Tanuki-Anime

Easnadh, jakby to ująć… Twój ton jest dość napastliwy. Pamiętaj, że chyba żadne z nas nie czytało mangi, więc tak sobie gawędzimy odnośnie tego, co udało nam się zrozumieć z migających obrazków. Ja się często mylę,  kliknij: ukryte  przy kontuarze zobaczyłam matkę Sentaro, bo mam bujną wyobraźnię i nie znam dalszego ciągu - poza tym, na litość, to był tylko taki rzucony domysł…
 kliknij: ukryte 

Niedokładnie oglądaliście, oboje. Sen zdecydował się przyłączyć do rock­‑bandu w momencie, w którym Matsuoka opowiedział mu o swojej licznej i niebyt bogatej rodzinie

Tak, ale gdyby wcześniej Matsuoka go nie przekabacił, wtedy, na plaży, nawet by nie słuchał, co tamten ma mu do powiedzenia czy zaoferowania – choć to może tylko moje wrażenie, ale wydaje mi się, że właśnie te bajki o Yurice były punktem przełomowym w ich relacjach.

Wasze zarzuty przeciwko SnA wynikają w zasadzie z 1) dość szybkiego tempa wydarzeń w anime,

Bo tempo wydarzeń jest za szybkie i stanowi to istotną wadę? Nie mam zamiaru sięgać po mangę, zresztą – anime powinno bronić się samo.

Hmm, czy ja dobrze widzę, że Ty bardziej krytykujesz ostatni odcinek ode mnie?^^

Akurat jeśli chodzi o Kaoru, to  kliknij: ukryte  przecież nie dlatego zarzucał Sentaro zdradę, że ten odszedł do innej grupy muzycznej! To nie miałoby pewnie kompletnie żadnego znaczenia, gdyby nie jego wywiedzione z samotniczej przeszłości irracjonalne przekonanie, że jeśli nie będzie elementu łączącego jego i Sentaro (w tym wypadku, muzyki) niewątpliwie rozejdą się także jako przyjaciele. Inaczej mówiąc, Kaoru całkowicie nie wierzy w to, że ktoś mógłby tak po prostu bezinteresownie się z nim zaprzyjaźnić i jeszcze pamiętać o nim, gdy znajdzie sobie nowych znajomych. Poza tym, po raz pierwszy ma przyjaciela, więc pewnie chciałby też być jego jedynym przyjacielem… coś w tym stylu, mi się wydaje.

Za chwilę się okaże, że Ri­‑chan lata na miotle i chrześcijanie będą ją chcieli spalić na stosie -,-'

To by oznaczało Twoją wygraną zakładu, nie cieszysz się?^^. Ale nie zdziwiłabym się, sądząc prędkości wyskakiwania kolejnych królików z kapelusza, niedługo zaczną sięgać po coraz „ciekawsze” zagrywki. Chyba jeszcze niejedno w tej serii zobaczymy…;]

Jakby imponowanie gimnazjalistkom było w czymkolwiek nobilitujące… (w tym miejscu przepraszam wszystkie gimnazjalistki)

Akurat jeśli chodzi o reakcje na  kliknij: ukryte  Matsuokę, to do tego nie mam większych zastrzeżeń – ani Sentaro, ani Kaoru z założenia go nie lubią. tego pierwszego udaje się skubańcowi przekabacić przy pomocy słodkich słówek (kto by się nie dał…), ten drugi reaguje paniką na myśl, że znów zostanie sam – pod koniec odcinka jego niechęć do Matsuoki jest powodowana nie tyle charakterem tego ostatniego, co irracjonalnym lękiem przed porzuceniem. A co do dwóch „wspólników” Matsuoki, byli oni cokolwiek niewydarzeni, nie sądzę, by akurat im trudno było zaimponować… tak że pod tym względem wszystko wydaje się miej więcej grać.

Nie.^^ Możemy się bawić w różne logiczne wygibasy, ale Szatan sam na siebie sprowadził to, czym się stał (i zresztą nigdy chyba tego nie pożałował).

