Tanuki-Anime

Może postaci są wyidealizowane, i jest to słodkie aż do bólu jednak jest to tak miła i ciepła historia o przyjaźni (i tym żeby się nie poddawać), że trudno nie dać się oczarować. Pastelowe kolory i prostota postaci dodają jeszcze uroku!! :-D

Nie da się ukryć ciepełka, cieplutko na sercu, jakoś tak mnie urzekła ta historyjka, choć zasłyszawszy o niej wcześniej pewnie od razu powiedziałabym nie ze względu na własną wybredność. Ale Isshuukan Friends oglądało się lekko, przyjemnie, a te godzinki minęły mi jak z bicza strzelił. Być może anime przemówiło do mnie dlatego, że sama mam niewielu przyjaciół, ale nie o to przecież chodzi. Liczy się to, że trafiło w serduszko :)

W połowie serii Hase zaczął mnie irytować, a perypetie jego i Fujimiyi zeszły dla mnie na dalszy plan. Widziałam tylko Kiryuu i Yamaguchi, swoją drogą urocza by z nich była parka <3

Polecam mimo wszystko~!

Ciepła opowiastka o przyjaźni i mocy wspomnień.

Już na początku można się domyślić, w jakim kierunku potoczy się historia i jak się zakończy, ale mimo tego ogląda się serię bardzo przyjemnie.
Jest lekko, niezobowiązująco, przytulnie. Tak, z przytulności robi się potem dość nudno, ale wszystko przed tym momentem jest całkiem urocze.

Główni bohaterowie są dość typowi, ale bardzo polubiłem przyjaciela głównego bohatera. Jako jedyny wydał mi się postacią realistyczną. A reszta… cóż. Są tak dobrzy, uroczy, bez skazy, że aż trudno w nich uwierzyć. Rozumiem, że japońska szkoła pozbawia charakteru, ale żeby aż tak?

Charakterystyczna jest kreska, sposób rysowania postaci, a także zamglone kadry i bardzo delikatna, stonowana kolorystyka. „Mglisty” nastrój pasuje do wątku utraty wspomnień, choć sprawdza się też w przypadku różnych innych okruchów życia.

Można obejrzeć, ale z pewnością nie są to najbardziej udane okruchy życia.
6/10.

Da się napisać obiektywną recenzję o anime, które się recenzentowi nie spodobało? Da się. Piotrek ucz się od innych.

Ok… Seria ogólnie rzecz biorąc dobra i przyjemna w odbiorze. Momentami jednak wkradała się nuda, a słodycz tej serii aż się wylewała z ekranów… Ach, Hase­‑kun, Hase­‑kun… Za to seria ma bardzo ładną oprawę graficzną i ciekawego bohatera – Kiryuu.

Ciągle nie mogłam zrozumieć, że seria ma etykietkę 'okruchy życia', mimo że widać, że  kliknij: ukryte  Hase skrycie chciałby być kimś więcej dla Kaori. No ale dobra, w końcu gość  kliknij: ukryte  może i się podkochiwał, ale nie robił nic w kierunku zostania jej chłopakiem (w tak młodym wieku…) – w sumie na dobre wyszło.

Spoko, można dać 7/10

Seria dobra, niezbyt wyróżniająca na tle innych gatunków z cyklu „okruchy życia”.  kliknij: ukryte  Chociaż, nie zaprzeczam pomysł ciekawy, lecz twórcy zapomnieli dodać „tego czegoś” do fabuły. Ogólnie oceniam na 7/10.

Gdyby poprosił mnie ktoś o opisanie Isshuukan Friends jednym zdaniem – byłby to obraz wojennej tragedii w pastelowej oprawce. Tematyka dość poważna, żeby nie rzec trudna (abstrakcyjność motywu odkładam na bok), wykonanie zaś bardzo lekkie. W moim odczuciu, fabuła toczyła się na tyle sielankowo, iż skończyła będąc nużącą.

Postaci.
Za każdym razem kiedy na ekranie pojawiają się tego typu postaci, czuję się zdezorientowana. To Japonia jest tak „słodko­‑infantylna” czy też my byliśmy tak zepsuci za młodu? Pomijając jednak całe te rozterki – sympatią tychże bohaterów nie darzę. O tyle, o ile dziecinność może mi się nawet wydać urocza (jak w przypadku Saki), o tyle generowanie problemów poprzez niedomówienia jest dla mnie męczące.
Z powyższego zresztą powodu, moje końcowe oglądanie skupiło się głównie na Saki oraz Kiryuu – notabene jedynym sensownym bohaterze.

