Tanuki-Anime

9/10
Trochę na końcu syndrom supermana. Pozostał też lekki niedosyt, jakby wrażenie, że nie wszystko było wyciśnięte z historii.

tl;dr
Bardzo nudny początek, lepsze od połowy, ale bez szału.
6/10

Przypadkiem czytałem najpierw mangę i uważam, że ktoś dał ostro ciała przy planowaniu tempa wydarzeń. Za bardzo rozwleczone pierwsze odcinki, nacisk źle położony na elementy historii (ten cholerny jaszczur Gabiru i jego świta przydupasów, dlaczego takiej żenującej postaci było jeszcze więcej w anime to chyba pozostanie tajemnicą lasu).
To nie była seria dla dzieci. Ktoś chciał z tego zrobić serię dla dzieci. Eh.

Jest rok 2019, ocena 5/10.
Przefilozofowane, przegadane, naciągane. Ale ładne.

Jak ciężko jest być fanem Dragon Ball SuperSkończyłySięPieniądzeWięcMusimyWymyślićNaSzybkoWięcejTegoSamego w dwóch krokach:

Krok 1:
Oglądamy serię, w której warzywa (Vegeta, Kakarotto, Raditz) walczą między sobą (potem razem), z nabiałem („grupa Mlekora”), mrożonkami (Freezer i Cooler), genetycznie modyfikowaną żywnością (Cell), oraz cukierkami (Buu był grubasem obżartuchem, potem dzieciakiem na cukrowym speedzie) – przy czym kiedy warzywa się zdenerwują, to krzyczą i zaczynają się wtedy świecić, co czyni je silniejsze.

Krok 2:
Dziwimy się, że nawet twórcy mają wy*ebane na historię, postaci i „ewolucje” ¯\_(ツ)_/¯

To nigdy nie miało sensu, ale faktycznie od Super już się nawet przestali starać, rzucają tymi ewolucjami jak z rękawa i jakoś tak się gorzej ogląda…

Bakemonogatari – SHAFT = Seishun Buta…
9/10, polecam.

Ja nawet nie lubię serii z Kaiju, mecha itp.

Ale, na Teutatesa, jak zobaczyłem w pierwszym odcinku Kaiju, który wygląda i przede wszystkim rusza się jak człowiek w niewygodnym gumowym kostiumie, to od razu byłem kupiony.

Postaci 9/10 – pierwszy raz od dawna miałem wrażenie, że oglądam ludzi, a nie chodzące stereotypy
Grafika 8/10 – standard, ale walki dobrze wyreżyserowane i nie przedłużane na siłę
Fabuła 9/10 – bzdury, ale solidne i dobrze poprowadzone
Muzyka 5/10 – nie rzuca na kolona, nie psuje odbioru

9/10 ( +1 za facetów w gumowych kostiumach potworów )

3/10
Pamiętacie, kiedy Naruto był o ninja – myślących wojownikach walczących zarówno ciałem, jak i umysłem? Nikt już nie pamięta. „PEW PEW PEW! WYBUCHY! PEW PEW! ŚWIATEŁKA”.

Ten film dał mi raka. Raka i szaliko­‑fobię.

Film średniawy; 6/10 – walki nie wyglądają wcale źle, a o to tu chodzi, ale całość bez emocji.

Tak jak napisali poprzednicy, pomysł dobry, wykonanie co najwyżej średnie – lepsza osoba za sterami mogłaby zrobić z tego wyjątkowy film.

Swoją drogą, mam wrażenie, że Dragon Ball stał się trochę parodią samego siebie – i albo nikt z ekipy go tworzącej tego nie zauważył, albo wszyscy to wiedzą, ale boją się odezwać…

To:

Dobrze zapowiadająca się przygodówka, zarżnięta brakiem pieniędzy na cokolwiek – cud, że to nie picture drama.

(wzięte z krótkiego opisu)

Po przeczytaniu mangi dowiedziałem się, że będzie anime na jej podstawie. Podjarałem się jak lasy w Australii, ale niestety, TOEI chyba cały pieniądz rzuciło w jednocześćiową sukienkę i odgrzewanego super bojownika. A szkoda.

W świecie, w którym nic się nie trzyma żadnych zasad, biega sobie chłopaczek, któremu wszystko wychodzi, bo bardzo mocno w to wierzy. No ok.