Ale odbiegamy od tematu, tu powinny być komentarze do Sakamichi no Apollon, w teorii…^^'

 kliknij: ukryte  No właśnie tak sobie pomyślałem, że wrócił zarośnięty, pobity i zapija smutki ^^'

A, to niewykluczone, w pewnym sensie – oby tak było. Następna postać tylko jeszcze bardziej by w tym wszystkim namieszała.

Akio jest na swój sposób fascynujący (jak na wcielenie szatana przystało ;P) – taki mój największy wróg XD

Wszystko to brzmi bardzo wzniośle i szlachetnie, ale… mnie przede wszystkim irytował swoją bufonadą. Bo przecież, czy on też na swój sposób nie był ofiarą? To mu nieco odbiera z tej grozy i powagi, jaką powinno mieć „wcielenie szatana”.

To jest nas dwoje ^^

Hmm? myślałam, że te błyszczące oczka to z sympatii i podziwu…

To raczej na pewno nie  kliknij: ukryte  Jun­‑ni, obejrzałam scenę jeszcze raz i wciąż sądzę, że to kobieta, na mężczyznę ma trochę za długie włosy… chyba że dotychczasowy pan atrakcyjny bardzo się zapuścił -.-'

Japoński żart czy nie  kliknij: ukryte  (domyślałam się, że ma być zabawny przez swoją „gejowatość”, w dodatku połączoną z The Beatles), to postać typowa dla shoujo, nie josei – jak dla mnie to wyraźne obniżenie lotów i wyrzucenie jakichkolwiek ambicji za okno. On tu po prostu nie pasuje, cały klimat diabli biorą. Co do Akio… tamten nadęty bubek to chyba moja najbardziej znienawidzona postać z anime, ale i on byłby tu pewnie lepszy, choć nie wiem, czy milej widziany.

Ps. Czy też macie wrażenie, że  kliknij: ukryte  ta kobieta na końcu to matka Sentaro?Jakby potrzeba było kolejnego zwrotu akcji…

Niestety, nadzieja na ładne rozwiązanie akcji na ten moment (po szóstym odcinku) coraz bardziej przypomina złudne marzenie. Wytarte chwyty w rodzaju  kliknij: ukryte  „on się poświęca i usuwa w cień, by ona mogła być szczęśliwa” byłyby jeszcze do zniesienia, ale ten Matsuoka… rzadko odzywają się we mnie instynkty mordercze, to już jednak lekka przesada, intrygant jak z romansidła (tylko kogo on uwodzi?!). Brr…

Podpisuję się pod recenzją wszystkimi kończynami – Tenshi na konamaiki to autentycznie dobra, niegłupia komedia, przy okazji mająca bardziej złożonych bohaterów niż niejeden dramat. Sama Megumi Amatsuka jest jedną z lepszych, postaci kobiecych w anime – właśnie kobiecych, jak to ujęła jej przyjaciółka: „mających damski software i hardware”. Jest dziewczęca do samej podszewki (o żadnej bohaterce anime nie zdarzyło mi się tyle razy pomyśleć „kawaii”), naiwna i idealistyczna, a od innych nastolatek (zwłaszcza tych japońskich) odróżnia ją szczerość oraz swoiście pojęta rycerskość (nie wspominając o zdolności walki wręcz, rzecz jasna). Rzeczywiście może być uznana za chodzący ideał i trudno się dziwić, że samoczynnie tworzy się wokół niej męski harem (ha! nareszcie seria, w której trudno się dziwić zbiorowemu zauroczeniu i nie podejrzewać panów o grupowe zamroczenie!)...
Podobnie udaną postacią jest Miki, delikatne i subtelne dziewczę, mające jednak w sobie duże zasoby ironii i jeszcze większe – siły, co warte zaznaczenia, nie skierowanej od razu na bunt przeciwko tradycji (wielka zaleta serii, iż nie usiłuje sugerować, że tylko kobiety wyemacypowane mogą być wartościowe i mieć silne charaktery).

