Tanuki-Anime

No, każdy ma trochę inny system oceniania – u mnie 7/10 to już całkiem dobra nota, w sumie powyżej średniej :) Choć fakt, to siódemka częściowo zawyżona, bo podzielam zachwyt bohaterek nad górą Fuji (którą można podziwiać i podziwiać).

Zresztą możemy bardzo lubić jakąś serię i niekoniecznie twierdzić, że jest wybitna – „Sakura quest” to jedno z moich ulubionych anime, ale absolutnie nie uważam, by był to serial bez wad (przeciwnie) i ma tę samą notę co „Yuru Camp”.

I chyba muszę się z Tobą zgodzić (a nie z Panem recenzentem), że to seria dla ludzi, którzy znają markę:

Tym bardziej że sposób, w jaki została skonstruowana, powoduje, że w film wejść można w zasadzie bez znajomości wcześniejszych serii czy mangi.

Powiem szczerze, że gdyby nie seriale, to przez większość filmu zastanawiałbym się kim są ci ludzie i dlaczego ich los ma mnie obchodzić. Zwłaszcza, że ta seria jakoś nigdy nie stała postaciami (poza Rin), więc dobrze by było wiedzieć o bohaterkach ile się da.

Pozdrawiam ;)

Chylę czoła przed talentem pisarskim ;) Natomiast, przyznam, że jakoś nie dałem się przekonać – seans był dla mnie drogą przez mękę (a zarówno pierwszy, jak i drugi sezon obejrzałem z umiarkowanym zainteresowaniem) i mam wrażenie, że żaden istotny element na plus mi nie umknął… Może poza oprawą wizualną, wydawało mi się, że jest raczej podobna do tej z serialu.

Jak dla mnie to dowód na to, że pewnym koncepcjom fabularnym mocno szkodzi długi metraż, a „ucieczka do przodu” w postaci dodania bohaterkom kilku lat przypomina trochę zjazd dziecięcych gwiazd, które później nie zrobiły kariery i próbują zrobić jeszcze raz to samo, bo a nuż fani przyjdą z sentymentu.

Nie wiem, może powinienem dać temu filmowi drugą szansę, ale tak mało wolnego czasu, a tyle bardziej obiecujących rzeczy (bądź materiałów na recenzję) czeka…No chyba, że usiądę drugi raz, by zrobić recenzję alternatywną, ale nie wiem, czy pisanie, że coś mi się nie podoba (a podoba się wszystkim pozostałym) ma jakiś sens.

Nic, pozostaje cieszyć się, że innym się podoba ;) Jeszcze raz gratuluję dobrej recenzji ;D

... to uwielbiałby tę piosenkę: [link]

 kliknij: ukryte 

Dobra, nie wiem, czy ktoś w ogóle to ogląda, ale aż muszę skomentować, żeby gdzieś te moje odczucia zostały wyrzucone. Bo inaczej w pewnym momencie wyjdę na balkon i zacznę drzeć japę, bo mam takie XDDDD co się odjaniepawliło.

Nie jesteś sam :) Nawet zaklepałem sobie recenzowanie tej serii. Przez jakiś czas zastanawiałem się, czy to aby była dobra decyzja, ale jak dotarłem do szóstego odcinka…

Zgadzam się w pełni, co się tam odwala :) To jest taki totalny misz­‑masz gatunkowy i tonalny, sam nie wiem, co w przyszłości napiszę. Raz mamy nie najgorzej napisane „czarodziejskie okruchy życia”, gdzie bohaterowie nawet przypominają w zachowaniu ludzi, innym razem takie kwiatki jak to. Obyczajówka, komdedia rodem z filmów z Leslie Nielsenem, pastisz a la Tarantino, nie zdziwię się, jak w następnym odcinku wrócimy do J.K. Rowling, udając przez kilka odcinków, że nic się nie wydarzyło. Mam wrażenie, jakby scenariusz pisał niezły fachowiec, ale na zmianę z AI, które losowo wprowadza nowe wątki.

