Tanuki-Anime

Uważam, że właśnie darowanie życia Bondrewdowi (sadystycznemu zwyrodnialcowi notorycznie torturującymi dzieci) jak gdyby nigdy nic, to właśnie kwintesencja amoralności, którą sączy autor na kartach swojej mangi. I żadne racjonalizowanie zachowania bohaterów tego nie zmieni. Bondrewd skazał na niewyobrażalne cierpienia setki (tysiące?) dzieci, a bohaterowie puszczają swojego oprawcę wolno, żeby sobie mógł dalej na kolejnych ofiarach eksperymentować, bo najważniejsze, że bohaterom nie będzie mógł już przeszkodzić w ich podróży.
Wszystko w Abyssie jest moralnie zgniłe w stopniu odrażającym, ale nie sądzę, żeby było to zamierzeniem autora, ponieważ ta infantylna kreska i naszpikowanie historii licznymi fragmentami beztroskiego spędzania czasu przez bohaterów mimowolnie czytelnika z tą zgnilizną oswajają.


素晴らしい 6.10.2017 00:34
Re: Bondrewd
Bondrewd jest postacią skrajną w swoim utylitaryźmie i naukowym pragmatyźmie, ale nie jest sadystyczny. W mandze wielokrotnie przejawiają się przykłady zachowań przemawiające za jego kompletnym odrzuceniem własnego człowieczeństwa. Nie przypominam sobie natomiast takich, które sugerowałyby czerpanie przez niego przyjemności z samego zadawania cierpienia. Jedynym celem tutaj jest poznanie praw, którymi kieruje się świat i jest mu kompletnie obojętne w jaki sposób ten cel zostanie osiągnięty. I czy w ogóle on będzie tym, kto go osiągnie. Czy jest potworem? Oczywiście. Ale kontekst jest zupełnie inny i truth to be told, głębszy.
Samo „darowanie” mu życia też jest trochę naciągane w obliczu wyniku tej walki. kto miałby zabić jego i wszyskich praying hands? Riko? Nanachi? Jedyne co autor mógłby w tym momencie zrobić, żeby Cię zadowolić to pociągnąć wątek jego kapitulacji i kazać mu popełnić sudoku albo dać się zatłuc futrzakowi obciętą ręką Rega.


J ♣ 6.10.2017 09:48
Re: Bondrewd
To zupełnie tak samo, jak doktor Mengele, ale jego postępowania jakoś nikt w nie odważyłby się bronić. A skoro jesteśmy już przy Mengele, to użyję takiego porównania, żeby lepiej wyjaśnić, jaki mam problem z tą historią:
Proszę sobie wyobrazić film o tym, że ukochana jednego z partyzantów w czasie II wojny światowej zostaje osadzona w obozie koncentracyjnym, w którym eksperymenty prowadzi dr Mengele. Partyzanci postanawiają więc ją odbić i biorą do pomocy byłą więźniarkę, która uciekła z obozu i została szkaradnie okaleczona przez dr. Mengele, a jej siostrze, to w ogóle zrobił lobotomię. Udaje im się przedostać do obozu, pokonać straże, wziąć dr. Mengele jako zakładnika i co? Okazuje się, że ukochana naszego partyzanta już nie żyje, bo dr Mengele przeprowadził na niej wiwisekcję (coś podobnego spotkało w końcu Prushkę). Co w tej sytuacji robią nasi bohaterowie? Grzecznie się wycofują, bo w takim razie nic tu po nich, a dr Mengele, niech sobie dalej prowadzi eksperymenty na ludziach.
Gdybym obejrzał podobny film, to czułbym się bardzo sfrustrowany i wkurzony, ponieważ przez cały czas oczekiwałbym jakiegoś katharsis w postaci pomszczenia ofiar (albo ewentualnego ich uratowania). W Made in Abyss czegoś takiego jak katharsis nie doświadczymy. Tutaj w kolejnej scenie mamy za to „żarty” z sikania przez Riko i mizianie za uszkiem Nanachi, czyli zachowania całkowicie trywializujące bestialstwo, które zostało nam zaprezentowane ledwie chwilę wcześniej.
I ten kontrast mnie przede wszystkim mierzi. Te skrajne zmiany tonacji od brutalnych tortur i sadyzmu, do wesołego gaworzenia dziatek, narysowanych w dodatku „słodką” kreską. Tak się właśnie ludzi oswaja ze złem – poprzez zestawianie go z czymś, co budzi u nich pozytywne skojarzenia, a przez to na poziomie podświadomym łagodzi awersję do zła (to jedna z podstawowych technik manipulacji psychologicznej). Bo z czym się potem będą czytelnikowi kojarzyć eksperymenty medyczne na żywych organizmach? Z wesołą Riko, dzielnym Regiem i słodziutką Nanachi!