Tanuki-Anime

Najlepsza ze wszystkich części. Jeśli miałbym polecić komuś SAO to żeby zaczął od tego sezonu. Jasne trochę straci z wątku ale nie wiele. Stare postacie i tak były mdłe i szybko się o nich zapomina. Jeszcze drewniana miłość między Asuną a Kirito sobie tam była. Teraz ten sezon, uf od czego zacząć a więc postacie, nowe dużo ciekawsze a wspomniana miłość jest wyraźniejsza ale drugo planowa bo oprócz 5 odcinków w realnym świeci ze starymi postaciami ta seria ma niewiele do czynienia. Nowe postacie lepiej zbudowane i poświęca się dużo czasu na ciekawą interakcję między nimi ciekawych rozmów a nie nawał nic nieznaczących słów. Zwłaszcza nowa antagonistka Pontefax jest świetna, bardzo ciekawa postać która ginie w końcu serii ale myślę że w ten czy inny sposób powróci w następnej odsłonie. Świat przepiękny, kolorowy aż można dostać odczucia że oddycha się ich powietrzem. Niema tu nic odrysowanego odręcznie ale dobrze wykorzystali tu animację i grafikę komputerową. Minus jest taki że jak wchodzą walczyć do wieży to wszystko się kończy no może zostaje ładna animacja postaci. Walki chyba lepsze, czemu chyba bo w poprzednich seriach walki mnie nudziły i rzadko kiedy zwracałem na nie uwagę. Muzyka świetna ale cała seria wyróżnia się świetną muzyką. Historia w końcu jest mocną stroną tego tytułu ciekawa od początku do końca, od świata realnego do świata budowanego przez sztuczną inteligencję. Nie jest to jakiś przełomowy tytuł ani najlepsze anime jakie widziałem, ale solidne 8/10 się należy bez dyskusji.

Szczerze, zawiodłam się. Zwłaszcza na momencie, który pokazuje jak Kazuto dostaje się do świata Alice, dla mnie było to do bani i powinni się bardziej postarać. Moim zdaniem bardzo mocno poszli na skróty gdy przyspieszyli tak bardzo naukę Kirito i Eugeo i nagle w parę minut z nic nie potrafiącego drwala mamy wybitnego szermierza, który potrafił walczyć z Administartorką, ten wątek powinni trochę przedłużyć.
Ogólnie ilość walk została kosmicznie zmniejszona, zamiast tego mam mnóstwo gadania i chodzenia, a to myślę, że nie należało do głównego zamysłu serii. Jeżeli już następuje jakieś starcie również jest skrócone i mniej ciekawe jak choćby przy części pierwszej lub nawet Gun Game.
Mam wielkie nadzieje do drugiej części Alicization ponieważ na plakacie widzimy starego, dobrego Kirito z pierwszej części, który nie jest roześmianym wędrowcem, a szermierzem. Poza tym niesie dwa miecze czyli myślę, że postanowią coś ruszyć.
Sama Alice jest dla mnie niepotrzebnym dodatkiem w fabule, wolałabym aby Kirito i Eugeo wykonywali jakieś misje, próbowali skontaktować się z Asuką, a ich wędrówki byłyby raz ucięte, a raz dłuższe. Bieganie po wieży i rozwalanie rycerzy raz po raz jakoś mniej mnie ucieszyło i wątek z nawróconą Alice również zbyt nie zachwycał.
Liczę, że ta część to był jakiś żart dla niektórych rozpieszczonych fanów i ruszą wreszcie z kopyta z dawnymi standardami. Zobaczymy więcej Asuki, do świata, w którym jest Kirito wejdzie Yui (nadal nie mam pojęcia dlaczego ona tam nie weszła) oraz zostaną wprowadzone nasze stare postaci z poprzednich serii, być może nawet wysłane do świata Alice.

Ta, „seria " anime jest już nudna, co następne, wywali ich na Księżyc!??

Hę, 7/10? A myślałem że to ja jestem hojny w przyznawaniu ocen anime…

Na początek odpowiedź na wstęp: tam gdzie se sam ją wyznaczysz.

A teraz… fajna recenzja… xD Jestem nawet w stanie stwierdzić, że dokładnie taka sama jak cały pierwszy sezon Alicyzacji, czyli nielogiczna, niekonsekwentna, losowa i bezsensowna papka, za to bez wątpienia ładnie opakowana – na pierwszy rzut oka dodajmy.