8/10  kliknij: ukryte  za walkę z minotaurem, potem było już tylko gorzej.

DB i DBZ oglądałem, jak byłem w podstawówce – moje wysokie oceny napędzane są efektem nostalgii. Jakbym oglądał je teraz, prawdopodobnie nie dostałyby tak wysokich not. Obiektywnie patrząc (DBZ szczególnie) było przeciągane, wyssane z palca i miejscami kosmicznie głupie. Ale nostalgia.

Teraz czasy się zmieniły, ja nie chodzę do piątej klasy, tylko skończyłem studia i pracuję (omg omg omg co ja robię z życiem), a od stworzenia DBZ minęło 26(!) lat. Nie można trzasnąć tego samego co ćwierć wieku temu i liczyć, że będzie na równie dobrym poziomie – bo poziom się podniósł. Zarówno graficznie, jak i w kwestiach fabuły wszystko poszło do przodu i na tle innych serii DBS wygląda teraz jak dinozaur. I nawet efekt nostalgii nie jest w stanie tego pokonać. Teraz „pojawił się zły i jest zły, a dobrym z nieba spada powerup ponieważ scenariusz” nie jest opowieścią fabularną. Takie podejście mi już nie wystarcza.

Dlatego kontynuację DBZ – w takim samym stylu, z tymi samymi żartami i zastosowanymi trikami uważam za skok na kasę, nie za wymyśloną konkretną historię, którą autor chciał się podzielić z ludzmi, bo była taka dobra i interesująca.

Oczywiście, że powtarzam tylko za innymi, Panie Hejterze.

Pierwsze odcinki to przecież wszystko co najlepsze z dotychczasowych serii. Mamy tu perełki takie jak:
-„He he, ale ten Goku niezdara, jest taki silny, że robi rozpiernicz dookoła.”
-„He he, ale ten Mr. Satan zabawny – taki słaby a udaje silnego i boi się Buu, he he!”
-„He he, ale ten Vegeta sztywny i w ogóle nie imprezowy, jak on się nie wtapia w społeczeństwo, jakie to zabawne!”
-„Uooo walka dzieciaków (które kiedyś kopały zadek Buu, przypominam) z Panem Wonżem taka emocjonująca, biją się o słoik wody, stawki takie większe niż życie, wow.”
-„Ojoj, zły bohater taki zły i niedobry, bo się obudził ze zwrotu fabularnego i teraz sieje zło, ponieważ powody.”
Nie chce mi się dalej wymieniać, no ale czego tu nie lubić?

A jeśli fabuła pójdzie tropem z filmu, i pojawi się znowu kwestia  kliknij: ukryte  „jeśli pięciu dobrych Sayian chwyci się za ręce i pomodli to stworzo Supero Sayiano Goddo”, to ja dziękuje, jak to nie jest słabe prowadzenie historii, to już nie wiem co nim może być.

Tak, wiem, w tego typu animu nie chodziło nigdy o fabułę. I szkoda, bo dobrze przemyślany przeciwnik stanowiący REALISTYCZNE zagrożenie to 3/4 sukcesu (patrz nowy Joker, Handsome Jack, czy jakiś inny Sephiroth).

Zdaje mie się, że była mniej natrętna. Myślałem po 1 sezonie, że niechęć Yuki wynika bardziej z faktu, iż to była starsza siostra, która została niejako przez rodzinę wyniesiona na piedestał (oficjalny reprezentant itp.), a ona sama niejako zapomniana ze względu na swoją bezużyteczność – nie dlatego, że Haru była chamem i prostakiem.

Z drugiej strony wyglądało, jakby stara po prostu się martwiła o młodą i poprzez bycie dosadnym (trollem) chciała doprowadzić ją do pionu. Ale w tej serii nie, „będę ją wkurzać i uprzykrzać życie jak mogę, bo powody”. Tak samo spotkania 8­‑mana z Haru były raczej przypadkowe – a to w sklepie, a to na fajerwerkach. W tym sezonie ewidentnie starsza siostra zamieniła się w stalkera i wydzwania do wszystkich i wszędzie za nimi łazi. Tsu­‑Yandere jak nic.

