Tanuki-Anime

Przez większość czasu bardzo dobrze się tę serię oglądało. Ale niestety pod koniec zaczęło rozczarowywać. Ostatni odcinek bym oceniła najwyżej na 4/10, a były takie, którym bym dała dychę. Najmocniejszą kartą tego anime (przynajmniej dla mnie) było to, że mimo pozorów bycia dziecinną i stereotypową animacją, potrafiło zaskakiwać i łamać schematy (np. w kwestii zachowań i decyzji bohaterów), a także pokazywać brutalność i nie ugrzeczniać rzeczywistości. Niestety zepsuto to w ostatnich odcinkach.  kliknij: ukryte  Miranjo, główna antagonistka, która zabiła i próbowała zabić wiele istotnych bohaterów oraz manipulowała m. in. Daidą, uniknęła kary. Liczyłam też, że jej historia będzie trochę bardziej wyrazista. Na pewno bardziej przekonałaby mnie zwyczajna chęć zemsty na ludziach, którzy ją brutalnie skatowali i oszpecili, a wątek z przywiązaniem do króla­‑olbrzyma, który wcześniej zabił jej ojca, mało przekonujący. Ale mimo wszystko jej decyzje jest mi łatwiej pojąć niż właśnie tego króla (już zapomniałam jak mu było), który chyba sam nie był do końca przekonany do pomysłu z wykorzystaniem swojego potomstwa, a i tak to robił. Cóż, te dwie postacie to takie dwie chodzące góry nieszczęść, którym jakoś trudno współczuć.  Odnośnie poronionego pomysłu Daidy z zaślubinami – wszyscy to bez problemu zaakceptowali, nawet Hiling, która może przez dwie minuty próbowała protestować (a jako królowa­‑matka i osoba mająca jakiś autorytet i posłuch, mogłaby coś tam podziałać). To jest dla mnie absurd. Tak samo jak fakt przekazania władzy głównemu bohaterowi, który ewidentnie nie jest do tego dobrze przygotowany (w przeciwieństwie do Daidy, który mimo wszystko w tym ostatnim odcinku pokazuje swoją postawą, że dużo bliżej mu już do bycia odpowiednim kandydatem na władcę). Co się dalej dzieje? Wszyscy się cieszą, poddani radują i bez problemu oddają cześć królowi, którego wcześniej wyszydzali czy po prostu nie byli do końca przekonani, czy poradzi sobie z władaniem królestwem (co zresztą niedziwne). Ich zmiana podejścia nie jest uzasadniona, większość tych ludzi nie była świadkiem bitew, które stoczył Bojji i zdobycia przez niego siły. Drama z Kage – dla mnie to było kompletnie niepotrzebne…choć ostatecznie na dobre wyszło, że to Bojji oddał tron bratu. Ale ogólnie dwa ostatnie odcinki to wielki zbiorowy festiwal szczęścia i głaskania się nawzajem po głowach, mimo wcześniejszych intryg, zdrad czy niewyjaśnionych spraw. Ja tam mocno czekałam, aby dowiedzieć się,  kliknij: ukryte  co znajduje się w skarbcu i co stało się z Despą. Tak samo liczyłam na rozwinięcie wątku z  kliknij: ukryte  Oukenem i tym, co go dalej spotkało (skoro już się pokazał z powrotem w przedostatnim odcinku). Gdyby na tym się skupili w ostatnim odcinku, to byłoby to dużo ciekawsze i jakoś sensownie zamknięte. Do tego jakieś większe rozwinięcie  kliknij: ukryte  historii obietnicy z demonem. Tak, właśnie, dużo było naprawdę interesujących wątków w tej serii. Szkoda, że za mało je rozwinięto lub nie dokończono. Może będzie kontynuacja, ale na ten moment zostaliśmy z tym, co jest. Na razie nie jestem pewna jak to całościowo ocenić. Może surowo podchodzę do tej serii, bo lekko mnie rozczarowała, mimo że przez większość czasu trzymała wysoki poziom. Dla mnie na wielki plus postacie drugo/trzecioplanowe np. Despa, Desha, Ouken, Bebin, Hiling (choć u niej minus za akceptację pomysłu  kliknij: ukryte  ze ślubem),  kliknij: ukryte  diabeł, bogowie. Do grafiki ja nie mam zastrzeżeń i drugi opening wymiata.

