Tanuki-Anime

Jaka piękna katastrofa fabularna…

Grafika i muzyka przepiękne. Zdecydowanie niektóre połączenia muzyki (Evan Call – The Voice in My Heart) i obrazu potrafią zeszklić wzrok. Ale jak się zastanowić, że to postać, która  kliknij: ukryte  dopiero uczy się emocji dokonuje co i rusz przełomów w życiach innych osób (weteran alkoholik, wdowiec autor, nieszczęśliwy skryba) to coś tu jest nie tak.

 kliknij: ukryte  Główny wątek mi się nie podobał. Postacie poboczne z poczty też są tylko po to by wspierać Violet.

Najgorsza chyba  kliknij: ukryte  ta epizodyczność i brak stopniowej przemiany u Violet. Podczas jednej historii jest jeszcze emocjonalnym robotem, a w następnej już powstrzymuje łzy przez całe zlecenie by się wypłakać w biurze jak wróci.

Ogromny minus za odcinki  kliknij: ukryte  „wojskowe”, czyli jak się zrzuca z samolotu czy walczy w pociągu tak by nikogo nie zabić… To już przesada.
Podobały mi się i wzbudziły emocje tylko dwa zlecenia: To z autorem powieści i ten z matką piszącą listy do córki. Kiepskie ratio zleceń.

Ocena surowa, ale grafika i muzyka to za mało.

Planowałem jeszcze filmy, ale sobie odpuszczę. Przez 14 epków postać Violet mnie do siebie nie przekonała.

Kompletnie nie zgadzam się z opinią recenzenta. Uważam, że grafika jest przepiękna i dodaje uroku całej historii, która nie jest skomplikowana, ale przedstawiona w wzruszający i ujmujący sposób :)

Patrząc z perspektywy czasu być może i ja kiedyś oceniłbym takie anime podobnie. Ale teraz w wieku 30+ lat po ponad 10 latach hiatusu w anime – Evergarden jest prostą, ale piękną historią, opowiadającą o prostych rzeczach – okrucieństwie wojny, chęci bycia kochanym i akceptowanym, o nieludzkim traktowaniu innych oraz o życiu z poczuciem winy za to co się uczyniło innym. Jako osoba starsza nie uważam, że historia musi być oryginalna. Musi być dobra. Evergarden wycisnęło ze mnnie i mojej żony łzy oraz doprowadziło do satysfakcjonującego zakończenia gdzie widzimy jak bohaterka zmienia się na lepsze.

Dla mnie 9/10. Oglądnąłem już 3 raz w ciągu ostatniego roku. No i absolutnie przepiękna grafika.

Jak byłem przemądrzałym 20to latkiem napisał bym pewnie dokładnie taką sama opinię co recenzent. Dziś po kolejnych 20 latach. Z których połowa na garnuszku MON gdzie zaliczyłem 3 wycieczki na koszt państwa, 64 patrole, 26 QRF, 36 kontaktów ogniowych. Rehabilitację. Powrót do cywila, Problemy małżeńskie, ciężką chorobę dzieciaka to… Powiem tak po obejrzeniu tej serii czułem się prawie jak po powrocie z Awgana. Niepokoił mnie tłum a powrót do domu samochodem kończył się najpierw kilkuminutowym siedzeniem w garażu po wyłączeniu silnika. A potem kilkuminutowym łapaniem oddechu na ganku domu patrząc w niebo. Nie znam się na mądrych słowach i ocenie .. „artystycznej” ale mam wrażenie że ten serial zupełnie inaczej odbiorą ludzie którzy coś przeżyli.

Pierwszy odcinek potraktowałam jako wprowadzenie, natomiast drugi niezwykle mi się spodobał. Zwłaszcza ujęcie tematu komunikowania swoich uczuć i myśli.

Grafika postaci wyjątkowo przyjemna, malarska.

Dialogi i inne sekwencje zrealizowane podobnie jak w filmach aktorskich a nie animacjach.

Na razie 7,5

Problemy głównej bohaterki są moim zdaniem metaforą i przerysowaniem poważnego problemu Japończyków z wyrażaniem i okazywaniem uczuć, brakiem spontaniczności i otwartości, stawianiem pracy, obowiązku i dobra ogółu ponad własne pragnienia i pptrzeby. To, co przez autora recenzji zostało uznane za zbyt marginalne by można się z tym utożsamić, jest w Japonii powszechnym i poważnym problemem. Przedstawione w sposób przerysowany i nierealistyczny, ale przecież to animacja a nie dokument, więc właściwie metaforyczność, przerysowanie i brak realizmu jest zaletą.

