Tanuki-Anime

Serię obejrzałam z przyjemnością. Niemniej, jeśli ktoś preferuje porządną bijatykę rozpisaną na 13 odcinków, to trafił pod zły adres. Mocną stroną tej serii są bohaterowie i dialogi. Pojedynki stanowią jedynie konieczne tło.

Początkowo to anime zrobiło na mnie dobre wrażenie: ze dwie sympatycznych historie detektywistyczne (nie jestem wielką maniaczką tego rodzaju zagadek, więc nie przeszkadza mi prostota ich rozwiązań) i ciekawy podwójny odcinek dotyczący sztucznej inteligencji. Jeśli poziom zostałby utrzymany, to oceniłabym anime bardzo wysoko. Niestety nadszedł czas na wyjaśnianie wątku głównego i poziom anime zaczął spadać. W tych kilku odcinkach nie dało się dobrze przedstawić kluczowych postaci i zadowalająco zarysować fabuły, przez co, z biegiem czasu zaczęło mi towarzyszyć poczucie narastającego chaosu. Ostatni odcinek w pewnym stopniu wyjaśnił o co chodziło, ale przy okazji też obnażył słabość tej produkcji, jaką była próba upchnięcia zbyt wielu informacji w zbyt małej ilości odcinków. Gdyby seria miała ich więcej, z pewnością by na tym zyskała.

Nie znaczy to jednak, że oglądanie jej odradzam. Mimo tych niedociągnięć, serię wciąż przyjemnie się oglądało. Zaintrygowała mnie postać Ingi, choć przypuszczam, że wielu mogłaby ona irytować. Spodobała mi się również muzyka, mimo, że sprowadzała się do kilku głównych motywów. Jednak są to dobre i charakterystyczne motywy.

Ostatecznie 7/10

Dziękuję za ten komentarz, bo zaczęłam się zastanawiać, czy ja czasem nie oglądam jakiejś innej serii omyłkowo zaklinowanej jako fate/zero. Po 10 odcinku trudno mi stwierdzić z całą pewnością, ale na razie odnoszę wrażenie, że jest to naprawdę dobrze pomyślana seria, w której każdy element układanki znajdzie swoje miejsce.

To ciekawe spostrzeżenie, zupełnie przeciwne wobec mojego, że porusza interesujące problemy z dziedziny etyki i technologii, w szczególności sztucznej inteligencji.

Arcydzieło to pewnie nie jest, przypuszczalnie za tydzień zapomnę, co było w fabule, ale to nie znaczy, że anime było zupełnie bez sensu. Po pierwsze, anime nie było nudne, oglądało się je całkiem przyjemnie. Po drugie, jakaś fabuła tam była i moim zdaniem, nawet miała ręce i nogi. Owszem mogła być lepsza. Po trzecie, całkiem fajne poczucie humoru, jeśli już się pojawiało. Sparodiowanie Prezydenta USA było genialne. Po czwarte, postaci może nie były wielkim atutem tej serii, ale też nie wydaje mi się, żeby były jej szczególną wadą, niektóre nawet wydały mi się ciekawe. Określiłabym tę serię jako przeciętną, a nawet, ze względu na formę, nieco wyżej. A że zmarnowano pewien potencjał? Zgoda, pewnie mogło być lepiej. Waham się między 6/10 a 7/10

W moim przypadku kluczowe jest „i będzie reprezentowała określony poziom”. Niestety Bozia poskąpiła talentów literackich :)
To oczywiście nie była uwaga do redakcji, tylko tak mi się nasunęło – jak się okazuje to anime ma jakąś fabułę (czy dobrą czy złą – nie wnikam, tylko została ona przywalona tonami wyjątkowo obleśnego fanserwisu.

Wówczas to anime jest całkiem znośne. Obejrzałam jeden nieocenzurowany odcinek i prawie mnie zemdliło.

Swoją drogą powinny chyba powstać dwie recenzje, dla każdej z wersji.

