Tanuki-Anime

coś mi się wydaje, że to będzie jednak to anime z kategorii średniaków – ale mimo to jestem dobrej myśli, bo mam wrażenie, że ma jeszcze coś ciekawego do zaoferowania, przynajmniej narracyjnie.

bardzo dobre było to anime – a byłoby bardzo dobre+ gdyby, gdyby dali tam więcej jazzu! do anime o tym, że ludzie biegną i się meczą, pasuje bardziej niż dobrze :D

Fajnie, że wątek tożsamości płciowej pojawił się w anime w taki luźny, ale znaczący sposób, przyjemnie oglądało się taką akceptującą relację. Ogólnie: 7/10, no bo wiadomo – końcówka, ale na takie 3­‑4 posiedzenia wieczorem jest całkiem OK.

Chyba lepiej by wyszło dla tej historii, jakby się skupiła na sporcie. Od 9 odcinka trochę poleciało w dół dlatego, że załączyły się wątki obyczajowe (i emocjonalne/poważne). Czasami seria sportowa, zwłaszcza, że ma tylko 14 odcinków, powinna zostać serią sportową. Ale obejrzeć i tak warto, choćby dla tego łucznictwa.

Od drugiego­‑trzeciego odcinka miałem wrażenie, że to będzie albo przełomowe, albo bardzo złe. Wygląda na to, że nie jest ani bardzo złe, ani przełomowe, tylko mocno średnie, momentami po prostu średnie.

Trochę szkoda, bo gdyby tę umiejętność, którą posiada główny bohater, przedstawić w jakichś innych kontekstach, to by się pewnie udało to wszystko bardziej obronić. Teraz się chyba nie da.

Teraz, jak do niego wróciłem po kilkunastu miesiącach, to rzeczywiście inaczej się go słucha. Z drugiej strony – niczym szczególnym, na moje ucho, się nie wyróżnia. Ale gusta są różne!

Narracyjnie proste, w oglądaniu przyjemne – takie, żeby się nie zmęczyć, ale z satysfakcją naoglądać. I to naoglądać codzienności podanej w komediowej wersji, czyli w zasadzie takiej treści, do której każdy chociaż trochę w życiu przyległ. Dobre na dwa dni deszczowej jesieni.

Po przeczytaniu książki „Ways of Forgetting, Ways of Remembering” (J.W. Dower) nasuwa mi się też myśl, że – być może – anime chce komentować dysproporcję między populacją kobiet i mężczyzn w czasie II WŚ, kiedy większość mężczyzn wyruszała na front, a kobiety wówczas przejmowały męskie role. To taki kontekst historyczny, który się tutaj nakłada fabularnie.

Dodam od siebie – wystarczy obejrzeć pierwszy odcinek, żeby wyrobić sobie zdanie na temat wartości całej produkcji. Jeśli ten pierwszy nie przypadnie do gustu, to myślę, że można po prostu nie oglądać całości. Zachęcam do tego, bo to dobra produkcja, która ciekawie dyskutuje z historią, ale trzeba podejść do niej z życzliwą ciekawością.

Publikacja mangi pierwowzoru zaczęła się blisko 20 lat temu, więc jeśli ktoś faktycznie zechce w ten sposób interpretować tę historię, pójdzie zdecydowanie w złą stronę.

Nie wiem. Dlatego też napisałem, że >można interpretować<, a nie że się >powinno<. Można sobie gdybać, że z jakiegoś powodu nie puszczono tej adaptacji w trakcie pandemii, może właśnie dlatego, że pandemia jako taka była zbyt namacalna? Może dlatego, że w trakcie pandemii nikt nie myślał w ogóle o wypuszczaniu adaptacji? Albo nie było wtedy na to funduszy.

Tak czy inaczej będzie to spłycenie, bo choroba, chociaż stanowi istotne tło, jest… no cóż, tłem.

Istotne tło jest ISTOTNYM tłem. Gdyby nie było tła, trudno byłoby interpretować wszystko to, co się dzieje na pierwszym planie, w zasadzie nie byłoby pierwszego planu jako takiego. Nie chcę chodzić w szczegóły, ale jest fajny schemat intepretacyjny opierający się na fragmencie psychologii kognitywnej, zwanej zasadą figure­‑ground. To sobie można przenosić na produkcje filmowe, jeśli się chce, co się zresztą czasami robi.

