Tanuki-Anime

Właściwie to fajne porównanie z tego wyszło, że to anime to trochę takie filmowe lato – stąd to moje wrażenie o sentymentalności.

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to anime to taki filmowy odpowiednich serii ''Syberia'' w muzycznym kontekście. Film bierze nas w trochę inną podróż niż to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni po oglądaniu wszystkiego magicznego, ale na pewno ma w sobie jakieś magiczne brzmienie i ślad po wcześniejszych produkcjach. Piękna muzyka, która niesamowicie pasuje do klimatu lat 70, w których dzieje się akcja. Nie ma się właściwie do czego przyczepić, to po prostu jest dobre.

Czuć mocno inspirację serią Stride i to chyba wyszło filmowi na dobre, bo inaczej niczego ponadprzeciętnego nie miałby do zaoferowania. Fabuła jest przeciętnie ciekawa, choć właściwie ma potencjał, bo przecież jest tam całkiem sporo bohaterów, którzy mogliby to wszystko jakoś wzbogacić. Mam wrażenie, ze twórcy mieli nadzieję, że grafika i animacja wybroni kiepską z kolei narrację. Muzyka też bardzo Stride'owa, ale to akurat na plus, bo bardzo pasuje.

Obejrzeć można przede wszystkim dla ładnej animacji i klimatu parkouru – nawet dobre, jak się przymknie oko na tracąca powierzchownością treść.

To jest chyba specyfika ocenienia sztuki (filmu, książki, etc.), że nigdy nie będzie opierać się obiektywnych kryteriach (o ile takie obiektywne w ogóle istnieją). Jasno określone pewnie mogą być, bo recenzent_tka może sobie założyć, że chce się skupić na jakichś elementach, a inne pominąć, bo w taki sposób chce nadać recenzji struktury. Bo przecież mogę coś ocenić subiektywnie (jako =/= obiektywnie), ale zrobić to według jakiegoś recenzenckiego schematu z mojej głowy.

Pozdrawiam!

To ja się wezmę i odniosę do niektórych rzeczy.

Po pierwsze, dziękuję za komentarz – co prawda nie jest do recenzji, ale trochę z recenzją dyskutuje, więc pozwalam sobie na następne trzy grosze.

Żeby rozwinąć wszystkie wątki wskazane przez recenzenta potrzeba by conajmniej 24 odcinków.

Zdecydowanie. Stąd moje lekkie narzekanie na to, że w anime są rzeczy, które można byłoby rozwinąć, a nie tylko sygnalizować. A oś wydarzeń właśnie dlatego mi się rozmywała, bo miałem wrażenie, że próbuje się wypchnąć na pierwszy plan więcej niż jedną historię.

Ponadprzeciętność rozumiem bardzo szeroko, na zasadzie lepiej­‑niż­‑przeciętnie, a nie w kategoriach prawie­‑wybitnie.

Pozdrawiam!

Dzięki za „metafikcję”. Przyda się.

Dobrego.

Dziękuję za pytanie.

Myślę, że hipoteza cechuje jednak bardziej wywody o charakterze naukowym, niż recenzje jako takie. Po przeczytaniu recenzji pewnie można odnieść wrażenie – i pewnie poniekąd słusznie – że próbuję coś w niej udowodnić, na przykład to, że StM jakoś dyskutuje ze schematami. Wydawało mi się, że – bez względu na postawioną hipotezę lub jej brak – przedstawiłem swoje argumenty w sposób przejrzysty.

Albo jest miejscem stawiania hipotezy, ale może sposoby argumentacji są inne? Trudno powiedzieć. Rzecz do zastanowienia się. Dzięki.

Pozwolę sobie odpowiedzieć, jeśli nie dla kontynuowania dyskusji, to dla osób, które kiedyś tę dyskusję będą chciały prześledzić po przeczytaniu recenzji.

To, co napisałem w recenzji – o tym, że bohaterowie ZASTANAWIAJĄ SIĘ nad tym, czy powielają schematy – odnosiło się do tego, że twórcy produkcji, być może, ZASTANAWIAJĄ SIĘ nad tym, jak pokazać to powielanie schematów. Utożsamienie potencjalnej linii interpretacyjnej twórców z tym, co mówią bohaterowie być może było niefortunne. Napisałem o tym na samym początku, w jednym z pierwszych komentarzy.

