Tanuki-Anime

Jakie są domowe koty, każdy wie – małe, miauczące stworzenia, czasem milusie, czasem wręcz przeciwnie, generalnie jednak wzbudzające sympatię. Nic dziwnego zatem, że niejaki Tom Kusanagi pewnego dnia przygarnął biednego pomarańczowego mruczka pod swój dach, nadając mu imię Mikan. „Historia jak tysiące innych” – powiecie, ale nic bardziej mylnego. Okazuje się bowiem, że tytułowy kotek umie mówić, mało tego – umie pisać. I tego też mało, bo umie chodzić i w ogóle poruszać się jak człowiek. Przy tym wszystkim fakt, że uwielbia mocne trunki, nie wydaje się niezwykły…

Mikan Enikki to ekranizacja mangi Miwy Abiko. Fabuła skupia się głównie wokół przygód tytułowego Mikana, jego kocich przyjaciół oraz właścicieli całej ferajny (żeby być ścisłym – nie całej, bo są tu również koty bezpańskie). Jest też druga strona medalu, trudno bowiem oczekiwać, by potrafiący mówić, zadbany kot z zieloną muszką, całe dotychczasowe życie spędził na ulicy. Nieświadomy niczego Tom najwyraźniej nie jest pierwszym jego właścicielem. Mamy zatem niezbyt zawiłą historię, w sam raz dla prostej, rozrywkowej serii.

Postaci – tutaj panuje zasada „w kupie siła”: jest ich dość dużo, by widz się nie znudził. Szukający wybitnie złożonych osobowości mogą sobie darować wysiłki, niemniej nie zostaną porażeni jakąś straszną prostotą – ot, zwykli ludzie i „zwykłe” koty. Jeśli chodzi o te drugie, to jest ich trochę. Na pierwszy plan wysuwa się klasyczny najlepszy kumpel głównego bohatera, gruby pers Buton. Jest Karma, który przez pewien zabieg ma inne upodobania i jest Kurobuchi, będący kocią wersją swego pana i jednocześnie (czego nie cierpi) obiektem zainteresowań Karmy. Dobra paczka nie obejdzie się też bez kurdupla, za którego robi Chibi Taro, oraz bez kota z dojściami – Kenzo, którego właściciel posiada sklep rybny. Na koniec mamy dużego, niezbyt rozmownego Sama. Żeby zaś towarzystwo nie było wyłącznie męskie, pojawiają się bliźniaczki Kirri i Morri oraz doświadczona przez koci los Mina. Oczywiście nie samymi kocurami widz żyje, są więc też i ludzie – Tom Kusanagi, jego rodzina, przyjaciele i dalej w ten deseń – jednak są oni zepchnięci na dalszy plan.

Technicznie Mikan przedstawia na tyle przyzwoity poziom, że nawet wśród dzisiejszych produkcji znajdą się gorsze, a w końcu seria powstała na początku lat 90. Oprawa graficzna jest dobra i przez całą serię trzyma równy poziom. Oczywiście nie ma sensu oczekiwać jakichkolwiek fajerwerków w postaci grafiki komputerowej czy pięknego tła, ale ze względu na charakter tego anime są one zbędne. Muzyka jest taka sobie, tylko skoczny opening i całkiem ładny ending wpadają w ucho.

Mikan Enikki – seria, która ma wciągać i bawić – i robi to znakomicie. Seria dla każdego, niezależnie od płci, wieku, stanowiska i orientacji politycznej. Zwykła historia niezwykłego mruczka…