Tanuki-Anime

Nie lubię grać w koszykówkę, nie lubię oglądać koszykówki, to pierwsze anime o tej tematyce jakie oglądam.

Minusy:
- Ciut mało emocji w meczykach. Ale potencjał jest bo  kliknij: ukryte  przy 2­‑3 akcjach było takie konkretne sportowe WOW.
- Trochę emo/depresyjnie jeśli chodzi o część zawodników i ich tła dlaczego grają/dlaczego przestali grać. Na szczęście są też zawodnicy bez takiej przeszłości.
- Ostatni mecz.  kliknij: ukryte  Za dużo flashbacków i nowych postaci. Teoretyczna stawka tego meczu zeszła na dalszy plan.

Plusy:
+ Drużyna. Każdy z osobna! Zróżnicowana, ale w bólach coraz lepsza i lepsza. Jest chemia między postaciami i jednocześnie każdy rozwija się też indywidualnie.
+ Sprawy pozaboiskowe na ekranie. To jest rasowa sportówka­‑sportówka, to dla mnie właśnie idealny mix sportówki i dramy. Sportówka wyraźnie przeważa w proporcjach.
+ Bardzo długie mecze! Takie 7­‑8 epków na jeden robi wrażenie.
+ Sporo różnych zagrań/taktyk/zmian/kombinowania podczas meczu, więc nie jest nudno.
+ Brak super mocy czy super technik przyswojonych w jedno popołudnie.
+ OP 3 BLUE ENCOUNT – Humming Bird
+ OP 4 ACIDMAN – Rebirth.

Internetowe plotki mówią, że drugi sezon będzie i to mimo kwasów z autorem mangi, któremu nie podoba się, że odchodzą od materiału źródłowego. Mangi na oczy nie widziałem, nie znam szczegółów. Ale drugi sezon bardzo chętnie!

anime srednie , mam nadzieje ze 2 sezon będzie lepszy

 kliknij: ukryte  Nie tylko ty płaczesz, Momoharu. Obiektywnie trzeba stwierdzić, że pod względem wizualnym ta seria była naprawdę bardzo słaba, ale to nie ma w ogóle dla mnie znaczenia, ponieważ to, jak dużo frajdy mi dostarczyła paczka bohaterów (ich charaktery oraz relacje) i solidnie opowiedziana historia jest niezaprzeczalne. Nie potrzeba ani fajerwerków wizualnych, ani (w tym konkretnym przypadku)  kliknij: ukryte  wygranego meczu przez protagonistów przez całe 50 odcinków aby odczuwać niesamowitą wręcz przyjemność z oglądania i okropnie wręcz żałuję, że to już się kończy. Oby powstała kontynuacja, która może nawet wyglądać gorzej niż ten sezon, bo jedyne czego potrzebuję, wymagam i oczekuję od tej produkcji to więcej tego co już otrzymałem. Emocji. Na uwagę jeszcze zasługuje fakt o którym pisałem wcześniej, przy okazji poprzednich epizodów. Wybitny całościowo trzeci opening i genialny muzycznie trzeci ending w wykonaniu Miyano Mamoru. Oba materiały wstrzeliły się w mój gust perfekcyjnie i pozostaną w mojej pamięci na zawsze. Czekam z wypiekami na twarzy na informacje o sezonie 2, musi powstać!

Pierwszy sezon Ahiru no Sora się zakończył i… nie zapowiedzieli kontynuacji chociaż… uważam że wskazówka dotycząca animowanej adaptacji drugiego sezonu się pojawiła. Monster Bash nadchodzi! Bardzo dobrze się bawiłem z Ahiru no Sora! Przy wystawieniu oceny na malu założę różowe okularki i wlepiam soczystą 10. Charaktery postaci mi tutaj bardzo grały!

Pod względem animacyjnym, odcinek 49 był chyba najlepszy do tej pory. A co najlepsze, to była praca solową Sorato Shimizu.
Teraz pytanie, czy będzie kontynuacja czy nie?

