Tanuki-Anime

Fu Sawatari mieszka wraz z mamą, babcią oraz młodszym bratem gdzieś na jednej z wysp Wewnętrznego Morza Japońskiego. Jest dziewczyną pogodną, ale też dosyć ekscentryczną i niezdarną. Jej największą pasją, którą zaraziła się od ojca, stała się fotografia. Fu „fotografuje” i myśli o zdjęciach, nawet kiedy nie ma aparatu w dłoni. Wraz z grupą równie niezwykłych koleżanek eksploruje wyspę, snując plany na przyszłość, wspominając przeszłość, marząc i oczywiście uwieczniając na kliszy wszystko dookoła.

Rozczulające – to pierwsze słowo, jakie przyszło mi do głowy po obejrzeniu tej krótkiej serii. Tamayura to niezwykle rzadki przedstawiciel okruchów życia w najczystszej postaci, na dodatek bardzo udany. Właściwie trudno tu mówić o jakiejś akcji, życie dziewcząt płynie powoli i brak w nim nadzwyczajnych wydarzeń. Cztery odcinki zostały wypełnione zwyczajnymi rozmowami, wspomnieniami z dzieciństwa oraz dopiero krystalizującymi się planami na przyszłość. Ogromna miłość, jaką główna bohaterka darzy fotografię, jest dla jej koleżanek impulsem do zastanowienia się nad własnymi pasjami i tym, jak można je twórczo rozwinąć. Oczywiście nie są to bardzo poważne rozważania, podszyte lękiem i niepewnością jutra, a pełne nadziei spojrzenie w przyszłość, jakim charakteryzują się młodzi ludzie. Obserwowanie bohaterek jest o tyle przyjemne, że w jakimś stopniu pozwala nam sobie uświadomić, że jeszcze niedawno my też tacy byliśmy i w taki sam optymistyczny sposób planowaliśmy nasze życie. W tym miejscu może słowo wyjaśnienia: chociaż fabuła opowiada o uczennicach, to jednak, tak jak w przypadku Fuujin Monogatari, anime ma w sobie coś nostalgicznego, co sprawia, że chyba jednak lepiej są je w stanie odebrać i zrozumieć osoby, które ten etap życia mają już za sobą. Nie chciałabym dorabiać do Tamayury jakiejś skomplikowanej filozofii, to mimo wszystko prosta historia, ale mam wrażenie, że młodszego widza ta pozycja może po prostu znudzić lub, co gorsza, dostrzeże w niej tylko kawaii dziewuszki w uroczych mundurkach. Co prawda projekty postaci mogą sugerować, że mamy do czynienia z kolejnym tytułem moé, lecz fani produkcji w stylu K­‑ON! raczej poczują się zawiedzeni. Bohaterki są charakterystyczne, ich zachowania i reakcje czasem przesadzone, ale w zasadzie nie odbiegają niczym od przeciętnych nastolatek.

Szalenie spodobał mi się motyw poszukiwań jednego z miejsc uwiecznionych przez Fu na zdjęciu, a także na rysunku jej braciszka. Niby nic wielkiego, ale jednak ma w sobie coś z poszukiwania skarbu i przygody, nawet jeśli tak naprawdę jest tylko dłuższym spacerem. Poza tym dobre wrażenie robiło podejście dziewcząt, które nawet w niepowodzeniach dostrzegały coś dobrego. Zresztą cała seria jest wypełniona właśnie takimi małymi, niepozornymi wydarzeniami, które zawsze cieszą.

Ponieważ seria jest krótka, charaktery bohaterów zostały przedstawione w dużym uproszczeniu. Każdą z dziewcząt wyróżnia kilka cech, które dają nam jakiś obraz jej osobowości, choć niezbyt szczegółowy i głęboki. Fu, pieszczotliwie nazywana przez przyjaciółki Potte, to osóbka urocza, pełna pogody ducha, ale też koszmarnie nieśmiała i roztrzepana. Potrafi przewrócić się na prostej drodze, ale braki w koordynacji ruchowej nadrabia niezwykle wrażliwą, artystyczną duszą i umiejętnością uchwycenia nastroju danej chwili. Jedną z nielicznych osób, które nie mają problemu z komunikacją z Potte jest Kaoru Hanawa, głos rozsądku w całym towarzystwie oraz „miłośniczka” zapachów. Ekscentryczną paczkę przyjaciółek dopełniają energiczna Norie Okazaki, która wprost ubóstwia młodszego braciszka głównej bohaterki – Kou, i wyciszona, za to niezwykle lubiąca gwizdać Maon Sakurada. Oprócz nich mamy okazję jeszcze poznać starszą siostrę Kaoru, sympatyczną rodzinę Fu i niejaką Riho Shihomi, profesjonalną fotografkę, która jest wzorem dla głównej bohaterki. Ukazane relacje są niesamowicie ciepłe i serdeczne. Przyjaźń dziewcząt przedstawiono niezwykle realistycznie, podobnie jak relacje Fu z rodziną, swoją drogą bardzo sympatyczną i troskliwą.

Można powiedzieć, że strona audiowizualna serialu idealnie pokrywa się z jego tematyką i klimatem. „Sympatyczne”, chociaż nieszczególnie wyróżniające się z tłumu projekty postaci oraz bardzo dopracowane, czy wręcz drobiazgowe tła wzbogacono solidną animacją. Najlepiej pasuje tu słowo „ładne”, to pierwsze określenie, jakie przychodzi człowiekowi do głowy, kiedy rozpoczyna seans. Nie inaczej jest z muzyką. Radosne, nieco infantylne piosenki i delikatny, niewybijający się w żadnym momencie na pierwszy plan podkład muzyczny do poszczególnych scen. Oprawa techniczna serii nie jest artystycznym arcydziełem, ale zdecydowanie daje się odczuć dobrze wykorzystany pokaźny budżet i talent osób odpowiedzialnych za nią. To wyjątkowo smaczny i efektowny cukierek dla oczu.

Komu polecam tę serię? Na pewno wszystkim miłośnikom okruchów życia w ich najczystszej postaci, tym razem w wersji mocno optymistycznej. Być może fani szeroko pojętego moé oglądając grafiki i przykładowe kadry też skuszą się na seans, chociaż nie mogę zagwarantować, że znajdą to, czego szukają. Cóż, dla mnie była to naprawdę mile i odprężająco spędzona godzina, a to chyba najważniejsze.