Tanuki-Anime

Obejrzałam po raz drugi, żeby zrobić sobie maraton wszystkich sezonów. Jeżeli mnie pamięć nie myli, pierwszy sezon kończy się tak samo jak anime z 2001 roku, które całkowicie pokochałam. Teraz mam szansę wreszcie poznać całość!

Do rzeczy!

Kumam naturalnie oskarżenia względem Tooru, ale w tym jednym przypadku jestem z tych, które ją bronią. Nie wiem, może dlatego, że nie zakochuje się w każdym facecie sprawia, że jest bardzo przystępną postacią. Lubię ją za jej upór i tę dobroć (może lekko przesadzoną, ale rozumiem, że właśnie takiej dobrej osóbki bez skazy potrzebowała ta rodzina). Generalnie mnie nie przeszkadza.

Pierwszy sezon to na razie jedynie wprowadzenie, ale już od pierwszych scen widać słodko­‑gorzką fabułę, która będzie zarówno rozbawiała, jak i rozczulała. To lubię. Uważam, że bez tej humoru Fruits Basket byłby nie do wytrzymania. A tak to proszę – można się wczuć w tę historię.

Trudno nie polubić bohaterów. Nie mam ani jednej postaci, której bym nie znosiła (ok, Akito, ale na razie rzadko się pojawia, więc jest git). Każdy ma swój charakter, każdy ma swoje plusy i minusy.

Już zaczynam drugi sezon! <3

Widzę, że najwięcej kontrowersji wzbudza tu Toohru, co nie powinno szczególnie dziwić, bo to postać skrajnie wyidealizowana. Zależnie od naszych życiowych doświadczeń będzie się ją lubiło lub wręcz przeciwnie. Ja lubię, bo w realu nigdy kogoś takiego nie spotkałem, a chciałbym :) Chciałbym też wiedzieć, co zażywała autorka tworząc postać Kagury, która pasuje mi do całości jak pięść do nosa :) Fabuła bardzo nierówna, niektóre odcinki oglądałem z zaciekawieniem, inne były tak irytujące, że musiałem przewinąć. Ostatecznie nie mam pojęcia jak to anime ocenić, bo musiałbym chyba każdy odcinek oceniać z osobna i wyciągać średnią, a na to jestem za leniwy, ale myślę, że średnia ocena końcowa byłaby bliska oceny autorki tej recenzji :)

O, znajomy motyw, dawno go nie było. Subiektywne zaniżanie oceny, bo recenzentowi coś wyjątkowo i skrajnie nie pasuje. I tak wiem, zaraz się pojawi ostateczny argument pt. „ja, mnie, mój, moje” – moja recenzja, moja ocena, moje zdanie, moje święte prawo. I tak, na ten argument definitywnej kontry nie posiadam. Ale powiem szczerze, wolę już brak recenzji głównej, na którą wiele czytelników patrzy w pierwszej kolejności przed sięgnięciem po daną serię, niż skrajne zawyżanie lub zaniżanie oceny. Sama nie biorę się do pisania recenzji, bo mam tendencję w drugą stronę. Fruits Basket 2019 wystawiłam 10 z gwiazdką, Toohru bardzo lubię, mam ochotę wszystkich przekonywać, jaką ona jest super postacią, ale mam świadomość, że to też nie byłaby dobra recenzja. Ale dobra, już nawet nie czepiam się jechania na Toohru przez cały tekst (chociaż, serio, jeden akapit by wystarczył). Ja ją lubię inni nie, przyjęłam. Ale stawianiu bardzo dobrej serii (obiektywnie przynajmniej na 7 – średnia ocen innych członków Redakcji i użytkowników) 5­‑ki na pewno nie uznam za rzecz w porządku.

Ta recenzja to tak celowo, żeby zdenerwować fanów została dodana ? No bo jaki jest sens wypuszczać recenzje kogoś kto nie polubił głównej bohaterki i daje za to 5/10, równie dobrze moglibyście wrzucić recenzje evangeliona jakiegoś 14 latka który napisze, że Shinji był beznadziejną i irytującą postacią i oceni na 4.

Fatalna recenzja.

