Tanuki-Anime

Jedno ze śledztw prowadzonych przez specjalną jednostkę służb wewnętrznych, Sekcję 9, dotyczy działań Władca Marionetek – hakera podejrzewanego o całą serię przestępstw, w tym włamania do ludzkich mózgów. Poszukują go Amerykanie i Sekcja 6. Sekcja 9 również nie próżnuje – dysponują cyborgami, a wśród nich cudem techniki – agentką Motoko Kusanagi. Z biegiem czasu okazuje się, że Władca Marionetek może znajdować się tam, gdzie nikt się go nie spodziewa… Z wyjątkiem knującej coś Sekcji 6. A to dopiero początek mrocznych tajemnic…

Ghost in the Shell jest anime należącym do gatunku cyberpunk – i w przeciwieństwie do np. Bubblegum Crisis nie ma domieszek kina akcji. Owszem, widząc agenta służb specjalnych i jego partnerkę/partnera można pomyśleć, że to film sensacyjny, ale – podobnie zresztą, jak w Armitage III – złudzenie szybko się rozwiewa. Przygnębiający klimat, cyborgi, implanty, sieć, matactwa wpływowych osób – to ewidentne cechy cyberpunku. Ghost in the Shell zawiera je wszystkie.

Fabuła poprowadzona jest ciekawie – wiele osób zapewne zaskoczy odkrycie, kim naprawdę jest Władca Marionetek. Akcja dzieli się na równoległe wątki: kiedy Sekcja 9 szuka hakera, wpływowi ludzie pociągają za sznurki, chcąc zatuszować całą sprawę – co zresztą w cyberpunku jest standardem. Zakończenie należy do otwartych, kończy się tylko pewien etap w życiu (a może i samo życie) głównej bohaterki.

Są jednak pewne usterki, na które muszę zwrócić uwagę. Pierwszą są dość denerwujące „spowalniacze” akcji: kilka razy podczas seansu kamery przez parę minut pokazują miasto, a w tle leci muzyka. Być może miało to na celu podkreślenie klimatu, ale jak dla mnie jest to tylko zapychacz. Poza tym momentami można się pogubić w kwestii „skąd, gdzie, jak i dlaczego” – chciano chyba upchnąć zbyt dużo elementów w półtoragodzinnym filmie. Ostatnim zastrzeżeniem jest nadmiar dywagacji filozoficznych. Rozumiem, że w cyberpunku rozważania o naturze i miejscu w świecie cyborgów zdarzają się dość często, ale tutaj przesadzono z proporcjami.

Bohaterowie, jak na film kinowy, są całkiem rozbudowani – nie aż tak jak w Armitage III, ale powyżej przeciętnej. Niestety i tutaj mam parę zastrzeżeń. Pierwszym jest szablonowa para „porywcza kobieta i zrównoważony facet”, ale to zupełny drobiazg w porównaniu z następnym. Otóż główna bohaterka często wygłasza iście hamletowskie monologi o sensie życia i człowieczeństwie cyborgów. Jak wspomniałem, motyw ten jest często poruszany, ale w takiej dawce zaczyna to być niestrawne. Na uwagę zasługuje Aramaki – szef Sekcji 9. Jest świadomy brudnych gier na wysokich szczeblach, ale dla swojej ekipy często się poświęca na tyle, ile może. Ot, przyzwoity dowódca.

Za to odnośnie bohaterów negatywnych pozycja zasługuje na brawa. Nie ma tu szaleńców wygłaszających płomienne mowy, przerywane donośnym śmiechem. W Bubblegum Crisis i Armitage III była to istna plaga, zatem brak postaci tego typu w Ghost in the Shell przyjąłem z ulgą. Wpływowi matacze są dość szablonowi, za to Władca Marionetek zasługuje na większą uwagę. Osąd, czy tak naprawdę jest dobry, czy zły, pozostawiono widzom.

Na uwagę zasługuje grafika. Gigantyczne miasto, tłumy ludzi… Wszystko jest zrobione z należytą dbałością. Naprawdę czuć przygnębiający, cyberpunkowy klimat. Sceny walki, zwłaszcza z machiną bojową, budzą podziw. Nie ustrzeżono się krwawości, ale powiedzmy sobie wprost, że świat przedstawiony w tej konwencji jest z natury brutalny. Muzyki w filmie, poza wspomnianymi już zapychaczami i endingiem, nie zauważyłem. Jest niezła, ale nic szczególnego.

Pomimo tych wszystkich zastrzeżeń produkcję stawiam powyżej przeciętnej i polecam każdej osobie lubiącej cyberpunk. Co zaś mogę powiedzieć osobom nastawionym neutralnie do cyberpunku? Warto obejrzeć, chociażby z tego względu, że to tytuł znany wśród fanów. Seans odradziłbym jedynie ludziom mającym alergię na długie dywagacje o sensie egzystencji, człowieczeństwie oraz niezależności cyborgów. No i oczywiście to anime nie jest skierowane do odbiorcy poniżej lat piętnastu, ze względu na zawarte w nim sceny przemocy z dużą dawką krwi. Zresztą i bez tego większość małolatów poległaby na dywagacjach. Ocena końcowa – sześć.