Tanuki-Anime

Stawrogina (???) Krętymi ścieżkami błądzą skojarzenia ludzkie – mnie, jeśli już, raczej by przypominał Szatowa…

Co do tych telenoweli, to już sama nie wiem – słyszałam, że właśnie określenie „brazylijskie” jest krzywdzące, bo właśnie te wcale nie są aż takie złe… nie wiem, nie orientuję się w tym temacie za dobrze (określenia użyłam raczej ze względów stylistyczno­‑skojarzeniowych)^^"

próbuję wykazać, że jeżeli film potrafi na tyle wciągnąć widza, że ten zapomina o bożym świecie i świetnie się bawi oglądając, to już jest bardzo dużo!

Problem w tym, że mnie ten film nie wciągnął… być może rzeczywiście nie jestem „targetem”, ale żeby coś naprawdę dobrze mi się oglądało, muszę choć trochę lubić postaci lub/i dać się porwać nastrojowi. Tu nic takiego nie miało miejsca… co nie znaczy, że źle mi się oglądało, po prostu gapiłam się na ładne obrazki i słuchałam cieszącej ucho muzyki, a od czasu do czasu na ekranie przemknęło coś bardziej intrygującego – największy żal mam właśnie o te najciekawsze, a pozostające bez rozwinięcia fragmenty.

Nie przypinajmy komuś łatki infantylizmu tylko dlatego, że lubi również kino lekkie, łatwe i przyjemne XD

Nie to miałam na myśli^^' – inaczej mówiąc, będąc w gimnazjum/liceum czytałam ambitniejsze książki i oglądałam ambitniejsze filmy niż teraz, więc ostatnim z moich zamierzeń było „przypinanie łatek infantylizmu” – po prostu pamiętam, że wtedy znacznie mniej drażniły mnie schematy i znaczenie łatwiej dawałam się zaczarować atmosferze dźwięku i obrazu. Teraz już niestety się postarzałam i aby zapomnieć o świecie, potrzebuję czegoś w rodzaju Millennium Actress-.-'.

Piękny film o niczym…
Grafika prześliczna (te krajobrazy! Większość kadrów obejmujących góry czy las można by spokojnie wstawić jako tapety…), muzyka takoż, pisanie o niej inaczej jak w superlatywach byłoby poważnym uchybieniem. Niestety, pod wspaniałą powłoką kryje się historia do bólu wręcz typowa. Może i zgrabna, ale to wszystko już było, nie raz i nie dwa – podobnie rzecz ma się z postaciami. Głównych bohaterów o tyle nie polubiłam, że właściwie ich losy były mi doskonale obojętne – zamiast nich na ekranie widziałam rysuneczki z podpisami: „Wybitny szermierz z traumą”, „Prześladowany chłopiec z silnym charakterem” czy „genialny wojownik szukający godnego siebie wroga”. Zdecydowanie lepiej prezentują się postaci w tle – jedyne, które polubiłam (chiński sokolnik, sama nie wiem czemu, wydawał się znacznie rozsądniejszy od reszty) oraz które mnie zaintrygowały (stary przywódca chińczyków,  kliknij: ukryte  „zdrajcy” pod koniec filmu, mnich, kliknij: ukryte  który nie ochronił chłopca i sam wymierzył sobie karę) – niestety wszyscy oni dostają minimalną ilość czasu ekranowego, a potem  kliknij: ukryte  giną szybko i krwawo. Lekkim nieporozumieniem wydaje mi się ilość wylanej w filmie posoki – gdyby nie ona, polecałabym to dzieło przede wszystkim osobom w wieku około gimnazjalnym/licealnym, jeszcze nie zaznajomionym z wszystkimi schematami, im bowiem ma szansę naprawdę się spodobać.
Ode mnie zaś – 7/10.