O Panie! Odcinek 46 był elektryzujący! Przez 45 odcinków oglądamy  kliknij: ukryte  oklep drużyny Kuzuru, by w następnym dostać cały epizod dominacji tego zespołu. Oglądało się przednio! Koszykarze zaliczyli duży rozwój w tym odcinku i chyba narodził się w końcu Nam zespół który zacznie się wspierać w trudach dostania się na inter high. Animacyjnie nadal dramat… Yasuhara kozłujący piłkę i to tło które wygląda tak jakby biegł z prędkością światła. Tak bardzo chce 2 sezon z nowym studiem!

Mam nadzieję, że jednak będzie kontynuacja, bo, pomimo pokazu slajdów zamiast rzetelnej animacji, ogląda się to wyjątkowo dobrze, a wszystko to przez ciekawe postaci i wir wydarzeń, nie tylko stricte sportowych. Tego właśnie oczekuję od dobrej serii sportowej.

Zastanawiam się kto o zdrowych zmysłach męczy sportówkę, w której główna drużyna przez 50 odcinków  kliknij: ukryte  nie zaliczyła choćby jednej wygranej. Ja rozumiem, że na wszystko przyjdzie czas ale materiał, który pokrywa adaptacja jest tylko dobry w kilku momentach, podczas gdy cała reszta to tłumaczenie graczom głównej drużyny gdzie mają „miejsce na poprawę”, zdecydowanie jest tym zbyt mocno przesycone.

W sumie ja tu tylko po to aby skomentować nowy opening i ending, ponieważ pomimo rozpoczęcia nowego arcu to nadal stare dobre Ahiru no Sora. Nadal ogląda się bardzo dobrze i te aspekty za które polubiłem tą produkcję nadal trzymają poziom, więc nie ma za bardzo co pisać w tym temacie. Natomiast wracając do otwarcia i zamknięcia to są według mnie tylko okej, a nawet jestem lekko zawiedziony, gdyż niestety nie mają podjazdu do wcześniejszych, tzn. ending w wykonaniu Mamoru to była perełka muzyczna, a opening od BLUE ENCOUNT to istna wybitność kompozycyjna, do której nie szło się przyczepić. Tamtejszy zabieg z kolorami czerni, szarości i błękitu wraz z efektami wizualnymi oraz perfekcyjnie dobraną muzyką dał popalić i myślę, że to jest już nie do powtórzenia w tym tytule. To był jeden z lepszych openingów jaki miałem okazję zobaczyć, właśnie ze względu na tą świeżość jaką wprowadził, dlatego z drugiej strony tak bardzo ubolewam, że nowy powrócił do starych i utartych już schematów.

To były ciężkie dwa tygodnie ale… Ahiru no Sora zaliczyło comeback z nowym openingiem i endingiem! Ahiru ma świetne czołówki, tą też jestem zachwycony i pewnie zaraz zakatuję ją na śmierć! Jest więcej nowości bo i chłopcy wyglądają nadal jak zakapiory ale już trochę dojrzalsi, no i wydaje mi się, że budżecik poszedł w górę, co nastawia mnie bardzo optymistycznie przed ewentualnym drugim sezonem. Gambare Diamondea!!! Oglądajcie, bo wkraczają prawdziwe kozaki! Ahiru no Sora to bardzo fajna bajka! AMEN.

