Tanuki-Anime

10 odcinek to pierwszy naprawdę dobry, jaki był w tej serii.

Ten odcinek mi się podobał, w sumie mogłoby to być niezłe zakończenie serii. Nie ukrywam, że nie jestem wielką fanką tego tytułu, ale ten odcinek jakoś to wszystko podsumował i nawet te mniej interesujące historie wydały się częścią całości. Tyle, że zastanawiam się co będzie dalej, bo jeżeli powrót do tego typu historii i życia wspomnieniami to obawiam się, że moje dobre wrażenie po tym odcinku może zniknąć.Żeby nie było, nie uważam że jest to dobre anime, ale uważam, że gdyby w tym momencie się skończyło, byłoby niezłe i możnaby uznać historię za zamkniętą.

Zanim ktokolwiek zacznie dyskusje na temat mojego komentarza, to zaznaczę, że to moja, subiektywna opinia (a w zasadzie jak opinia może być w pełni obiektywna?) i moje widzimisię na temat tego tytułu.
Może jestem za głupia, za mało wrażliwa itd, żeby docenić ten tytuł, ale po sześciu odcinkach wiem, że się poddaję. Seria jest dla mnie po prostu dobra, średnia i nic więcej. Jest jednym z największych rozczarowań w kwestii anime w życiu. Naprawdę czekałam, naprawdę wierzyłam, że to będzie dobre, a dostałam naiwną, źle rozłożoną między odcinki historię, która jedynie cieszy muzycznie i wizualnie.
Sytuacja z drugiego odcinka, gdy po  kliknij: ukryte  napisaniu jednego listu, przy czym wszystkie inne zawaliła, nagle dostaje odznakę lalki i pochwałę, że stanie się wyjątkową lalką po prostu powaliły mnie swoją dziecinną naiwnością i płytkością.. Z kolei odcinek o księciu i księżniczce  kliknij: ukryte  nie dość, że historia „miłosna” jest niemal doprowadza o zwrot obiadu. Przepraszam, ale tak płytkiej i pozbawionej jakichkolwiek uczuć historii miłosnej nie oglądałam. Poza tym wysyłanie lalki,
która ledwo co ukończyła kurs, nie radzi sobie z ludzkimi uczuciami do tak WAŻNEGO ZADANIA przekracza jakiekolwiek wyobrażenia. I przepraszam, ale co miała znaczyć scena z końca odcinka 4 czy 5? Wyrwana z kontekstu, która dała nadzieje na coś więcej i pozostawiła widza z niedosytem.
I zaznaczam, ja nie twierdzę, że ta seria to zło absolutne, ale nie jest to to czego oczekiwałam. Historie mnie nużą, nie wzruszają, bo jeden to odcinek to za mało, żeby wczuć się w sytuację danej postaci. Przyjemnie się ogląda, naprawdę przepięknie zrobione anime, ale sam wygląd nie wystarczy.

Wie ktoś,  kliknij: ukryte  co się stało z tymi ludźmi z końca 5 odcinka?
Skrzywili się do Violet i poszli? To tak wygląda, jakby adaptacja i „fillery” przeplatały się w sposób nie do końca kontrolowany.

O rany… Może to trochę na wyrost, ale jak na razie szykuje się dla mnie największe rozczarowanie sezonu. Nawet nie to, że „Violet Evergarden” jest złe, tylko takie… MEH *wzruszenie ramion*

W moim odczuciu to anime jest straszliwie… puste. Taka błyszcząca wydmuszka. Niby to okruchy życia, każdy odcinek zawiera jakieś ludzkie problemy, dramaty, melancholijne przemyślenia i podniosłe teksty – ale w tym wszystkim zwyczajnie nie ma serca.

Nie ruszają mnie te historie, wcale, nic a nic (no dobra, trochę ruszyła mnie historia tego irlandzkiego [ja wiem, że to świat alternatywny, ale jak dla mnie to był na 100% Irlandczyk] starszego brata, który wrócił z wojny i zapijał smutki). Może dlatego, że twórcy zbyt wiele chcą wcisnąć w jeden odcinek? Jak ma mnie wzruszyć historia postaci, której nie zdążę poznać, polubić, której motywy działania, problemy i przemyślenia generalnie zwisają mi i powiewają?