Jest dziwnie, powiedziałbym wręcz źle, ale za to bardzo rozrywkowo. I, co najdziwniejsze, to i tak jeden z mocniejszych tytułów tego sezonu. Ale to może świadczyć bardziej o sezonie niż o autorach tego projektu :P

W sumie wygląda to nieźle, a i epoka jest dość interesująca. Myślę, że warto sprawdzić :)

...debiutu recenzenckiego :) A o samym anime się nie wypowiem, bo w sumie jakoś mi umknęło. Może czas nadrobić w czasie takiej sezonowej bryndzy?

 kliknij: ukryte  Oj… Cóż, od pierwszego odcinka były sugestie w tonie, że seria skręca w stronę podniosłej, antycznej tragedii, ale myślałem, że „rodzinne związki” zostaną nam oszczędzone :P A to w takim razie dobrze, że ostrzegłem, bo to jednak mniejszy bądź większy spojler. Choć mam nadzieję, że koniec­‑końców nie będzie to prawda.

Ok, dzięki. Czyli jednak to był jakiś zestaw jednotematowych fanartów, który musiał trafić na kilka fanpage'y. Powiedzmy, że sugerowały one (mimo wszystko ukryję)  kliknij: ukryte  jak potoczy się wątek Aquy i z kim ewentualnie się zwiąże.

 kliknij: ukryte  Dzięki za materiały, być może coś wykorzystam, aczkolwiek na pewno nie będę temu poświęcać zbyt dużo miejsca, bo po pierwsze jest to już rejon mocnych spojlerów, po drugie – to wątek drugoplanowy, który na etapie pierwszego sezonu nie wnosi aż tak dużo do historii.

Natomiast:

Przewrażliwieni ludzie nic więcej.

No właśnie chyba nie do końca – pamiętajmy, że fala hejtu wynika z odcinka, który głosi, że szczucie w internecie jest złe. Czyli fanatyczny fandom serialu idealnie pokazał, że absolutnie niczego nie nauczył się po emisji epizodu. I to trochę smutna refleksja.

Jestem na etapie pisania recenzji, ale już jakiś czas temu skończyłem zbieranie informacji, ewentualnie coś mi umknęło. Chętnie się dowiem co się stało :)

Seria jest… powiedzmy dość średnia – fabularnie, a zwłaszcza realizacyjnie wygląda jak coś, co mogłoby by być produkowane dla szkół w Japonii by zaszczepić miłość do Chopina i muzyki klasycznej. Fabuła i postacie prezentują się nieszkodliwie, choć dość bezbarwnie.

Do ostatnich odcinków byłem gotów napisać, że przynajmniej muzycznie fabuła jest w miarę sensowna, ale to co się odwaliło na samym końcu to… powiedzmy, że cieszę, iż oglądałem ten serial w łóżku, bo tak bym zarył łbem w biurko.

 kliknij: ukryte  Ja rozumiem, że Japończykom może być przykro, że przy takiej ilości zawodników od lat nie są w stanie wygrać tego konkursu. Rozumiem, że frustracja postępuje, bo „sąsiedzi” już wygrali (Rosjanie, Chińczycy, Amerykanie), a tuż przed produkcją serialu jeszcze doszli Koreańczycy. Powiem więcej – sugestie, że mamy „złe, nikczemne polskie jury” (które zresztą nie jest aż tak przepełnione Polakami jak sugeruje to anime, ostatnio było to trochę ponad 1/3 sędziów) też mogę przyjąć. Tym bardziej, że zasady oceny konkursu i decyzje sędziów bywają kontrowersyjne.

Ale co tu się odwala na końcu? Nagle mamy popłoch w jury, bo okazuje się, że po ostatnim etapie chcą zmienić regulamin konkursu. Naprawdę, nie wiem kto wpadł na ten absurd, ale proszę by już nikomu nigdy więcej nie podsuwał pomysłów. Potem widzimy sędziów przerażonych, że przecież „jeśli wybiorą nie tego zwycięzcę to ich kariera jest skończona”. Tylko, że Konkurs Chopinowski nie zawsze wygrywali ludzie, którzy robili potem wielkie kariery. A byli też pianiści, którzy i bez tego konkursu zaszli daleko – zatem nie ogarniam, dlaczego akurat głosowanie za jednym konkursem miałoby komuś przekreślić cały dorobek pedagogiczny…

No i oczywiście przesadzony do granic możliwości finał, gdzie nasz japoński pianista wygrywa (choć skoro liczono niby punkty za pierwszy etap, to tam potrącano mu za uchybienia techniczne) i zgarnia oczywiście dodatkowe nagrody, robiąc powtórkę sukcesów Zimmermanna lub Blechacza. Mało tego – drugie miejsce zajmuje chiński pianista, zapatrzony jak sroka w gnat w japońskiego mentora protagonisty.