Może Jun­‑ni to była galaretka z owocami i bita śmietaną, a Sen to ciasto drożdżowe z rodzynkami

... nie lubię rodzynek T­‑T.
To może: Jun­‑ni jako super­‑słodki tort śmietankowy z truskawkami, a Sen – drożdżówka?^^" Hmm… Kaoru porównałabym wtedy do tarty z czarną porzeczką;)

 kliknij: ukryte 

gdyby była zakochana, to by inaczej się zachowywała. Gdy tylko pojawił się Jun­‑ni, rumieniła się, milkła i spuszczała wzrok

Myślę, że miłość nie jedno ma imię – Jun­‑ni była zauroczona, to na pewno, poza tym był studentem ze stolicy, a to zapewne imponujące dla licealistki. Tak ze nic dziwnego, że ją onieśmielał – Sen z drugiej strony może nie zachwycał na pierwszy rzut oka, ale za to miał wiele pozytywnych cech, które dostrzec można w trakcie znajomości. Jakby to ująć… Jun­‑ni był niczym bajeczna bombonierka, a Sen – paczka pumpernikla^^ Jedno zachwyca (jednak zawartość jest często taka sobie), drugie można jeść bez końca – sądzę, że ich relacja mogła by się rozwinąć właśnie w coś takiego, z pozoru mało zajmującego, nie obfitującego w romantyczne porywy, a jednak trwałego. No ale to tylko moje „myślenie życzeniowe” -.-".

Hmm…  kliknij: ukryte  mnie właśnie jej reakcja – ta ucieczka i późniejsze poczucie winy, oraz to, że słuchała koncertu stojąc na zewnątrz sali i to, że jako pierwsza zaczęła bić brawo, nasunęło myśl, iż może jednak dla Sena są jakieś szanse…

 kliknij: ukryte  Wyspiański akurat opisał wydarzenie prawdziwe ;)

I sam miał żonę „z ludu”. Ale nie sądzę, by Prus opisał zjawisko całkiem wtedy nieobecne… w końcu arystokratów łasych na pieniążki pewnie trochę było^^ Coś podobnego miało miejsce w Koi monogatari Emma – z tego co pamiętam, ojciec głównego bohatera swego czasu „wkupił się” w kręgi wysoko urodzonych… w każdym razie, tam były mezalianse w obie strony^^'

Co do tego  kliknij: ukryte  uderzenia Jun­‑ni przez Sena – nie sądzę, by była to oznaka „rezygnacji” z Yuriki. Ja bym to określiła jako coś w rodzaju:  kliknij: ukryte  „jak mogłeś ją (i mnie) tak zawieść” – dodałam „i mnie”, ponieważ Sen też w końcu wielbił Jun­‑ni, a ten nie dość, że wrócił jako degenerat, to jeszcze zdawał się szczególnie tego nie wstydzić – już raczej radośnie taplał się w swym bajorku samoupokorzenia.

Ja bym chciała, żeby Kaoru był z Ritsuko

Ja też bym chciała^^ (w końcu w tym wszystkim to z Kaoru się najbardziej utożsamiam). A skoro tak, to trzeba Senowi na pociechę „opchnąć” Yurikę…

Wniosek: facet może.

A Wokulski? (ten to co prawda źle skończył…) A ci wszyscy błędni rycerze od swych księżniczek i pół­‑królestw? A Szewczyk Dratewka wreszcie?
Wniosek: w literaturze wszystko jest możliwe.^^


ps. Nazo no Kanojo X – skoro tak polecasz, może zerknę w wolnej chwili…

 kliknij: ukryte 

Ciekawe, co właściwie było przyczyną degrengolady Jun­‑ni, a może kłopoty finansowe + kobieta? Hm, może pan student nie może się utrzymać bo jakiś babsztyl go szantażuje?

Ja stawiam jednak, że przystał do socjalistów a potem dopadło go poczucie ogólnego bezsensu egzystencji… (choć być może zamieszana była w to i jakaś urocza studentka, kto wie^^)

I myślę, że Yurica będąc po prostu z innej sfery społecznej nie nadaje się dla Sena. Jest dla niego miła, lubi go, ale „To nie To”.