Fabuła.
Jak zaczęłam już w pierwszym akapicie – nie jest to chwytająca za serce historia. To wprawdzie subiektywny osąd, a przecież wrażliwość, wrażliwości nie równa, niemniej jednak główną oś fabuły stanowią tu bardziej relacje bohaterów niźli jakikolwiek problem. Żywy, o dobrym sercu ON z całych sił chce pomóc w problemie cichej i wycofanej JEJ. Dlaczego? Bo ma ładną buzię. Nie żeby przeszkadzał mi ten schemat, bądź co bądź podobną historię z Ef – a tale of memories. pochłonęłam bez pamięci, tylko… kurczę, historia w Isshuukan Friends została wykreowana tak płytko, iż zamiast  kliknij: ukryte  co tygodniowej utraty pamięci jako głównej tragedii, równie dobrze mógł to być szósty palec bohaterki.
Suma summarum oś fabuły ma zresztą potwierdzenie w zakończeniu serii. Jest ono bowiem swoistym „kocham Cie” w języku japońskich słodkich dzieci.

Oprawa wizualna/dźwiękowa.
Projekty zarówno postaci jak i całego otoczenia były boleśnie szczątkowe. Ponieważ sama robiłam sobie „maraton”, aż tak mnie to nie bolało, ale cóż… trudno nie rzec, iż bohaterowie to raczej chodzące kartofelki z oczami i ustami (bo i nosów zdarzało im się nie mieć :<). Od strony muzycznej byłam jednak zadowolona. Wprawdzie ani ending, ani opening mnie nie porwał, aczkolwiek pojawiające się kompozycje w tle były naprawdę przyjemne.

Ogółem ujmując, przeciętnie. Pamięcią pewnie nigdy nie wrócę także z czystym sumieniem wystawiam 5/10 i porzucam w zapomnienie :).

To zupełnie zabawne, ponieważ to anime opowiada o dziewczynie, która co tydzień zapomina o istnieniu głównego bohatera, główny bohater jest zaś tak nudny, że ja również co tydzień zapomiałem o jego istnieniu, toteż przy oglądaniu każdego kolejnego odcinka musiałem się zastawiać, kto to właściwie jest. Dzięki temu mogłem przeżywać to anime na zupełnie nowym poziomie. D-/Я

Moim zdaniem zabrakło jednego odcinka, żeby lepiej rozwiązać wszystkie wątki,  kliknij: ukryte  przede wszystkim nie kończyć tego „w zawieszeniu” na zasadzie otwartego zakończenia. Zostawia to możliwość powstania 2 sezony, ale mam nadzieję, że to nigdy nie nastąpi, bo będzie on powtarzalny, nudny i rozwleczony, jak to w przypadku takich serii bywa.

Mimo to dobre.

Anime co najwyżej poprawne. Wykonanie dobre, postaci też dobre, ale jednak mnie to nie przekonało. To anime nie ma tego czegoś. Bezpłciowe takie. Ocena 6/10

Okruchy życia w najczystszej postaci. Nie ukrywam, że ten gatunek jest mi szczególnie bliski, więc wiele trzeba by zrobić, by totalnie zepsuć mi przyjemność z oglądania. Tutaj niestety było momentami blisko, ale na szczęście jakoś udało się z tego wybrnąć. Krótkie, lekkie i przyjemne – tak można by podsumować ten tytuł. Jednak to trochę za mało, bym mogła uznać to za coś lepszego – ot, takie to anime na raz.
Podobało mi się zakończenie –  kliknij: ukryte  właściwie cieszę się, że Fujimiya nie odzyskała wspomnień, bo to by trąciło mocnym naciąganiem. W dodatku rozwiązali wątek pomiędzy Yamagishi a Kiryuu i to naprawdę zgrabnie. Owszem, chciałabym widzieć więcej scen z tymi postaciami, ale i tak wyszło całkiem, całkiem^^ Szkoda też, że o Kujou było tak mało. Nie żebym go jakoś szczególnie polubiła, ale mogliby go wprowadzić nieco wcześniej.
Graficznie było świetne – taki styl pasował tu idealnie. Niby wszystko było uproszczone, ale przyjemne dla oka. Centrum wszystkiego stanowiły postaci, więc o ich projekty zadbano nieco bardziej, niż o tła – z naprawdę dobrym skutkiem. Jeśli chodzi o muzykę, to właściwie skupić się można tylko na openingu i endingu, bo nic innego mi się w uszy nie rzuciło. I z tej dwójki jak dla mnie lepiej wypada ending, który chętnie widziałabym w roli czołówki. „Niji no Kakera” było zdecydowanie zbyt mdłe jak na opening -.-
W ogólnym rozrachunku uważam to anime za raczej z półki tych nieco lepszych przeciętniaków, ale dlatego, że lubię takie klimaty, a podobnych serii nie ma zbyt wiele, oceniam go na 7/10^^