Jeżeli do kogoś kwestia muzyki klasycznej nie trafia, to przełóżmy to na anime sportowe – to trochę tak, jakby japońska drużyna piłki nożnej wygrała mundial, ogrywając w finale Brazylię 5:0, pomimo stronniczego sędziego.

A można to było rozegrać na tyle sposobów – mogło to być po prostu „normalne” zwycięstwo, albo bohater mógł zdobyć nagrodę publiczności i zająć wysoką lokatę (zwłaszcza, co było podkreślane, konkurencję miał przecież niesamowicie mocną) – dla chłopaka, który i tak zaczął edukację o wiele później od większości rywali byłby to wielki sukces. W końcu taki Wladimir Ashkenazy zrobił wielką karierę zajmując „ledwie” drugie miejsce… Ba, Janusz Olejniczak zrobił całkiem niezłą karierę, zająwszy dopiero szóstą lokatę! Ewentualnie mogli zrobić powtórkę z 1949 i przyznać dwa pierwsze miejsca, by nagrodzić kogoś wychowanego od najmłodszych lat w świecie muzyki klasycznej z arcyzdolnym, nieco nieokrzesanym człowiekiem z zewnątrz… Nie, zwycięstwo musiało być totalne. Ech…



Cóż, przynajmniej to anime mnie wkurzyło, a nie pozostawiło obojętnym. Zawsze to coś… W każdym razie, nie polecam.

W ogóle uświadomiłem sobie, że tłumacz podjął ciekawą decyzję. Skoro zachowali w „Madagaskarze” oryginalne imiona, to pingwiny chyba przez cały czas mówią do przywódcy „Skipper”, co u nas nie miałoby sensu. Dlatego tam, gdzie wiadomo, że musi paść imię zachowano oryginał, a w pozostałych przypadkach nasze „szefie” :)

Ciekawie, że z jednego anime można przeskoczyć do zupełnie innego typu animacji :) Pozdrawiam!

Bardzo dziękuję za wyjaśnienie tytułu – sam się głowiłem o co tu chodzi. Faktycznie Skip (lub Skipper – jako fanowi „Pingwinów z Madagaskaru” coś mi powinno zaświatać wcześniej :D ) jako przywódca grupy i Loafer jako jego „podkomendni”, co tu można tłumaczyć na kilku płaszczyznach :)

Dzięki wielkie i czekam na następne teksty :)

Nie wiem, na ile to prawdziwe informacje, ale na rozmaitych kanałach fb związanych z mangą i anime krążą grafiki sugerujące zakończenie mangi (a co za tym idzie – przyszłych sezonów anime). Przestrzegam przed obserwacją tych stron w najbliższych dniach, chyba, że ktoś chce sobie zepsuć ostatni rozdział historii. Oczywiście, może tak być, że to pobożne życzenia fanów, ale ponoć ostatnio ogłoszono, że seria zmierza do końca.

No właśnie ja tego zanimowania nie widzę, a im dalej w las, tym gorzej… I w pewnym momencie liczba deformacji i SD­‑czków robi się tak duża, że coraz trudniej na to patrzeć. Odcinek bodajże 11 był miał już tak ostro widoczne oszczędności, że z trudem dotarłem do końca…

Co nie zmienia faktu, że w innych aspektach anime jest szalenie przyjemnym iyashikeiem :)

Z jednej strony przewidywalny iyashikei, dogadzający młodzieży płci brzydkiej, z grafiką wołającą o pomstę do nieba (co w ostro kontrastuje z zestawem znanych, zapewne bardzo drogich seiyuu i całkiem dobrą muzyką), z drugiej… W sumie to urocza, relaksująca historia, szczęśliwie pozbawiona jakichkolwiek akcentów haremówkowych i nawet fanserwisowych (a przynajmniej ja ich nie dostrzegam). Do tego fajnie pokazano rodziny bohaterów i podoba mi się, że główny bohater coś robi, by w końcu społeczeństwo zwróciło na niego uwagę.

Tak więc jak na tak banalny pomysł wyszło coś przynajmniej ponadprzeciętnego, co będę miło wspominał. Szkoda tylko, iż tak strasznie zaniedbano grafikę… Dziwi to tym mocniej, że to studio wcześniej zrobiło „Do it yourself”...