Czy to jest manifest feministyczny, to zależy, jakie sobie ramy intepretacji nałożymy. Bo niby dlaczego nie? Skoro tak wyraźnie zamienia role, to czym innym jest/mógłby być, jeśli nie takim manifestem na przykład? Myślę, że można to w ten sposób czytać bez żadnego problemu.

Nie wspominam o wielu rzeczach, które wydawały mi się ciekawe. Taka natura recenzji.

Dziękuję za komentarz!

Bardzo proszę! To skojarzenie z pingwinami w ogóle mi nie przyszło do głowy, a przecież jak najbardziej prawidłowe :D

Pozdrawiam serdecznie!

Może tak być, bo serii głównej w ogóle nie pamiętam, oglądałem ją pewnie z 10 lat temu. Jak przez mgłę pamiętam tylko, że była chyba tak samo dramatyczna w sensie fabuły jak ten jeden odcinek.

Właśnie odkopałem ten tytuł po latach i właściwie trudno do niego nie patrzeć przez pryzmat współczesnego traktowania związków jednopłciowych. To, co w tej produkcji dobre to to, że można ją czytać jako artefakt starych dziejów i to, że daje się porównać do tytułów mniej lub bardziej współczesnych. Relacja przedstawiona w tym skrawku historii wydaje mi się mocno przedramatyzowana, ale przy tym jest nawet miejscami komediowa, co wychodzi całości na dobre. Warto wrócić po latach chociażby z sentymentu do muzyki i kreski.

Absolutnie trafne jest spostrzeżenie w recenzji alternatywnej o terapeutycznej funkcji filmu, która to funkcja zupełmnie mi uciekła sprzed oczu, jak sam zabierałem się do recenzji. Fajnie poddać ten film takiej terapeutycznej analizie, bo ciekawe rzeczy mogą z tego wyniknąć. Rzadko się patrzy na filmy z punktu widzenia globalnego odbiorcy i w ogóle jego relacji ze światem pozafilmowym w kontekście traum. Dzięki za tę perspektywę.

Szybko przyszło, szybko poszło – u mnie też już nie grają. Grali chyba dwa tygodnie. A szkoda.

Czyli jednak rzeczywiście warto iść dwa razy, intuicja mnie nie myliła!

Właściwie to fajne porównanie z tego wyszło, że to anime to trochę takie filmowe lato – stąd to moje wrażenie o sentymentalności.

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to anime to taki filmowy odpowiednich serii ''Syberia'' w muzycznym kontekście. Film bierze nas w trochę inną podróż niż to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni po oglądaniu wszystkiego magicznego, ale na pewno ma w sobie jakieś magiczne brzmienie i ślad po wcześniejszych produkcjach. Piękna muzyka, która niesamowicie pasuje do klimatu lat 70, w których dzieje się akcja. Nie ma się właściwie do czego przyczepić, to po prostu jest dobre.

Czuć mocno inspirację serią Stride i to chyba wyszło filmowi na dobre, bo inaczej niczego ponadprzeciętnego nie miałby do zaoferowania. Fabuła jest przeciętnie ciekawa, choć właściwie ma potencjał, bo przecież jest tam całkiem sporo bohaterów, którzy mogliby to wszystko jakoś wzbogacić. Mam wrażenie, ze twórcy mieli nadzieję, że grafika i animacja wybroni kiepską z kolei narrację. Muzyka też bardzo Stride'owa, ale to akurat na plus, bo bardzo pasuje.

Obejrzeć można przede wszystkim dla ładnej animacji i klimatu parkouru – nawet dobre, jak się przymknie oko na tracąca powierzchownością treść.

To jest chyba specyfika ocenienia sztuki (filmu, książki, etc.), że nigdy nie będzie opierać się obiektywnych kryteriach (o ile takie obiektywne w ogóle istnieją). Jasno określone pewnie mogą być, bo recenzent_tka może sobie założyć, że chce się skupić na jakichś elementach, a inne pominąć, bo w taki sposób chce nadać recenzji struktury. Bo przecież mogę coś ocenić subiektywnie (jako =/= obiektywnie), ale zrobić to według jakiegoś recenzenckiego schematu z mojej głowy.

Pozdrawiam!

To ja się wezmę i odniosę do niektórych rzeczy.

Po pierwsze, dziękuję za komentarz – co prawda nie jest do recenzji, ale trochę z recenzją dyskutuje, więc pozwalam sobie na następne trzy grosze.

Żeby rozwinąć wszystkie wątki wskazane przez recenzenta potrzeba by conajmniej 24 odcinków.