Wiem, że to ma być taka trochę mroczniejsza baśń mająca grać na emocjach, więc zbyt mocne szukanie sensu i logiki jest niewskazane. Jednak w pewnych momentach nie byłem w stanie wystarczająco skutecznie wyłączyć mózgu i sceny wydały mi się zbyt absurdalne, abym mógł na nie po prostu machnąć ręką.
Zaczęło się super, ale z biegiem czasu ( kliknij: ukryte  mniej więcej od szkolenia u Despy) coraz więcej przewijania i sprawdzania kolejnych odcinków tylko dlatego, że skoro jestem tam blisko końca, to już można się przemęczyć.
Rozumiem, dlaczego wielu osobom ta seria się podoba, ale dla mnie w pewnym momencie stało się to trochę zbyt ckliwe i… przegadane? Może lepiej by było, gdyby Kage nie tłumaczył każdej myśli Bojiego na głos?

Niezwykle przereklamowana seria. Tak gwałtowanego spadku jakości opowiadanej historii to ja już dawno nie widziałem. Szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę obiecujący i odświeżający początek. Chciałoby się napisać esej o tym ile rzeczy się tutaj nie zgadza i jak seria jest przerysowana pod wieloma względami, a także ckliwie gra na emocjach widza przykrywając w ten sposób masę absurdalnych wręcz bullshitów w fabule, nielogicznych decyzji postaci oraz niedoróbek/uproszczeń technicznych, ale szkoda mojego czasu. Po prostu dramat, ogromne rozczarowanie i w sumie już sam nie wiem czy współczuć, czy też śmiać się z tych, którzy dali się tak łatwo i bez opamiętania wciągnąć w to bagno.

Ale nie jest też tak tragicznie jakby mogło się wydawać. Muzyczka z drugiego openingu jest solidna i kilka epizodów naprawdę bardzo dobrze zaanimowali. Można więc uznać, że pod koniec serii WIT oprzytomniało i starało się ratować co się dało. Niestety na próżno, bo tak koszmarnie napisanego/spapranego materiału źródłowego nic nie mogło uratować.

Udało się skończyć. Seria mająca kilka plusów oraz interesującą estetykę oraz kilka silnych minusów. Niestety wątki były nierówne i całościowo obok bardzo dobrych elementów pojawiały się rzeczy które nadwyrezaly dobrze wrażenie.

Największy problem to główna para która ciągnęła tytuł w dół za każdym razem jak nieco dłużej się pojawiała na ekranie. Dawno już nie nie miałem takiego problemu z głównymi bohaterami. Bez charyzmy bohaterów trudno się wciągnąć a mimo to tu się to jakoś udało.

Myślałem że będzie nieco lepiej ale ostatecznie 7/10. Obejrzenie nie było strata czasu ale bez szczególnego polecania. Dla wielu może być niestrawne.

9/10
Do ideału zabrakło naprawdę niewiele.
Wybitna seria, pięknie narysowana, oj, naprawdę przepięknie… Historia mnie wciągnęła, choć od połowy nie jest już tak niesamowicie odkrywcza, jak z początku. Nie wyjaśniono wszystkich wątków, chociażby króla podziemia.
Ale tak poza tym – przepiękna opowieść, jakich bardzo mi brakuje wśród współcześnie kręconych anime. Mam nadzieję, że ta seria odwróci ten trend i dostanę w niedalekiej przyszłości znacznie więcej serii w stylu 'okruchy życia+shounen'.