Tylko pytanie co gorsze, brak tej konsekwencji, czy irracjonalne rozbieżności ocen liczbowych względem treści, bo już kiedyś przez to przechodziłem i skończyło się na tym, że róbta, co chceta.

Więc ostatecznie twórca zróbtał, co chcetał i chwała mu przynajmniej za to, że pozostał wierny swoim przekonaniom do samego końca, iż losowość i sprzeczność jest tyle samo warta co jego prywatna opinia.

A… i chwała niebiosom, że jest świadom od kogo swoje podejście zrzyna, bo już się bałem, że plagiat napotkałem.

Psssss… żeby też wszystko było jasne, bo chęć skopiowania autora recenzji spowodowała, że ostatecznie sam nie zróbtałem, co chcetałem. Więc tak, SAO jest słabe (no dobra… niech wam będzie – przynajmniej według mnie), ale nie zwalnia to z obowiązku, żeby oceniać to z głową, gdyż chęć stania się utworem ostatecznie spowoduje, że faktycznie nim zostaniesz, no ale w sumie może to też jakiś sposób na samospełnienie… kto wie…

Dla mnie SAO jest nieźle skonstruowaną opowieścią, w której każdy arc trwa 15 odcinków, więc nie zdąży zacząć nudzić. Pierwsze 60 odcinków naprawdę bardzo mi się podobało. Dosyć zgrabnie połączyli różne światy, dzięki czemu zmieniała się fabuła. Obejrzałem dwa odcinki 3 sezonu i mnie odpycha – coś poszło nie tak. Nie interesuje mnie anime o Kirito, chcę udziału wszystkich bohaterów, którzy przewinęli się przez 60 odcinków. Najwyraźniej tego nie dostanę, więc czas uznać SAO za zakończone po 2 sezonach. Z Death Note miałem tak samo.  kliknij: ukryte  Kolejny odcinek po śmierci „L” przerwałem w połowie i już nigdy do Death Note nie wróciłem. Uznałem to za zamkniętą opowieść.

Przegadane, pełne sprzecznych kwestii oraz pominiętych. W końcu obejrzałem całość i stwierdzam że lepiej przeczytać novelkę od Chińczyka czy Koreańczyka niż wdrażać się w japońskie szmiry.

A mi się nawet to podobało. Wielkie oczekiwania umarły wokół 10 odcinka, ale nadal bardzo fajnie mi się tą wersje SAO oglądało.

Jakoś serię zatrzymałem około startu drugiego sezonu. I to była dobra decyzja, bo późniejsze cliffhangery wydawały się niemiłosierne, przez co przełożyłoby się też na oglądanie. A tak z zaciekawieniem oglądałem kolejne odcinki podrząd.

Może wypunktuje swoje myśli:
Nie chce mi się wyczytywać i wycinać spoilerów, także wszystko wrzucam jako spoiler.
 kliknij: ukryte 

„Plusy”

-Sam wątek fabularny. Bardzo podoba mi się historia, która została przedstawiona w Underwordzie, od samego ścinania drzewa po walkę z Administratorem. Ciekawy byłem kolejnych wydarzeń i skupiałem się na oglądaniu anime, a to jest niemalże najważniejszy czynnik, który wpływa na radość z oglądania.
-Eugeo. Bardzo lubię Eugeo, może nawet mógłbym go nazwać moją ulubioną postacią w SAO. Niby taki słabszy Kirito wersja 2, ale jakoś tak bardzo z nim się zżyłem. Element lodu jest moim ulubionym, a styl walki/umiejętności Eugeo też były bardzo piękne. Bardzo cieszę się, że był protagonistą u boku Kirito przez cały pierwszy sezon.
-Kreska/Animacja. Świat fantasy oprawiony w ładną szatę graficzną zawsze cieszy moje oko, ponadto SAO może sobie pozwolić na świetne walki i tutaj nie byłem rozczarowany. Miło popatrzeć jak ładnie wymachują tymi mieczami.
-Muzyka (OP/ED). Wraz z nowym sezonem zawsze jestem niesamowicie podekscytowany do usłyszenia nowych op/ed. Zwykle też szukam nowych anime do obejrzenia choćby po samym op/ed, dlatego ta część anime jest dla mnie bardzo ważna. A SAO.A spisuje się tutaj świetnie, 3 nowe piosenki do kolekcji!
Kocham drugi ending. ReoNa z swoim wokalem niczym Aimer świetnie debiutuje (Happy Sugar Life/ SAO.A). Nic tylko czekać na więcej!
LiSA jak zwykle „niszczy system”. Nic dodać nic ująć, ADAMAS skarb wśród kolekcji opening'ów.
ASCA dużym wrażeniem zaimponowała mi w Grancrest Senki. Trudno konkurować z LiSĄ, ale RESISTER zdecydowanie nie rozczarowuje. Dobra robota.
-Nowa ekipa bohaterów. SAO już trochę za sobą ma. Harem też spory w objętości, mimo to wprowadzenie nowych postaci, bez udziału starej ekipy wprowadza „świeżość” w oglądaniu przygód Kirito. Niby częste zagranie SAO, ale teraz faktycznie, tylko Asuna jak na pierwszy sezon ingeruje w otoczenie Kirito i jego przygód, a nie jest to wykonane w bezpośredni sposób (czyli wejście do gry) także też dla mnie plus.
-Edgy. Nieraz wydawało mi się, że ten stąpają po bardzo wąskiej linii. I to lubię! Lubię edgy anime. Podobały mi się działania Administratora, obłędnych/szalonych antagonistów też nie raz przyjemnie się ogląda. A Quinella mnie nie zawiodła, jedynie co nie tak poszło w jej kreacji, to nie powinna mieć tego odrażającego klauna tak wysoko w hierarchii.
-Wspinaczka po katedrze... Nie wiem jak to ująć dokładnie, ale okropnie się bałem, że spadną z tej zewnętrznej ściany, to było tak dziwne w oglądaniu, że aż nie wiem jak tego dokładnie wyrazić, ale jeśli anime potrafi wzbudzić takie emocje, to nic tylko plus!