Odnoszę wrażenie, że to te wyznaczniki gatunkowe traktuje się bardzo binarnie: albo są, albo ich nie ma, albo MUSZĄ BYĆ, albo nie. Raczej nie o to mi chodziło.

O świadomości czy nieświadomości bohaterów trudno dyskutować, bo – ponownie – to postaci wyobrażone, które przekazują to, co przekazać chcieli twórcy.

Tak, jeśli ktoś chce zatrzymać się tutaj na poziomie słodkiej historyjki, ma do tego pełne prawo, ale odniosłam wrażenie, że chcesz się tutaj wgryźć głębiej. Piszesz jednak, że nie chcesz. No to po co się tu rozpisuję i czas tracę…

To była również moja konkluzja, którą zawarłem w recenzji. Ponownie napiszę, że mam wrażenie, że w wielu rzeczach się zgadzamy, tylko na trochę innych poziomach i z innej perspektywy.

Bronić swojej hipotezy nie będę, bo ciągle wydaje mi się, że recenzja miejscem stawiania hipotezy nie jest. Jeśli jest tam hipoteza, która powinna była być obroniona, a nie jest, to może jest to kwestia słabej recenzji. Teraz już wiem, na co zwrócić uwagę, za co się kłaniam.

Mam jednak wszelką nadzieję, że wymiana komentarzy nie była stratą czasu, a jeśli była, to cóż – wyrażam ubolewanie i jeszcze raz dziękuję za wyjaśnienie moich wątpliwości.

Dziękuję za komentarz.

O gatunku piszę ogólnie, bo recenzja w swojej naturze jest raczej ogólna. Nie chciałem napisać analizy, bo wydaje mi się, że nie taka jest rola recenzji.

Nie czytałeś ich zbyt wiele, co…?

Może to jest moja nadinterpretacja, ale nie wiem, na ile to było bezpośrednim pytaniem, czy się znam. Wydawało mi się bardziej sugestią. Jeśli chodzi o rozłożenie rąk, to oznaczało ono tylko tyle, że niewiele mogę na takie postawienie sprawy dopowiedzieć, bo trudno mi odpowiedzieć na naprawdę nie wiesz, że…, coś co nadawałoby temu komentarzowi jakiejś merytoryki.

Jeśli chodzi o to, że napisałem, że nie mogę się odnieść, to wynikało to z tego, że nie zrozumiałem treści zdania. Czytałem je kilka razy i nadal ich nie rozumiem. Trudno.

Wszystkiego dobrego.

Pozwolę sobie dopowiedzieć kilka słów w kontekście eksperckości lub jej braku. Dziękuję za komentarz.

Wiem, że istnieje przekonanie, że recenzent_tka ma być ekspertem_tką w dziedzinie, którą recenzuje. Ja tego przekonania nie podzielam, bo nie wiem, jak eksperckość się mierzy. Może doświadczeniem, może liczbą napisanych recenzji, a może liczbą obejrzanych produkcji.

Myślę, że podzielenie się tym, co się w danej produkcji zaobserwowało, to szeroko rozumiana wartość dodana. Wiem, że nie dla każdego to, co napisałem, będzie powiewem świeżości, ale to chyba można powiedzieć o każdej recenzji.

Dziękuję!

Hmmm naprawdę nie wiesz, że tekst „ale ja przecież jestem facetem” to jeden z podstawowych punktów na checkliście do umieszczenie w dialogach BLa? Nie czytałeś ich zbyt wiele, co…?

¯\_(ツ)_/¯

Ogólnie rzecz biorąc, swoje wnioski na temat serii i jej komentowania cech gatunku, wysuwasz tylko z tego, co jest w samej serii, nie z własnej wiedzy?

Chyba w ogóle nie jest możliwe, żeby te dwie rzeczy oddzielić. Czy się znam, to trudno powiedzieć. Jeśli chodzi o to, czy widziałem trochę takich serii, to tak i czy znam – chociaż pobieżnie – cechy gatunkowe, to pewnie znam.

