, bo… Bo tak xD Yamada była dla mnie tylko troszkę zbyt płaczliwa. Ale nic innego zbytnio mi nie przeszkadzało.
Fabuła – ach, spokojnie, odprężyłam się… Po obejrzeniu Byousoku 5 cm zakochałam się w obyczajówkach, a Honey & Clover tylko zwiększyło moją miłość ^^
Punkt odjęty tylko za grafikę i zbyt płaczliwą, aczkolwiek wciąż lubianą przeze mnie, Yamadę.
Tak więc, mogę jedynie polecić. Ale zdecydowanie odradzam osobom lubiącym wartką akcję i bijatyki No dobra, ja też je uwielbiam, ale mam szeroki asortyment lubianych rzeczy xD W innych wypadku anime totalnie znudzi. Przynajmniej tak mi się wydaje O_o

Fajne to anime ,ale jakoś specjalnie mnie nie oczarowało. Wie ktoś może jak nazywa sie piosenka z openingu ? Jak dla mnie za mało w tej serii humoru .Odkąd obejrzałem anime kenichi (gdzie śmiałem sie co moment) czuje niedosyt w produkcjach komediowych .

Kreska taka sobie ,często mają jakieś takie nienaturalne twarze ,ale po pewnym czasie można sie przyzwyczaić. Troszku nudne ,ale to tylko moje zdanie ,pewnie większość sie ze mną nie zgodzi