Tanuki-Anime

Przykład, który dość dobrze pamiętam, to scena, kiedy Denji rzuca w demona samochodem, w którym nadal jest człowiek. W mandze kierowca nie przeżył, w anime twórcy pokazują, jak cały i zdrowy wyskakuje z auta.

W mandze kierowca też wypada z auta, a trzy rozdziały później jest mówione, że przeżył.

Ekranizacja poprawia sporo rzeczy, ale jak już napisała Autorka recenzji, nie było to szczególnie trudne.

 kliknij: ukryte  W opowieści, w opowieści, w opowieści w sumie, bo jeszcze relacja anime – odbiorca :P

Nie chce mi się wierzyć, że Autor/Madhouse nie zrobił tego specjalnie.

To rozróżnienie występuje tylko w anime, w mandze obie panoramy wyglądają tak samo.

 kliknij: ukryte  Szczerze mówiąc nie bardzo rozumiem, czemu potwierdzenie teorii o opowieści w opowieści miałoby wymagać wyłuskiwania jakichś scenograficznych detali. W końcu cały ten dwuodcinkowy epilog po coś tu jest.

Bardzo, bardzo przyjemny tekst.

Umowność konwencji pozwala interpretować to szerzej – ja ten dogmatyzm odczytuję jako swego rodzaju metaforę opresyjności zinstytucjonalizowanych autorytetów. Zresztą wszyscy bohaterowie są tutaj wierzący, niezależnie od poglądów naukowych.

Nikt tak nie gardzi fanami anime, jak inni fani anime.

Tanuki niespecjalnie odzwierciedla poglądy przeciętnego fana anime, a co dopiero szerszej publiki.

Też prawda.

No właśnie – która platforma streamingowa oferuje na przykład klasykę kina?

Generalnie The Criterion Channel, Turner Classic Movies, ale w Europie chyba żadna.

[...] Netflix więcej zarabia na dystrybucji anime, mimo, że nie specjalizuje się w japońskich animacjach.

Zarabia więcej po prostu, niezależnie od treści.

Nie dostrzegam w tym przypadku żadnych uprzedzeń do fandomu czy podstaw do porównań jakościowych. Ogląda się to, co jest bardziej dostępne.

O świecie fanowskich subów i torrentach nie będę nawet wspominał, bo technika korzystania z torrentów w dzisiejszych czasach jest wśród mainstreamu czymś kompletnie zapomnianym lub nieznanym.

Dokładnie tak i nie miałbym nic przeciwko, gdyby legalni dystrybutorzy byli w stanie to zrekompensować. Crunchyroll nie ma nawet polskich napisów, a pewne ograniczenia trzeba obchodzić VPN­‑em. „Niedzielny widz” nie będzie się bawił w coś takiego.

Bo nadal w świadomości szerszej publiki zakorzenione jest przeświadczenie, że anime = bajka dla dzieci, albo dla zwyrodnialców lubiących oglądać małe dziewczynki.

Prowadzimy dyskusję pod recenzją anime, w której autor wyprowadza analogie do filmów Béli Tarra. Bardziej zasymilowani już nie będziemy.

O ile serial triumfuje wśród miłośników japońskiej animacji, o tyle „na zewnątrz” nie cieszy się wielkim zainteresowaniem.

Jako człowiek lubiący wkręcać znajomych spoza fandomu w oglądanie anime, dostrzegam dość prozaiczne przyczyny: współczesne metody konsumpcji mediów oraz ograniczoną dystrybucję. Dla porównania takie Dungeon Meshi jest przez moich kolegów z podwórka uwielbiane, ale kiedy polecałem im Frieren jako coś w podobnym gatunku, słyszałem komentarze typu „nah, jak nie ma na Netflixie, to mi się nie chce.”

Wraca 5 lutego.

Analogia do posiadania psa jest w tym kontekście bardzo nietrafiona.

To nie jest hejt, tylko pewna cyniczna konwencja, która nie wyklucza rzeczowej argumentacji.

Nowelka nie jest skończona.

Nie twierdzę, że wymienianych przez Ciebie tematów tu nie ma, tylko że ich złożoność jest nieadekwatna do obranego języka. The Anthem of the Heart czy Her Blue Sky też są filmami o otwieraniu się na innych i przezwyciężaniu życiowej prokrastynacji, ale do ich pełnego zrozumienia nie trzeba sobie odświeżać Historii filozofii Tatarkiewicza.

Do listy niewykorzystanych motywów przewodnich dopisałbym jeszcze „nawet po trzydziestce możesz zacząć spełniać marzenia”. W tym przypadku „możesz – o ile los ześle ci cudowne moce”.

Dzięki za recenzję :)

Ja widzę w tym też niegłupi morał: fani niby lubią wszystkie te grzeczne, wyidealizowane waifu, ale na dłuższą metę okazują się one mało porywające.

Nie każdy musi lubić wszystko :)

Fakt, serial ewidentnie zakłada, że widz doskonale zna zjawisko, ale może to dlatego, że w Japonii jest dużo popularniejsze. Na Zachodzie tak naprawdę zyskuje popularność od debiutu angielskiego Hololive, czyli od jakichś czterech lat.

VTuberki to unikalny, absolutnie fascynujący rodzaj performatywnej rozrywki, gdzie czwarta ściana znajduje się za plecami odbiorcy, a lore rozwija się w czasie rzeczywistym. Najlepszą analogią jest chyba profesjonalny wrestling – widzowie doskonale wiedzą, że to do pewnego stopnia reżyserowany spektakl, ale w ramach niepisanej, konwencjonalnej umowy kolektywnie udają, że wszystko dzieje się naprawdę.

Zawodowa VTuberka występuje anonimowo, wykorzystując fikcyjną personę, ale jeśli zbyt mocno siedzi w roli, to często wypad to nienaturalnie i najciekawsze są te momenty, kiedy przebija się jej prawdziwa osobowość. Moim zdaniem serial ogrywa ten aspekt całkiem błyskotliwie, choć oczywiście wiele kwestii upraszcza na potrzeby komediowej narracji.

Dla mnie jest z grubsza takie, jak się spodziewałem, czyli przezabawne, ale bardzo hermetyczne. Jeśli ktoś nie jest zajarany VTuberkami, to okropnie się wynudzi.

(...) ani w projektach, ani w tłach postaci nie ma niczego, co wypalałoby oczy (...)

Nie powinno być odwrotnie?

Powiedzmy, że z czasem seria coraz mniej ukrywa fakt bycia eskapistyczną haremówką, aczkolwiek moim zdaniem dzięki temu staje się zabawniejsza.

Dla mnie to wciąż wygląda jak yuri­‑baiting :P

[...] „dziewczyny tak żałośnie takie, że kurwiąc się, na chleb nie macie” jak śpiewał to Kurt Weill [...]

Powinno być chyba „żałośnie tanie”.
I śpiewał chyba raczej Kazik Staszewski. Z tego co się orientuję, Kurt Weill był kompozytorem muzyki do oryginalnych tekstów Bertolta Brechta.