Odnośnie historii z pierwszego odcinka, moim zdaniem, była ona dość wiarygodna. Niektóre nastolatki właśnie tak reaguje w sytuacji gdy są gnębione. Bywa, że nie idą do rodziców, pedagogów, tylko popełniają samobójstwo (mimo, że sprawa jest do rozwiązania mniej drastycznymi metodami). Racjonalnie działający nastolatek? To chyba oksymoron? ;)

A mnie się wydaje, że popełniasz błąd wierząc, że ludzie podejmując decyzję kierują się tylko racjonalnymi przesłankami. Być może pierwszy odcinek właśnie to chciał pokazać: zaszczuta nastolatka nie potrafiąca rozmawiać z rodziną, nauczycielami dokonuje takiego aktu zemsty. Mało to jest analogicznych sytuacji w prawdziwym świecie, gdy jakaś nękana przez kolegów z klasy dziewczyna zamiast zgłosić sprawę komuś, popełnia samobójstwo? Moim zdaniem reakcje bohaterki pierwszego odcinka są bardziej wiarygodne, niż gdyby leciała z problemem do rodziców i dyrektora szkoły. Bo wtedy to by przypominało stare dobre Beverly Hills 90210.

Anime obejrzałam odcinek po odcinku, a takie tempo zdarza mi się rzadko. W mojej ocenie więc jest to dobry tytuł, który nie nudzi. Ciekawy pomysł na fabułę, fajne intuicyjne wyjaśnienie niektórych zjawisk ekonomicznych. Nie jest to może seria wbijające w fotel, ale zdecydowanie się wyróżnia i ogląda się ją z przyjemnością, nie mogąc się oprzeć załadowaniu kolejnego odcinka.

Długo czekałam na recenzję KNK i się nie zawiodłam (a wymagania, jako, że to moja ulubiona produkcja, miałam spore). Jednak jest punkt z którymi się nie do końca zgadzam. Autor zauważa, że w KNK nie ma szczególnie rozwiniętej fabuły. W pewnym sensie tak, ale trudno uznać to za zarzut, skoro film wydaje się mieć na celu ukazanie wewnętrznego świata Shiki. Fabuła jest raczej pretekstem i zarazem niezwykle atrakcyjnym tłem, ma nie rozpraszać, bo chodzi o Shiki (warto zwrócić tu uwagę na epilog, w którym fabuły w ogóle nie ma. Jest tylko rozmowa wyjaśniająca kolejne zagadki dotyczące bohaterki). Zresztą zagadek do rozwiązania w filmie i tak jest bez liku. KNK obejrzałam dwa lata temu, a do dziś zdarza mi się odkryć coś nowego i zrozumieć kolejny fragment układanki. W tym kontekście nadmiar fabuły mógłby chyba tylko zaszkodzić.
Tak na marginesie, autorowi nie podoba się odcinek 5, w którym typowej fabuły, zagadek do rozwiązania było najwięcej (mi się akurat podobał najbardziej, ale to już kwestia gustu)

Oho widzę, że dyskusja z postmodernizmu przeszła na grunt filozofii analitycznej. Proponuję da rozstrzygnięcia sporu odwołanie się do semantyki Kripkego – Putnama :)))

Mnie się postmodernizm (w filozofii) nie podoba, choć Madoka bardzo;) Tak się wtrąciłam, bo dyskusja wydała mi się ciekawa :)

Dziękuję za tę krótką definicję słowa postmodernizm. Bez niej z pewnością poszłabym wypić moją postmodernistyczną kawę instant. A tak może uruchomię ekspres :) To, że inni go nadużywają, nie oznacza, że należy je wyrzucić ze słownika. Wskazałam, w jakich aspektach moim zdaniem wątki postmodernistyczne się w Madoce przejawiają, możesz się z tym zgodzić lub nie. Jeśli w co drugim anime takie wątki występują, to zakładam, że na parę z tego nurtu trafiłam, a w żadne nie wydawało mi się tak nasycone postmodernistycznymi analogiami.