Co do panów, dla mnie stanowili miły powiew świeżości po często spotykanych w shoujo i nie tylko, androgynicznych i płaskich niczym rozgnieciona żelka bishounenach, odgrywających swoje „typy” na kolejnych etatach. Jedno im trzeba przyznać – z pewnością nie są doskonali, z drugiej jednak strony, właśnie przez tą niedoskonałość stanowczo dają się lubić. Poza tym są niezwykle ujmujący w swej nieodmiennej adoracji niedosięgłych księżniczek… Paradoksalnie bowiem, Tenshi na konamaiki mimo często poprzestawianych ról żeńskich i damskich pozostaje bajką o księżniczce na wieży i dzielnym rycerzu… no, może nieco niewydarzonej księżniczce i mocno niewydarzonym rycerzu.

Szczerze polecam – właściwie jedyną znaczącą wadą serii jest kreska, a do tej po kilku odcinkach można się przyzwyczaić, po kilkunastu przeboleć, a po kilkudziesięciu może nawet polubić.

Hmm… ja cały czas miałam wrażenie, że Jun­‑ni to student… chyba że znowu coś pomieszałam-.-'. No i miejsce, w którym mieszkał, bardzo przypominało akademik.

W każdym razie, ówczesne bunty studenckie właściwie nie miały charakteru społecznego, już raczej były antyamerykańskie (przeciwko wojnie w Wietnamie, nie bez znaczenia było pewnie ciągłe okupowanie Okinawy), a także wynikały ze złych warunków nauki (problem stanowiła m.in. kiepska organizacja, wysokie czesne, trudne egzaminy wstępne i przestarzały program). Protesty odbywały się od 1965 r, w 1968 osiągnęły apogeum – szczególnie silne były na Todai'u, przez długi czas nie odbywały się zajęcia (zainteresowanych odsyłam do publikacji Ewy Pałasz Rutkowskiej i Katarzyny Stareckiej „Japonia” z serii „Historia państw XX wieku”, str. 278). Napisałam „socjaliści”, gdyż przewodziła im tzw. Nowa Lewica.

Co do marnowania czasu, w pełni się zgadzam – aż trudno uwierzyć, że to już 1/3 serii… na początku nawet było coś w ten deseń, otwierania się Kaoru na „czystą” muzykę, nie ubraną w żadne ramy czy sztywne zasady. Szkoda, że tylko na początku :( A teraz tylko co odcinek kolejne wątki wyskakują z kapelusza, i wszystko po łebkach.

ps. do Okami Ippiki: jeśli tylko takie dziewczyny masz w swoim otoczeniu, to szczerze Ci współczuję ;*

Społeczne niezadowolenie… dużo powiedziane (chyba za dużo-.-'). Nie jestem specjalistką od tematu, ale akurat w tym roku buntowali się studenci w różnych częściach globu, poza tym – młodzi ludzie najczęściej buntują się przeciwko zastanemu status quo (czyli cynizmowi i zakłamaniu obecnemu w polityce od zarania dziejów). Po prostu w Polsce buntowali się przeciw komunizmowi, w Japonii protestowali socjaliści. Gdyby sytuacja wyjściowa była odwrotna, zapewne i buntowali by się na odwrót… choć to może tylko moje wrażenie. W każdym razie, taki motyw na pewno byłby pewnym powiewem świeżości w anime.

ps.  kliknij: ukryte 

Która normalna dziewczyna mając do wyboru gołodupca Sentaro i paniczyka z bogatego domu, ustawionego przez tatusia na całe życie, wybrałaby tego pierwszego?

ja^^ (ale może nie jestem „normalną dziewczyną”)

W Nodame czuć było autentyczną pasję do muzyki, w dodatku zaraźliwą – tutaj natomiast zupełnie tego brakuje. Bohaterowie sobie od czasu do czasu coś­‑tam odbębnią (przepraszam za dobór słów, nie mam na myśli poziomu muzyki, ale postawę postaci).

Z drugiej strony, odcinek nie był aż tak tragiczny – końcowa  kliknij: ukryte  poprawa relacji sugeruje, że dalszy ciąg może wrócić do klimatu serii z pierwszych odcinków. Poza tym, zaintrygowało mnie  kliknij: ukryte  zniknięcie Jun­‑ni – biorąc pod uwagę, że jest to rok 66, zapewne był socjalistą… gdyby mieli uwzględnić bunty studenckie z 68 roku (najlepiej nie tylko w roli 3­‑planowego tła), to zdecydowanie podniosłoby poziom serii, przynajmniej w moich oczach.