Jest już rok 2019 i miło zobaczyć jak anime, które jest wg. pana recenzenta jest zbyt ładne i przez to nie można się skupić na seansie oraz niezbyt lubiane przez redakcje w większości list top anime 2018 znajduje się w czołowej piątce :).

Slabizna – ocena z recenzji proporcjonalna do poziomu anime. Nie będę się za wiele rozpisywal, bo szkoda „strzepic ryja”, ale: dziewczynka wprawiajaca w strach zolnierzy z karabinami, zolnierze idioci walczący bagnetami podczas okazji do oddania ognia czy urwana z choinki kreacja glownej postaci jako ufo/robota, który „nie wie, co to uczucia” jak z jakiejś głupawej visual nowelki dla dzieci/zniewieściałych japońskich chlopcow… po prostu parodia, a to tylko niektóre z „perełek” logicznych – fabula ogolnie jest plytka, choc pomysl z poczta/listami jako motyw przewodni miał potencjal. Obejrzalem do końca glownie z powodu dość nostalgicznego klimatu „okruchow zycia” i milej dla oka nowoczesnej kreski.

Obecnie jestem na 3 odcinku i aż do teraz byłam przekonana, że Panna Violet jest robotem, humanoidem z zaawansowanym Ai, który po wojnie ma być przystosowany do nowych realiów życia. Coś jakby mieszanka Chobits i Full Metal Alchemista. I dopóki tak myślałam, byłam zachwycona samym pomysłem i wykonaniem, nawet nowa praca Violet – Automatyczna Lalka Pisząca – doskonale pasowała do tej idei. A potem doszło do mnie, że to po prostu jakaś ex dziewuszka­‑żołnierz i czar prysł. Dlaczego? Jestem w stanie wiele zrozumieć, że dziewczyna została przystosowana na wojaka, miała ciężko i niejedną traumę przeszła, ale na Boga, ona zachowuje się jak bezmyślny robot. Zamiast się witać to salutuje, zamiast normalnie opowiadać o sowim dniu spisuje raporty, zamiast wykazywać jakieś ludzkie problemy z uczeniem się nowych rzeczy, robi to jak robot, wertuje książki aż nie padnie na pysk i nie nauczy się wszystkiego z dokładnością co do przecinka. Wykazuje minimalne zrozumienie konwencji społecznych. Naprawdę trudno mi uwierzyć w tak bezmyślne przekładanie zachowań z wojska na życie poza wojskiem. To że ktoś jest żołnierzem, nawet do zadań specjalnych, nie znaczy, że wszelkie jego odruchy są wojskowe, że w ogóle nie wie jak się zachować poza wojskiem. Jej dziwaczne zachowanie jest uwypuklone aż do przesady, dlatego łatwo było mi uwierzyć, że Violet jest robotem. Główny wątek też potęgował to wrażenie. Było nie było Violet jest człowiekiem, w jaki sposób może nie rozumieć ludzkich uczuć? Nawet nie chodzi o brak empatii, ona po prostu nie rozumie jak myślą i czują ludzie. Jak może tego nie rozumieć, skoro sama jest jednym z nich? Kreacja tej postaci jest dla mnie całkowicie nieprawdopodobna, nie jest to postać jak Czarna Wdowa Marvella, zimna, wyrachowana, maszyna do zabijania, która kryje swoje uczucia, nie jest to nawet kobieta­‑cyborg z Ghost in The Shell, która szuka swojej tożsamości. Nie. Violet to pusta lalka, która zaczyna orientować się w ludzkim świecie i się go uczy. Kolejny absolutnie dziwaczny wybieg, to osadzenie przepięknej kobiety w roli żołnierza, niewolnika* (?). Mało prawdopodobne, żeby jej właściciel po ujrzeniu jej uznał, że jest świetnym materiałem na żołnierza, a nie potraktował jak kochankę czy też w najlepszym wypadku jako materiał na żonę. Violet to nie babochłop co to 50 kg ekwipunku udźwignie, to mała i drobna kobietka. Na zdrowy rozum padłaby po tygodniu służby wojskowej z wycieńczenia.
Dodatkowo poza (jak dla mnie) dziwaczną kreacją postaci i wątku głównego, anime serwuje nam miejscami oczywiste klisze. Od razu widać kto w kim się kocha i czego spodziewać się później. Trochę drażni mnie też fakt, że wszystkie główne postaci są absolutnie piękne – zarówno kobiece jak i męskie. Aż do przesady.

