Tanuki-Anime

Netflix wypluł to obejrzałam, ale czy to była dobra seria?

Zastanówmy się nad plusami… hm. Zdumiewające jak trudno mi znaleźć coś dobrego. Aha! Opening i ending bardzo klimatycze.

Anime to usiłuje być odkrywcze i zaskakujące. Nie jest. Świat gry już od kiedy oglądałam pierwsze SAO był powielany mnóstwo razy.
patologia i drastyczność niektórych scen, wydają mi się bezsensowne. Nie mają znaczenia. (I mówi to miłośniczka Made in Abyss)
np. spoiler!  kliknij: ukryte  Facetowi odcinane są nogi, ale za chwilę zostaje on uleczony. Komuś leci czarna maź oczu, ale okazuje się, że to pęknięcie naczynka w powiece i za chwilę już jest dobrze. Ktoś ginie spektakularnie. Ale to w sumie tylko avatar…

Bohaterowie są nierówni i ich charaktery są jakieś pokiełbaszone. Główny bohater robi najpierw za hikikomori. Izoluje się i ukrywa 6 lat w pokoju. A potem wychodzi sobie na zewnątrz jak gdyby nigdy nic.

Brat jest taki trochę wyprany z emocji. Myślałam że może asperger czy coś, ale za chwilę jest już zupełnie normalnym nastolatkiem.

Mamusia, Tatuś i asystentka… Wszystko patologia i popapranie. Nie będę się zagłębiać, bo są za bardzo powiązani z fabułą. Ale żadnego jakoś nie kupuję i przede wszystkim nie współczuję im. W ogóle coś jest dziwnego z patosem gry, z tekstami, mimiką, tempem akcji, że nie czułam się emocjonalnie wciągnięta w wydarzenia.

To znaczy byłam ciekawa owszem. Bo mamy jakąś tajemnicę i zagęszczającą się fabułę i wiele postaci, ale wszystko dzieje się dość szybko. Niby to plus, ale mi przypominało bardziej relację. Jakby oglądać czyjeś zdjęcia z podróży. Postaci jest za dużo. Pojawiają się tłumnie dostajemy ich jakąś historię i wkrótce nie mają w fabule już udziału.

Akcja jest przewidywalna mimo największych starań. Nie było efektu łał. Nic mnie nie zaskoczyło.
Końcówka mnie zaś drażniła, a najbardziej cały ten gówniany ojciec.

Wydaje mi się, że to zmarnowany potencjał, niemniej nie mam pojęcia, czy dałoby się tu coś uratować.

6/10
a ocenę zawyża muzyka z czołówki.