Mimo to, chciałabym, by tak się skończyło – może to naiwne i sentymentalne z mojej strony, ale cieszę się, gdy bohaterom, których lubię, czasem udaje się niemożliwe. A co do „to nie to”... w anime bardzo rzadko miewam odczucie, że „to jest to”. Na ogół między postaciami nie ma chemii, a w to, że do siebie coś czują, trzeba uwierzyć na słowo. Hmm… jedyne wyjątki, jakie mi teraz przychodzą do głowy, to Turn A Gundam i Full moon wo sagashite^^"

San – kouhai…  kliknij: ukryte  Tanoshimi ni shite imasu – w wolnym przekładzie: „czekam z niecierpliwością”, w nieco bardziej ścisłym: „cieszę się na (tę perspektywę)"^^

Żeby zrozumieć sytuację Juna warto poczytać, co się w Japonii w latach 60. działo. Protesty studentów i te inne…

A więc jednak tak jak przewidywałam – 楽しみにしています~

Dziękuję Ci, Enevi, za wyjaśnienie, ale niestety chyba na razie nie przeczytam ukrytej części wypowiedzi. Nie chcę popsuć sobie przyjemności gdybania^^

 kliknij: ukryte 

Dlatego chciałbym mu oszczędzić rozczarowań

Chyba raczej sobie? ;]
Jeśli chodzi o Sena, to już po ptakach, chłopak od drugiego odcinka zakochany^^'

O to pytaj już San, nie mnie

To San­‑san san ma tego typu przeszłość? W sumie, ja też znam taki przypadek… ale w każdym razie, tacy szczęśliwcy nie zdarzają się za często, mam wrażenie-.-'.

 kliknij: ukryte  Oj, nie lubisz Sentaro… A to całkiem atrakcyjny chłopak jest, wiesz? Poza tym, Yurika na pewno nie żywi do niego niechęci…
Jeśli chodzi zaś o realistyczne rozwiązanie, nie rodem z shoujo czy telenoweli, to wszystko powinno rozejść się po kościach. No bo kto niby odnajduje miłość życia w liceum? Przyjaźń, to może…

 kliknij: ukryte  Rozumiałabym, gdyby zeszli się ci z okolic sali, lecz ten tłum biegnący korytarzami wyglądał poniekąd komicznie…

Z doświadczenia wiem, że tylko kobieta może doprowadzić do takiego stanu faceta

Mam nadzieję, że jednak nie… wystarczająco już w tej serii komplikacji uczuciowych, przydałoby się coś innego dla odmiany. Tak czy owak, Yurice pewnie minie zauroczenie^^ Końcówka na 95% będzie Kaoru x Ricchan i Sen x Yurika.

Mnie też się podobało^^ Nareszcie odcinek, który nie dorzuca nowego składnika do kociołka, a spokojnie kontynuuje wątki z poprzednich epizodów. Wybaczam nawet lekką naiwność ( kliknij: ukryte  ci ledwie zaczęli grać, a już cała szkoła rzuca swe zajęcia i zbiega się drzwiami i oknami…)

ps.  kliknij: ukryte  Ciekawe, co właściwie było przyczyną degrengolady Jun­‑ni – rzeczywiście jakaś kobieta (zgodnie z przypuszczeniami Sa­‑san san), czy może kryje się za tym coś bardziej złożonego…

Jak zaczęła się wojna to chłopak nie mało się „nawidział”. Tragiczna śmierć matki itp. Nie musiał znać rozmiarów klęski całej Japonii.

Matka zginęła w czasie nalotu, to zupełnie co innego, niż śmierć głodowa. Co jak co, ale chłopiec dobrze schronił się przed nalotami, trudno natomiast by przewidział dopiero rozpoczynającą się klęskę głodu.

Postawa ciotki może i faktycznie była okropna, ale weźmy pod uwagę, że była sfrustrowana, zrozpaczona, sama nie wiedziała jak przeżyje a w takich chwilach ludzie myślą tylko o sobie.