To nie znaczy, że każdy seme ma być „tokscyczny” z definicji, po prostu można się po takiej postaci spodziewać pewnego modelu zachowań.

Nie rozumiem, do czego się to odnosi. Ja tego podziału na seme/uke w recenzji nie wprowadzałem dość celowo, bo mi się ten podział wydawał dość słabo zachowany.

Wydaje mi się, że w bardzo wielu miejscach mówimy o tym samym, tylko innymi słowami i z innej perspektywy. Ta sytuacja w klasie to była pewnie ta odwrócona klisza, taka mi się wydawała i tak sobie o niej napisałem, kiedy robiłem notatki do recenzji.

Odnoszę wrażenie, że gdybym produkcje tego typu oglądał częściej lub do każdej podszedł w ten sposób, jak do tej, to może z każdej z nich wyciągnąłbym podobne wnioski. Trudno powiedzieć. Nadal myślę, że to metafora gatunku w fajnym wydaniu.

Dzięki za wyjaśnienie moich wątpliwości!

A tutaj wychodzi, że BL jest metaforą BLa

No tak, ale podczas oglądania wydawało mi się często, że w serii chodziło o to, żeby BL komentowało samo siebie. Może podchodzę do tego za bardzo symbolicznie – bo może szukam drugiego dna tam, gdzie go nie ma – ale żeby komentować konwencję, to trzeba wyjść trochę z tej konwencji (w jakiś sposób, który teraz mi trudno nazwać) i stanąć w jakimś oddzielnym polu. Stąd te dwa pola – jedno stereotypowe, które widzi widz/widzka, i drugie to meta­‑gatunkowe, które też widzi widz/widzka, ale tylko będąc chociaż przez chwilę w tym pierwszym. To chyba ma sens.

Gdybym chciała odwracać kota ogonem, mogłabym teraz napisać, że hej, jak taki tekst nie pada, to jest święto lasu! Bardzo go nie lubię, swoją drogą.

Nie rozumiem i nie umiem się odnieść.

Sasaki odchodzi od swojej kliszy nieświadomie.

Nie wiem, na jakim poziomie to refleksja. Scenariusz, który został stworzony przez twórców, to scenariusz stworzony świadomie, i wszystko wewnątrz niego ma wywrzeć jakiś efekt na odbiorcy.

Co do reszty – nie przyszło mi do głowy, żeby w recenzji pisać o tym, czy jakiś bohater jest toksyczny i ma taki być, bo to jakiś element gatunku (a jest? nie wiem, nie mam do czego porównać). Rzuciły mi się w oczy inne rzeczy, o których napisałem.

Dziękuję za komentarz do recenzji – odniosę się do kilku rzeczy.

Zastanawia mnie, czy trafne jest użycie w recenzji określenia „metafora gatunku”.

Też mnie to zastanawiało przez pewien czas. Można to sobie pewnie swobodnie wymieniać na >symbol<, jak ktoś chce – mi się metafora podobała. Nigdzie nie zresztą napisałem, że to metafora z poziomu twórców i/lub bohaterów. Metafory mają to do siebie, że to, czy są, czy ich nie ma, zależy od odbiorcy i kontekstu.

Poruszamy się w jednym obszarze znaczeniowym.

Metafora ma też to siebie to, że NIE operuje na jednym obszarze znaczeniowym, ale przynajmniej na dwóch.

jest strasznie oklepanym motywem.

Tak, o to mi chodziło. Czy to jest 10/9 (?), to nie wiem, trudno mi operować takimi ogólnikami. Może tak jest.

a Sasaki od swojej kliszy odchodzi jak tylko się da najdalej.

Trochę o to mi chodziło, kiedy napisałem, że „przeglądaj się w gatunkowym lustrze”. Kliszę trzeba znać, jeśli chce się od niej odchodzić. Tutaj nie chodzi o bohaterów i pewnie też nie chodzi o twórców, ale JEŚLI O KOGOŚ CHODZI, to pewnie o TWÓRCÓW właśnie.