„Minusy”

-Logika. No kto by się spodziewał. Logiczność w tym anime kuleje jak zawsze, myślę, że nie muszę rozpisywać tego, bo wystarczy w dół (czy też może w góre w przyszłości) zerknąć na komentarze, jak chcę się dostać przykłady. Także tylko zaznaczam to.
-Śmierć Eugeo. Jak się lubi bohatera, to nie życzy mu się śmierci… Chciałem, żeby skończył szczęśliwy (ale żywy!) z Alice, ale widać twórcy zadecydowali, że po co dać Eugeo dziewczynę jak można upchnąć kolejną do kolekcji Kirito.
-Zakończenie pierwszego sezonu. Ciężko ten odcinek się oglądało, praktycznie wszystko poszło po najgorszym torze z bezczelnym cliffhangerem na końcu.
-Wymuszone śmierci/akcje. Śmierć Cardinal'i wydawała mi się wyłącznie pretekstem po to by, później Eugeo mógł umrzeć bez uzdrowienia. Eugeo synthesis thirty­‑two tak samo wątek wyjęty znikąd i na mus. A sami bohaterowie umierali po kilka razy…Taka magia anime.
-Gadanie, gadanie, gadanie. Niby walczą, niby rozmawiają, przeciągają, wyjaśniają, stoją i nic nie robią. A najgorsze to jak na ekranie ukazał się „Rath” wraz z Asuną.

Nie będę jakoś specjalnie bronił SAO Alicization, ale na pewno też nie będę siał nienawieści wobec tego tytułu. Mi się podobało, jestem świadom dlaczego innym się nie podoba, a to co miałem na myśli po obejrzeniu Sword Art Online: Alicyzacja, napisałem powyżej.
Pozostaje tylko czekać co przyniesie kontynuacja. Nie wyczekuje jej jakoś specjalnie, ale na pewno postaram się obejrzeć.

Doceniam eksperyment przeprowadzony przez twórców SAO. Zawsze zastanawiałem się ile razy można odgrzewać pyszny kotlet mamusi, żeby w końcu stał się ohydny. Okazuje się, że jeśli liczymy wszystkie połówki SAO to za piątym razem kotlet jest już niejadalny. Dawno mi się nie zdarzyło, żebym przewijał odcinki anime, a tutaj proszę, SAO Alicization zaskoczyło i zmusiło mnie do przewijania. Polecam obejrzeć cokolwiek innego jeśli oglądaliście już jakikolwiek sezon SAO, bo w tym jest dokładnie to samo co w poprzednich, tylko walki są nudniejsze, postaci płytsze, antagoniści jeszcze bardziej niezrównoważeni psychicznie, przez co są całkowicie niewiarygodni, a fabuła to już w ogóle tak tragiczna, że jestem ją w stanie opisać jednym zdaniem, a mianowicie: co by było gdybym był niesamowicie silny, wszyscy mnie lubili i zawsze bym wygrywał. Jedyny pomysł na jaki wpadli twórcy, żeby uratować ten tonący statek został wyciągnięty prostu z produkcji Game of Thrones – rozbierzmy główną antagonistkę to dzieciakom się spodoba. Moja ocena 3/10.

