Tanuki-Anime

Recenzja powstała na podstawie dubbingowanej polskiej wersji emitowanej przez telewizję Polsat. Imiona bohaterów i nazwy własne pochodzą z wersji amerykańskiej.

Akcja rozgrywa się w fikcyjnym świecie, w którym mieszkają pokémony – stworki dysponujące różnymi mocami. Obok pokémonów żyją także ludzie. Większość z nich to trenerzy pokémonów: łapią je, szkolą i wychowują, aby następnie prowadzić walki z innymi trenerami – niezobowiązujące pojedynki bądź prawdziwe bitwy o zaszczyty i tytuł mistrza pokémonów.

Nie można ukryć, że Pokémon wpisał się w kanon klasyków anime. Jednak na ile jest to zasługa mocy serialu, a na ile towarzyszącej mu promocji? Na początku należy powiedzieć, że seria tworzona jest głównie z myślą o dzieciach, dlatego nie możemy oczekiwać po niej czegoś odkrywczego. Bohaterowie miewają różne problemy, czasem naprawdę poważne, jednak zawsze zostają one rozstrzygnięte pozytywnie, a morały za każdym razem są te same: w przyjaźni siła, nigdy nie przeceniaj swoich możliwości, staraj się szukać rozwiązania w każdej sytuacji. Dla nas to nic nowego, ponieważ uczy się nas tego od dziecka.

Świat w serialu jest bardzo duży, a więc bogaty w postaci. Samych pokémonów jest około czterystu, do tego w prawie każdym odcinku spotykamy bohaterów epizodycznych. Głównych bohaterów jest kilkoro: Ash, Misty, Brock (lub Tacey, zależnie od serii), pokémon Pikachu, do tego często spotykamy Zespół R, doktora Oaka, mamę Asha, pielęgniarkę – siostrę Joy i policjantkę – oficer Jenny. Wydawać by się mogło, że taka mnogość postaci dobrze świadczy o serii. Niestety. Raczej niewiele dowiadujemy się o głównych bohaterach: pomagają oni innym, biorą udział w wielu pojedynkach, jednak przeważnie nie wynoszą z nich żadnych nowych nauk, niewiele się uczą – przeważnie sprowadza się to do morałów, o których pisałem wcześniej. Zespół R to grupka złodziei pokémonów (Jessie, James i pokémon Meowth), która zawsze zostaje pokonana – dobro zwycięża nad złem. Pewną odmianą jest, gdy Zespół R staje po stronie dobra, ale to zdarza się naprawdę rzadko. Doktora Oaka i mamy Asha nie widujemy zbyt często, dlatego o nich również niewiele się dowiadujemy. Siostra Joy i oficer Jenny są w każdym mieście, zawsze wyglądają identycznie i są niemalże takie same pod względem charakteru. Także tytułowe pokémony nie zachwycają tak, jak powinny. Jest ich wiele, ale w wielu kopiach. Ich charaktery zależą przeważnie od tego, jak wychowa je trener. Każdy pokémon posiada swoją moc, np. wody, kamienia, elektryczności czy parapsychiczną, a w ramach tej mocy ma określone ataki – niestety, ataki wszystkich pokémonów danego typu, mimo różnych nazw, wyglądają podobnie, przez co tracą na oryginalności.

Fabuła serialu jest prosta i niewymagająca. Bohaterowie łapią pokémony, oswajają je, prowadzą nimi pojedynki, przeżywają wzloty i upadki, biorą udział w turniejach, pomagają innym rozwiązywać problemy. W zasadzie przez prawie wszystkie dwieście osiemdziesiąt odcinków niewiele się zmienia. Już po kilkudziesięciu odcinkach zaczyna to irytować. Najbardziej widoczne było to w The Johto Journeys, kiedy co odcinek Brock tracił głowę dla nowej dziewczyny, a Zespół R nieco modyfikował swoje motto… Wszystko jest bardzo liniowe, tworzone według jednego schematu, dlatego po pewnym czasie zaczyna nudzić.

Graficznie serial nie stanowi żadnej rewelacji, chociaż należy twórcom przyznać, że mają głowę, jeżeli chodzi o tworzenie nowych pokémonów – niektóre wyglądają dość oryginalnie, jednak, jak już powiedziałem, pod względem mocy niczym nowym się nie wykazują. Postaci ludzkie nie robią wielkiego wrażenia, szczególnie powtarzające się Joy i Jenny. Dźwiękowo serial jest nieco lepszy: wielu odcinkom towarzyszą tzw. jukeboksy, a niektóre piosenki wpadają w ucho. Niestety, polski telewizyjny dubbing ostatecznie przesądza sprawę na niekorzyść serialu: głosy są źle dobrane. W dialogach stosowana jest łopatologia – na siłę dodawane są głupie komentarze, np. postać mówi, co robi, gdy widzimy to na ekranie, wysnuwa wnioski, na które widz już dawno wpadł itd.

Dzieciom, jak wiadomo, łatwo sprzedać gadżet ze swoim idolem, dlatego wokół Pokémonów wyrósł ogromny biznes. Zapewne każdy pamięta żetony z pokémonami znajdowane w chipsach, jogurty, czapeczki, koszulki, parasolki… Prawdopodobnie gdyby nie ogromna kampania reklamowa, serial utonąłby pośród tysięcy innych anime dla dzieci.

Pokémon to klasyka, z którą jednak niekoniecznie należy się zapoznać – można oczywiście obejrzeć kawałek, aby zobaczyć, o co chodzi. Mnie na początku nawet się podobało, ale oglądanie w kółko tego samego w końcu mi się znudziło. Pozycja raczej dla dzieci i „młodszej młodzieży”, innym polecam zabranie się za bardziej ambitne produkcje, aby uniknąć irytacji prymitywnością i wtórnością fabuły całości oraz poszczególnych odcinków.