Pomijając fakt, że tą serię ogląda mi się naprawdę bardzo dobrze (do 33 odcinka w 100%), to ten najnowszy troszkę zbija mnie z tropu. Wątek dramatyczny protagonisty nie będę jakoś szeroko omawiał, ponieważ według mnie okej poprowadzony. No może poza ominięciem informacji medycznych przez co i na co chorowała wiadoma postać. Brak szczegółów i straszne omijanie tematu. Troszkę mi się to nie podobało, ale ostatecznie robiło to co miało robić, czyli wzruszać widza. Z odcinka na odcinek coraz bardziej, aż do punktu kumulacyjnego. Natomiast przechodząc do sedna to ten „nowy” kolejny wątek zapoczątkowany już na dobre w 34 odcinku taki trochę na siłę, a przynajmniej tak mi się wydaje. Nie wiem… może przez taki zabieg autor chce pokazać, że pomimo wszelakich przeciwności losu i błędów z głupoty zawsze jest szansa aby wyjść na prostą, ale zobaczymy co z tego ostatecznie wyniknie. Poza tym jestem trochę skołowany, czy czegoś gdzieś nie ominąłem? Od kiedy ona buja się w Momoharu? 🤔 Resztę to już opisywałem wcześniej, więc nie będę się powtarzał. Oczywiście nadal bawię się bardzo dobrze i dlatego kontynuuję seans.

Jestem srogo zawiedziony serią.

Pierwsze kilka odcinków było przyjemne, typowa historyjka jakiegoś utalentowanego gościa z dużym setbackiem; buduje drużynę, szuka kolegów, udowadnia że sporo pracował na swoje umiejętności itd. i to jest naprawdę spoko, problem natomiast zaczyna się w kilku innych miejscach.

Po pierwsze scenariusz – to jakieś nieporozumienie. Po DŁUGIM czasie dochodzimy do istotnego meczu, który jest ciągnięty przez bodajże 10 odcinków,  kliknij: ukryte  kończąc się zupełnie na niczym… drużyna przegrywa, wszyscy są zdołowani, widz nie czuje tutaj żadnego progresu i nagle przechodzimy do wątków dramatycznych, które są wciskane na siłę. W jednym odcinku dzieje się więcej w życiu bohaterów, niż przez pozostałych 20.

Dwa relacje pomiędzy bohaterami. Tutaj głównie piję do relacji damsko­‑męskich, bo o ile przyjaźnie zawierane pomiędzy chłopakami są ok i widać tutaj jakieś zmiany w charakterach, o tyle z dziewczynami są tutaj pokazywane na zasadzie „zaufaj mi, tak musi być”. W dzisiejszym odcinku  kliknij: ukryte  dostajemy pseudo­‑wyznanie dosłownie znikąd, nic nie prowadziło do tego punktu, po prostu nagle dziewczyna uznała, że coś czuje do gościa i wyzna mu to w głupi sposób, bo tak. Pomijam w ogóle wyznania kuzyna do blondi, czy że relacja protaga z główną „piękną” nie wiadomo, czy powinna być określana na zasadzie „senpai i słodki kohai”, czy faktycznie miało się tam zrodzić jakieś uczucie. Koleżanka giganta też nonstop wysyła niejednoznaczne sygnały…

Podobało mi się, że w serii od początku nie było żadnych nadnaturalnych technik z wykrzykiwaniem nazw, sposób grania, umiejętności koszykarzy, wyniki i cała reszta mieści się w granicach realizmu i to jest naprawdę fajne. Rzecz w tym, że jeśli w tym wszystkim kuleje pacing, to widz zaczyna się nagle zastanawiać, czy jest sens dalej tkwić przed ekranem.

Są średniaki­‑sportówki, niekoniecznie ambitne, które naprawdę fajnie spełniają swoją rolę – przykładem jest niedawna adaptacja HimoSumo; miałem głęboką nadzieję, że oglądając Ahiru no Sora trafię na coś podobnego – i na początku faktycznie mogłoby się tak wydawać ale tutaj pojawia się zbyt wiele problemów i możliwe, że materiał źródłowy jest ich podstawą.

Pewnie dociągnę do końca ale mam wrażenie, że raczej pozytywnie nie zdąży już zaskoczyć.