Fajne, podobało mi się.

Twórcy SAO lubią tanie zagrywki na uczuciach widza ale przynajmniej robią to dobrze. Ostatecznie i tak musimy  kliknij: ukryte  czekać na kolejny sezon .

Miałem tego nie oglądać póki nie zamkną wszystkiego wraz z 2 sezonem alicyzacji, ale jak tak patrze na opinię to wychodzi nam jakiś skrajny dramat fabularny. Aż muszę sam sprawdzić jak zła jest ta część w odniesieniu do 1 sezonu z Aincradem, gdzie bawiłem się dobrze. Sentymentalne podejście nr 3.

Może ktoś poleci jakieś fajne amino z growym motywem, lepszym od SAO? Tate no yuusha znam, bo mange czytam, ale coś innego godnego polecenia? Macie coś? :)

Najlepsza seria Sao bo przez pewien czas normalnie prowadzona i oderwana od Asunki i reszty przyjaciół Kirito, pod koniec męczyłem się niemiłosiernie, ale udało się skończyłem moim zdaniem najlepszy sezon Sao i oceniam go na naciągane 6/10, kontynuacji już podziękuje :).

Nie było aż tak źle, uplasowało się gdzieś w średniej klasie isekaja. Gorsze oglądałem :D Natomiast takie dwie rzeczy, które mnie wkurzyły mega:

1.  kliknij: ukryte  Eugeo zdychał tak długo, że aż mu życzyłem śmierci, by się chłopak przestał męczyć. Syrlysly. Jeszcze cudownie jego krew się wylewała hektolitrami, zamieniała się w miecze i potem wracała. No już bez przesady. Kirito też zyskał cudowną moc przebrania się myślą, a Quinella jak się okazało miała czarodziejskie włosy.

2. Już wspomniany wcześniej cliffhanger. Wygląda to tak, jakby planowali coś wrzucić już w najbliższym czasie, o dziwo. Na moje mógłbym faktycznie pooglądać więcej Alicji i Kirito na wózku. Miła odmiana by była :)

Natomiast co do samego „show” – takie 5/10. Magia SAO skończyła się na moje w Aincradzie i Alicyzacja to teraz odgrzewany kotlet. Reki zraszował nowelkę, która się w miarę spoko sprzedała i wyszło nawet rozrywkowe anime, a teraz, kiedy ma kasę, stara się stworzyć dłuższą serię z dodatkiem elementów magii. Ale jak ktoś się specjalizuje w krótkich seriach, to zbudowanie długiej historii nie jest koniecznie najlepszym wyjściem i dostaje się w sumie taki zapychacz, w którym nic się nie dzieje. Można by podsumować w 3­‑4 punktach, co się wydarzyło w tych odcinkach.

Bardzo mi się podobał ostatni odcinek, może nie tyle pod względem wizualiów ale reżyserka i zwłaszcza oprawa dźwiękowa to coś pięknego.

Mogli sobie tylko darować ten cliffhanger na koniec.

Nie chce mi się nawet marnować czasu, lecz ze złości chyba jednak to zrobię. Seria pod tytułem „śmiechu warte” i tyle by wystarczyło. Natomiast jakbym miał szukać na siłę jakichkolwiek pozytywów to wstęp (pierwsze trzy odcinki), a później z sekundy na sekundę, aż do samego końca coraz gorzej. Całość niesamowicie przeciągnięta i przegadana. Spokojnie zmieściło by się wszystko w 12 odcinkach, a tak to rozwleczyli całość niemiłosiernie, że aż wiało nudą i irytacją na kilometr. Sam finał (wstęp do kolejnej serii) także o dupę rozbić. Eugeo umiera ze trzy razy (chociaż przyznam, że samą muzyczkę przy wspomnieniach fajną zapuścili), w realnym świecie rozpierdziel i nie wiadomo co, gdzie, dlaczego, jak i po co?, walka z adminką zjechana po całości i standardowo odcinek przegadany, a samej potyczki 2 minuty max, a pogromca naszej piknej złej to najlepszy… On w ogóle jeszcze zipiał? I co on tam robił cały ten czas, w szachy grał i czekał aż jego królewna postanowi wywindować do realnego świta? :D Jeszcze ta zmiana stroju Kirito z dupy i na dobicie człowieka (mnie), że aż strach. Ja rozumiem nawiązania do pierwszej serii i tak dalej, ale to już jest do porzygu… krwią, nie obiadem.