Wspaniała opowieść o przezwyciężeniu własnych słabości, prawdziwej przyjaźni, wybaczeniu i łamania szkodliwych stereotypów. Animacja momentami powalała na kolana, tak samo jak muzyka. Fakt, nie obyło się bez błędów (tempo akcji momentami trochę siadało, przez co odcinki wydawały się „puste”, no i moim zdaniem  kliknij: ukryte  tak szybkie wybaczenie Miranjo wszystkich grzechów było dla mnie trochę nie na miejscu), ale w ostatecznym rozrachunku mamy do czynienia z ciekawą, poruszającą serią, która naprawdę chwyta za serce. Szczerze polecam, bo w natłoku serii, które wydają się być robione na jedno kopyto, Ousama Ranking nieco odstaje i daje miły powiew świeżości. Zarówno od strony wizualnej, jak i fabularnej.
P.S.  kliknij: ukryte  Hiling skradła moje serce, świetna postać i zajebista matka

10/10, całkowicie zasłużone – przede wszystkim za emocje, jakie tytuł mi dostarczył przez te pół roku; anime robione z sercem, po prostu

Usunięto cały wątek i komentarze niezwiązane z tytułem.

Moderacja

Nie strawiłem tej serii.

Do końca zostały jeszcze dwa epizody, ale mogę wystawić 7/10 jeśli ostatnie odcinki niczego nie spartolą.

W mojej ocenie straszny „overhajp” na tę serię poleciał. Unikatowa kreska i obiecujący początek dawały nadzieje, ale tym dalej, tym gorzej. Główna postać jest nijaka i mdła. Nie pomaga to, że jest niemową, dialogi to potężna broń, o ile zostaną dobrze napisane. Kreska z czasem zaczęła się robić badziewna. W 21 odcinku już w ogóle „chęci” przerosły możliwości. Po co ten zabieg z zmianą kreski na bardziej „plastyczną”.. Co z tego, że łatwiej się wykonuje animacje, skoro zabija się kreskę i animacje z pierwszych odcinków. To nie mob psycho, by mieszać stylistykę w takim stopniu. Nie mówiąc, że lenie śmierdzące zastosowały ją jeszcze parę minut przed walką (4:55) jakież to paskudne dzieciaki :D

Również w moim odczuciu, to wszystko dzieje się za szybko. Gdzie bohaterowie z odcinka na odcinek potrafią zmienić stronę konfliktu. W ogóle motywacje bohaterów są jakieś takie sztuczne w odczuciu. Niby każdy z nich jakąś miał, ale zostały one na szybkiego przedstawione, byle by były.

Zawiodłem się.

Fenomenalny odcinek – animacja, praca kamery, reżyseria, praca seiyuu (ludzie wielbią Kajiego za ostatni sezon Tytanów, ale to tutaj odwala najlepszą robotę), mnóstwo akcji i treści, no i obłędna atmosfera. Walka  kliknij: ukryte  Bojji kontra Bosse zasługuje na długie oklaski i wszelkie wyróżnienia. (dodam, że w mandze wygląda ona znacznie zwyczajniej, więc kolejne brawa należą się twórcom za kreatywne podejście do pierwowzoru).

Zostały tylko dwa odcinki…

Jak miło widzieć,  kliknij: ukryte  że protagonista nie wybacza z marszu osobie, która próbowała go zabić. Domas, musisz się bardziej postarać!

Poza tym – pełen informacji, brutalny odcinek. Ale dajcie mi już historię Miranjo…

Matko jedyna. Tylko 3 odcinki nowego arcu i już tyle bullshitów? Większość scen jest tak głupia, że aż żenująca i niestety nawet mój ukochany WIT postanowił się zbuntować, bo nawet jak do tej pory tworzyli prostą w wykonie oprawę wizualną, to była w pewnym sensie odświeżająca oraz oryginalna jak na dzisiejsze czasy i miała również solidną animację, a teraz? Wywalili grafikę do kosza, bo w niektórych momentach animacja i kadry wołały o pomstę do nieba. No nie powiem, jeśli tak pozostanie to naprawdę nieźle zapowiada się ciąg dalszy… Myślałem, że historia wyciągnie jakieś wnioski, a tutaj jak na razie nic, poza tym, że studio postanowiło dotrzymać kroku logice wydarzeń.  kliknij: ukryte  ciachanie mebli mieczem na miarkę; zmiany strony konfliktu co parę sekund; koty czekające ponad odcinek, aż ktoś Hiling i Dorshe heroicznie uratuje; za pierwszym razem rurka do napoju energetycznego Hiling pojawiająca się nie wiadomo skąd; Dorshe dostający co chwilę siłę z czterech liter, aby sprostać wyzwaniu; pokonane ciała kotów znikają w tajemniczych okolicznościach, żeby później równie tajemniczo się znowu pojawić; mieszkańcy wioski stojący w miejscu zamiast uciekać przed zagrożeniem; z tej Hiling to w sumie też niezły mag tibijski, może pić i leczyć w nieskończoność; walkę Bojjiego z orkiem pozostawiam bez komentarza, lecz sam ork to ciekawa persona, bo pojawiał się i znikał z pola walki co chwilę. Trochę szkoda, że to wszystko idzie w taką stronę, bo nawet nie dają mi szansy, aby jakoś zmienić nastawienie i zacząć chwalić, ale może jest jeszcze gdzieś jakaś mała szansa, że coś mnie pozytywnie zaskoczy. Może ta niby intryga? Wątpię. Lecz mimo wszystko z niecierpliwością wyczekuję takiego momentu.