To jej nie tłumaczy. Jeśli już się upierasz, że chłopiec powinien orientować się w sytuacji, tym bardziej powinna orientować się ona – jako osoba dorosła, chociażby. Jeżeli postanowienie chłopca było samobójstwem na raty, to fakt, że ciotka pozwoliła dzieciom odejść, powinno się potraktować jako morderstwo z premedytacją…

Poza tym, jeśli chodzi już o ciąg dalszy – chłopiec być może powinien był choć spróbować wrócić do ciotki (innego sposobu na ocalenie siostry nie miał), jednak może nie tylko duma powstrzymała go od tego kroku? Może po prostu przegapił właściwy moment, długi czas wciąż jeszcze miał nadzieję, że sam sobie poradzi, potem zaś okazało się, że jest już za późno? Nie wiem, gdybam^^

Ależ decyzja o ataku na Pearl Harbor była racjonalna! ... na swój sposób

Była o tyle, że ponoć Japończycy nie mieli surowców (zostali objęci embargo) – mogli albo atakować, albo zwinąć się z Azji Wschodniej z powrotem na wyspy. Na własne nieszczęście wybrali to pierwsze…

Tak a propos, odnośnie końca wojny w Japonii jest b. ciekawa książka, „Suzuki Kantaro” Patrycji Niedbalskiej­‑Asano (wydawnictwo Trio) – ukazuje polityczne kulisy końca konfliktu (z niej dowiedziałam się między innymi, że wojna przeciągnęła się do sierpnia przez… nieporozumienie^^'). A odnośnie sierot wojennych poczytać można w publikacji „Brat Zeno Żebrowski” Iwony Merklejn – o polskim mnichu, który m.in. podróżował po całej Japonii i zbierał bezdomne dzieci, zwożąc je do sierocińca utworzonego przy klasztorze w Nagasaki.

Sugerujecie, że był upośledzony na tyle, by myśleć, ze w czasach głodu i bez pracy jakoś to będzie?

Po pierwsze, widział zjawiska w skali lokalnej, nie mógł znać rozmiarów klęski Japonii ani nie mógł wiedzieć, że kraj czeka długi okres głodu. Do tej pory, jako syn żołnierza, pochodził z rodziny dość dobrze usytuowanej, tak że przełykanie dumy z założenia, bez posmakowania najpierw głodu i ubóstwa, byłoby w jego przypadku równie mało prawdopodobne.
Po drugie, miał pieniądze – rodzaj zasiłku po matce, a także jej majątek: kimona, naczynia i inne rzeczy zabrane z domu – ciotka sprzedawała ubrania (jego matki, dodajmy) na czarnym rynku, więc czemu sam nie miałby tego robić? Jako kilkunastoletni chłopiec, nie musiał być upośledzony, by nie myśleć zaraz w perspektywie kilku miesięcy na przód i to w ujęciu geopolitycznym. W dodatku, z tego co pamiętam, nie brał pod uwagę śmierci (?) ojca i liczył na jego rychły powrót.
Nieodmiennie odnoszę wrażenie, że krytykujesz go z perspektywy skutków, które co prawda nie były „nie do przewidzenia”, jednak w żadnym stopniu nie były także jedynymi możliwymi – nie z jego ówczesnej perspektywy, w każdym razie.

To może jednak najpierw obejrzyj, a potem snuj interpretacje-.-' (choć zdaję sobie sprawę, iż docelowo ucierpi na tym bogactwo znaczeń i głębia interpretowanego dzieła^^)

Choć w sumie, sądząc po Twoim komentarzu, chyba nie uda mi się nikogo przekonać, że chłopiec miał wszelkie racjonalne podstawy, by opuścić dom ciotki (po pierwsze: abstrahując od dalszych jego działań i ich konsekwencji, po drugie: racjonalne na miarę kilkunastoletniego dziecka, nie będącego skrzyżowaniem Light'a z Kasparowem)...

Dlatego po części się z Tobą zgadzam – chłopiec powinien był wrócić, gdy już stało się oczywiste, że sam nie wyżywi siostry. Natomiast ani trochę nie dziwię się temu, że zdecydował się opuścić dom ciotki.

Primo: nie oglądałam „W ciemności” i nie zamierzam.

Secundo: właśnie od początku tej dyskusji staram się wykazać, że łatwo jest krytykować chłopca z wygodnej pozycji siedzenia przy komputerze… choć może piszę mętnie, to fakt. W każdym razie nie zamierzałam poruszać kwestii ciotki (jej postawę mniej­‑więcej rozumiem, choć w niczym nie zmniejsza to mojej niechęci do tego typu kobiet), jakoś tak to wyszło.