Jeśli coś w recenzji jest niejasne lub nieskładne, to bardzo chętnie wyjaśnię, co miałem na myśli. To moja pierwsza recenzja, a konstruktywna krytyka zawsze się przyda.

Serdecznie pozdrawiam,
T

Ten Evangelion ma wszystko to, do czego Anno przyzwyczaił nas w swoich poprzednich produkcjach. To, co – jak się zdaje – zasługuje na szczególną uwagę jest fakt, jak bardzo symboliczna jest ta produkcja. Nie symboliczna w kontekście wykorzystania symboli z szeroko pojętego kręgu cywilizacji europejskiej, ale symboliczna na poziomie meta.

Myślę sobie, że ten Evangelion był bardziej dla Anno niż dla całej fanbazy. Kiedy oglądałem ostatnią scenę,  kliknij: ukryte  w której Shinji i Mari opuszczają dworzec kolejowy, pomyślałem sobie, że to Anno wychodzi ze swojego Evangeliona, w którym siedział przez tyle lat. Świat zaczyna nabierać realnych kształtów, zaczyna się jakieś prawdziwe życie bohaterów (przynajmniej niektórych) w prawdziwym – a nie narysowanym – świecie. To zresztą znajduje wyraz w przedostatnich scenach filmu, gdzie  kliknij: ukryte  z sekundy na sekundy warstwa wizualna przekształca się z wielobarwnej planszy w szkicownik. To ciekawy zabieg, bo zaczyna angażować widza w sposób, który wcześniej był niedostępny – w sposób bezpośredni pokazuje, że dzieło filmowe jest dziełem filmowym, o czym może chciałoby się zapomnieć, bo przecież rozrywka jest po to, żeby nie przypominała prawdziwego świata.

Ostatnia część serii z pewnością pozostanie z pewnością na długo w pamięci fanów i fanek, bo zakończenia z reguły się pamięta. W mojej pamięci przede wszystkim zostanie muzyka – jak zawsze świetnie dobrana, piękna animacja, czasami celowo uproszczona (co przed niektórych interpretowane jest jako brak budżetu (?!), psychologiczne profile bohaterów, które chyba od zawsze przyciągały psychoanalityków i miłośników filozofii egzystencjalistycznej.

Chciałoby się powiedzieć, że Given to anime typowe dla swojego gatunku: romans jest, dramat jest, BL jest, w tle trochę szkoły i niezbyt wiele muzyki.

Okazuje się jednak, że nie jest ono tak typowe, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Romans jest potraktowany bardziej kontekstowo – nie ma wyznań aż do kulminacyjnych odcinków, a samo uczucie dojrzewa stopniowo i poddawane jest serii pytań bardziej egzystencjalnych i wartościujących. Główny bohater w pewnym momencie zadaje sobie pytanie, które wydało mi się jednym z najbardziej cennych dociekań w serii: Czy to jest OK, żeby kochać osobę tę samej płci.

Ten wątek wewnętrznej drogi do zrozumienia własnych uczuć jest zresztą kwestią centralną dla całej produkcji. Każdy z bohaterów (bohaterów, ponieważ bohaterki w tej serii pełnią raczej rolę wspierającą) jest na jakimś etapie swojej drogi. Ciekawe jest, że te poszczególne drogi nie są opisane z tą samą dozą szczegółowości, ale jednak każda wydaje się na swój sposób pełna. To jest jedna z mocnych stron serii – choć bohaterowie drugoplanowi są rzeczywiście drugoplanowi, to ich historia wybrzmiewa mocno tam, gdzie powinna.

Należy chyba też powiedzieć, że kwestie sporne terminologiczne – jak to nazwać, czy jest to romans shonen­‑ai, czy już yaoi, czy może BL – wydają się uzasadnione, ponieważ seria przeciera szlaki dla takiego sposobu traktowania relacji męsko­‑męskich, które nie są jednoznacznie poprowadzone. Jest to, jak mi się wydaje, próba stworzenia takiej produkcji, która przekona do siebie osobę, która nie oglądała jeszcze anime podobnego typu, a którą zainteresuje wątek muzyczny. Jest to zabieg ciekawy, bo pokazujący, że stereotypy można nie tyle od razu łamać, bo przesuwać ich granicę i wygodnie wyginać.

