Tanuki-Anime

Zacznę od końca –  kliknij: ukryte  no ciekawie zrobili z tą postarzoną Dororo, bo wiem że duża grupa widzów wykłócała się, że nie można jej narzucać płci i że ona sama się nie określa, a w tej scenie akurat wyglądała 100% kobieco heh

Rzeczywiście zakończenie wydaję się być trochę zbyt szybkie.  kliknij: ukryte  Wszyscy nagle przyjęli do wiadomości to, co Hyakkimaru chciał pokazać od początku – że też jest człowiekiem i zasługuje na życie, i tak po prostu dali za wygraną.

Takie trochę otwarte zakończenia też do mnie nie przemawiają. Ale ogólnie odcinek mnie nie nudził, a reszta serii była świetna, więc 8/10 będzie. A, zgadzam się z poprzednią osobą, że kreska jakoś wyładniała –  kliknij: ukryte  a może to Hyakkimaru w rozpuszczonych włosach mnie tak oczarował xD

Tak jak sporo osób tutaj, zaczynałam być mocno rozczarowana serią, ale blondasek do mnie trafił i trochę rozruszał atmosferę. Może po kilku odcinkach zrobi się irytujący, ale teraz czegoś takiego brakowało. To chyba było minusem tej serii, że przez tyle odcinków śledziliśmy tylko poczynania Tanjirou, który nie oszukujmy się, najlepszym protagonistą na świecie nie jest.

Wydarzenia, które są obecnie ekranizowane znam już z mangi i tak się zastanawiam czy czytałam ją tak dawno, że zapomniałam, jakie słabe to było, czy może ta adaptacja ssie? To chyba przez to, że tym prequelem zaczęło się aż za dobrze, pierwszy odcinek z Fiodorem to też był miód, a potem wróciliśmy do obecnych wydarzeń gdzie pierwsze skrzypce gra ta nudna agencja… No i irytuje mnie, kiedy nagle bohaterowie nagle robią coś zupełnie bezsensownego, no ale fabuła musi jakoś iść do przodu, nie? Na przykład  kliknij: ukryte  jak Mori i ten z agencji nagle ożyli i poszli nie wiadomo gdzie się pojedynkować XD W myślach sobie czytają, czy jak?

Wczoraj obejrzałam ostatni odcinek i jestem w szoku, że wszyscy tylko tak wychwalają to anime. Nie chcę powiedzieć, że jest złe, ale nie widzę w nim żadnego geniuszu. Najlepszą sceną całej serii według mnie było  kliknij: ukryte  to creepy przejście na końcu pierwszego odcinka, pokazujące Isabellę patrzącą na zabawkę dziewczynki. Po tym już chyba ani razu nie zabiło mi szybciej serce.
Może to tylko mój problem, bo wolę akcję niż gadaninę. Nie spodziewałam się, że to jest anime nie tyle o ucieczce, a o planowaniu ucieczki. Przez moment byłam naprawdę zagubiona, bo myślałam że chociaż w ostatnim odcinku dowiemy się jakiejś „prawdy” o tym świecie, bo  kliknij: ukryte  moją uwagę zwróciły słowa Siostry, z których wynikało że to nie są do końca demony, albo przynajmniej że tylko dzieciaki je tak nazywają. Nie wiedziałam, że szykuje się drugi sezon i miałam ochotę tak obniżyć ocenę za niewyjaśnienie niczego, ale to akurat ja byłam w błędzie.

Jeśli chodzi o ucieczkę, to była ona dla mnie zabawna w swoim braku realizmu. Ja wiem, że to tylko anime i wiele faktów można nagiąć, ale  kliknij: ukryte  przedszkolaki wspinające się na kilkumetrowy mur? Przedszkolaki biegnący nie wiadomo ile kilometrów przez las?
Przedszkolaki zjeżdżające na wieszakach nad gigantycznym klifem? Kilkunastolatki, którym udaje się przechytrzyć DEMONY?
Główni bohaterowie też nie byli jacyś wyjątkowo udani. Emma irytowała mnie niezmiernie. Norman był teoretycznie w porządku, ale był zdecydowanie zbyt mądry jak na jedenastolatka, tak samo zresztą jak Ray, ale on koniec końców okazał się być dla mnie najciekawszy, bo widziałam, że przeszedł jakąś przemianę. No i przez to, że  kliknij: ukryte  był szpiegiem Mamy nigdy nie wiedziałam czy mogę mu do końca zaufać.

Z mojego wywodu wychodzi na to, że anime mi się nie podobało, ale to też nie do końca prawda. Potrafiło trzymać w napięciu, w końcu wysiedziałam te 12 odcinków by dowiedzieć się, czy ta ucieczka dojdzie do skutku. No i na pewno wezmę się za kolejny sezon, w którym być może dowiemy się więcej o świecie, a to mnie właśnie ciekawi najbardziej. Ale po tym co słyszałam o tej serii, spodziewałam się czegoś o wiele lepszego i może właśnie przez to się zawiodłam.

Zaraz ostatni odcinek, a tu od trzech tygodni takie pustki? Wydaje mi się że te ostatnie epizody są wyjątkowo emocjonujące, chociażby to że  kliknij: ukryte  Tahoumaru i jego przyjaciele dostali części ciała Hyakkimaru, więc to już nieuniknione, że któryś z nich zginie. Jakkolwiek to się skończy, dla mnie ta seria będzie jedną z najlepszych w ostatnich sezonach. Ale jakoś tak nie spodziewam się happy endu.

Szczerze mówiąc, nie jest to anime z gatunku, który zazwyczaj oglądam – nie przepadam za shoujo, romansami i tak dalej. Starszej wersji na pewno bym nie tknęła, ale że teraz wychodzi na bieżąco, a gdzieś z tyłu głowy mam, że „wypadałoby to znać”, zdecydowałam się poświęcić te 20 minut tygodniowo i… nie żałuję. Na początku podchodziłam niepewnie, bo zostałam zawalona masą klisz, ale z czasem zapałałam sympatią do większości bohaterów. Nawet ta Tooru, chociaż jest głupiutka, to przynajmniej nie denerwująca, czasem nawet zabawna. Chociaż i tak fajnie by było, gdyby tak raz dla odmiany coś jej nie wyszło.
Trochę przeraża mnie, że to będzie mieć tyle odcinków. Wiem, że potem wjedzie jakaś większa fabuła, w końcu mamy Akito i klątwę, ale nie wiem czy to przypadkiem nie zepsuje tej serii XD

Im dalej, tym gorzej. Z każdym odcinkiem pojawiają się tylko kolejne postaci, które mimo krzykliwego designu niczym nie mogą widza zainteresować, a za to sensu i fabuły jakby coraz mniej… No i irytuje mnie Kuro, bo… po prostu nic nie robi, a ponoć jest głównym bohaterem czy coś w tym stylu, tak?

Po 6 odcinkach anime i bodajże 5 tomach mangi wiem już, że to coś innego niż się spodziewałam, ale nie żebym narzekała. Jedyny minus – trochę szkoda, że każdy odcinek jest osobną historią i nie ma żadnego dłuższego wątku (przynajmniej narazie). Jednak mimo to polubiłam Ashiyę i Abeno, a ich perypetie naprawdę mnie ciekawią. No i cieszy mnie, że animu jest wiernym odzwierciedleniem mangi. Szczerze mówiąc, ta seria jest jednym z moich faworytów w tym sezonie.