O grafice nic złego nie powiem, bo to miód cud i orzeszki. Cudowne cieniowanie i operowanie światłem. Jednak fabuła mogła być lepiej przemyślana.


*niewolnika ponieważ  kliknij: ukryte  Violet została podarowana majorowi jako prezent przez brata

Tak jak oczekiwałam, anime na wysokim poziomie, będzie niedocenione. Dlaczego? Bo ludzie nie umieją czytać ze zrozumieniem.
Wystarczy zerknąć na gatunek – „okruchy życia”. Niestety, ale ten gatunek ma to do siebie, że składa się głównie ze schematów mających doprowadzić do łez. Nie ma tu żadnej wielkiej filozofii. Mimo to Violet pokazała bardzo bogatą game kolorystyczną jeżeli chodzi o poruszaną problematykę. Sama gówna bohaterka na pewno zdaniem wielu będzie beznadziejna, wielbiciele psychologii zaś będą zachwyceni. Widać, że twórcy (czy to anime, czy pierwowzoru) wiedzieli nie mało. Raz po raz ukazywane były smaczki nawiązujące do największych autorytetów z zakresu psychologii. Nie były to bezpośrednie nawiązania, mowa tutaj o historii odkryć i przedmiotach, które bezpośrednio im towarzyszyły.

Co do recenzji. Nigdzie w opisach do tego anime nie znajduje określenia „realizm”, często „fantasy”. Stąd też krytyka w tej kwestii wydaje mi się znacząco przesadzona. Jak wcześniej wspomniałam schematy wliczone są w okruchy życia.
Przy omawianiu cudzej recenzji nie może zabraknąć zaznajomienia się z autorem. Tutaj jest to bardzo trudne. Ocenione raptem 10 pozycji…każda opatrzona recenzją. Podejrzewam, że autor nie udziela się zanadto na tym portalu w tym aspekcie. Nie przeczę jego argumenty w wielu kwestiach mają uzasadnienie, aczkolwiek są u podstawy przynajmniej w moim mniemaniu błędne. Ciężko mi ocenić znajomość i poziom oglądanych przez niego pozycji. Niemniej, nie wygląda mi wielbiciela tegoż gatunku…nie znaczy to jednak, że nie może się wypowiedzieć ;)

Seria moje oczekiwania spełniła. Nie jest nastawiona na akcje, a na przeżywanie, doświadczanie – jak to okruchy życia. Stanowczo przeznaczona dla dojrzalszych widzów, dla młodszych seria wyda się nudna. Mnie seria bardzo poruszyła, pomimo jej drobnych, większych niedociągnięć. Zaś grafika jak śliwka na torcie <3

Ta recenzja to kabaret. Anime jest genialne jedno z najlepszych i nic tego nie zmieni.

Świetna recenzja – spójna, ładnie napisana i bezproblemowo przekazująca opinię recenzenta.

Ocena za grafikę jak najbardziej kontrowersyjna, ale w miarę uzasadniona.

Czekam na więcej recenzji od tego Pana.

Nie sądziłem, że istnieje człowiek który stwierdzi że to anime jest zbyt ładne i że jest to wada tej serii + wystawi ocenę za grafikę serii w której animacja i poziom detali (też wada wg. recenzenta) stoi na poziomie wyższym niż w jakiejkolwiek serii tv jaka powstała ocenę 6/10.
Sorry ale ta recenzja to parodia to tak jakby ktoś recenzował grę która miałaby najlepszą grafikę na rynku ale skupiała się na fabule i stwierdził, że te wszystkie detale są zbędne i go to rozprasza ta…. a potem jeszcze wystawił 6/10 za grafikę.. parodia.
Kolejna parodia to ocena ogólna 4 oznaczająca anime słabe, ja rozumiem, że to subiektywna opinia ale kiedy ktoś kto szuka anime do obejrzenia wchodzi sobie na stronkę i widzi ocenę od recenzenta 4 to pierwsze co myśli to że seria jest beznadziejna, a tymczasem pech chciał, że recenzję robił człowiek jedyny w swoim rodzaju, którego opinia kompletnie nie oddaje jakości anime.

To niezła ta recenzja, nie powiem…
Całe szczęście, że to tylko subiektywna opinia.
Tylko jestem ciekaw czy jest on świadom tego, że recenzje powinny być obiektywne, ale co mi tam. Może żyje w swoim świecie hipokryzji. ;)

Zgadzam się, że seria nie jest taka rewelacyjna, jak wielu normików twierdzi. Ale 4/10, no błagam cię chłopie xD Stosująć te zmoderowano skalę, gdzie 5/10 jest czymś przeciętnym, sugerujesz, że ta produkcja jest poniżej przeciętnej? Za same wykonanie nie można dać temu mniej niż 6/10. Ogarnij się.