Napisałem, że niezbyt wiele jest w niej muzyki, bo to rzeczywiście prawda. Wydaje mi się jednak, że muzyka nie ma być tematem, ale tylko nośnikiem pewnej idei – muzyka jest sposobem wyrazu, dzięki któremu artysta, szeroko rozumiany, pozwala sobie na wyrażanie emocji, przeżywanie trudnych chwil, godzenie się z przeszłością. Muzyka staje się w produkcji centralna wówczas, kiedy ma przekazać emocje bohaterów, nie służy tutaj uciesze widowni.

Serię oceniam dość wysoko właśnie za to, że nie jest nachalna w sposobie prowadzenia historii, że jest zbilansowana w tym, ile czasu poświęca bohaterom, że nie jest tylko dramatem, ani tylko historią o miłości.

Co do recenzji – można się zgadzać albo nie zgadzać. Ja się akurat trochę zgadzam, a trochę nie. Ale recenzje mają to do siebie, że nigdy nie będą (bo i nie muszą być) obiektywne.

Jeśli chodzi o samo anime, to to rzeczywiście coś, czego można się spodziewać – zwykły romans, któremu chciano dodać trochę ponadprzeciętnego charakteru, ale wyszło średnio. Nie mówię, że to zła seria i że się źle ogląda, bo, moim zdaniem, to wszystko zależy, z jakim nastawieniem się do oglądania siada. Myślę, że jak ktoś lubi lekkie, niewymagające serie, które powielają schematy, to będzie zadowolony z produkcji, a może będzie ją nawet chwalić. Mnie nie zaskoczyło nic. Wydaje mi się też, że polski (i chyba japoński też) widz przyzwyczaił się do powierzchownego potraktowania tematu szkolnych romansów, zwłaszcza w świetle konwencji, które przyjęło sobie anime, bo myślę, że nie należy wymagać zbyt dużo od serii, która bazuje na BARDZO jasnym i klarownym podziale na seme i uke.

Anime reprezentuje bardzo stały poziom, choć wydaje mi się, że twórcy nie do końca mieli pomysł na to, jak wszystko zgrabnie zmieścić w telewizyjną serię. Mamy tutaj właściwie misz­‑masz: trochę romans, trochę okruchy życia, trochę komedia i ten misz­‑masz właśnie dawałby dość szerokie pole do popisu, stało się jednak tak, jakby twórcom bardzo zależało na uschematyzowaniu fabuły. Mamy szkolną miłość, a jak mówi ludowe porzekadło „old love dies hard” i w tej serii faktycznie tak jest. Główny bohater jednak ze wszystkich sił próbuje bronić się przed uczuciem, w międzyczasie na jaw wychodzą interesujące, choć dające się przewidzieć, życiowe zawirowania. Mamy miłosny trójkąt, czyli wątek dość gruntownie już przemaglowany, mamy uczennice zakochaną w nauczycielu (której, moim zdaniem, powinno się w serii poświęcić trochę więcej miejsca).
Jest trochę dramatyzmu, choroba, żałoba, próba pokazania wpływu straty ukochanej osoby na psychikę. Czyli galeria schematów i ogólnych trendów.

Jest w tej serii jednak coś, co pozwala śledzić poczynania bohaterów z niesłabnącym zainteresowaniem. Myślę, że, mimo wszystko, siłą serii są jej bohaterowie – grupka młodych, sympatycznych nastolatków, którzy, wkraczając w dorosłe życie, uczą się funkcjonowania w trudnym świecie, odpowiedzialności za drugiego człowieka, rozumienia jego uczuć i – czasami – walki o wartości takie jak przyjaźń czy rodzina.

Dobrą stroną produkcji jest muzyka – dopasowana do klimatu serii, lekka, ale dająca się zapamiętać. Jeśli o grafikę chodzi, wydaje mi się, że twórcy tego anime mają jakąś dziwną manierę do upraszczania twarzy postaci w nieodpowiednim momencie. Zdaje sobie sprawę, że to zabieg zamierzony (chyba?) i że to być może tylko rzecz gustu, ale takie ubożenie portretu postaci jakby zupełnie bez powodu trochę mnie raziło.