Poza tym jakie to anime jest idiotyczne naiwne. Żeby jeszcze było robione jak takie „K­‑ON!”, dla zabawy, spoko, naiwność by uszła, ale „Violet Evergarden” towarzyszy taka ogromna aura powagi, twórcy robili to tak bardzo na serio. Jak dowiadujemy się z odcinka 6, Wioletka nadal nie do końca pojmuje uczucia. Jest sobą, która może i w teorii zna odczcia towarzyszące samotności, ale nie jest w stanie jej rozpoznać w normalnym życiu. I tak, właśnie taką osobę wysyłamy do pisania super ważnych (z PR­‑owskiego punktu widzenia) listów miłosnych pomiędzy księżniczką a księciem dwóch państw, które do niedawna toczyły ze sobą wojnę. ŚWIETNY WYBÓR.
A ta cudowna przemiana chłopaczka z odcinka 6 – hm, czemu się dokonała? Bo nie wiem. Chyba coś przeoczyłam.

Poza tym mam zażalenia do grafiki. Serio. Połowa odcinka 6 jest ciemna, że choć oko wykol, a na dodatek jest cała masa ujęć, na których postaci niby rozmawiają ze sobą, ale np. są widoczne z bardzo daleka i tak naprawdę guzik widać albo siedzą skulone, zasłaniają dolną połowę twarzy ramieniem i nie widać ich ust, więc 2­‑minutowy monolog to właściwie jedna długa stopklatka urozmaicana dwoma mrugnięciami oczu. Bida. Z rzeczy, które zauważyłam wcześniej – postaci męskie są trochę robione na jedno kopyto. Nie jestem w stanie odróżnić z wyglądu księcia Damiana od starszego brata ukochanego Wioletki.

A tak poza tym – w odcinku 6 ten krajobraz, który widzimy, gdy matka chłopaczka­‑żaczka, jak mu tam było – a, Leona, odchodzi na poszukiwanie męża, niesamowicie skojarzył mi się z widokiem z doliny Glen Coe na szczyty Three Sisters. Łiii, Szkocja~ *^^*

Nikt jeszcze nie zauważył, że Violet ta tak naprawdę Sagara Sousuke;)

Jednak zapowiedzi nie kłamały i moje obawy zostały rozwianie Violet Evergarden jest hicorem. Zdecydowanie dla mnie najlepsza seria którą w tym roku zacząłem oglądać. Ciekawe czy utrzyma tak dobry poziom do samego końca. Ładne to i cholernie wciągające, a sama Violet jest niesamowita. Rozwala mnie swoim żołnierskim zachowaniem i podejściem do każdego zadania z entuzjazmem. Pozostałe postacie są sympatyczne, choć(na razie) nie tak interesujące jak Violet czy jej szef. Czekam na więcej.

Przemilczę na razie całokształt i wyciągnę tylko dwa detale z odcinka czwartego.

Pociąg. Gdyby nawet był w stanie wykonać zakręt o takim promieniu, z pewnością by się wykoleił przy tej prędkości. No, chyba że, logiką Kabaneri, pasażerowie popychali go od środka w drugą stronę.

Rodzina Iris. Mają duży, urządzony i oświetlony dom z kamienną posadzką we wzory, są w stanie urządzić przyjęcie na kilkadziesiąt osób, żyją w czasach jeśli nawet nie w pełni zmotoryzowanych, to dość zaawansowanych technicznie, nawet poza miastami, a po córkę na dworzec przyjeżdżają w 6 osób dwukółką z kołami o drewnianych obręczach i zaprzężonym w nią wołem. Wsi spokojna, wsi wesoła.

Okej, dobra, pooglądam sobie tę serię dla grafiki, co mi szkodzi. Nie mogłam się napatrzeć na postać rudowłosej dzieweczki z piegami i zielonymi oczami.

No bo chyba raczej nie da się tego oglądać dla fabuły. Ja rozumiem, okruchy życia i tak dalej, ale akcja w odcinku trzecim doprowadziła mnie do podwójnego facepalmu.
 kliknij: ukryte  Wysyłamy dziewuszkę o umiejętnościach społecznych na poziomie agorafobicznego homara, na dodatek nie umiejącą rozpoznać i nazwać najbardziej podstawowych ludzkich uczuć, na kurs ghostwritingu. Dziewuszka sobie ewidentnie nie radzi z najważniejszym aspektem kursu (odczytywanie emocji klienta i zgrabne zamienianie ich na słowa). Oblewa (razem z kilkoma innymi dziewczętami, bo nie widziałam, żeby były wywołane), zupełnie słusznie i zrozumiale. Nagle potem udaje jej się napisać jeden, JEDEN!!! niezwykle lakoniczny list, właściwie prawie słowo w słowo identyczny z tym, co bezpośrednio usłyszała od autora – i jeb!, zalicza kurs i dostaje elitarną (ha ha…) odznakę oraz zapewnienie (oparte NA CZYM?), że będzie wyjątkowym ghostwriterem.
Serio, KyoAni? To jest bardziej naiwne niż ustawa przewiduje… A można było zrobić tak, że,  kliknij: ukryte  owszem, Wioletka oblewa, potem siada przy genialnej Cattleyi, kiedy ta wykonuje swoje zlecenia i uczy się powoli uczuć i jak je nazwać (od biedy można to ukazać w przyspieszonym tempie przez 1­‑2 odcinki). Potem jeszcze raz idzie na kurs i zalicza. Nadal nieco naiwne, ale już do przełknięcia.

