Tanuki-Anime

Nowelka nie jest skończona.

Nie twierdzę, że wymienianych przez Ciebie tematów tu nie ma, tylko że ich złożoność jest nieadekwatna do obranego języka. The Anthem of the Heart czy Her Blue Sky też są filmami o otwieraniu się na innych i przezwyciężaniu życiowej prokrastynacji, ale do ich pełnego zrozumienia nie trzeba sobie odświeżać Historii filozofii Tatarkiewicza.

Do listy niewykorzystanych motywów przewodnich dopisałbym jeszcze „nawet po trzydziestce możesz zacząć spełniać marzenia”. W tym przypadku „możesz – o ile los ześle ci cudowne moce”.

Dzięki za recenzję :)

Ja widzę w tym też niegłupi morał: fani niby lubią wszystkie te grzeczne, wyidealizowane waifu, ale na dłuższą metę okazują się one mało porywające.

Nie każdy musi lubić wszystko :)

Fakt, serial ewidentnie zakłada, że widz doskonale zna zjawisko, ale może to dlatego, że w Japonii jest dużo popularniejsze. Na Zachodzie tak naprawdę zyskuje popularność od debiutu angielskiego Hololive, czyli od jakichś czterech lat.

VTuberki to unikalny, absolutnie fascynujący rodzaj performatywnej rozrywki, gdzie czwarta ściana znajduje się za plecami odbiorcy, a lore rozwija się w czasie rzeczywistym. Najlepszą analogią jest chyba profesjonalny wrestling – widzowie doskonale wiedzą, że to do pewnego stopnia reżyserowany spektakl, ale w ramach niepisanej, konwencjonalnej umowy kolektywnie udają, że wszystko dzieje się naprawdę.

Zawodowa VTuberka występuje anonimowo, wykorzystując fikcyjną personę, ale jeśli zbyt mocno siedzi w roli, to często wypad to nienaturalnie i najciekawsze są te momenty, kiedy przebija się jej prawdziwa osobowość. Moim zdaniem serial ogrywa ten aspekt całkiem błyskotliwie, choć oczywiście wiele kwestii upraszcza na potrzeby komediowej narracji.

Dla mnie jest z grubsza takie, jak się spodziewałem, czyli przezabawne, ale bardzo hermetyczne. Jeśli ktoś nie jest zajarany VTuberkami, to okropnie się wynudzi.

(...) ani w projektach, ani w tłach postaci nie ma niczego, co wypalałoby oczy (...)

Nie powinno być odwrotnie?

Powiedzmy, że z czasem seria coraz mniej ukrywa fakt bycia eskapistyczną haremówką, aczkolwiek moim zdaniem dzięki temu staje się zabawniejsza.

Dla mnie to wciąż wygląda jak yuri­‑baiting :P

[...] „dziewczyny tak żałośnie takie, że kurwiąc się, na chleb nie macie” jak śpiewał to Kurt Weill [...]

Powinno być chyba „żałośnie tanie”.
I śpiewał chyba raczej Kazik Staszewski. Z tego co się orientuję, Kurt Weill był kompozytorem muzyki do oryginalnych tekstów Bertolta Brechta.

Naprawdę uważasz, że romansową relację Kumiko i Reiny dałoby radę poprowadzić na poważnie? Moim zdaniem ze wszystkich potencjalnych yuri wątków akurat ten jest ewidentnie implikowany dla beki.

Najbardziej Chikai no Finale (2019).
Pozostałe dwa są raczej opcjonalne.

Dla porządku:
Kitauji Koukou Suisougakubu e Youkoso (2016) i Todoketai Melody (2017) streszczają pierwsze dwa sezony.
Liz to Aoi Tori (2018), Chikai no Finale (2019) i Ensemble Contest Hen (2023) rozgrywają się miedzy drugim i trzecim sezonem.

Te dwa plus Liz to Aoi Tori.

Te trzy filmy w międzyczasie widziałeś? Bo one przedstawiają cały drugi rok :P

Z ogromnym zdumieniem w dwóch trzecich sezonu dowiedziałem się, że serial zbiera fatalne noty. [...] Z tego powodu mój dalszy seans i powtórka upłynęły pod znakiem szukania potencjalnych wad, które tak odstraszyły internautów.

Ja obstawiam powszechną niechęć do CGI.

Wszystko to widzimy w dość stonowanej, pastelowej kolorystyce. Barwy nie są szczególnie intensywne, choć przeważają jasne. Ogólnie trudno je opisać: przywodzą na myśl letni dzień krótko po wschodzie słońca, gdy jest już jasno, ale wszystko lśni od rosy, słońce jeszcze nie praży, a połowę nieba pokrywają chmury.

Termin, którego przypuszczalnie szukasz, to „złota godzina” :)

Burdelsów nie widziałem, ale fantasy w tym wypadku wydaje się raczej wybiegiem, aby móc jakoś dać te wszystkie panienki i załagodzić wszystko.

Raczej panienki są wybiegiem do eksploatowania reguł świata przedstawionego.
Na poziomie konceptu to jest autentycznie kompetentna seria, a komedia fantasy to trudny podgatunek.

Ale Ousama Ranking to bardziej bajka/baśń, niż fantasy jako takie. W fantasy to udajemy, że świat przedstawiony jest „prawdziwy” i staramy się go uwiarygodnić. W OR wszystko jest takie oniryczne i całość sprawia wrażenie dawnych legend/baśni.

Genologiczne dylematy, o których ludzie piszą prace magisterskie :P
Ja bym powiedział, że jest gdzieś pomiędzy, bo jednak baśniową oczywistą cudowność próbuje godzić z mimetyczną psychologią bohaterów.

Mowa jest chyba o fantasy w tym najbardziej typowym, mediewistycznym wydaniu.

Nie upraszczasz tego trochę pod tezę?
Ousama Ranking, Maquia, Ishuzoku Reviewers – parę solidnych fantasy przed 2023 było.

Mnie się tam The Green Knight bardzo podobał :P

[...] najlepsze fantasy od czasów Frieren.

Ale że jako anime, czy że w ogóle?

Akurat John Wick ma bardzo sprawnie napisaną fabułę.

Autor pierwszej recenzji użył tych określeń żatrobliwie, w odniesieniu do samego siebie.