Baśń – właśnie takie określenie nasuwało mi się na myśl w trakcie oglądania. Prawdziwa baśń, co z tego, że rozgrywa się we współczesnej Ameryce. Wreszcie nie  kliknij: ukryte  eksperymenty genetyczne czy szaleni naukowcy – oczywiście, to też występuje, ale jako pochodna od starej, dobrej  kliknij: ukryte  klątwy. Rozwój fabuły przywodzi na myśl Romea i Julię - kliknij: ukryte  dwa rody toczą wojnę pozbawioną sensu czy znaczenia, całkowicie zbędą i niepotrzebną nikomu – a jednak nie mogą jej nie toczyć, nawet przez myśl nikomu nie przejdzie, by rozwiązać sprawę pokojowo. Niczym puszczony w ruch mechanizm, ich konflikt jedynie przybiera na sile, pochłaniając kolejne istnienia – gdzie liczą się „rody”, jednostka traci znaczenie, aż do popadnięcia w całkowity paradoks: Doralowie pragną przetrwania linii rodu, choćby za cenę wykorzystania właśnie eksperymentów genetycznych, a ponieważ w swoich działaniach posuwają się do skrajności, „ród” w ich rozumieniu przestaje być zbiorem jednostek, staje się fikcją, ideą, tworem nieistniejącym w rzeczywistości. Może dlatego Herve, walczący o przetrwanie, jest jedną z postaci budzących największą sympatię? To, że pragnie przetrwania jednostki, stawiało by go w jednym rzędzie z bohaterkami – gdyby nie fakt, że nie pragnie życia dla siebie, a dla siostry, Anny, mającej wkrótce zmienić się w bestię – i znów paradoksalnie, umierając Anna na moment powraca do bycia człowiekiem: choć ona i Herve umierają fizycznie, można uznać, iż w wymiarze idei czy też ducha wygrywają z klątwą. Główne bohaterki na odwrót, przeżywają w najbardziej podstawowym sensie, a jednak tracą pamięć, ich przetrwanie ma wymiar czysto zwierzęcy. Szalenie podobała mi się ta przeciwstawność: „zwierzęcy”, zmieniający się w bestie Doralowie w pewnym sensie, na krótki moment przekraczają klątwę i osiągają zwycięstwo w wymiarze duchowym, wyzbyte ciała Animus zaś osiągają przetrwanie jedynie fizyczne. Jakby tego było mało, Animus przecież w istocie walczą o możliwość śmierci, odejścia z tego świata – rzeczywiście, ich motywacja absolutnie w niczym nie jest szlachetniejsza od motywacji „złych”. Ale z drugiej strony, czy musi? Sam podział na „jasną” i „ciemną” stronę nie wydaje się tu właściwy – i właśnie to w tym wszystkim jest najlepsze. Bohaterkom po prostu zdarzyło się znaleźć po tej stronie barykady, to wszystko.

Rozpisałam się, ale chyba dość mętnie i mało zrozumiale. Gdybym miała jeszcze coś dodać, sposób rozwoju akcji w serii nieodmiennie kojarzy mi się z nakładającymi się na siebie licznymi kołami, czy też – elementami przeciwstawnymi: życie­‑śmierć, przetrwanie duchowe­‑fizyczne, kobiecość­‑męskość, zwierzęcość­‑człowieczeństwo, rodzeństwa o dużej różnicy wieku(Herve i Anna a Lula i JC)... przykłady można by mnożyć, a każde z powyższych otwiera osobne pole do analizy i łamania głowy.

Tak że zdecydowanie polecam – Red Garden potrafi zafascynować, przede wszystkim jako piękna, poetycka baśń. Co z tego, że współczesna.