Anime można polecić tym, którym nie straszna powtarzalność – bo to tutaj, dobrze to albo źle, znajdziemy. Nie trzeba się jednak tym za bardzo przejmować, kiedy lubi się dobrze skonstruowane, lekkie historie, które nie odrzucają ani przesadnym dramatyzmem, ani nachalną „lukrowatością”.

Przykład na to, że krótki film promocyjny może być czymś wartościowym. Solidny graficznie i oszczędny fabularnie, jest historią z otwartym scenariuszem, która jest jednocześnie na tyle ciepła, że zostaje w pamięci.

Warto obejrzeć.

RahXephon jest niewątpliwie tytułem, wobec którego trudno przejść obojętnie chociażby ze względu na to, że poważnie pretendował do zastąpienia kultowego Evangeliona. Niełatwo powiedzieć, czy słuszna jest opinia, że produkcja powiela koncepcję Anno i czy faktycznie zasługuje na miano godnego zastępcy jego dzieła.

Podobieństw jest całe mnóstwo – od samego pomysłu walk robotów z Dolemami, przez problemy psychiczne (poszukiwanie własnej tożsamości, wątpliwości natury moralnej), aż po takie szczegóły jak krzyżyk, który jedna z bohaterek nosiła na szyi, a który wygląda prawie identycznie jak ten, który posiadała Katsuragi. Przykłady takich analogii można mnożyć zresztą nie tylko w przypadku samych bohaterów i zbieżności fabularnych, ale również, gdy spojrzymy nieco dokładniej na oprawę audiowizualną – tutaj, na przykład, wykorzystanie utworów klasycznych (Wagner, Borodin) i inspirowanie się nimi. Sama muzyka jest zresztą piękną i subtelna i bez wątpienia zasługuje na najwyższe noty.

W serii nie brakuje mistycyzmu i symboliki religijnej. Nie są to Anioły, tak jak w przypadku Evangeliona, ale Dolemy do złudzenia je przypominają. Nie braknie patetycznych scen apokaliptycznych, kręgów halo, krzyży i nawiązań do religii chrześcijańskiej czy, ogólniej mówiąc, kręgu cywilizacji europejskiej.

Mimo tych wszystkich podobieństw, nie odniosłem wrażenia, że cała seria to jeden wielki epigonizm i że niemal ociera się o plagiat. Jest to jednak historia bardzo różniąca się od dzieła Anno pod kilkoma względami. Przede wszystkim, nie jest tak metaforyczna i dwuznaczna i, choć wydaje się może widzowi, że w pewnym momencie twórcy stracili panowanie nad swoim dziełem, wszystko stanowi spójną całość, której zwieńczeniem jest ostatni odcinek, będący skądinąd całkiem otwartym scenariuszem.

Serię traktuję bardziej jako ukłon w stronę Evangeliona i jego twórcy, a nie próbę skopiowania pomysłu. Pozostaje jednak to dziwne uczucie, że gdzieś już się to widziało i dlatego myślę, że jeśli ktoś chce spojrzeć na kwestię anime z przesłaniem inaczej, a jednocześnie ma ochotę poznać coś, co już było, z trochę innej strony i w trochę innym wydaniu, powinien sięgnąć po tę produkcję.

To nie jest anime dla wszystkich. Nie powiedziałbym nawet, że to anime dla starych wyjadaczy, bo i taki mógłby się zniechęcić i zniesmaczyć. To produkcja dla tych, którzy cenią sobie alternatywne scenariusze i lubią poznawać nowe artystyczne koncepcje, które są, tak jak w tym przypadku, mocno dziwne i groteskowe.

Cały film to, moim zdaniem, pewne nadrealistyczne odbicie ludzkiej psychiki w sytuacji ekstremalnej, która sama w sobie też poniekąd jest symbolem. Tylko sytuacje ekstremalne są wstanie zdjąć maskę człowiekowi i wyeksponować jego prawdziwą naturę. Myślę, że też nie należy skupiać się zbytnio na pojedynczych zdaniach bohaterów, bo opowieść jako całość prezentuje rzeczywistość do tego stopnia zdeformowaną, a jednocześnie tak otwartą na interpretacje, że prawie każdy pomysł i spekulacja ma w sobie ziarno prawdy.

