Tanuki-Anime

W Chinach pod koniec VI w. n.e., za panowania dynastii Sui, zapoczątkowano tradycję egzaminów urzędniczych. Szczęśliwcom, którym udało się zdać ów test, administracja cesarska przydzielała tytuły i stanowiska, zależnie od wyników i osobistych talentów. System przetrwał z pewnymi zmianami niemal do końca cesarstwa (zniesiono go dopiero w 1905 r.). Komunistyczne Chiny w 1952 r. na nowo wprowadziły egzamin mający ogromny wpływ na życie kandydatów doń przystępujących – gaokao – którego pomyślne zdanie otwiera drogę na uczelnie przygotowujące do pracy w administracji publicznej i państwowych przedsiębiorstwach. Wielu młodych ludzi nie radzi sobie z presją, gdyż od wyniku testu często zależy byt nie tylko ich samych, ale i całych rodzin, toteż zdarzają się przypadki depresji, zakończonej niekiedy nawet samobójstwem. W tych okolicznościach niektórzy stawiają wszystko na jedną kartę i decydują się na ściąganie… O tym właśnie jest Cheating Craft, seria oryginalna, za którą stoi chińska firma Emon Animation Company. Dostajemy śmiertelnie niepoważne anime o śmiertelnie poważnej sprawie, z którą zetknął się każdy z nas, będąc uczniem lub studentem i przystępując do sprawdzianu.

Głównymi bohaterami są Mumei Shokatsu i jego kuzynka Koui Ou, którzy zamierzają zdać Specjalny Narodowy Egzamin Uniwersytecki, aby doprowadzić do uwolnienia niesłusznie uwięzionego ojca chłopaka. Mumei jest uczniem typu C (cheating – oszukującym), a Koi uczniem typu L (learning – uczącym się). Te dwie kategorie uczniów żyją niejako w symbiozie polegającej na tym, że typ L pisze egzamin, natomiast typ C chroni go przed zagrożeniami ze strony innych przystępujących do egzaminu i nauczycieli, aby potem odpisać odpowiedzi. A zagrożeń jest niemało – rzadko kiedy kończy się na pyskówkach i zwykle dochodzi do rękoczynów. Mumei w pojedynkach używa techniki Shokatsu – sztuki walki połączonej z elementami magii ognia i wiatru. Inni uczniowie typu C, również bojowo nastawieni, to Jun, kontrolujący przeróżne insekty, oraz Rinu Shu, używający do walki nici. Obydwaj istnieją właściwie tylko po to, aby Mumei miał z kim walczyć, i niewiele wnoszą do fabuły. Pojawiają się także gagi z ich udziałem, dosyć powtarzalne, zwłaszcza jeśli chodzi o Juna. Obok Koui, drugą uczennicą typu L jest Haku Ryuu, urocza dziewczyna, w której Mumei zakochuje się od pierwszego wejrzenia. Bohaterowie nie mają złożonych charakterów, określają ich pojedyncze cechy i zachowania, często przerysowane, by podkreślić komizm postaci, zazwyczaj nawet udany, mimo że niespecjalnie wymyślny.

Konstrukcja scenariusza jest nieco chaotyczna – pierwszy odcinek okazuje się wprowadzeniem stylizowanym na film dokumentalny o egzaminie, główny wątek kończy się w trzech czwartych serii, a potem dostajemy wielki finał, po którym zobaczymy jeszcze otwarte zakończenie. Wszystko to pełne jest absurdu i niedorzeczności, z każdym odcinkiem oddalamy się od realizmu, który na początku przez chwilę mimo wszystko mogliśmy zakładać. Pojawiają się elementy magiczne, a nawet science­‑fiction, zaś całość stanowi parodię shounena w ciekawym i dość oryginalnym ujęciu. Odcinki trwają po dziesięć minut, co przy takim natężeniu akcji sprawia, że mamy do czynienia z bardzo wartko toczącą się historią. Absurdu tu niemało i traktowanie serii poważnie, o ile komuś się uda, na pewno szybko skończy się rozczarowaniem. Jeśli jednak podejść do Cheating Craft czysto rozrywkowo, to ogląda się je całkiem przyjemnie dzięki humorystycznemu ujęciu tematu.

Wykonanie techniczne, za które odpowiada studio Blade, jest mocno przeciętne. Projekty postaci, mimo że niespecjalnie się wyróżniają, są ładne. Co ciekawe wygląd części bohaterów, głównie nauczycieli, wyraźnie stylizowano na Chińczyków, zwłaszcza jeśli chodzi o fryzury i stroje. Gorzej jest, jeśli chodzi o animację – postaci ruszają się w miarę płynnie, ale tła zawsze są statyczne. Krajobrazy narysowano ładnie, czego o wyglądzie pomieszczeń powiedzieć już nie można, są one zbyt surowe i niedopracowane.

Muzyka nie wypada lepiej niż grafika. Zarówno opening, Kasoku Suru Trial, wykonany przez Kamen Joshi, jak i ending, Welcome Future, zaśpiewany przez Ainę Kusudę, niezbyt pasują do charakteru serii. Są to łagodne melodie, odbiegające od tego, co oglądamy pomiędzy nimi – shounena wypełnionego walkami słownymi i dosłownymi. Bardziej udana jest animacja z czołówki, ponieważ po jej obejrzeniu od razu wiemy, czego się spodziewać. Za to endingowi w zależności od odcinka, towarzyszą trzy różne wersje obrazu, mające jedną cechę wspólną – są statyczne i przypominają pokaz slajdów. Ścieżka dźwiękowa ogranicza się do kilku motywów, spośród których żaden nie zapada w pamięć ani nie uprzyjemnia seansu… ale też go nie uprzykrza. Najlepiej spisują się aktorzy głosowi, którzy nie popełniają w swojej pracy uchybień i którym nie można mieć nic do zarzucenia – nie brak im ekspresji potrzebnej do odegrania energicznych postaci, z jakimi mamy do czynienia.

Cheating Craft z całą pewnością jest ciekawym tytułem, który pomimo dziurawej fabuły i kiepskiej oprawy audiowizualnej nadrabia niezłym poczuciem humoru i interesującym konceptem, który trafi zwłaszcza do młodych ludzi, jeszcze się uczących bądź pamiętających szkolne czasy. Chińsko­‑japońska produkcja może spodobać się widzowi szukającemu oryginalnego tytułu pośród serii szkolnych – króluje tutaj akcja, walka walkę pogania, a poziom absurdu i hiperbolizacja wartości wykształcenia są porażające, zwłaszcza dla widza, który nie musi stawić czoła najtrudniejszemu egzaminowi na świecie.