Napisałam komentarz do tej serii dawno dawno temu kiedy przygodę z anime dopiero zaczynałam. Treaz jako nie nastolatka a dorosła kobieta patrzę na Furubę trochę innymi oczami. Chociaż to może nie jest wiek, ale rosnąca świadomość i zainteresowanie kwestiami takimi jak równouprawnienie, seksizm i postrzeganie problemów psychicznych.

W sumie należę do tych osób, które nigdy się do Tooru nie przekonają. Ale jest jedna osoba, która wyzwalała we mnie znacznie większą agresję bo zwracała moją uwagę na coś, co jako jedno z nielicznych rzeczy nie było bezposrednio związane z klątwą. Mówię o Kagurze i o tym jak pod przykrywką wielkich uczuć i miłości normalizowano i popierano przemoc domową, stalking i ogólnopojęte prześladowanie. Nigdy nie byłam fanką bicia dla śmiechu, a w przypadku Kyo (chociaż samego Kyo też nie kochałam jakoś szczególnie) obwinianie jego za jej smutną minkę, kiedy on regularnie był bity z narażeniem zycia uważałam za postępowanie wyjątkowo nie fair. Domestic abuse is no joke. Przy czym jeśli jest to robione dla smiechu to pół biedy, są serie w których taka jest konwencja i postaci się nawzajem biją, w porządku. Ale w Furubie od samego początku Kyo się wmawia, że Kagura go kocha i że to wszystko co ona robi (przypominam, stalking, prześladowanie i regularnie pobicia) robi z miłości. I tego przełknąć nigdy nie mogłam, ani kiedy zapoznawałam się z historią po raz pierwszy, ani tym bardziej teraz. I nikt oprócz Kyo nie widzi problemu w jej zachowaniu. I w sumie tym samym poległa potencjalnie moja sympatia do Tooru. Bo jeśli święta Tooru ma wystarczająco empatii żeby pocieszać napastnika, ale brakuje jej empatii żeby wesprzeć werbalnie czy fizycznie ofiarę to w tym momencie cała kreacja postaci się sypie. I nie Tooru, regularne bicie, zmuszanie i prześladowanie kogokolwiek NIE jest wyrazem obłędnej miłości.

Cieszę się, że akurat ja polubiłam Toru, bo byłoby mi przykro, gdybym nie mogła w pełni relaksować się seansem, a już nieraz mi się zdarzało irytować się tak bardzo na głównego bohatera/bohaterkę, że wyłączałam serię. Także doskonale Cię rozumiem, Recenzentko, i tylko współczuję, że Toru nie przypadła ci do gustu.

Wiem nawet, w czym to wynika. Kiedy widzi się tak głupiutką, nieudolną postać, w którym w jakimś stopniu wszyscy muszą ochraniać, niemal każdej kobiecie (jako że omawiamy inną kobietę) włącza się alarm mówiący: „Nie! Koniec z motywem księżniczki!”. Tyle że w moim odczuciu Toru wychodzi z tego schematu. Ja widziałam ją jako postać w miarę niezależną, podziwiałam za hart ducha, za wytrwałość. Ta dobroć wynikała z doświadczenia z przykrej przeszłości, była też na pewno znamiennym wpływem matki.
Ale to, że ja tak to widzę, nie znaczy, że każdy musi :)

Dzięki za obszerną recenzję! Z wieloma aspektami całkowicie się zgadzam :D Co do drugiego sezonu jestem niemal pewna, że będzie o wiele mroczniejszy, a przez to – ciekawszy. Większość bohaterów jest już na scenie. Można działać ;)

Akito to zwykły zwyrodnialec, sadysta i psychol lubiący znecać sie nad innymi, który uważa sie za kogoś lepszego(Dla mnie zwykła szuja)Głowa rodziny dba o nią a nie tyranizuje ją, zmusza innych jej członków do wyzbycia sie własnej godności.„wmawiaj sobie wmawiaj aż uwierzysz w swą boską moc i nie omylność, o wielki Akito” – ta postać mnie wkurza

Proponuję poprawić tytuł na oficjalny (jak z logo), który też pojawił się na MAL­‑u:

Fruits Basket 1st Season

Nic dodać, nic ująć. Dla mnie pierwszy sezon świetny. Wiele genialnych wątków rozwijających przeszłość bohaterów, barwne i różnorodne postaci (aby rozwiać ostatecznie wszelakie wątpliwości – Tooru dla mnie spoczko, a reszta to w większości poza skalą oczywiście – szczególnie ich relacje), solidna i przede wszystkim równa strona techniczna, w tym dobry ost, który dobrze się komponował z całością (w tym miejscu muszę jednak pochwalić przede wszystkim pierwszy ending od Vickeblanki, który niebywale się wkomponował w mój gust, natomiast reszta według mnie na równym, ale nie na jakimś mega wysokim poziomie), multum wzruszających i zabawnych momentów, a co za tym idzie też sam enjoyment na jednym z najwyższych poziomów. Cieszę się również, że nie znałem pierwowzoru, ponieważ dzięki temu oglądało mi się tą serię bez wątpienia o wiele lepiej i już nie mogę się doczekać kontynuacji, bo widać, że nadchodzi nieuniknione – a jestem prostu strasznie ciekaw cóż to będzie.

Bardzo solidny pierwszy sezon. Brakowało tu jakiegoś głównego wątku, który napędzałby fabułę, ale to przedstawianie kolejnych postaci nie było takie złe. Pewnie zbudowało to dobry grunt pod kolejny sezon, ale o tym dowiem się dopiero podczas jego emisji.

Widzę, że na Tanukach istnieje koło nienawiści do Tooru, a dla mnie to bezdyskusyjnie najlepsza postać FB. Jej, jaka ona jest urocza, chodząca dobroć, źródło pozytywnej energii, idealny materiał na żonę / przyjaciółkę. Bez niej to nie byłoby to samo. Niezbędny fundament, na którym zbudowano całą resztę.

Z pozostałych postaci szczególnie polubiłem Kyo, Shigure, Hatoriego, no i niezawodne psiapsióły Tooru, Uo i Hanajimę! Jakoś nie mogę się przekonać do Yukiego. Taki drętwy, taki nudny, pewnie to fav char żeńskiej widowni, tak mniemam :P

Teraz będzie tak trochę pusto, bo przez bite pół roku tydzień w tydzień zaglądało się, co tam słychać u Tooru i reszty. FB ma ten wyjątkowy klimat, który wprawia człowieka w dobry nastrój lub nastraja do refleksji, wywołuje ten chwile wzruszenia – wszystkiego po trochu, w zależności od odcinka.

Specjalna linijka pochwał za świetną muzykę w openingach i endingach.

Czekam na drugi sezon, oby już wiosną przyszłego roku ;)

Tak czytam poniższe komentarze i w sumie nie mam nic więcej do dodania o tej serii. Wystawiłam 10­‑kę po pierwszym odcinku i ją podtrzymuję do samego końca.

Ale skoro już zaczęłam :D

Jak wielu widzów, pierwszą styczność z Fruits Basket miałam przy pierwszej serii anime. Seria spodobała mi się straszliwie, potem połknęłam mangę, chlipiąc przy każdym rozdziale. Ucieszyłam się bardzo na wiadomość o remake'u, ale nie sądziłam, że nowa wersja wzbudzi we mnie takie same, a może nawet i większe emocje. Seria jest zrobiona po prostu doskonale, muzyka, ładunek emocjonalny, dynamika zachowań międzyludzkich, wszystko, co tak bardzo cenię w anime, mogę odnaleźć tutaj. Tutaj będę bronić nawet Toohru, rozumiem, że niektórych może denerwować, ale dla mnie to świetnie zbudowana postać. Pod pozorem głupiutkiej, anielskiej dobroci, mamy kolejnego złamanego człowieka, który dąży do własnej destrukcji. Dziewczynę o ogromnej inteligencji emocjonalnej, która naprawdę może koić i leczyć dusze. Kto może lepiej pomóc cierpiącemu od osoby, która sama zna cierpienie najlepiej. Szalenie mi się jej wątek podoba oraz powolny, subtelny proces, jak dziewczyna dokładnie jak Kyo i Yuki wychodzi z własnej jaskini. O innych pisać nie będę, bo i tak ich większość lubi :)

Doskonały pierwszy sezon, a następny dla mnie będzie jeszcze lepszy – bo będzie w nim znacznie więcej mojego idola ;p.