Ocena za grafikę to jakaś kpina.

Wszystkie pedantycznie wycyzelowane krajobrazy, powiewające wstążki i kosmyki włosów czy reagujące na światło źrenice nie pełnią żadnej funkcji narracyjnej, a jedynie rozpraszają uwagę i nie dają się skupić na opowieści.

Te powiewające wstążki i błyszczące oczka to charakterystyczny element wykorzystywany przez KyoAni. Tak tylko mówię.

fabuła to dno.
Takie trochę growe Call of Duty fabularnie a graficznie seria Battlefield, wiecie o co chodzi;)
7/10 , 3/10 za fabułę 10/10 za zmoderowano cukierkowe grafiki.

>grafika 6/10
ULTIMATE MADMAN

Seria ma różne błędy, nie da się ukryć. I faktycznie jest mocno poszatkowanie i naciągane i w ogóle… Ale mnie fabuła tu mniej obchodziła. Cieszyłąm się śliczną kreską, widokami, Violet, która miała na twarzy coraz więcej emocji. Ścieżka dźwiękowa jest przesuper, zwłaszcza jak sie wysłucha jej osobno. Słychać w wielu kawałkach uderzenia maszyny do pisania. Cudne.
No i popłakałam sobie i jakoś tak okazywało się, że ostatnie odcinki poprawiły się.

Narzekajcie, mnie się podobało :)

Szczerze? Na początku w związku z niesamowitym hypem wykreowanym wokół tej serii miałem niesamowicie wysokie oczekiwania. Spadły już po pierwszych trzech odcinkach, kiedy historia zaczęła być zbyt fragmentaryczna i w zasadzie o niczym. Jedno trzeba KyoAnce przyznać, na animatorów i muzyków nie żałują. Naprawdę wizualnie piękne, uczta audiowizualna na najwyższym poziomie. Ale reszta – tragedia. Postacie poboczne wprowadzone po to, by zapełnić tło, bezcelowość fabuły – taka przemiana głównej bohaterki to dla mnie zerowy bodziec do oglądania. A jak dołożymy usilne wyciskanie łez i smęty, to w ogóle tragedia. I kaman, co z tym zakończeniem? Ryly?  kliknij: ukryte  Jakieś rezurekcje przez list w polu? W każdym razie – takie 5/10 ode mnie.

Pierwotnie chciałem dać 9/10 za wyciskanie łez i postać/rozterki głównej bohaterki, ale postaci drugoplanowe i świat przedstawiony conajwyżej na 7/10; technicznie bardzo dobrze, nie żałowali dolarów.

Pani z walizeczką zakończyła swoją przygodę. Bardzo dobra seria, szkoda tylko, że krótka. Chętnie obejrzę dalszą jej kontynuacje, o ile ona powstanie.

Przyznaję, chwilami seria była naiwna. Spodziewałam się czegoś innego, ale skłamałabym mówiąc, że mi się anime nie podobało. Grafice nic nie można zarzucić, a postać Violet i jej „podróż ku poznaniu emocji” odebrałam bardzo pozytywnie. Rozumiem niezadowolenie innych – nie jest ono bezzasadne. Ale ja bawiłam się dobrze i cieszę się, że miałam okazję obejrzeć to anime legalnie i w dobrej jakości na Netlfixie.
Ciężko tą serię polecić, bo pierwsze kilka odcinków może sporą część zniechęcić (głównie przez wolne tempo akcji), ale i tak to zrobię. Według mnie warto dać tej serii szansę.

No i koniec.

Technicznie to oczywiście perełka i na każdym kroku zachwyca oko, udźwiękowienie też piękne, seiyu dali z siebie dużo ale niestety nawet jak na okruchy jest to po prostu przeciętna historia. Ładna błyskotka ot co.

Ze wszystkich odcinków najbardziej poruszył mnie epizod z matką, która pisała listy do swojej córki – bardzo poruszający i doskonale poprowadzony odcinek, który faktycznie poruszył potencjał serii, no ale to na tyle. Poza tym ładne, satysfakcjonujące zakończenie, to akurat trzeba przyznać.

Tak poza tym problemy serii zostały wypisane już wcześniej, więc nie ma raczej sensu się na tym rozwodzić więcej.

Ode mnie mocne 7/10 i głównie ze względu na stronę techniczną.