2 rzeczy, przez które ten sezon nie był tak dobry jak poprzedni:

1. Yukinoshita. Urok 1 sezonu polegał na ukazaniu jej utarczek słownych z głównym bohaterem. Jej celne riposty i szczere do bólu komentarze nadawały pewien klimat. Ten sezon? Yukinon snuje się, robi smutne minki i uśmieszki, a w przeciągu całej serii gnoi kogoś bodajże raz.

2. Plejada bohaterów drugoplanowych. Najgorzej prezentuje się Haru­‑nee. Z lekko wścibskiego trolla zrobiła się z niej wredna s*** oraz stalker, i nikt tak na prawdę nie wie po co. Do tego przejawia zdolności nadprzyrodzone, bo  kliknij: ukryte  w odcinku z ciastkami łazi za Octavianem i jak papuga powtarza „is this the real thing?”. Skąd ona w ogóle wie, że 8­‑man to kiedykolwiek powiedział? Jasnowidz jaki, czy co?.

Eh – meh.

Dragon Ball Superbezpomysłualekończysięhajswięcnowaseria.

Jest noice – historia całkiem dobra (nie za dużo dziur fabularnych) i sprytnie przemyślana, ale niestety wykonanie słabe – za dużo nieruchomych kadrów, szczególnie w trakcie „akcji”, kilkusekundowe przybliżenia na twarze psują nastrój i mordują dynamizm.
Tak jakby twórcy chcieli „grać na czas”, żeby za szybko nie nadgonić wydarzeń z mangi? Są nawet czasem dość długie retrospekcje z poprzedniego odcinka(!). Dlatego zapraszam do czytania mangi, bo jakoś tak lepiej wypada, mniej irytuje.

„Zabrakło tysięcy stu,
na Donten ni WaraU!”
(mocny akcent na ostatnie „U”)

Anime, które pod względem fabuły było całkiem dobre, straciło strasznie dużo ze względu na ewidentnie mały budżet – co widać szczególnie na koniec.

Zabrakło pieniądza, żeby dobrze pokazać walki i nadać starciom trochę emocji (zamiast pokazywać nieruchome postaci, albo pomijać je w ogóle).

Zabrakło pieniądza na… tak jeszcze z 12 odcinków, podczas których moglibyśmy się zżyć z bohaterami, poznać ich historie dokładniej, niż w dwóch zdaniach, oraz nie oglądać takiego pospiesznie sklejanego końca, w którym autorzy zrobili listę „wątki, które należy zamknąć”, po czym lecieli po kolei z góry na dól.

TL;DR:
Anime ponadprzeciętne, ale bieda nie pozwoliła mu być wybitnym 6/10.

Niestety nie znam, taka para to chyba unikatowe zestawienie, szczególnie jeśli chodzi o charakter płci pięknej…

Jeszcze co do filmu,  kliknij: ukryte  to czy „blondyneczka” przejawiała wcześniej jakieś uczucia do bohatera, czy tylko na potrzeby filmu taka się stała? Bo szczerze mówiąc nie pamiętam jej kompletnie…

Zastanawiam się, czy ktokolwiek w studio bierze tą serię w ogóle na poważnie.

Ktoś (jakiś nadnaturalny byt może?) wymyślił poważną historię o księżniczce mocarstwa, która popadła w niełaskę, o drugiej, brutalnej, nieznanej stronie świata, o przystosowaniu się do nowych warunków i odnalezieniu w kompletnie odmiennej sytuacji życiowej.

A potem przyszli producenci (pewnie pijani po spotkaniu firmowym) i zaczęli krzyczeć: „Mechy! Dupa! Cycki! Smoki! Camel toe!" i pfuuuu, tak powstało Cross Ange.

:|

Jak ktokolwiek ma tą serie traktować poważnie, skoro sami producenci na zapowiedziach następnych odcinków wyśmiewają swoje dzieło, rzucając tekstami typu: „Reżyser uznał, że wrzucenie sceny w łaźni wystarczy zamiast fabuły”?
I byłoby to śmieszne, gdyby nie to, ŻE TO NAJWYRAŹNIEJ TAK WŁAŚNIE WYGLĄDAŁO.

Nie zrozumcie mnie źle, ja to oglądam, bo mi się, nie wiedzieć czemu, podoba, tylko muszę oczy zamykać* jak się lasie wypinają i mi przez to pół seansu ucieka. No, trzy czwarte.