Ale jeśli usłyszę, że przy potencjalnym drugim sezonie (który pewnie nie nastąpi) z grafiką coś się poprawi, to nawet siądę do kontynuacji.;)

Pod wieloma względami (zawłaszcza technicznymi) seria błyszczy. Środowisko brudnego przemysłu japońskiego show biznesu zostało ciekawie pokazane, a dzięki temu, że główny bohater jest wplątany w ten świat na kilku płaszczyznach, seria robi się rozkosznie dwuznaczna. Postacie to może nie typy z którymi chcielibyśmy spędzić życie, ale zostali ciekawie napisani.

Mam kilka drobnych problemów z serią, zarówno związanych z rozłożeniem akcentów ( kliknij: ukryte  mam wątpliwości, czy potrzebowaliśmy aż tylu wątków drugoplanowych… chyba, że jakoś do nas wrócą, jednak sezon jako całość powinien się bronić samodzielnie), jak i samą tematyką ( kliknij: ukryte  bardzo ładne zebranie wszelakich patologii idolkowego przemysłu oraz internetowych problemów współczesnego świata. Pytanie brzmi, czy jest tu coś, czego już ktoś inny wcześniej nie pokazał?.

Tym nie mniej, zdecydowanie polecam. Na razie 8/10, ale jest szansa, że podniosę ocenę po czasie. Jeszcze pogrzebię trochę w poszukiwaniu wyjaśnień. Na pewno trafia do mojego top trójki tego sezonu (a był to sezon szalenie mocny), choć na ostatnie miejsce ;)

Właściwie w tym serialu nawet nie mam problemu  kliknij: ukryte  z tym dramatem na końcu, tylko, że zrobili nam podbudowę do rangi wielkiego konfliktu, a to powinna być jednoodcinkowa historyjka, tak jak było z tym wypadem do kina i zawarciem przyjaźni między wycofaną okularnicą, a popularną dziewczyną. Do odpowiedniego konfliktu należy stosować odpowiednie środki :)


Co do Otonari no Tenshi­‑sama to powtórzę się za swoją recenzją – nie uważam, żeby dramat, który tam jest był źle napisany, przeciwnie, tylko reżyser podjął tam tak absurdalne decyzje, że przy pierwszym seansie nawet nie zrozumiałem co autor miał na myśli (a miał coś ciekawego do powiedzenia :D ).

Jasne, życzę udanych wakacji/urlopu/czegokolwiek, co Pan planuje.

„Odd Taxi” też o tyle wyłamuje się ze schematów anime, że głównym bohaterem jest postać po 40­‑tce (zresztą nie tylko ona) i ten duch „wieku średniego” dość mocno tu czuć. W każdym razie, to miła odmiana, że w czasach „kultu młodości” w anime ktoś zwraca uwagę na tych starszych.

Swoją drogą, po tym sezonie będę oceniać anime z innym dużym japońskim problemem zdrowotnym, który wydaję mi się, że też jest bagatelizowany.

Hmm „oczekiwania vs realia” można rozwinąć?

Myślałem o tym, jak bardzo Japończycy (i wielu widzów oglądających anime) łączy fizyczność i styl z cechami charakteru. Gdy Iwanaga wkracza po raz pierwszy, można zwieść się wrażeniem idealnej panny z dobrego domu, która zawsze wie jak się zachować i jest delikatna jak porcelanowa lalka. Tymczasem to twarda dziewczyna bez oka i nogi o ciętym poczuciu humoru. I miłosnych pragnieniach, które raczej nie przystają do dobrze urodzonej pannicy. Jest to moim zdaniem bardzo ciekawe łamanie zasad oczekiwanie vs rzeczywistość :)

A tu wspomniany link: [link] Jeśli nie będzie się chciało Panu czytać całości, to Nilsson jest wymieniona jako trzecia.

PS – zrecenzuję tez po tym sezonie anime z seiyuu, która grała Iwanagę, ale nie będzie to raczej rzecz godna polecenia :D

No ja właśnie ciekaw jestem tego ostatniego odcinka, bo ile serię bardzo cenię, o tyle mam z nią kilka problemów, a te dziwne przeskoki w narracji mocno mi zgrzytają. Tak czy siak, jeśli poziom nie spadnie, to chyba seria zamknie top 3 tego sezonu ;)

Nilsson była nie tylko jedną z największych powojennych primadonn wagnerowskich, ale i bardzo interesującą kobietą, sławną ze swojego poczucia humoru (mogę kiedyś coś podrzucić, ale nie chcę się narzucać).