Dawno już nie oglądałam jakiegoś serialu z takim uśmiechem. Pierwsze dwadzieścia dwa odcinki oglądałam tydzień po tygodniu, wyglądając ich nieustannie. Ostatnie trzy obejrzałam w mini­‑maratonie.

Aż mi się zrobiło przykro, że teraz przyjdzie mi czekać na drugi sezon (a ten na całe szczęście już w 2020!). Szczególnie że pierwszy sezon dość przelotnie pamiętałam z poprzedniej wersji, a ten drugi przyniesie dopiero coś nowego, coś nieznanego!

Fruits Basket to przepiękna historia, w której klątwa jest tylko dodatkiem do barwnej, może trochę przesadzonej, ale wciąż szczerej opowieści o rodzinie, przyjaźni, odnajdywaniu swojej drogi. W tej historii ważne jest znaczenie słowa „dom”. Podczas seansu nie zabraknie na przemian śmiechu, łez, wzruszenia. Można kląć na tę biedną Tohru (choć osobiście mi ona odpowiada), ale nie można nie uznać racji autorce mangi, że właśnie takie ciepłe postacie mogą zjednywać sobie ludzi. Cieszę się, że i ona odnalazła ciepło i dom – choćby i na ten moment przelotne.

Polecam i to nie tylko młodszym. Starszy widz też coś dla siebie znajdzie, bo to tytuł, który zdecydowanie zostaje na dłużej w pamięci i sercu!

A tymczasem muszę czekać! Czekajcie razem ze mną na kolejny sezon, żeby mi nie było przykro :)

Ok, już rozumiem dlaczego ta seria jest tak uwielbiana przez wszystkich przez te całe lata. Cieszę się, że dołączyłam do grona fanów – lepiej późno niż wcale :)

 kliknij: ukryte  Kurde, ocb z Kyo, że ma 2 postacie i ta druga to co świerszcz, czy co? I kiedy się aktywuje? I czy bez różańca?po przytuleniu by wyszedł ten duży świerszcz? I czemu za przeproszeniem ta główna nie dostała od wszystkich po dupie za złośliwości? Bo normalna to ona nie jest (Akito). Czy z wiekiem się ogarnie? I czy Shigugu xDDDDDD będzie z Nią z przymusu, czy z miłości?

Ta seria miała już dobre momenty, ale odcinek 24 i wątek z Kyo był najlepszy z dotychczasowych. Dobrze jest być mną ponieważ nigdy nie znałem pierwowzoru, ani anime ani mangi, choć już nie raz była mi polecana :D

Trochę mi już ta myśl chodziła po głowie, ale dopiero teraz jestem bardzo pewien, że jednak Tooru to stereotypowy bohater haremówki. W zasadzie żeńska wersja Rita z To Love­‑Ru, jeśli już mam użyć przykładu. Miła, uprzejma dla wszystkich osóbka, większość przedstawicieli płci przeciwnej przynajmniej ją lubi, wszystkim pomoga i dzięki jej obecności problemy innych są rozwiązywane. Dosłownie to samo. Znaczy, zdaję sobie sprawę, że ten schemat występuje w mangach/anime shoujo dość często, ale nadal jest to trochę irytujące i rozczarowujące, że autorzy idą po najmniejszej linii oporu, szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę, że Fruits Basket to całkiem przemyślana opowieść z wieloma naprawdę dobrymi bohaterami. No, i doszło do tego, że przemyślenia co do bohaterów mam podobne jak w przypadku To Love­‑Ru Darkness. Oceny to nie zmienia, nauczyłem się tolerować ten typ protagonisty, ale jednak wolałabym, żeby ktoś ciekawszy miał tutaj główną rolę.

Ale ten odcinek – poza końcowymi minutami – był zbędny. W pierwszej połowie znów musieliśmy patrzeć na dołującą się na siłę Tooru mającą wydumane problemy i oczywiście po raz setny trzeba było podkreślić, jaka ona wspaniała i że bez niej jest tysiąc razy gorzej. Szkoda mi Kyo, naprawdę – z jednej strony ona, z drugiej Kagura. Niestety, dalej nie zobaczyliśmy  kliknij: ukryte  jego prawdziwej postaci, choć zasugerowano, że coś jest na rzeczy; pewnie ujrzymy ją za tydzień.