Zdecydowanie. Stąd moje lekkie narzekanie na to, że w anime są rzeczy, które można byłoby rozwinąć, a nie tylko sygnalizować. A oś wydarzeń właśnie dlatego mi się rozmywała, bo miałem wrażenie, że próbuje się wypchnąć na pierwszy plan więcej niż jedną historię.

Ponadprzeciętność rozumiem bardzo szeroko, na zasadzie lepiej­‑niż­‑przeciętnie, a nie w kategoriach prawie­‑wybitnie.

Pozdrawiam!

Dzięki za „metafikcję”. Przyda się.

Dobrego.

Dziękuję za pytanie.

Myślę, że hipoteza cechuje jednak bardziej wywody o charakterze naukowym, niż recenzje jako takie. Po przeczytaniu recenzji pewnie można odnieść wrażenie – i pewnie poniekąd słusznie – że próbuję coś w niej udowodnić, na przykład to, że StM jakoś dyskutuje ze schematami. Wydawało mi się, że – bez względu na postawioną hipotezę lub jej brak – przedstawiłem swoje argumenty w sposób przejrzysty.

Albo jest miejscem stawiania hipotezy, ale może sposoby argumentacji są inne? Trudno powiedzieć. Rzecz do zastanowienia się. Dzięki.

Pozwolę sobie odpowiedzieć, jeśli nie dla kontynuowania dyskusji, to dla osób, które kiedyś tę dyskusję będą chciały prześledzić po przeczytaniu recenzji.

To, co napisałem w recenzji – o tym, że bohaterowie ZASTANAWIAJĄ SIĘ nad tym, czy powielają schematy – odnosiło się do tego, że twórcy produkcji, być może, ZASTANAWIAJĄ SIĘ nad tym, jak pokazać to powielanie schematów. Utożsamienie potencjalnej linii interpretacyjnej twórców z tym, co mówią bohaterowie być może było niefortunne. Napisałem o tym na samym początku, w jednym z pierwszych komentarzy.

Odnoszę wrażenie, że to te wyznaczniki gatunkowe traktuje się bardzo binarnie: albo są, albo ich nie ma, albo MUSZĄ BYĆ, albo nie. Raczej nie o to mi chodziło.

O świadomości czy nieświadomości bohaterów trudno dyskutować, bo – ponownie – to postaci wyobrażone, które przekazują to, co przekazać chcieli twórcy.

Tak, jeśli ktoś chce zatrzymać się tutaj na poziomie słodkiej historyjki, ma do tego pełne prawo, ale odniosłam wrażenie, że chcesz się tutaj wgryźć głębiej. Piszesz jednak, że nie chcesz. No to po co się tu rozpisuję i czas tracę…

To była również moja konkluzja, którą zawarłem w recenzji. Ponownie napiszę, że mam wrażenie, że w wielu rzeczach się zgadzamy, tylko na trochę innych poziomach i z innej perspektywy.

Bronić swojej hipotezy nie będę, bo ciągle wydaje mi się, że recenzja miejscem stawiania hipotezy nie jest. Jeśli jest tam hipoteza, która powinna była być obroniona, a nie jest, to może jest to kwestia słabej recenzji. Teraz już wiem, na co zwrócić uwagę, za co się kłaniam.

Mam jednak wszelką nadzieję, że wymiana komentarzy nie była stratą czasu, a jeśli była, to cóż – wyrażam ubolewanie i jeszcze raz dziękuję za wyjaśnienie moich wątpliwości.

Dziękuję za komentarz.

O gatunku piszę ogólnie, bo recenzja w swojej naturze jest raczej ogólna. Nie chciałem napisać analizy, bo wydaje mi się, że nie taka jest rola recenzji.

Nie czytałeś ich zbyt wiele, co…?

Może to jest moja nadinterpretacja, ale nie wiem, na ile to było bezpośrednim pytaniem, czy się znam. Wydawało mi się bardziej sugestią. Jeśli chodzi o rozłożenie rąk, to oznaczało ono tylko tyle, że niewiele mogę na takie postawienie sprawy dopowiedzieć, bo trudno mi odpowiedzieć na naprawdę nie wiesz, że…, coś co nadawałoby temu komentarzowi jakiejś merytoryki.

Jeśli chodzi o to, że napisałem, że nie mogę się odnieść, to wynikało to z tego, że nie zrozumiałem treści zdania. Czytałem je kilka razy i nadal ich nie rozumiem. Trudno.

Wszystkiego dobrego.