Zastanawiam się czy to właściwie do czegoś zmierza? Na 2 odcinki przed końcem wracamy niemalże do sytuacji z początku. Denerwujące jest to, że  kliknij: ukryte  Fujimiya za każdym razem inaczej „poznaje” Hase. W sensie jest reakcje są różne w zależności od tego, czego akurat wymaga fabuła. Tego, co było w 10 odcinku, to już w ogóle nie rozumiem. Jej dziennik jest przecież pełen informacji o Hase – tego jak spędzali razem czas, jak bardzo o nią dbał itp. A jednak zachowuje się z większym dystansem niż wcześniej, kiedy dopiero zaczynali się „przyjaźnić”. A przecież i teraz i wtedy nie pamiętała go kompletnie, dopiero na etapie tak jakby pośrednim jakieś wspomnienia do niej wracały.

Fajnie by było jakby rozwinęli wątek pomiędzy Yamagishi a Kiryuu, ale pewnie liczę na zbyt wiele :/

Mam problem z tą serią. Niby wszystko jest fajne i sympatyczne, a z drugiej strony znajduję dziesiątki różnych rzeczy do roboty, jak mam się zabrać za kolejny odcinek :P

Mnie zastanawia jedna rzecz: Dlaczego główny bohater tak bardzo chciał się zaprzyjaźnić z główną bohaterką, która sprawiała od samego początku wrażenie dość nieprzyjemnej osoby?

W anime potrzebnych jest więcej takich postaci jak Kiryuu, którzy będą kopać nieogarniętych głównych bohaterów w tyłek. Relacje między bohaterami nie stałyby wtedy tak często w miejscu.

Najwłaściwszym słowem opisującym to anime będzie prawdopodobnie „milutkie”. Takie właśnie mam odczucia po pierwszych trzech odcinkach – zapowiada się bardzo sympatyczne anime w sam raz na odprężenie po ciężkim dniu. Nie będzie to pewnie żaden „hit sezonu” – ale ja tam lubię takie spokojne serie, w których niby nic się nie dzieje. Graficznie też jest bardzo ładne, pomijając to, że postaci są praktycznie cały czas zarumienione ;). W każdym razie, jak dotąd jestem bardzo pozytywnie nastawiona. Mam tylko nadzieję, że twórcy nie zaserwują nam jakiejś potężnej dramy związanej z przypadłością Kaori (a po trzecim odcinku wydaje mi się, że niestety na to się zanosi).

Drugi odcinek w mojej opini ciekawszy niz pierwszy. Na razie przyjemnie mi sie to oglada i jestem ciekawy w jakim kierunku rozwinie sie watek fabularny.  kliknij: ukryte  Raczej malo prawdopodobne by w kazdym nastepnym odcinku głowna bohaterka miala „reset” i wszystko zaczynało sie od poczatku.

Szczerze powiedziawszy nie przekonuje mnie przede wszystkim sam pomysł, bo abstrahując od niego pierwszy odcinek był całkiem przyjemny. Chociaż mam wrażenie, że może tu być nieco zbyt dużo takiego dziwacznego japońskiego sposobu bycia, spłyconego na potrzeby anime, jak chociażby  kliknij: ukryte  „nie możemy być przyjaciółmi. Dlaczego? Bo nie! Okay, to będziemy osobami, które razem jedzą lunch. Dobra. [po czym spędzają razem wesoło czas razem] Ale my nie jesteśmy przyjaciółmi!”
Za to seria ma naprawdę ładną grafikę – lubię taki styl^^