Mam wrażenie, że to było trochę niepotrzebne – ta  kliknij: ukryte  wzajemna (?) fascynacja Yuriki i Jun­‑ni. Jakby mało było w tej serii komplikacji uczuciowych…

Co do przeszłości Sentaro zaś – pachnie mi to tragicznymi przeszłościami czającymi się za każdym rogiem. Obym się myliła, ale jak na ten moment mam złe przeczucia co do kierunku, jaki zaczyna obierać seria…

A występ był ładny – aż chciałoby się, by w serii było więcej muzyki (tyle co w Nodame, na przykład^^)

Nie tylko ten wyróżnik okazał się mało precyzyjny – przy „dramacie” zabrakło „melo” :(

PS. Nie w tym japońskim, który znam^^'

Na początek przyznam się, że przez długi czas nie miałam nawet zamiaru oglądać tej serii – z powodu dużej sympatii do oryginału (na ogół jestem cięta na wszelkie przeróbki). Jak się jednak szybko okazało, to, co przed seansem uznawałam za największy mankament in spe – przeniesienie całej akcji w przyszłość, mechy i cokolwiek dziwaczny (taki… pstrokaty? może to zabrzmi dziwnie, ale w porównaniu z elegancją czerni i bieli blond włoski i kolorowe ubranka stanowiły dla mnie lekki szok kulturowy-.-") wygląd bohaterów – w rezultacie stało się największą zaletą serii. Dzięki temu, a także na wpół parodystycznej konwencji (trochę a'la Gurren Lagann, połączenie absurdalnej parodii z potraktowaniem bohaterów całkowicie serio) anime oglądało mi się świetnie, a wyszukiwanie podobieństw i różnic z oryginałem stanowiło dodatkową zabawę – mogłam też nie zwracać uwagi na rozwinięte role kobiece, które w historycznej konwencji niewątpliwie raziłyby sztucznością (mam tu na myśli przede wszystkim Kirarę), a także dodatkowe wątki, nie do pomyślenia w oryginalnej wersji.

No właśnie, dodatkowe wątki – przypuszczałam, że dobra część serii skończy się wraz z wyczerpaniem fabuły filmu – a jednak tak się nie stało, w dużej mierze dzięki postaci Ukyo (nieobecnej w oryginale).  kliknij: ukryte  Jeśli nie liczyć ostatnich dwóch odcinków, w których twórcy postanowili jednak dać za dość tradycji i zrobić z czarnego charakteru idiotę, jest to jednak z najlepszych postaci negatywnych, z jakimi miałam do czynienia w anime. Z pozoru rozpuszczony paniczyk, kryje w sobie doświadczenia chłopa, kupca i władcy, a każde z nich na swój sposób kształtuje jego osobowość – spryt (pozwalający przetrwać w otoczeniu silniejszych od siebie), cynizm (umiejętność posługiwania się kłamstwem) i… wielkoduszność (żeby wymienić tylko najbardziej podstawowe cechy). Teoretycznie jest to sztandarowa ilustracja powiedzenia „zrób z niewolnika pana, a zrobisz tyrana” – mimo to przypuszczam, że ze swoją inteligencją Ukyo mógłby być naprawdę dobrym władcą – „dobrym” w znaczeniu ogólnego dobrobytu społeczeństwa, nie zaś dobra poszczególnych jednostek, które też niszczył bez wahania, o ile tylko stały mu na drodze (a propos wielkoduszności – podobało mi się to, jak ostatecznie odpuścił swojemu przybranemu ojcu). Niestety, jak już wspomniałam, wszystko to na koniec diabli wzięli – a szkoda, bo poza tym zakończenie było całkiem niezłe. Przede wszystkim, zachowana została podszyta goryczą melancholijna wymowa całości, tak charakterystyczna dla oryginału, po drugie zaś (jak już ochłonęłam z faktu, że jednak zabili mi ulubioną postać) świetna jest scena śmierci Kyuzo (tak samo przypadkowa i paradoksalnie niepotrzebna jak w filmie) a także Kikuchiyo (tak samo absurdalnie wręcz bohaterska). No i na osobną pochwałę zasługuje postać Katsushiro, bardzo dobrze rozwinięta – całkiem naturalnie przechodzi on drogę od łagodności do bezwzględności, wedle tej zasady, że ten o duszy łagodniejszej raz złamany przechodzi „na drugą stronę”, jak puszczone w ruch wahadło.

Jeśli coś mi w tym wszystkim szczególnie nie grało, był to Kanbei – pozbawiony tego dystansu, jaki miał do siebie w filmie Kurosawy, nieustannie obnoszący się z cierpiętniczą miną… nie, to zdecydowanie nie moja bajka.  kliknij: ukryte  Co ta Kirara w nim widziała?!