Wystawiłem dość niską ocenę, bo – pomimo zalet, takich jak nieszablonowość i psychologiczny realizm – odczuwam przerost treści nad formą. Chciano powiedzieć za dużo w zbyt krótkiej produkcji, wykorzystując antyestetyzm, brzydotę i brutalność jako główny przekaźnik, który, wydaje mi się, nie do końca sprostał zadaniu.

Film bez wątpienia posiada dobre strony i od nich zacznę. Po pierwsze, jest dość klimatyczny, można poczuć klimat historycznej Japonii (do pewnego stopnia i na pewnych zasadach, np. nie oceniając zbyt rygorystycznie tychże historycznych realiów). Po drugie, bardzo ładna grafika, bardzo ładne, choć komputerowe tła i dość efektowne walki. Po trzecie i, niestety, ostatnie – mimo powierzchowności i jednolitości bohaterów, zamieszania z fabułą wyszły filmowi na dobre. Właściwie nie było wiadomo od pewnego momentu, kto jest dobry, a kto jest zły, choć można było się domyślać, czyją stronę weźmie główny bohater.

Co było w filmie niefajne, to, jak już wspomniałem, mocno prości bohaterowie, których wybory można było przewidzieć bez żadnego filozofowania.
Więcej, film miał bardzo przeciętną muzykę i miejscami zupełnie niepasującą do tego, co miało miejsce na ekranie, co czasami nadawało filmowi komediowego charakteru i jestem daleki od stwierdzenia, że był to zabieg celowy.

Dałem produkcji 6, chociaż wiem, że będą tacy, który znajdą więcej wad (bo jest ich z pewnością więcej, a o niektórych nie wspominam, bo nie są one aż tak widoczne). Dla mnie to nie była strata czasu, chociaż, szczerze mówiąc, można w mnogości produkcji historyczno­‑fantastycznych znaleźć tytuły o wiele lepsze pod względem zarówno fabularnym, jak i muzycznym.

Jak dla mnie to film mocno odstaje od oryginalnej serii, wyczuwam zresztą próbę odświeżania na siłę i upiększania bez powodu. Nie mam tutaj na myśli grafiki, ponieważ ta jest z oczywistych względów zwyczajnie bardziej dopracowana, mówię natomiast o zagubionym klimacie. Jeśli ma się w pamięci serie DB, w których fabuła krążyła wokół poszukiwania smoczych kul, których zebranie miało zresztą prawie zawsze jakiś konkretny cel, a teraz, w filmie kinowym, widzi się je jako zwykłą nagrodę w grze bingo, można czuć się trochę rozczarowanym.

Powiem więcej – wprowadzenie niemal niezwyciężonego przeciwnika (który, swoją drogą, był bardzo sympatyczną postacią) ukierunkowuje fabułę właściwie w jedną stronę – ostatecznego starcia z Goku i nie daje się rozwinąć fabule w żadną inną stronę.

Ogólnie mówiąc film wizualnie nie jest najgorszy, choć na tle innych produkcji (nie tych spod znaku DB), wypada raczej przeciętnie (tutaj na przykład najnowszy film kinowy serii Neon Genesis Evangelion). Nie jest to też nic nowego, tylko raczej próba wyciśnięcia resztek soku z i tak suchej pomarańczy.

To zależy od tego, czego się oczekuje – mi nie przeszkadza, jeśli anime urywa wątki, gdy wiem, że będzie je kontynuowało w kolejnej odsłonie, natomiast widziałbym to jako wadę, jeśli anime miałoby się już zakończyć.

Wydaje mi się ponadto, że duża część tych wątków, które nie zostały wyjaśnione, nadal nie zostanie do końca wytłumaczona w kolejnej serii, ale może to tylko przeczucie.

A mi się bardzo podoba takie filozoficzne podejście do anime – takie a priori podejście.