Podsumowując, najgorsza seria SAO przy której trzymał mnie tylko aspekt wizualny, OPy, EDy i wiara w cuda. Chyba pora przejść na ateizm… Nie polecam.

Matko jakie to było słabe. To przykład serii która spokojnie zmieściłaby się w 12 odcinkach. Tyle dobrych serii cierpi na ograniczoną ilość odcinków, a ten badziew dostaje 24 odcinki na arcynudne wspinanie się po wieży, bo twórcy mają górę hajsu.

Powiedzcie mi właściwie co się w tej serii ciekawego działo? Mamy jakiś nudny epizod z dzieciństwa, sielankę. Później epizod school life po czym 2/3 serii to równie nudne walki w wypranej z jakiegokolwiek charakteru lokacji na zasadzie potwór odcinka, a na koniec walkę z jakąś paradującą nago idiotką i obleśnym (a jakże, toż to SAO) typem. Plus takie stężenie dramy, że można je kroić nożem do masła. I wszystko to co tak w tym cyklu wkurza i to przynajmniej razy dwa.

Zawsze broniłem SAO. Wiedziałem że jest naciągane, sztampowe (ciągły motyw dam w opresji i zboczeńców) czy przesadnie dramatyczne. Ale przynajmniej miało ciekawy wizualnie świat, fajny design, gildie, progres, wachlarz barwnych postaci no i czuło się taki RPG­‑owy charakter. A nawet pewna dozę napięcia.

Ale Alicization to taka porażka, że powinna być stawiana właśnie jako przykład dlaczego SAO jest tak przez niektórych hejtowane.

Weźta się w garść i zróbcie chociaż tę drugą część porządnie, skoro tę prostą historię już musieliście rozbić na pierdyliard odcinków.

Ekhm…
Wrażenia po odcinku:
>dostałem raka, gdy nagle strój Kirito zmienił się na ten z pierwszego arcu
>nadal nie wiem, po co Administrator przez cały czas paradowała nago, skoro najważniejsze i tak było zasłonięte. Słaby chwyt fanserwisowy.
>Administrator została pokonana przez najdurniejszą deus ex machinę z całej tej serii
>Kirito jest potężniejszy od praktycznie wszechwładnego bytu
> kliknij: ukryte  to, co się dzieje w realnym świecie to jedno wielkie lol. Jakiś atak nie wiadomo kogo z dupy i rzucenie nowego questa Kirito, żeby miał, co robić przez następne 24 odcinki.
> kliknij: ukryte  Asuna na końcu (Boże, dlaczego?)

A co do całej serii:
Tamto randomowa dziewczyna od windy była najlepsza. I pająk.

Hm generalnie myślałam, że jestem całkiem odporna na SAO i jego wyciągnięte z… rękawa pomysły i w ogóle. Ba, dobrze się bawiłam oglądając pierwszą część (reszty już niezbyt). I nawet początek Alicyzacji mnie bawił, jeśli przymknąć oko na to i owo. Ale… im dalej, tym gorzej, o wiele gorzej. Znów motyw zdobywania poziomów wieży i pokonywania przeciwników. Sama końcówka mnie zirytowała i znudziła – przeskakiwałam już sceny całe, bo nie mogłam znieść tego BLA BLA BLA okej zaraz umrę, ale jeszcze opowiem cały swój życiorys. I matko, jakie to obleśne było – chyba miało szokować widza, ale mnie po prostu obrzydziło. A najgorsze, że tutaj nic z niczego nie wynikało… była Alicja, był Eugeo. I w sumie to nic nie zmieniło. A walkę prowadzi się na zasadzie „kto jest bardziej zdeterminowany ten wygra”, no super. Pamiętam też, że Kirito ileś odcinków wstecz darował życie któremuś rycerzowi – silnie sugerując, że pewnie wróci i dołączy się do ostatniej walki, albo chociaż zaważy na losach… jasssssne. Zapomniane, dawno i nie prawda.

Ale już absolutnie rozwalił mnie odcinek 24, gdy nagle „aaa no tak, Kirito nie siedzi sobie tam w tej grze na luzie tylko mieli go uratować, bo on przecież umiera” i powrót do rzeczywistego świata po wielu odcinkach zapomnienia tylko po to, by  kliknij: ukryte  pokazać, że oni tam są napadnięci, jakaś jednostka anty terro najechała im na chatę i w sumie to O SO CHODZI.

4/10.