Tanuki-Anime

Akcja dzieje się gdzieś na początku Rozen Maiden: Träumend – widzimy tu jeszcze wszystkie lalki. Po raczej komediowym preludium przenosimy się w przeszłość, do czasu, kiedy Suigintou i Shinku spotkały się po raz pierwszy. Dlaczego Suigintou stała się taka, jaką pamiętamy z pierwszej serii Rozen Maiden? Co zaszło, że ona i Shinku darzą się aż taką nienawiścią?

Podarowane widzom na gwiazdkę 2006 roku dwa odcinki specjalne mają przybliżyć najbardziej chyba niejednoznaczną z lalek Rozena – Suigintou. Już w finale pierwszej serii widać było, że nie jest jednowymiarowym „czarnym charakterem” i że jej zachowanie i szaleństwo biorą się przede wszystkim z rozpaczy. W Träumend jej osobowość została znacznie rozbudowana, czyniąc z niej jedną z najbardziej interesujących postaci (według wielu widzów – najbardziej interesującą). Uznano więc, że pora pokazać jej przeszłość i wyjaśnić, czemu stała się niebezpieczną maniaczką, wybuchającą obłąkanym śmiechem, a przy okazji przybliżyć trochę fanom serii przeszłość pozostałych lalek.

Fabuła w obrębie tych dwóch odcinków jest spójna i konsekwentna, może nieco zbyt dramatyczna, ale też przy takim temacie trudno o wstawki komediowe. Akcja rozwija się płynnie, zamykając ładnie w przeznaczonym czasie, ale nie dłużąc bez potrzeby (jeśli pominąć obowiązkowe „pięć minut” dla każdego bohatera na początku). Jednak twórcy założyli chyba, że widzowie kompletnie nie pamiętają już pierwszej serii telewizyjnej – to, czego dowiadujemy się tutaj, nijak nie zgadza się z pokazanymi tam wydarzeniami.

Zamiast skorzystać z okazji i przybliżyć trochę zarówno osobę Rozena, jak i istotę Alice Game, pozostawiono widzom wszystkie stare pytania i dorzucono kilka nowych. Dlaczego właściwie Suigintou w ogóle otrzymała swoją Rosa Mystica? Kim jest i dokąd odszedł Rozen? Jakie właściwie jest założenie Alice Game, której sens był wielokrotnie przez różne osoby kwestionowany? Uporczywe uchylanie się od odpowiedzi prowadzi do przykrego wniosku, że scenarzyści po prostu tego nie wiedzą i starają się tę niewiedzę ukryć przed widzami.

Piszę tu o scenarzystach, bo obie sprawy w mandze rozwiązane są inaczej. Suigintou od początku jest kompletna i ma swoje medium, jak wszystkie pozostałe lalki – nic dziwnego więc, że posiada Rosa Mystica. Natomiast – o czym w anime nie ma ani słowa – oryginalna Rosa Mystica roztrzaskała się na siedem części, a podstawowym celem Alice Game jest połączenie ich z powrotem w całość… Jak i czy w ogóle zostanie to rozwiązane w anime – nie wiadomo. W chwili, w której piszę te słowa, manga nadal nie jest ukończona, a nowe serie anime nie są zapowiadane.

Pod względem wizualnym i muzycznym Ouvertüre nie różni się od obu serii. Grafika stoi na wysokim poziomie, choć większość scen dzieje się tu w nocy, uniemożliwiając podziwianie piękna świata i bohaterek. Muzyka zręcznie imituje utwory klasyczne, a w openingu ponownie usłyszymy Ali Project – Baragoku Otome jest utrzymana w charakterystycznym dla nich stylu, choć bardziej nastrojowa niż obie czołówki serii telewizyjnych.

Przykro to pisać, ale to anime jest klasycznym przykładem odcinków specjalnych zrobionych dla wiernych fanów. Teoretycznie pogłębiając postaci, w praktyce nie przekazuje żadnych nowych informacji, dbając za to, by każda bohaterka dostała bodajże chwilę czasu ekranowego. Nie znaczy to, że nie jest warte obejrzenia – ale trzeba pamiętać, że jest to pozycja przeznaczona wyłącznie dla widzów, którzy znają już obie serie telewizyjne.