Tanuki-Anime

O wadach Crystala powiedziano już wszystko, a że z zarzutami się zgadzam, nie zamierzam ich powtarzać. Muszę mu jednak przyznać, że dzięki niemu dostrzegłam w mandze rzeczy, których dotąd nie zauważałam. Po pierwsze, że fabuła jest jeszcze bardziej generyczna i schematyczna, niż mi się wydawało, czasem prawie na poziomie parodii (i trudno mi to zwalić na czasy powstania) – co w mandze nie raziło mnie w oczy, być może dzięki temu, że manga mimo wszystko miała więcej wdzięku od Crystala. Po drugie – że Czarodziejka jest wybitnie zakorzeniona w latach 90. i wyrwać się jej z tego gruntu nie da.

Jakoś tak te lekkie próby uwspółcześnienia, laptopy, tablety, telefony, to wszystko sprawia, że w Sailorce na każdym kroku widzę znaki epoki. Szał na zjawiska paranormalne, kosmitów, ESP, wszechobecne apokalipsy i początki nowej epoki, medium dostające własny programw telewizji, kręgi zboża w wiadomościach, bohaterki biegające do salonu gier każdego dnia, żeby popykać w dość retro sidescrollera, zainteresowanie szachami (okej, Sailorka wyszła chyba zanim Kasparow miał swoje pięc minut, ale nadal), fascynacja technologią i jednocześnie strach przed nią, ulotki reklamujące nowe rewalcyjne metody nauki wykorzystujące najnowsze odkrycia nauki, na dobrą sprawę może nawet motyw cyrku (ktoś wie, czy w Japonii oglądali Cirque du Soleil?) – no wszędzie to jest :D I o ile normalnie kompletnie na to wszystko nie zwracałam uwagi i nie uważałam za coś faktycznie wskazującego na czas powstania, tak przez Crystala zaczęłam to aktywnie wyłapywać, a przy dalszych próbach udawania, że rzecz dzieje się w 201x, trochę mi się chciało śmiać. Oryginalna manga to jednak istna kapsuła czasu.

(BTW, widzę, że niektórych tu raziło zrobienie z Hotaru cyborga, bo to fantastyczna historia o magicznych dziewczynkach. Jak dla mnie to się wpisuje w czarodziejkową estetykę, Sailor Moon nieraz sięgała po motywy sci­‑fi, na czele z licznymi kosmitami, w dodatku łądnie się to wpisuje w ówczesną popkulturę, lubiącą łączenie technologii i czarnej magii – co na dobrą sprawę mieliśmy już w przedstawieniu Ami i mrocznych programach komputerowych ;D)

Zacznę od prośby o niehejtowanie mojej opinii ;]

Mi Crystal dużo bardzie przypadło do gustu. Obejrzałam je przed Classic i szczerze, to jak Classica nie umiem oglądać to Crystal było BOSKIE!
Ale teraz już na poważnie. Piszecie, że postacie krzywe, wychudzone i plastikowe. Moim zdaniem ciut nazbyt szczegółowe, ale serio śliczne. Szczupłe dziewczyny są dość powszechne w anime, choć wprowadziłabym większe zróżnicowanie sylwetki.
Są też opinie, że postacie pozbawiono charakteru. Cóż, jak tak o tym myślę to mogły by się bardziej różnić, ale w Classicu to było okropne! Rei ciągle drze się na Usagi, Makoto zakochuje się w co drugim ziomie z ulicy, a Minako ciągle rzuca powiedzonkami totalnie z tyłka, przekształcając je. Nie wspominając o tym, że Usagi zachowuje się jak rozbeczany bachor.
W Crystalu zaś, wszystkie są dojrzalsze i to jest cudowne! Kreska dużo bardziej mi się podoba, pomimo, że koki Usagi czasem wyglądają bardziej jak czółki :) a ręce i nogi w scenach transformacji gubią kości po drodze.
Na plus wychodzi również wierność mandze – bo przypominam, że Crystal jest adaptacją mangi (z drobnymi zmianami), a nie starego anime.
Na koniec nawiążę jeszcze do początku komentarza – zanim zaczniecie pisać, że jak ja mogę tak mówić, albo zanim zaczniecie recenzować, przypominam o zwrotach, których tu użyłam – UWAŻAM i MOIM ZDANIEM.
Osobiście polecam gorąco :D.

Po primo- bardziej mi się podoba żywy Moon Pride od Moonlight Deisetsu. Dalej- Usagi szybciej dorasta a nie jak w oryginalnym anime była histeryczką. A walki wyglądają lepiej­‑nawet tu jest wątek zamienienie sailorek w Super sailorki. Niestety na minus kreska- bo ten wygląd transformacji to niestety jest tragiczny.

czy tylko ja gdy to oglądam mam ochotę się powiesić?