Zawiodłam się. Już mniejsza ten hajp, który omijałam, ale zwiastuny były tak poetyczne…

Seria nie jest wybitna przecie, ja to powiedziałem więc już ostateczny werdykt zapadł. Teraz osoby które jeszcze to oglądają muszą pogodzić się z faktem, że zmuszają się do lubienia czegoś co obiektywnie zostało stwierdzone, że jest „Eh”.

Wiecie, co mnie w tym mierzi? Chihara Minori. Bo do kolejnego klona Rei Ayanami (tym razem tylko emocjonalnego) trzeba koniecznie dać Chiharę Minori, ending też ma śpiewać Chihara Minori, ostatnio tyle Chihary Minori, jak po sukcesie Haruhi, że też z lodówki wyskakiwała. No super seiyuu, ale ja nie potrzebuję tu Nagato Yuuki.

Dwa, to projekty postaci. Żeńskie są super – ładne mordki (piegi w anime, coś niesamowitego), śliczne kiecki. I rzeczywiście są jakoś unikalne.
Ale faceci to jest po prostu Free 2.0. Wtedy to działało ze względu na target, ale tutaj mnie po prostu gryzie strasznie.

Po pierwszym odcinku byłem dosyć sceptyczny wobec tej serii. Moje oczekiwania spowodowane hypem chyba za bardzo przerośnięte, stąd lekkie rozczarowanie po pierwszym odcinku. Inna sprawa, że denerwuje mnie motyw ładnej, wysportowanej i we wszystkim dobrej dziewuchy, która nie radzi sobie w wyrażaniu uczuć i interakcjach społecznych. Nie lubię też alternatywnych światów, które wyglądają jak Europa sprzed kilkuset lat. Japońce ze swoimi niektórymi interpretacjami historii potrafią pozostawić w człowieku długotrwałą traumę. Już nie mówiąc o pretensjonalnych designach postaci, chociażby tego blondyna. Wygląda przecież tak samo, jak ten typ z Kyoukai no Kanata, ale żeby nie byli podobni, to dorobili mu zwisający kędziorek nad okiem XD.

Muszę przyznać, że jednak po drugim odcinku moja opinia się zmieniła. To całkiem fajne okruchy życia są! Śmieję się z nieporadności Violet, nie mogę się doczekać jak odkryje prawdę o majorze (chusteczki już gotowe!) i chcę wiedzieć jak się zmieni w przyszłych odcinkach, a zakładam, że tak będzie. Też nie wiem, czego inni oczekiwali. Że Violet jak Genos z OPM zacznie strzelać w swoich wojennych wrogów laserem z rąk? Tutaj przynajmniej jasno widzę, że celem tej serii jest rozwój głównej bohaterki, przy okazji przybliżając sylwetki innych różnych postaci. To anime nie oszukuje mnie jak Mahoutsukai no Yome, które raz stara się być fantasy, raz wtórną dramą.

Bardzo mi się podoba.

Uważam, że grafika jest śliczna co ujmuje mnie najbardziej i to jaki klimat to tworzy na spółkę z czasem i miejscem akcji.

Mam słabość do postaci jak Violet. Jak 13 z słynnego ostatnio serialu „Stranger Things”. Podoba mi się jej sposób myślenia, ej działania i uwielbienie dla Gilberta.

Oba odcinki jak na razie podobały mi się. Dostałam to, czego oczekiwałam.
Choć może trochę przeszkadza mi to, że mówią o Violet, że jest androidem, a ciało ma w pełni ludzkie. Trochę mi się miesza. Raczej przypomina idealnie wytresowanego żołnierza.

Nie rozumiem narzekania co do wolnego tempa i „nieciekawych wydarzeń”, przecież to powolne slice of life. Ponadto świat jest alternatywny dlatego i alfabet i stroje są inne.
Rozumiem, że historia z czasów wojny byłaby może bardziej emocjonująca, ale chyba nie o to w tej serii chodzi.

