Tanuki-Anime

Wątpię, aby to anime pretendowało do kształtowania opinii publicznej (pomijając wszystko inne, byłby to klasyczny przykład przekonywania przekonanych). Wątpię też, aby ambicją twórców było kształtowanie akceptacji dla czegokolwiek; przypuszczam raczej, że ich celem było wyłącznie zarobienie pieniędzy dla studia.

W zasadzie, jeżeli chodzi o kółko i krzyżyk, to istnieje gomoku – gra o niemal takich samych zasadach (nie kółko i krzyżyk, a czarne i białe kamienie), ma organizację sportową, ma regularnie odbywające się turnieje, ma nawet polską reprezentację z sukcesami ;) Kiedyś namiętnie w to grałem, a gra jest świetna o tyle, że można w nią grać gdziekolwiek właśnie zastępując czarne i białe przez kółko i krzyżyk.

Jak znam Easnadh, to bardzo wątpię, aby jej komentarz był nawet próbą napisania obiektywnego tekstu, tym bardziej przemycenia czegoś pod pozorem obiektywizmu. Ale najbardziej podoba mi się, że opinia „niesprawiedliwa”, co chyba miało być zarzutem :)

Sam początek, dosłownie czołówka.

A tak. Ta scena otwierająca to niemal powtórzenie z filmu animowanego, ale to co dobrze wygląda w animacji, niekoniecznie musi dobrze wyglądać w wersji aktorskiej (czy raczej aktorsko­‑komputerowej). Odniosłem wrażenie, że oglądam efekt ciężkiej pracy niezbyt utalentowanych specjalistów od animacji komputerowej.

O romansie nie pisałem, bo to jednak był wątek drugoplanowy, ale tak – słabe to było, przyczepione bez związku z resztą filmu.

Ach, Innocence próbowało. Wyszła kopia przeintelektualizowania.

Z tym zwracaniem uwagi to jest ciekawa sprawa.

Widzisz, to jest tak, że jak ktoś zna się na czymś to niedociągnięcia w rodzaju tych, o których pisała na wstępie Easnadh, bardzo łatwo zauważyć, wręcz rażą. I znowu, tak to jest że utwór w którym po łebkach została potraktowana tak istotna kwestia jak ubiory (to historyczny serial animowany, więc scenografia ma pierwszorzędne znaczenie) pewnie i pod innymi względami będzie kulał. Prawnik skrzywi się na głupoty w części „kryminalnej”, architekt zauważy budynek zbudowany po wojnie… Tak tworzy się filmy dla widza słabo znającego historię, bez zainteresowań, bez jakiegoś pogłębionego wykształcenia, który niedociągnięć nie zauważy. Czy to dyskwalifikuje? Nie, ale przyczynkiem do chwały na pewno nie jest, a powodem do krytyki – jak najbardziej.

Ale czemu zacząłeś od jakiejś słabizny? W Macrossie niewiele jest warte obejrzenia, w zasadzie dwa filmy, OAV i tyle. Popatrz najpierw, co redakcja doceniła.

Obejrzyj sobie The Epic Of ZektBach. Nic nadzwyczajnego, ale zdecydowanie na poważnie.

Miarodajność jest w części „bazodanowej” (te wszystkie informacje o liczbie odcinków, autorach, studiu itd.). Recenzje są dla osób które chcą poznać subiektywną opinię recenzentów, i cóż, muszą się liczyć z tym, że ich gust i spojrzenie na sprawę będzie zupełnie inny niż recenzenta.

Pozwolę sobie sprostować pewne nieprawidłowe założenie w powyższej wypowiedzi – nasze recenzje w żadnym razie nie roszczą sobie pretensji do bycia obiektywnymi. Przeciwnie, staramy się aby były jak najbardziej subiektywne.

Nie no, mówię – u nas przynajmniej każdy recenzent pisze tylko za siebie, z tego co wiem gdzie indziej też tak jest. I niestety, czytanie portali z recenzjami naraża na niepowetowaną krzywdę, ale trzeba w pokorze zaakceptować to ryzyko.

Ale przecież recenzent zawsze wyraża swoje zdanie, nie cudze :) Więc wstawki typu „moim zdaniem” są zbędne zupełnie.

Elementy obiektywizmu w tekstach publikowanych na Tanuki pojawiają się wyłącznie w recenzjach wydań, w których można obiektywne, wg określonych norm ocenić np. jakość obrazu albo druku. Poza nimi, to prawdę pisząc, nie mam pojęcia jak sprawdzić, czy recenzja jest obiektywna, i co to właściwie ma oznaczać. Rzecz sprowadza się bowiem do tego, że pisząc recenzję „obiektywną” recenzent winien opisywać nie swoje zdanie, a czyjeś. Pytanie brzmi, czyje?

Oglądałem, zapewniam że to fantasy. Romans można dodać, ale usuwanie fantasy jest zbędne.

Creative Commons nie ma z tym nic wspólnego. Z tego co wczoraj sprawdzałem wynika, że „Katiusza” objęta jest zwykłą ochroną wynikającą z prawa autorskiego.

Ano nie, raczej nie wywoła. Bardzo chętnie przyjmujemy „recenzje­‑opinie” (jak je określasz, dla nas to po prostu recenzja), i wątpię abyśmy zmienili w tym zakresie politykę wydawniczą. Niemniej jednak bardzo dziękuję za podzielenie się opinią odnośnie opublikowanego u nas tekstu :)

Teoria czterech humorów w anime. Niewiarygodne, czegoś takiego żem jeszcze nie widział.

Niezły kawałek mrocznego heroic fantasy na wykonanie którego ewidentnie zabrakło pieniędzy. Cóż, dobre i to, heroic fantasy w japońskiej animacji praktycznie nie istnieje, więc to rodzynek niezwykłej rzadkości. I chyba jednak bardziej mi się kojarzy z twórczością Karla Wagnera, niż Howarda – Howard jednak nie tworzył aż tak mrocznych historii, Wagner owszem.

A co do kontynuacji, to nie jestem do końca pewny, czy chcę ją ujrzeć (ba, jak powstanie to na pewno obejrzę, ale z duszą na ramieniu…). Jeżeli dobrze rozumiem o co w tym wszystkim chodzi, ta OAVka to dodatek do gry wykorzystujący świat i postacie z tejże gry, więc różnie może być.

Niestety, za mało czaszek, łańcuchów, pseudogotyckich budowli i ogólnie mroku. A szkoda, bo początek był pod tym względem bardzo obiecujący.

Niestety, z tego co można znaleźć w sieci wynika, że Patalliro! nie zostało wydane poza Japonią, i nie ma nawet anglojęzycznej wersji. Po polsku na pewno nie wyszło, i biorąc pod uwagę obecną sytuację na naszym rynku anime, jest mało prawdopodobne aby kiedykolwiek się u nas ukazało.

„Recenzor” – jaki śliczny neologizm! Do zapamiętania i wykorzystania, bardzo dziękuję :)

Arabski mają.

Może ten link nieco wyjaśni sprawę. To taki eksperyment artystyczny, sztuka dla sztuki.