O co chodzi, kiedy ta seria zmieniła się w jednoodcinkowe dramaty różnych bohaterów? Wszystkie problemy rozwiązuje oczywiście genialna Tohru, która swoją głęboką przemową przywraca każdemu sens życia. Backstory jej przyjaciółek były ciekawe, ale Kisa i jej okropny brat strasznie mnie irytowali. Mogliby już wrócić trochę do głównej fabuły, ale zostały trzy odcinki, więc pewnie urwą w najciekawszym momencie.

19 odcinek troszkę mnie zirytował na początku, ale później poszło już z górki i był raczej w porządku – chyba kwestia mojego przyzwyczajenia się do pewnych zabiegów – bo sceny typu przerysowane zachowania i przebieranie się w dziewczęce ubrania zwyczajnie po mnie już spływają. Natomiast 20 odcinek przedstawił fajnie jedną rzecz, ukazał to, za co wiele osób nie trawi Tooru i jej charakteru – ja do niej nic nie mam, ponieważ zwyczajnie się przyzwyczaiłem. Osobiście też już to pisałem wielokrotnie, ale jestem w stanie wszelakie minusy zepchnąć na drugi plan, gdyż całościowo serię jak na razie ogląda mi się bardzo dobrze. Dlatego też czekam niezmiernie na kolejne odcinki, sam finał i tą tajemniczą dla mnie prawdziwą postać kota, której nie zdążyłem sobie zaspoilerować i nie mam nawet zamiaru. Oby ukazali to jeszcze w tym sezonie.

Jak postanowiłam, tak dałam anime drugą szansę. Po dwudziestu odcinkach, o ile w ostatnich pięciu nie nadejdzie jakaś wyraźna poprawa, lepsza drama albo jeśli na przynajmniej jeden epizod Tooru całkowicie nie zniknie z ekranu, sądzę, że takie 5/10 wystawię FB. No, może 6/10, za głos Miyuki Sawashiro jako matki (zawsze mi się miło ją słucha).
Problemem produkcji niewątpliwie jest główna bohaterka. Patrząc na jej zachowanie, aż chce się zakrzyknąć: o, jaki wyrośnięty przedszkolak! Wkurza. Jakoś się do niej przyzwyczaiłam i do jej głosu, jednak przez większość seansu miałam ochotę ją… uderzyć, co raczej nie najlepiej świadczy o postaci.  kliknij: ukryte  Jeszcze gorzej, że wszyscy, nawet jest nie od początku, się nią zachwycają, ją lubią, na wszystkich działa kojąco. Chciałabym wierzyć, że w dalszej historii pojawi się postać, która okaże się (do końca!) odporna na dobroć Tooru. Bo to, że się sama bohaterka zmieni, wątpię, musiałaby ta zmiana mieć bardzo poważne uzasadnienie – jeśli by miała wyjść „bo tak”, już lepiej, by zostało jak jest.
Nie no, serio, Tooru psuje przyjemność z oglądania, tak jak psuje  kliknij: ukryte  trójkąt romantyczny między nią, Kyo i Yukim. Zamiast kibicować któremuś, by związał się z dziewczyną, ja kibicuję obu, by żadnemu nie przypadła rola jej chłopaka. Tak więc wszelkie miłe sceny między Tooru a Kyo/Yukim, zamiast wzbudzać u mnie poczucie przyjemności i ekscytacji („o tak, pocałuj ją, chłopie!”), wywołują u mnie… no nie wiem, jak to nazwać… obojętność? Nie, coś innego, ale teraz tego nie nazwę. Już fajniej się patrzy na scenki ze specjalną dedykacją dla fudziosiek.
Poza tym nie przepadam, jak z bohaterki/bohatera w anime robi się męczennika na siłę.