Z rzeczy, które recenzowałem, dość dobry krajobraz japońskiego społeczeństwa oddaje „Odd Taxi”.  kliknij: ukryte  Być może na końcu twórcy trochę się przestraszyli, że robią trochę za brutalną rzecz, natomiast mentalność japońska ukazano bardzo dobrze. W każdym razie polecam.

Czyżby jakiś symbolik? Chyba bawią mnie dziwne skojarzenia.

Patrząc na „oczekiwania vs realia” to nie takie głupie skojarzenie ;D

Daleko mu do ideału – jakby dłużej się zastanowić, to pewne elementy są poprowadzone głupio  kliknij: ukryte  (bierzemy uwodzicielską panią ninję o reputacji femme fatale i dajemy jej nadzorcę w postaci stereotypowego piwniczaka, rumieniącego się na widok płci przeciwnej. Co złego może się stać?) i niektórych bohaterów zdecydowanie za mocno chroni plot armor, jednak jest tu mnóstwo kreatywności i czystej radochy z epickiej bitki. Ładnie to wyreżyserowano i oprawa audiowizualna też prezentuje się nieźle. Ktoś kto szuka solidnego kina sensacyjnego powinien być zadowolony :) Zostały jeszcze dwa odcinki, zobaczymy co jeszcze mają w zanadrzu. Póki co, mogę ostrożnie polecić.

... ale w sumie zabawna. Żarty się powtarzają, postacie są pisane grubą kreską i podejrzewam, że gdybym oglądał to ciągiem, to szybko bym się znudził, jednak dawkowane co tydzień bawi. Do tego, nawet jeśli to prosta historia z prostymi bohaterami, przyznać trzeba, że to całkiem sympatyczny, lekki projekt. Myślę, że niewiele będę z tego pamiętać za kilka tygodni, jednak jakby powstał drugi sezon, to chyba bym nie odmówił.

Jakoś tak ciężko mi jednoznacznie ocenić to anime – z jednej strony cieszy radosna atmosfera, polubiłem główną bohaterkę (choć przyznaję, rozumiem powody dlaczego wiele osób za nią nie przepada) i w sumie fajnie, że wszyscy koniec końców starają się sobie uchylić nieba. Z drugiej strony, im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej do mnie dociera, że to trochę problemy pierwszego świata (nawet jeśli wyolbrzymione przez nastoletnią perspektywę, więc dla bohaterów mogą być ważne) i miejscami mocno to naiwne.

 kliknij: ukryte  Przyznaję też, że wybór „Dźwięków muzyki” w lekkiej japońskiej animacji trochę mi zgrzyta, zważywszy na to, że filmowa wersja tego musicalu ładnie rozstawiła po kątach na co dzień sprawną austriacko­‑niemiecką postwojenną propagandę, a dobrze wiemy, kto w czasie II WŚ był ich sojusznikiem. Nie wiem, może tylko ja dostrzegam w tym coś dziwnego.

Dam chyba 7/10, bo mam też świadomość, że surowa ocena może wynikać ze zwyczajnie zbyt mocnej konkurencji w tym sezonie. Być może traktowałbym to anime pobłażliwiej, gdyby trafiło do emisji w sezonie ogórkowym. I chyba nawet dałbym się skusić na drugi sezon.

Akurat nie dalej jak wczoraj czytałem artykuł o japońskiej katastrofie demograficznej i poza standardowymi odpowiedziami, pojawiło się sporo o patologiach w japońskim społeczeństwie o których raczej się nie mówi (problemy emerytów, ogromna ilość samotnych ludzi, niedożywienie). Jasne, część z tego to pewnie urban legend, ale coś mi się zdaję, że maska perfekcyjnego społeczeństwa coraz mocniej pęka.

Cytaty z Pratchetta zawsze na plus :)

To ja kończąc wątek, skoro już było tyle o rolnictwie, to może zaproponuję cytat z Birgit Nilsson (sławnej śpiewaczki operowej, wychowanej na gospodarstwie rolnym gdzieś w Szwecji): „staraj się żyć tak, by być jak najbliżej ziemi, bo jeśli upadniesz, to będzie mniej bolało” :) Pozdrawiam!