A Ty widzę winisz ciotkę za to, że w okresie wielkiego głodu nie dostarczała dzieciom pełnowartościowych posiłków.

Nie za to, że nie dostarczała ich dzieciom, ale za to, że jakoś dostarczała je innym domownikom – również za pieniądze głównych bohaterów, zresztą… podałam to jedynie jako uzasadnienie, dlaczego z początku decyzja o opuszczeniu domu krewnej mogła się wydawać chłopcu ze wszech miar usprawiedliwiona. Po drugie, dzieci nie uciekły – kiedy stwierdziły, że odchodzą, ciotka nawet nie próbowała ich zatrzymać, potem też nie interesowała się ich losem, choć mieszkali niedaleko. Po prostu jeśli kogoś mam tu winić za brak wyobraźni i odpowiedzialności – dorosłą kobietę czy chłopca – moja krytyka z założenia kieruje się ku osobie dorosłej.

Zgadzam się natomiast z Twoim punktem widzenia o tyle, że chłopiec powinien opamiętać się i choćby spróbować wrócić, gdy już wszelkie inne sposoby zdobycia żywności zawiodły.

w takich warunkach każdy dba o swoich najbliższych

Oczywiście, tylko ciekawe, czemu tym „najbliższym” jest niespokrewniony lokator.

wyszła na demona, bo nie była chodzącym aniołem

Film oglądałam dawno, więc pozwolisz, ze odniosę się na podstawie opowiadania: ciotka sprzedawała ubrania ich matki, a kupionym za nie jedzeniem obkarmiała przede wszystkim córkę i zięcia in spe. Na protesty chłopca ustalili, że każde żywić się będzie samodzielnie i za własne środki – tak więc w momencie wyprowadzki z domu nie było praktycznie żadnej różnicy, czy mieszkali u ciotki, czy w ziemiance. Po drugie, skoro już krytykujemy chłopca – kim trzeba być, by pozwolić dwójce dzieci od tak się wyprowadzić? Jej nie zależało na ich losie, przypuszczam, że w okresie powojennej biedy dziewczynka i tak zapewne by zmarła (sądząc po tym, czym ciotka ich karmiła… nie, nie zagłodziłaby jej, skądże. Wystarczyłoby osłabienie organizmu).

Wyobraź sobie, że książkę czytałam

Przepraszam, nie wiedziałam (ponieważ książka była wydana dawno, zadziałałam na zasadzie „domniemania niewiedzy”).

Postaci bohatera w opowiadaniu wcale nie odebrałam jako jakoś wybitnie dwuznacznej. No i określenie:

„Ciotka krzyczy i nie daje się bawić z siostrzyczką?”

jest krzywdzące. Ciotka najbezczelniej w świecie ich okradała, w dodatku wyraźnie przedkładając dobro własnej córki i lokatora ponad ich. Na początku tak naprawdę nie było dla nich większej różnicy między mieszkaniem u niej, a samodzielnie.

Dlatego nie twierdzę, że Grobowiec Świetlików oddaje „samo życie” ( kliknij: ukryte  Nosaka przeżył wojnę, chociażby), nie mniej realia tamtych czasów z założenia znać musiał dobrze. Poza tym, konflikt z ciotką miał nieco głębsze podłoże, niż samo to, że nie pozwalała się bohaterom bawić – choć z drugiej strony, zgadzam się z Eire, że późniejszy upór chłopca jest zastanawiający (przynajmniej dla współczesnego, europejskiego widza).

Nie kupuję.

Akcja Grobowca Świetlików może się wydawać mało prawdopodobna – niemniej, jest to wierna ekranizacja opowiadania Nosaki Akiyukiego (ur. 1930) (zostało ono przełożone na polski i umieszczone w zbiorze „Tydzień świętego mozołu”), który z kolei oparł je na wątkach autobiograficznych – jego młodsza siostra zmarła w trakcie wojny z niedożywienia. Tak że jeśli chodzi o to, kto lepiej – my czy autor – zna realia tamtych czasów i zachowania dzieci podczas konfliktu, to chyba jednak to jemu należałoby tu przyznać pierwszeństwo. Co nie zmienia faktu, że każdy ma prawo do własnej opinii o jego utworze, a także ekranizacji.