Z innymi bohaterami mam znacznie mniejszy kłopot, ale im też daleko do ideału. Większość to chodzące stereotypy, do bólu przejaskrawione kreacje, które albo są przesadnie nieśmiałe/ciche, albo zbyt radosne, albo zbyt krzykliwe. Rozumiem – dać jedną osobę, która z początku wydaje się spokojna, ale później objawia swoją moc darcia paszczy, ale przy trzech­‑czterech niemal tak samo wykreowanych postaciach robi się to zwyczajnie nudne i irytujące. Szczęście w nieszczęściu, że najciekawszymi bohaterami okazała się trójka panów, których widzimy najczęściej, czyli Kyo, Yuki i Shigure. Na spięcia między dwójką pierwszych zawsze miło się patrzy, a Shigure jest uroczy  kliknij: ukryte  (choć i tajemniczy…). Całkiem dobre, mimo też pewnego przerysowania, są też przyjaciółki Tooru (Satomi Satō jako Saki Hanajima fajnie operuje głosem). Ze znaków zodiaku, poza wyżej wymienioną trójką, polubiłam najbardziej krówkę i konika morskiego.
Na marginesie –  kliknij: ukryte  jak dobrze zrozumiałam, zodiaki mają kolor włosów odpowiadający ich zwierzęcej postaci. Hatoriego to się z jakiegoś powodu nie tyczy? Zgodnie z wyglądem jego konika powinien mieć znacznie jaśniejsze włosy. Nie znalazłam informacji, by się farbował, a zbytnio wczytywać się w treści dotyczące mangi nie chcę. Nie pamiętam też, by w dotychczasowych odcinkach wyjaśniono tę kwestię – nie zdziwię się, jeśli była o niej mowa, a ja przegapiłam i teraz się niepotrzebnie czepiam.

Co do fabuły, jak widzę, na razie poznajemy po kolei poszczególnych bohaterów, nie jest więc ona zbyt wciągająca. Kolejne historie nie przedstawiają się intrygująco, ale jakoś się ogląda. Dramat na ogół dość płynnie przeplata się z komedią, ta zaś – cóż, wstawki humorystyczne nie są tu najwyższych lotów. W sumie dramy też nie powalają i są takie, jakie by pewnie niemal każdy wymyślił, gdyby to on brał się za napisanie FB. Z drugiej strony udziwnianie też by nie było dobre (zobaczymy, co będzie później).

Graficznie jest przyjemnie dla oka. Muzycznie – do zapomnienia, choć seiyuu dają w większości radę.

Chyba tyle. Intryguje mnie, co dalej, zgaduję jednak, że najciekawsze dostaniemy dopiero w drugim, a może nawet w trzecim sezonie.

Już abstrahując od głównego sensu odcinka, po raz kolejny muszę sobie zadać pytanie: KIM, KURDE, JEST AKITO!? A raczej czemu ten psychopata jest praktycznie bezkarny i żaden z Soumów nie odważy się choćby źle o nim powiedzieć (znaczy, tak z grubsza)? Spodziewam się, że ma to coś wspólnego z klątwą  kliknij: ukryte  (przemiana z zwierzątka to chyba zbyt łagodny efekt; na pewno jest coś jeszcze) , ale, kurde, naprawdę mnie to intryguje. Całość fabuły jest naprawdę ciekawa, ale właśnie ten jeden wątek sprawia, że oglądam dalej.
A tak z plusów odcinka: dobrze, że Hiro trochę uświadomił Tooru jak bardzo jest miękką kluchą, ale wątpię, że cokolwiek to zmieni w jej charakterze.

Jak poprzednie odcinki były genialne tak ten był niezwykle irytujący i durny. Po 19 odcinkach pojawiła się pierwsza niezwykle irytująca i słaba postać.

Ritsu chyba założył się z astą z black clover'a, kto będzie japę wydzierał głośniej i chyba wygrał to starcie. Jego problemy również słabo przekonujące, niby taka męska wersja Tooru, ale w beznadziejnym wykonaniu.

Kolejny zarzut, to przejście komedia/dramat. W tym odcinku wyszło to bardzo nienaturalnie, a efekt jest nasilony dwoma poprzednimi odcinkami, które były bliżej dramatu. Nie pykło.

Kusi mnie, by wrócić do anime (porzuciłam po trzecim odcinku), ale ta główna bohaterka i jej głos… czy dalej też jest taka irytująca?