* Nie żebym się wstydził/brzydził, ale zbliżenia są tak duże, że damskie wdzięki na ekranie swoją potencjalną masą wytwarzają własne pole grawitacyjne i wyciągają moje gałki oczne z oczodołów. Do takich rzeczy są zdolne 23 calowe damskie POŚLADY.

Wtóruję opisowi, z takim tylko wyjątkiem iż zanim (po 3 odcinkach) serię porzuciłem, to nie wybuchłem śmiechem ani razu.
Dlaczego? Nie wiem – przewidywalność? Może w mojej małej głupiej głowce już dawno pojawiły się gagi wyśmiewające wszystkie schematy shoujo?
Klasycznie, zgodnie z kanonem anime: nigdy się nie dowiemy.

W takim razie nie oglądaj Kimi Ni Todoke. Nawet się nie waż – główni bohaterowie to największe, najbardziej rozlazłe, jęczące i snujące się łajzy w historii wszystkiego. Dodatkowo w drugim sezonie są JESZCZE GORSI (anime samo w sobie mi się podobało, ale muszę przyznać że bohaterowie byli tragiczni).

Oglądając takie serię zastanawiam się zawsze, czy Japończycy są na prawdę tak emocjonalnie niedorozwinięci, że tak w prawdziwym życiu wyglądają ich szkolne romanse :|

Zawartość tego filmu powinna znajdować się w serii, która była tak na prawdę o niczym, a ten film ogląda się całkiem dobrze.
Ewentualnie powinien wyjść tylko film, bez serii, też by chyba było lepiej :)

Sam w sobie (dla tych, którzy nie widzieli/nie chce im się oglądać serii) też chyba daje radę, chociaż background na temat postaci drugoplanowych trochę poprawiłby odbiór całości.

 kliknij: ukryte  Faktycznie, film skończył się 10 minut za wcześnie – ich libe dich -> koniec.
W takim Kokoro Connect najciekawsze były momenty, gdy wątek romantyczny się rozwinął i bohaterowie byli już ze sobą w związku.

Hm. Jakby Ci to tu…
Oglądając, hipotetycznie, ten odcinek (do czasu bezsensu i bredzenia który nastąpił później), nie wiedząc o jedenastu poprzednich, można uznać, iż będzie to zwykła opowieść o grupce znajomych i nowej dziewczynie w mieście. Jakieś slice of life/love story jakich było setki.
A nie dziwadło o nie wiadomo czym.

W porównaniu do wszystkich innych odcinków:
- nie było snucia się,
- nie było bezsensownych, urwanych dialogów (do czasu),
- bohaterowie byli bardziej naturalni, nie zachowywali się jak aktorzy w teatrze deklamujący swoje kwestie,
- żadnych dzikich akcji typu „Jesteś cool!”, albo… w sumie wszystko co się dzieje w tej serii to „dzikie akcje”.

Fabularnie ten odcinek do serii, faktycznie, nic nie wnosi, ale za to sam w sobie jest przynajmniej dobrym (... ech, do czasu) sensem.
Przynajmniej tak mi się wydawało jak to oglądałem.

3/4 dwunastego odcinka było lepiej zrealizowane i wyreżyserowane niż każdy poprzedni odcinek, oraz wszystkie razem wzięte. Można? Można.

I takie pytanie, ale teraz poważna rozkmina (nie wiem, to jest „zdecydowane być może spojler”, chociaż nie bardzo, wiec oflaguje):
 kliknij: ukryte 
1. Dlaczego Kakeru śpi w namiocie?
2. Dlaczego jego rodzina ma dom z dużym tarasem, na który NIE MA WEJŚCIA?
#glasslip_logic
[link]

Dlaczego ja to jeszcze oglądam?
...

KTO w tym całym studiu przeczytał scenariusz i stwierdził „to jest dobre, kręcimy to”?! Skrócić o głowę, tak pieniądze w błoto wyrzucić…
Poziomem „fabuły” przypomina kinówki Shippuuddeennaa (tak się to pisze?).

5/10 tylko za animacje i dźwięk.

Nie warto.

Można ewentualnie się spić i obejrzeć dla beki kwiatki takie jak  kliknij: ukryte  Killula przywracający prądem do życia martwą od kilku godzin dziewczynę z nożem w sercu. Ponieważ PLOT TWIST!!!!1oneone!