Do Derridy wielkiej sympatii nie mam, więc i znajomość jego myśli jest u mnie dość powierzchowna, ale myślę, że gdyby za punkt wyjścia przyjąć wątek farmakonu, to coś z tej dekonstrukcji w Madoce się znajdzie. Właśnie ta podwójność: to co jest lekarstwem jest zarazem trucizną. Miła maskotka magical girls pozbawiona emocji, same magical girls – im potężniejsze – tym potężniejsza czarownica etc. Wtedy interpretatorem są bohaterki, które przez całą serię z tą niejednoznacznością się mierzą.

Moim zdaniem seria jest jak najbardziej komentarzem i swego rodzaju polemiką z gatunkiem. Jeśli już miałabym dokonywać jakiś filozoficznych analogii, to powiedziałabym, bardziej ogólnie, że jest postmodernistyczna w tym sensie, że dokonuje rozprawy z optymistycznym światem magical girls, tak jak postmodernizm próbował rozprawić się z optymizmem tradycyjnej filozofii, nie proponując nic w zamian. W Madoce gdy przychodzi do zakończenia, to wraca w bezpieczne tereny happy endu (nawet jeśli był to przemyślany happy end). Niemniej jeśli wokół serii anime zaczynają się toczyć dysputy nawiązujące do Derridy, to jest dobrze :D

Chyba faktycznie za dużo wymagasz od recenzji :) To kwestia gustu, mnie recenzja bardzo się podobała.

Bardzo ciepły film z nutką goryczy. Ma w sobie coś ze starych Disneyowskich produkcji, gdy jeszcze nie były krzykliwie kolorowe nastawione na serię gagów nie­‑najlepszej jakości. Myślę, że tak ten film odbierałyby dzieci. Starsi widzowie dostrzegą raczej jego poważniejszą, melancholijną stronę, kryjącą się pod lekką formą. Mocną stronę tego filmu są bohaterowie. Brawa dla Mistrza, który tak znakomicie oddał atmosferę Włoch.

Podobnie jak poprzednicy, zgadzam się z Tobą. Zinterpretowałam je podobnie i moim zdaniem własnie taka interpretacja sprawia, że anime się broni

Odnoszę wrażenie, że tu właśnie chodzi o gusta. Sam temu dałeś wyraz pisząc, że ci, co się z Tobą nie zgadzają nie mają gustu. I proponuję więcej ostrożności w ustalaniu, co jest oceną, a co faktem. Twoja wypowiedź to ocena. Napisanie jej, to fakt. Które anime są lepsze, a które gorsze – ocena. To, że wyszły w 2010 r. – fakt itd.

Do tej pory obejrzałam cztery odcinki. Po projektach postaci spodziewałam się czegoś arcy­‑słodkiego, jednak zachęcona nazwiskiem Kajura i Studiem Aniplex, postanowiłam dać tytułowi szansę. Jak na razie nie zawiodłam się. Seria ta wprawdzie czerpie ze schematów Magical Girls, ale nadaje temu nową oprawę. Ciekawa grafika, będąca swoistą zabawą różnymi stylami, świetne kompozycje Kajury i wartka akcja powodują, że z niecierpliwością czekam na kolejny odcinek.

Znakomita seria, zbudowana na bazie mniej lub bardziej widocznych kontrastów. Trzyma w napięciu, w jej połowie dokonuje się interesujący zwrot, swoiste odwrócenie perspektywy. Bardzo ciekawi bohaterowie, o których można wiele powiedzieć, ale na pewno nie to, że są jednowymiarowi. To seria, która pokazuje, że wystarczy zburzyć stary porządek rzeczy, by okazało się, że nic nie jest takim, jakie się wydawało,a nawet było, wcześniej.
Na szczególną uwagę zasługuje muzyka. Wprawdzie oprawa muzyczna nie jest zbyt bogata, ale główny motyw jest jednym z lepszych, jakie słyszałam w anime.

Racja. Tak się zapędziłam w polemice, że umknęła mi rzecz podstawowa

E tam. Jak zaczęłam oglądać EL, to byłam nastawiona pozytywnie do tej produkcji. Szybko mi przeszło. Może więc zamiast wnikać w psychikę odbiorców, do których się nie zaliczasz, po prostu skup się na sobie?

Z tymi kolejnymi sezonami, to różnie bywa. Mało to niezakończonych anime?