Niech będzie, orzechów Ci u mnie dostatek (mam całe drzewo, choć co prawda rośnie u sąsiada^^'). Jeśli okaże się, że jest to motyw ważny nie tylko ze względu na komplikacje uczuciowe, pokajam się i wyślę kobyłkę pod wskazany adres;]

Na tej samej zasadzie jak w Samurai Champloo można by odnaleźć historyczne wątki chrześcijańskie w Ninja Resurrection, a trzy razy zastanowiłabym się przed nazwaniem tego anime chrześcijańskim w wymowie… a co do Sakamichi, to nawet nie wiemy, czy te akurat motywy zostaną w jakikolwiek sposób rozwinięte. Tak więc chyba jednak się doszukujesz^^

w żadnym innym anime nie natrafiłem na takie wyraziste chrześcijańskie wątki

Tokyo Godfathers, Haibane renmei – żeby już nie wspominać o wszystkich tych seriach, w których pojawia się złowroga organizacja pod nazwą Watykan…

A poza tym, to tak jak napisała San­‑san, nic tylko czekać na dalszy rozwój wydarzeń^^

A nie tylko Górale – znam jedną rodzinę warszawską, co też uprawia sporty zimowe (we Włoszech, co prawda, ale to prawie jak Włochy^^')

Wracając do Watanabe,  kliknij: ukryte  domyślam się, że chodzi o Samurai Champloo – tak się składa, że obie serie mają silny związek z Kiusiu, może więc to stąd? Na Kiusiu w końcu jest najwięcej Chrześcijan w Japonii – tam właśnie lądowali pierwsi misjonarze z Portugalii, a po okresie Edo i przywróceniu do łask chrześcijaństwa ujawniło się wielu „ukrytych katolików”. Zresztą, również dwudziestowieczni misjonarze jakoś lubili Nagasaki (w tym polscy zakonnicy z Niepokalanowa – przez jakiś czas przebywał tam nawet ojciec Kolbe)

Acha, więc problem był natury czysto językowej – dziękuję za odpowiedź i postaram się na przyszłość bardziej uważać.

Poza tym mieszkańców Kiusiu porównałbym raczej do Kaszebów – Górale to są przecież z Hokkaido ;P

A gdzieżby tam – w porównaniu do Kyushu Hokkaido wcale nie jest bardziej górzyste. Poza tym, tam żyją (żyli?) Ainu, lud nie spokrewniony z Japończykami… no i geograficznie się zgadza, Górale na południu^^

Niech pomyślę… jest jeszcze „jan” (czyt. dzian – zaprzeczenie: nie jest). W języku standardowym wymawia się „ja nai”, w gwarze tokijskiej – „ja nee” (często się to słyszy, zwłaszcza domniemani chuligani zaczepiający bohaterów mają zwyczaj mówić np „fuzaketerun ja nee yo” – nie kpij sobie ze mnie – na ogół ze zgubnym dla siebie skutkiem). W ogóle dialekt z północnego Kyushu ma tendencję do skracania form przeczących czasowników, np. „kakanai” (nie pisać) – w gwarze tokijskiej: „kakanee”, na Kyushu: „kakan”, „iwanai” (nie mówić) – odpowiednio „iwanee” oraz „iwan”.
W sumie nic więcej mi się nie kojarzy, ale i żadna ze mnie specjalistka od dialektów, nigdy nie zgłębiałam tematu (na sam dźwięk słowa „językoznawstwo” jako pierwsza uciekam z krzykiem^^'). Tyle że zdarzyło mi się przebywać na Kyushu, to i się trochę osłuchałam.

Kicz, płucizm, idiotyzm (...) Anime zawala zbytnią i rozrośniętą do granic absurdu wielowątkowością oraz wielobohaterowością, brakiem realizmu i logiki, wielkimi dawkami tandety i powtarzalnością.

Może jakieś przykłady, cokolwiek na poparcie Twoich tez? Bo jak na razie, Twoja krytyka sprawia wrażenie, jakbyś strzelał z wielkiego działa zapomniawszy jednak uprzednio załadować amunicji…