Tanuki-Anime

Każdy człowiek ma jakieś spojrzenie na ten temat. Twórcy pierwowzoru starali się szkicowo przybliżyć w mandze naturę człowieka, ale nie uogólnioną, tylko pokazaną jednostkowo, oraz społecznie. Mnóstwo pytań natury filozoficznej, mnóstwo dialogów i monologów, ciężkie zakończenie i główny bohater, który jednym się spodoba, innym nie bardzo.

To, co mogli zrobić twórcy adaptacji, to nadać temu anime głębi poprzez operowanie kolorem, kreską, muzyką i doborem seiyuu. Zamiast tworzyć anime infantylne, przegadane i patetyczne mogli ograniczyć mankamenty pierwowzoru i stworzyć coś bardziej na poziomie Stein Gate, czy Ergo proxy. Tu w efekcie dostajemy coś skierowane do nie wiadomo jakiej grupy docelowej. Zbyt poważne dla jednych, i zbyt płaskie, oraz dziecinnie przedstawione dla innych.

To co jednak im się udało, to w miarę ładnie przenieść na ekran zakończenie, sceny grupowe i społeczne reakcje, oraz nieco poprawić projekty postaci.

Szkoda, że seria z tak poważną tematyką powieliła mankamenty pierwowzoru.

Hmmm… Zakończenie… Tutaj przydałoby się jakieś niecenzuralne słowo, żeby opisać co o nim myślę. Żałuję strasznie, że z jakiegoś powodu nie porzuciłam tej serii po pierwszym odcinku. Nie potrafię podać ani jednej rzeczy, która by mi się naprawdę podobała. Nie polubiłam prawie żadnej postaci (może poza Mukaido i doktorem), a na czele tych znienawidzonych stoi główny bohater. Musiałam go przewijać, bo oglądanie po prostu bolało. Dawno już nie widziałam tak irytującej i jednowymiarowej postaci. Przy takim protagoniscie nawet faktycznie dobrej serii ciężko byłoby się wybronić.

Pierwsze minuty podobały mi się, po czym nastąpiło coś tak infantylno absurdalnego, że chciałam odpuścić. Na szczęście seria pomału rozwija się z każdym odcinkiem, jej bohaterowie również. W oprawie płytkiej serii typu 1 z kilkunastu zawarto trochę dramatu, psychologii, oraz etyki. w ogóle Pierwszy raz widzę głównego bohatera w anime aż tak etycznego (a nawet żyjącego według zasady ahimsa)

Czasem zastosowana warstwa moralna jest jaskrawa, czasami w miarę zamaskowana.

Np w odcinku 9­‑ym widać oba sposoby jednocześnie (kto dostrzeże ten dostrzeże ;)

Szkoda, że sposób realizacji jest średni, bo nawet polubiłam protagonistów, albo raczej "kibicuję” im.

Fajnie, że zadane są pytania o to co jest słuszne, szczególnie w obecnym czasie nabierają one jeszcze większego sensu.

Cała ta seria nie ma żadnego motywu przewodniego!
Zmienia się w zależności od tego co akurat autor pomyślał. Najpierw mamy rozterki bohatera, później chęć walki o szczęście, potem nagle bijatyki i walki, a teraz naglę wielkie filozoficzne dyskusje przedstawiane jako prawda choć nijak ich nie udowodniono.
Same zasady w serii też się zmieniają, albo są zapominane.

Jakim cudem ten kicz dostał adaptację anime to nie wiem. Manga dosyć szybko leci poziomem w dół, a na końcu to już w ogóle ma się wrażenie, że autor miał już w to konkretnie wywalone. Nawet zmiana zakończenia w niczym tutaj nie pomoże, bo wszystko tutaj jest zwalone od samego początku. Sama adaptacja też widać, że będzie zraszowana. Brakuje tutaj odpowiedniego pacingu.