Jakoś się nie mogłam się dotychczas zebrać, aby dodać komentarz do OR. Zbierałam się do anime długo, zaczęłam oglądać chyba po półtora miesiąca od premiery. Infantylna kreska, zbyt bajkowa zapowiedź, jakoś mnie nie nastrajały pozytywnie. Ale było tu jednak Wit Studio i wylewające się na mnie komentarze z internetu, jaka to wyjątkowa seria. Dałam szansę i absolutnie nie żałuję. Przełomowym punktem była dla mnie moment, gdy Hiling (powiedzmy, ze to spoiler)  kliknij: ukryte  okazała się być tą, która uleczyła Bojiego. Spodziewałam się typowej złej macochy, a ona okazała się być jedną z najfajniejszych dla mnie postaci! Wyrazista, ludzka, mająca swoje motywacje. A za nią poszła cała reszta bohaterów drugoplanowych. Może nie jestem największa fanką Bojiego i Kage, są sympatyczni, to bajkowa warstwa tego anime, lecz relacje między bohaterami, zaskakująca fabuła (nie mówię, że wszystko, ale były momenty dla mnie niespodziewane), genialna kreska, do której tylko wystarczy się przywyczaić, teraz ten drugi opening, którego słucham (z oglądaniem trudniej w pracy ;p) całymi dniami. Istna perełka, może średnio zachęcająca na samym początku, ale jak człowiek wejdzie w ten świat, jest mu miło, fajnie, ciekawie… Anime robione z miłością. Takie, jakie wszystkie anime powinny być <3.

Pomimo głównych bohaterów oglądam dalej. Jest coraz lepiej a niektóre sceny oraz wątki są naprawdę ciekawe. Seria ma lepsze i gorsze odcinki ale trzyma pewien poziom. Ocena początkowa na pewno pójdzie w górę. Kwestia jak bardzo to się okaże. Bardzo dobry drugi opening.

Bardzo dobry opening. Lecz mam pewną uwagę. Druga jego połowa się trochę rozłazi. Jest za dużo wszystkiego bez jakiegoś ładu i składu w kwestii kolejnych przejść pomiędzy kadrami. Po prostu kuleje trochę kompozycja – dokładniej od 0:45. I chyba nawet wiem z czego to wynika, zbyt dużo wydarzeń chcieli upchnąć w tak krótkim materiale jakim jest opening. Skutkuje to wrzuceniem wszystkiego po troszeczku bez sensownych połączeń, zamiast tylko kilku w obszerniejszych przedziałach czasowych z odpowiednimi efektami przejścia. Pod tym względem chociażby niedawne otwarcie 86 od amazarashiego było prawie, że mistrzowskie i o wiele lepszego od tego tutaj. Reszta natomiast, czyli stylistyka wizualna, animacja oraz utwór piękne, cacy i wszystko co sobie tam można wstawić z synonimów. Zapytacie pewnie, czemu tak się czepiam, a bo dużo osób dostało orgazmu na jego widok i uważam, że troszkę bezpodstawnie. Jest nadal bardzo dobry, momentami świetny, wyróżnia się też na tle większości, ale nie jest to arcydzieło. Na koniec mój ulubiony moment (i chyba najlepszy z całości) to: 0:17 – 0:22. Krótki, bo krótki, ale warty replay'owania. :D

Muszę to tu zostawić, muszę!

