Tanuki-Anime

Recenzja powstała w oparciu o polską kinową – i późniejszą telewizyjną – wersję dubbingowaną filmu. Nazwy własne pochodzą z wersji amerykańskiej. Część opisu fabuły przepisana została z okładki filmu.

Na początek sprawa najmniej istotna: film oglądałem na relikcie zamierzchłej przeszłości, z którym nie miałem styczności od ładnych paru lat – wideo. Jego głowicę dawno szlag trafił, więc fatalna jakość obrazu i dźwięku, a także brak kolorów w niektórych scenach, mogły uszczknąć trochę z „przyjemności” oglądania tego kiepskiego anime.

Na początku, podobnie jak w każdym z widzianych przeze mnie pełnometrażowych „dzieł” o pokémonach, uraczono mnie kilkuminutowym bonusem, którego głównym bohaterem był Pikachu. W Pikachu i Pichu powtarza się to, co widziałem w poprzednich filmikach: grupka pokémonów Asha, Misty i Brocka zostaje sama, wplątuje się w coś, znajduje nieprzyjaciela… Gdy nadchodzi zagrożenie, waśnie przestają się liczyć, pokémony łączą swoje siły i osiągają upragniony cel. Morał jest taki sam, jak jeden z tych w serialu: w kupie siła.

Powróćmy do samego filmu. Ash i jego „wesoła kompanija” docierają do Greenfield, rzekomo uroczego miasteczka. Niestety okazuje się, że miasto pokryte zostało czymś w rodzaju skrystalizowanego gluta. Winę za to ponosi córka znanego profesora: udało jej się nieświadomie zawładnąć grupą Unownów – parapsychicznych pokémonów, potrafiących urzeczywistnić marzenia. Żeby było jeszcze weselej, matka Asha zostaje porwana i ustanowiona matką dziewczynki, a legendarny pokémon Entei zastępuje jej ojca. Synalek i jego brygada ruszają na ratunek, przy okazji chcąc przywrócić miasto do poprzedniego stanu (tzn. nie­‑gluta).

Fabuła jest naciągana jak skóra osiemdziesięcioletniej staruszki po liftingu; stanowi jedynie pretekst do wypuszczenia kolejnego filmu o pokémonach i zrobienia na nim kasy. Ani w samym filmie, ani w dodatkowym Pikachu i Pichu, nie ma niczego nowego: tylko to, co znamy z serialu! Na pewno warto byłoby się postarać i spróbować nakręcić coś innego, może z myślą o starszych widzach? Nie mam tutaj na myśli hardcorowego hentai, ale coś, co zadowoliłoby chociaż młodzież. Gdyby się odpowiednio postarać, można by chyba zrobić z Pokémonów np. jako takie ecchi... Niestety, w przypadku trzeciego kinowego Pokémona sprawdza się przysłowie „im głębiej w las, tym ciemniej”. Podczas oglądania człowiek chce krzyczeć: „Ciemność, ciemność widzę!” Taka jest prawda – Zaklęcie Unown to wydłużony odcinek serialu.

Wydaje się, że strona techniczna jest nieco lepsza. Przynajmniej jeżeli chodzi o animację – tę prawdziwą, bo reszta przyprawiła mnie o palpitacje – nie lubię, gdy w anime widać wpływy techniki komputerowej. Tutaj widać je bardzo wyraźnie – megaminus! Ścieżka dźwiękowa też nie zachwyca: nie najlepsza muzyka i efekty audio, zepsuty polski dubbing.

Postaci? Podobnie jak w serialu. Pojawia się tylko kilkoro nowych ludzkich bohaterów, a że akcja filmu rozgrywa się mniej więcej równolegle do Ligi Johto, zobaczymy znane z tej serii pokémony. Na siłę wepchnięto też Zespół R.

Możecie zapytać: po cholerę to oglądasz i oceniasz, skoro to film dla dzieci?! Z tego samego powodu, dla którego mnóstwo razy obejrzałem Króla Lwa – „dla dzieci” to pojęcie względne; w takim filmie często dorosły może znaleźć coś dla siebie. Niestety, Pokemon 3: Zaklęcie Unown to kolejne anime stworzone tylko i wyłącznie dla pieniędzy, nad którym ekipie nie chciało się pracować. Cienkie niczym sik pająka, przeznaczone jedynie dla pokémaniaków. Ckliwa powtórka z serialu z tandetnym zakończeniem. Słabe oceny za to, że to praktycznie kolejny identyczny odcinek serii telewizyjnej, do którego wepchnięto trochę więcej miałkiej treści, aby rozciągnąć go w czasie. Jeżeli nie jesteś fanem pokémonów, odradzam!