Tanuki-Anime

Komentarze na Tanuki to fajna rzecz. Pełne 2 lata upłynęły od mojego seansu z serią z 2006 roku, a ja dalej Pastis 51 nie spróbowałem. Zapomniałem. Dodany już do zakładek/koszyka. Przy następnym zamówieniu „prezentowym” sprawdzę.

Dalej nie znam mangi. Poniższe wrażenia, spisałem po obejrzeniu w całości serii z 2024 roku i DOPIERO PO TYM dodatkowo zrobiłem sobie przypomnienie wersji z 2006 roku. Zero podglądania!

Wniosek ogólny po nowej serii? A komu to potrzebne? A dlaczego?

Zamiast dużej ilości drineczków/alkoholi i ciekawych gości ze starszej serii dostałem grupkę uczniaków z kiepskimi dramami („Wnuczka”, „Koleżanka wnuczki”, Chen, „Ruda”, „Niebieska”) pod okiem barmana z doświadczeniem zawodowym, który też jest ciamajdą.

Wszystkie epki z historią Chena natychmiast do skasowania. Oglądanie bolało.

Motyw przewodni czyli  kliknij: ukryte  werbunek barmana przez cały sezon też mi się nie podobał. Odpowiedzi, typu „nie bo nie” gdy można mieć milion powodów by nie pracować w 5* hotelu z „elitarnymi” gośćmi z całego świata i to po nocach. A na koniec jeszcze kiepskie zakończenie: „to w sumie masz tu swój własny bar w barze” i napisy…

Sama postać Ryuu też słabo.  kliknij: ukryte  Jest go tu dużo poza barem. Średnio potrafiący w życie, kompletnie nieinteresujący się byłym współpracownikiem czy nauczycielem. Jego wybór, nie każdy lubi odnowić kontakty. No ale jak ich wątki się pojawiły to nagle wielce poruszony i przejęty przemianą byłego współpracownika i chorobą szefa. Nie dodaje mi się to w ogóle.

Na plusik wyraźny z nowości:  kliknij: ukryte  knajpa Ogura z jedzeniem i alkoholem. Właściciel robi robotę, ale jego imię nie pada ani razu. Wątek lekarka­‑pracownik biurowy też fajnie wyszedł. Ale w skali 12 epków to zdecydowanie za mało.

Jakbym miał oceniać tylko nową (z mglistymi uprzedzeniami, bo prawie nic nie pamiętałem ze starszej wersji) to 5/10. Finalnie daje jeszcze ciut niżej. Bo, już wiem że starsza seria jest lepsza.

A teraz co mi się rzuciło w oczy po dokładnym przewinięciu starszej serii:

 kliknij: ukryte 
Graficznie lepszy klimat ma bar, raczej zawsze ciemne wnętrze, postacie i oświetlenie podświetlone dodatkowo – chodzi mi o efekt graficzny. Jakby z przytulnym barowym blaskiem. I te piękne grafiki na początku.

Lepszy OP i ED. OP Natural High „Bartender” o kilka klas. I ten drineczek robiony na końcu w formie live action z przepisem. A czasem są fotki prawdziwych barmanów i drinków z konkursów na samym początku.

Zdecydowanie więcej alkoholi i drinków. Więcj informacji o tym co jest pite, skąd pochodzi itd.

Same historie może pośladów nie urywają, ale soldine barowe orkuchy.

Forma też mi bardziej starsza leży. Narrator, eksperci, goście z poprzednich epków też się wtrącają. Obsada z grubsza ta sama, a można lepiej ją wykorzystać. Szczególnie tego barmana z baru „K” – Kazuharę.

Super smaczek: W starszej wersji jest kultowa butla spirytusu z zieloną etykietą od Polmosu.


Nowa seria? Nie polecam. Starsza ma lepsze darmy, lepszy klimat, więcej alkoholi/drineczków. Ale jest też bardziej abstrakcyjna w narracji (bez przesady) i klimat ma trochę bardziej nadęty. Nowsza seria wyszła bardziej spójna fabularnie, ale jednocześnie wyszła z tego nijaka drama o nijakim barmanie.

Do całkowitego zadowolenia zabrakło mi 1­‑2 odcinków, aby dopowiedziane zostały losy niektórych drugoplanowych bohaterów. Na techniczne wodotryski nie liczyłem w niszowym anime, więc nie biorę tego nawet pod uwagę.
Oglądałem ostatnio „Drive my car”, potem wysłuchałem recenzji Tomasza Raczka i powiedział on coś, co pasuje do wielu tego typu produkcji w tym „Bartendera” (chociaż, wiadomo to jednak inna liga), napiszę to własnymi słowami – że do pełnego zadowolenia z obejrzenia tego typu produkcji trzeba być mentalnie gotowym, trzeba być w odpowiednim momencie życia. Jeśli się nie jest, to nie ma co się spieszyć, lepiej przenieść seans na później, bo ten moment wcześniej czy później i tak nastąpi :)

Anime trzyma poziom, zastosowano radykalny w tym cyklu zabieg – różne przywołane tu problemy życiowe w niewielkim stopniu dotyczą przypadkowych klientów, a głównie bohaterów pierwszo i drugoplanowych. Poznajemy ich od samego początku i obchodzą nas dzięki temu bardziej niż ci okazyjni (choć i w tym rzadkim przypadku nie jest źle). Nawet, jak napisał Klemens – „ta cała górnolotna otoczka wokół podawania drinków…", zaczyna mieć sens, bo jak się okazuje nie jest to wcale nadrzędnym przesłaniem tego sezonu (jak faktycznie było poprzednio), ale zależy od doświadczeń i sytuacji konkretnego barmana, a tym razem jest ich tu wielu…

Znacznie lepsze od wersji z 2006. Tym razem mamy jakąś fabułę, a Sasakura jest człowiekiem z charakterem, a nie manekinem­‑psychoanalitykiem. Zmniejszono nacisk na historię alkoholi/drinków i akcja rozgrywa się też na zewnątrz baru. Mamy np. wycieczkę do legendarnej destylarni Yamazaki, założonej w 1899, produkującej Suntory whisky od 1937. Fani Billa Murraya i „Między słowami” powinni pamiętać tę niezapomnianą scenę :)
[link]
Jak na razie polecam :)

Przerost formy nad treścią. Te teksty o lekarzu i barmanie, ta cała górnolotna otoczka wokół podawania drinków… Cringe.