Jedyne, co mnie interesuje tutaj to okres z czasów wojny. Myślę, że relacje jej i majora, jak i czas na wojnie jaki spędzili byłyby znacznie ciekawsze dla widza, niż to co mamy obecnie.

I tak oto moje obawienia się spełniły. Piękne to, ale nudne jak flaki z olejem. Czas to porzucić – im szybciej tym mniej będzie boleć dalsze oglądanie :/

Matko jakie nudy. Nie ma w tym nic chociaż odrobinę interesującego, świat przedstawiony niby fajny, ale z drugiej strony w ogóle nie wykorzystano potencjału i jest kilka zgrzytów (np. strasznie nie pasujące ubrania), a postać głównej bohaterki (która chyba nie jest robotem tak jak mi się na początku zdawało) w ogóle nic mnie nie obchodzi. W dwa odcinki powinni mnie chociaż jakoś zaangażować emocjonalnie, a tu taki klops.

W czasie oglądania naszła mnie taka myśl –  kliknij: ukryte  czy klienci tej pseudo­‑poczty naprawdę pozwalają na wysyłanie listów pisanych w ich imieniu, nie wiedząc jaka jest ich treść? Jeśli każdy z klientów kazałby przeczytać sobie to co napisały dziewczyny, to można by uniknąć większości nieporozumień.

Swoją drogą Ghostwriting to profesja stara jak świat i dziwi mnie trochę, dlaczego autor próbował nadać jej taką dziwaczną, mylącą nazwę.

Dobra, po drugim odcinku stwierdzam, że nawet jeśli fabuła byłaby totalnym dnem, to muzyka i grafika i tak wygrywają. KyoAni w tym zakresie stanęło na wysokości zadania. I jeżeli te dwie wypadkowe się utrzymają, to będę się świetnie bawił niezależnie od opowiedzianej historii.

Zachowanie Violet (sposób mówienia, brak taktu i empatii) przypomina mi trochę Temperence Brennan z serialu „Bones”. Anime póki co sympatyczne, z piękną grafiką (nie dostrzegłam co prawda kurzu na butach, jednak widzę, że jest bardzo szczegółowa). Nie przeszkadza mi młoda dziewczyna pracująca w wojsku – świat jest fikcyjny, alfabet jest fikcyjny, ubrania nie pasują do epoki, łatwo mi tu uwierzyć we wszystko co mi przedstawią i po prostu dobrze się bawić przy seansie.

Mnie „hajp” ominął, ale odpowiada za to Kyoto Animation do których mam niejako słabość (jeszcze bardziej do obyczajówek), więc no :P Pierwszy odcinek imo bardzo dobrze poprowadzony. Poczta daje dobry zarys na kolejne odcinki (aczkolwiek wiadomo jak to z tym bywa), subtelny humor też mi przypadł do gustu. Lubię też takie smaczki jak własny alfabet, chociaż podobieństwo 3 do 9 imo nielogiczne. Graficznie to najbogatsze studio, mnie już przyzwyczaili do dbałej oprawy. Póki co przeszkadzało mi tylko, że seiyuu głównej bohaterki to Ishikawa, której głos niestety zapadł mi jako niezmiernie irytujący (tak, mówię o Mikasie). Mam nadzieję, że z kolejnymi odcinkami się przyzwyczaję, że nie będzie teraz wzywała imienia majora przez połowę jej kwestii (twoja szansa na odkupienie w moich oczach, a raczej uszach), i że historia postaci nie będzie przedramatyzowana, bo pasowałyby mi tu lekkie okruchy.

Czekam na wyjaśnienia, co główna bohaterka robiła na wojnie. Migawki z pola walki pokazywały, że była tam jedynym dzieckiem, żadnych specjalnych zdolności na razie też nie wykazuje.
Mam nadzieję, że to nie jest historia w stylu „dziewczynka lepiej się sprzeda w roli weterana wojennego przepracowującego swoje traumy po wojnie”, bo poza tym wygląda obiecująco…

Coś w tym jest, że to anime może być mocno ograne, zobaczymy po kolejnych odcinkach. Jest ładne, to mogę powiedzieć z czystym sumieniem, wkurzają mnie tylko refleksy na włosach, jakoś to dziwnie wygląda. Ale jak na cały hype jaki został rozkręcony wokół VE spodziewałem się troszkę więcej.

Nie, to był zdecydowanie za ambitny temat by to anime wypaliło. Potrzeba by do tej historii podejść inaczej niż do klasycznej chińskiej bajki, a Kyoani po prostu odcina pięknie narysowane kupony.