Tanuki-Anime

Na początku drugiej połowy XVIII wieku królewski dwór w Wersalu lśnił przepychem i znajdował się u szczytu chwały, gwarny głosami tak francuskiej szlachty, jak obcych posłów. Jednak w wąskich, dawno nieistniejących już dziś zaułkach starego Paryża narastał niepokój, utrzymywany w ryzach jedynie terrorem dział wymierzonych w miasto z murów Bastylii, a podsycany jeszcze napięciami w stosunkach z ościennymi państwami. Nieustanne wojny przynosiły głód i rujnowały gospodarkę. Na ulicach i w pałacowych korytarzach nieustannie ścierały się interesy wpływowych ludzi, obcych agentów, politycznych stronnictw i tajemnych bractw, snujących swe intrygi.

Pewnego dnia wody Sekwany wyrzuciły na paryski brzeg trumnę ze słowem „Psalmy” wypisanym krwią na wieku i zwłokami młodej kobiety wewnątrz. Wkrótce wychodzi na jaw, że zmarłą jest Lia de Beaumont, szlachcianka i dama dworu, a krew w jej ciele nieznanym sposobem zastąpiono rtęcią. Wkrótce inne młode kobiety w Paryżu zaczynają ginąć podobną śmiercią… Ciało przesycone rtęcią nie może obrócić się w proch, wskutek czego Kościół odmawia zmarłej pogrzebu; jej dusza błądzi w świecie żywych. Młodszy brat Lii, d'Éon de Beaumont, członek tajnej policji, prowadzi śledztwo w sprawie tajemniczych morderstw. Pewnego dnia otrzymuje za sprawą siostry przesyłkę zawierającą dossier pełne tajnych dokumentów, dotyczących jej pracy na rzecz Korony w czasie podróży do Rosji. Wkrótce jego grupa zostaje rozbita, a on sam wychodzi z opresji z życiem jedynie dzięki interwencji przepełnionego żalem i gniewem ducha Lii. Motywowany pragnieniem wyjaśnienia tajemniczych wydarzeń, trafia w szeregi Le Secret de Roi, tajnej służby podporządkowanej bezpośrednio Ludwikowi XV. W pogoni za rozwiązaniem tajemnicy bractwa władających mocą Psalmów Poetów oraz ludzi stojących za ich plecami, a także w poszukiwaniu zabójcy siostry, d'Éonowi przyjdzie porzucić dwór, a nawet narzeczoną, i ruszyć wraz z niewielką grupką towarzyszy w pełną niebezpieczeństw podróż na dwory Rosji i Wielkiej Brytanii.

Doprawdy nie sądziłem, że tak szybko i z taką łatwością studiu Production I.G. uda się stworzyć serię klasą co najmniej dorównującą Blood+, choć osadzoną w zupełnie innych realiach. Wykorzystano bardzo podobne elementy: realistycznie i starannie przedstawioną rzeczywistość, wartko toczącą się, pełną zwrotów akcji fabułę, element nadprzyrodzony – wrogie monstra oraz starannie dobraną orkiestralną muzykę. Za kanwę posłużyła powieść Tow Ubukaty, którego zatrudniono też do koordynowania pracy licznej grupy scenarzystów. I właśnie charakter tej powieści, fikcja starannie wpleciona w historyczne realia, stanowi – obok skomplikowanej, wielowątkowej fabuły – jedną z największych zalet tej serii. Nawet główny bohater wzorowany jest na postaci historycznej. Charles­‑Geneviève­‑Louis­‑Auguste­‑André­‑Timothée Éon de Beaumont był francuskim szlachcicem, który sporą część swego życia przeżył jako kobieta. Oczywiście Ubukata znajduje dla jego ekscentrycznego zachowania własne wyjaśnienie. Na ekranie przyjdzie nam podziwiać istną paradę mniej lub bardziej znanych historycznych postaci i niczym członkowie Le Secret de Roi będziemy z cienia obserwować ważne historyczne wydarzenia. Niestety, im bardziej zagłębiamy się w szczegóły konkretnych zdarzeń czy detale dotyczące konkretnych osób, tym łatwiej doszukać się niezgodności, co nie odbiera jednak serii ani odrobiny atrakcyjności.

Kolejnymi mocnymi stronami są grafika i muzyka. Tym razem skomponowanie odpowiedniej muzyki powierzono Michiru Oshimie, która z zadania wywiązała się po mistrzowsku, tworząc album doskonale budujący nastrój serii i mogący spokojnie stanąć w szranki z pracami innych współczesnych kompozytorów muzyki filmowej, jak choćby Zimmer czy Williams. Co ważne, muzyka ta doskonale broni się też jako niezależne dzieło, a albumu można słuchać i bez obrazu, któremu miał z założenia towarzyszyć. Natomiast grafika zwyczajnie nokautuje konkurencję. W japońskiej telewizji serię emitowano w systemie HDTV (z dźwiękiem DD5.1 i obrazem o rozdzielczości 1280x720p, w odróżnieniu od 720x576p dla zwykłej telewizji czy DVD). Szczegółowość, wierność rzeczywistości i zwyczajne piękno tła robią ogromne wrażenie. Udane są też projekty postaci, nawet jeżeli nie wszystkim musi się podobać oszczędny sposób ich animowania. Choreografia walk i pojedynków sprawia wrażenie solidnego rzemiosła, jednak nie przyciąga uwagi w jakiś szczególny sposób.

Liczne i nierzadko niezbyt wyraziste postaci były najsłabszą stroną Blood+. Na polu tym widać wyraźną poprawę – bohaterów pierwszoplanowych jest mniej (choć wciąż dużo), a ich postępowanie i motywacje są staranniej przemyślane. Możliwe, że fabule na zdrowie wychodzi niemal absolutna nieobecność nastolatków. Nikt tutaj nie jest tym, kim się z początku wydaje – a wykonywanie drastycznych niekiedy zwrotów bez utraty wiarygodności to prawdziwa sztuka, która się niewątpliwie udała. Niestety, twórcy nie zdołali uniknąć pewnych przerysowań oraz swoistej sztampowości, a mniejsza niż w przypadku Blood+ długość serii sprawia, że niektóre postacie wypadają niezupełnie naturalnie.

Jeżeli mamy tyle wartych pochwały zalet, a z drugiej strony całkowity brak najpowszechniejszych powodów do krytyki, jak fanserwis czy humor niskich lotów, skąd taka, a nie inna ostateczna ocena? Paradoksalnie, największą trudność widzom sprawiać będzie zapewne zaakceptowanie samej natury serii, w której postaci historyczne mieszają się z członkami tajnego bractwa parającego się okultyzmem i alchemią, recytującymi fragmenty Księgi Psalmów – jak by nie było, części Starego Testamentu – niczym magiczne zaklęcia. O nieumarłych nie wspominając. W ostatecznym rozrachunku dostajemy wciągający i z rozmachem zrealizowany dramat spod znaku płaszcza i szpady, z wątkami nadprzyrodzonymi, nie wyrastający jednak w żaden szczególny sposób ponad to, co spodziewane dla gatunku, a jednocześnie budzący kontrowersje innowacyjnymi elementami. Wyróżniające się wykonanie od strony technicznej pozwala wystawić całości wysoką ocenę, ale nie czyni z niej arcydzieła.