[link]

Panie i Panowie, najprawdopodobniej mamy już zwycięzcę w kategorii „najlepszy opening zimy 2022 roku”. A dopiero co sezon się zaczął.

Animacja od Shingo Yamashity, odpowiedzialnego za openingi do Jujutsu Kaisen.

Póki co w dalszym ciągu czekam na to aż seria osiągnie poziom który wypływał z opisów jakoby było to jakieś magnum opus animacji. Jest lepsze niż wskazywały na to plakaty promujące i ogląda się przyjemnie. Akcja jest prowadzona w sposób prawidłowy, przez większość czasu brak głupot. Sama animacja jest bardzo płynna – do projektów postaci można się przyzwyczaić chociaż nie każdego taki styl kupi. Mi się nawet podoba bo to przypomina troszkę styl animowanej książki dla dzieci. Mam niestety spory problem z głównym bohaterem oraz jego towarzyszem. Są mocno antypatyczni i nie wzbudzają sympatii a raczej irytują. Dobre na element tła ale nie jako główny motor napędowy. Młodszy brat i przede wszystkim Królowa jest póki co zdecydowanie bardziej interesującym wątkiem.

Jeju, jakie to jest absolutnie fantastyczne, ja się zachwycam tym anime i nic nie wskazuje na to, bym miała przestać. Emocje, jakie wywołuje, od rozbawienia, po strach, niepewność, smutek, nieważne, czy chodzi o bohaterów z pierwszego czy z dalszego planu – coś pięknego. W ogóle nad samymi bohaterami można się rozpływać, są świetni i niejednoznaczni i trudno określić, kto jest naprawdę dobry (no, oprócz naszej głównej dwójki), a kto zły, bo sytuacja zmienia się jak w kalejdoskopie i zapewne jeszcze nie raz seria nas zaskoczy. I jeszcze ta animacja… Nie wiem, czy jakieś inne anime w sezonie może OR pod tym względem dorównać, najwyżej MT. Podkreślam – „pod tym względem” – bo całościowo nie ma sobie równych.

Mam lekki problem z tym tytułem. Pomijając pozytywy, problemem tym jest przewidywalność. Nikt nie musi mi wierzyć, ale wątek demona i innych mniejszych rzeczy był dla mnie do przewidzenia już od samego początku jego występowania. Może to nie miało być wielką tajemnicą od początku i tylko się czepiam, ale mimo wszystko, trochę mnie ten fakt gryzie. Reszta cacy.

To, jak to anime się rozwinęło, jest dla mnie czymś niesamowitym. Rozkręca się powoli, ale oglądając odcinki powyżej czwartego aż skakałem na krześle z wrażenia. Nie spodziewałem się tak dobrej serii. Nie, co ja mówię – w życiu bym nie pomyślał, że to anime się tak rozkręci… Ja pierniczę, czarny koń sezonu.

Pierwszy dogłębnie oczarował, drugi niebotycznie wzruszył, a trzeci spowodował, że musiałem wręcz przywalić pięścią w stół ze złości. Znalazł się też czas na zabawne i rozczulające pod względem ukrywanego ciepła momenty. Pełen wachlarz emocjonalny zaserwowany już na samym wstępie historii. To jest po prostu cudowne i coś czuję, że kolejne epizody tylko utwierdzą mnie w tym przekonaniu.

Warto dodać, że wzbraniałem się wszystkimi kończynami aby rozpocząć ten seans. Byłem wręcz przekonany, że to kolejna pozycja overrated na którą nie warto marnować czasu. Oj jaki ja głupi… na szczęście zmądrzałem, a przynajmniej na wystarczająco długą chwilę, aby móc się skusić na odpalenie pierwszego odcinka.

Po 2 odcinkach nadal uważam, że będzie to świetne anime.

Dopiero dwa odcinki a człowiek już rozwalony wewnętrznie…

Perełka.