Najlepszy odcinek dotychczas!Bardzo intensywny pod względem emocjonalnym jak i treści, trzymał w napięciu od początku do konca. Bardzo dobrze jest poprowadzony ten mecz, a za tydzień spodziewam się zakończenia wierząc w happy end. Denerwuje mnie troszkę przejście między ujęciem rzutu a piłką już wpadająca do kosza. Nawiązanie do slam dunka propsuje, jak się inspirować to takimi tytułami.

Mimo że kreska toporna, a nawet koślawa to w sumie okazuje się wzmacniać efekt oglądania postaci, ich naturę i emocje.

Klimat bardzo fajny, wręcz czuć to co przeżywają bohaterowie, nawet jeśli są zupełnie odmienni od nas.

Sporo dynamiki i mimo że jestem na początku serii to zdecydowanie jestem zadowolona że mogę obejrzeć to anime, nawet jeśli będę zmuszona Kontynuować w mandze

Mega odcinek! Świetnie się ten mecz ogląda ponieważ autor bardzo dużo czasu poświęca histori Shinjo Towa, do tego stopnia, że kibicuje się obydwu zespołom. Będzie bolało odpadniecie jednej z tych drużyn po końcowym gwizdku. Podoba mi się bardzo również to jakim słownictwem posługują się bohaterowie, jest siarczyscie i wymownie. Widać że nie mamy do czynienia z grzecznymi chlopcami a  kliknij: ukryte  popuszczenie przez jednego z bohaterów było mocne! wejście zawodnika kontuzjowanego mi delikatnie zgrzyta chociaż rozumiem powód którym się kieruje. Szykuje Nam się też troszkę łez w kolejnych odcinkach co początek odcinka dobitnie zasugerował. Ahiru no Sora dobrą bajką jest! Drugi sezon z lepszym studiem poproszę!

Warto było odczekać kilka miesięcy i obejrzeć naraz do tego 28 odcinka. Pomimo iż technicznie to jest bagno, to ogląda się naprawdę fantastycznie. Daje dużo satysfakcji, śmiechu i ogólnie emocji. Natomiast największym dla mnie plusem jak do tej pory są na pewno relacje pomiędzy postaciami i stopniowe dawkowanie widzowi kolejnych zasad gry. Naprawdę o wielu przepisach nawet nie wiedziałem i miło się czegoś nowego nauczyć. Bardzo doceniam tą produkcję właśnie w tej kwestii i jednocześnie coraz bardziej w cień schodzi pod tym względem Kuroko, które w ogóle tego nie posiadało i całkowicie olało temat zasad gry. Kończąc, napomknę, że 3 opening jest cudny, a 3 ending bardzo dobry muzycznie. Miła odmiana względem poprzednich otwarć i zamknięć, które były po prostu schematyczne i liche, a tutaj (szczególnie otwarcie) naprawdę się wyróżnia pozytywnie na tle wielu innych. Czy polecam na tą chwilę? Jeśli nie jest ważna dla was solidna animacja, to bezapelacyjnie tak, bo co do reszty to Sora według mnie trzyma poziom.

Schematy wylewają się z ekranu hektolitrami, nie zmienia to jednak faktu, że jest sympatycznie, a z każdym kolejnym odcinkiem pewnie będzie jeszcze przyjemniej. Z bohaterów na chwilę obecną najlepiej wypadają bracia, ciekawe, jak będą się prezentować inni członkowie klubu.

To jest zajebiste! Kto zdecydował się to zekranizować po 16 latach od premiery pierwowzoru powinien dostać z miejsca podwyżkę. :D I jeszcze ten klimacik starszych produkcji… coś wspaniałego. Żadnych fajerwerków, żadnych niesamowitych rzeczy, tylko solidne wykonanie i prostota, a tak wciąga i daje satysfakcję. Chyba częściej muszę narzekać w zapowiedziach sezonów, bo gdy to robię, dostaję w zamian mega pozytywne zaskoczenia.