Na początku oglądania tego strasznie denerwowało mnie to, że to anime tak bardzo różni się od tego starego. Kreska na pierwszy rzut oka ładna, ale tak naprawdę postacie są wychudzone i mają krzywe twarze. Mamoru nadal nie wydaje mi się być bishem mimo ,że jest jednak trochę ładniejszy. Romans bardzo, ale to bardzo słaby i byle jaki. Czarodziejka gorsza niż ta stara, strasznie księżniczkowata. Potrafi tylko rozczulać się nad sobą, jest wiecznie smutna i ciągle płacze. Nie polecam.

Początkowo Chibiusa mówi że nazywa się Usagi. Później mówi że mama nazwała ją Small Lady (serio,na imię ma Small Lady,czyli na przykład Small Lady Tsukino?). W odcinku 20 dowiadujemy się że nazywa się (UWAGA UWAGA) USAGI SMALL LADY SERENITY!! Imię bije wszelkie rekordy! Co ta Naoko ma w głowie…

Chcę „pogratulować” seiyu „świetnej” pracy,w character songach błyszczą po prostu talentem. „Gratulacje” nakwiększe kładam seiyu :
Królowej Beryl – jojojczyła jak stara baba,zamiast przerażać
Artemisa – serio,brzmiał jak 60 letni pedofil menel
Wisemana – brzmiał jak jakiś błazen,a nie (pozwolę sobie tak to ująć) „wujek samo zło”

Tak mnie ostatnio naszło… ale zna ktoś może jakiegoś ficka na powyższy temat?

Nie urzekła mnie cukierkowa wersja tego anime,być może dlatego że stara wersja miała to coś,przede wszystkim wszystkie czarodziejki są nijakie w przeciwieństwie do tej z lat 90­‑tych.Moja przygoda z tym anime skończyła się na 15stu odcinkach.

Witajcie fani i anty­‑fani Sailor Crystal. Tu mówi osoba, która postanowiła podjąć się zadania zrecenzowania tego gmio… serialu. Z tego powodu chciałam zorganizować taka małą ankietę wśród fanów by zbadać zdanie widzów na temat tej serii ;-) Jeśli oglądałaś/eś Crystal i chcesz wziąć udział w ankiecie, napisz do mnie na prywatną wiadomość, wtedy wyśle im pytania :-)
Z góry dziękuję ;-)

Recenzja będzie już za 2 tygodnie. Przepraszam , bo wiem, że początkowo zapowiadam ją trochę wcześniej, ale mam teraz pewne ważne sprawy na studiach ale za dwa tygodnie powinna już dać sobie radę :-) Od razu ostrzegam, że nie odmówię sobie przy okazji porównania do wielu innych serii z tego gatunku, (zarówno tych bardziej jak i mniej znanych) by uzyskać lepszy obraz nędzy i rozpaczy tego remaku :-)

A przy okazji, skoro już piszę komentarza do tej serii krótko powiem o moich osobistych odczuciach z serialu i tym czego w recenzji nie zamieszczę.

Bohaterki i fabuła bardzo rozczarowują, zwłaszcza na tle innych produkcji z tego gatunku wyglądają naprawdę słabo. Rozumiem, chcieli przenieść na ekrany mangę, ale jakby nie trzymali się jej ortodoksyjnie, tylko pododawali choćby wątki, występujące tylko w anime efekt byłby o niebo lepszy. Mogli przewidzieć, że to się tak skończy. Przecież chyba byli świadomi tego, że to większość fanów woli anime od mangi, i na dobrą sprawę, to po komiks sięga jak już spodoba im się serial.

A skoro mowa o wątkach z anime. Za brak wątku Nephrite/Naru to bym z chęcią przetrzepała skórę twórcom! Dlaczego? Otóż było to tak:
7 grudnia 2007, piątek. Za dwa dni kończę 13 lat. Pierwsza klasa gimnazjum. Wieczór, śnieg pada, jest już ciemno. Powrót za szkoły, początek ferii. Obiadokolacja we włoskiej restauracji nad zalewem. Cały czas powtarzam uradowana, że nie mogę się doczekać nowego numeru ulubionego komiksu, który czeka na mnie w domu. Powrót do domu. Miejsce na kanapie w salonie, komiks nr 122 „Świat w Księdze Część II” do rąk. Ma w nim być rozwiązanie wątku miłosnego… Czytam i… I On oddaje życie w zamian za Nią, mimo że to przyjaciółka jego najgorszych wrogów i chwilę później umiera wyznając jej, że to musiało być jego przeznaczenie i nie dane było im być blisko… Odkładam komiks… Chwila ciszy… Płacz! Szok! Jak to się mogło stać, że on zginął tak nagle i niespodziewanie…? Potem kolejne dwa tygodnie w oczekiwaniu, czy inne bohaterki przeżyją? Co to będzie… 19 grudzień. Piątek. Oczekiwanie. Jest kolejny numer… I… Udało się! Reszta bohaterów przeżyła! Moje ukochane idolki jednak się uratowały! Euforia!!! Potem kolejne numery… Wszyscy się uratowali, jednak Ona po Jego stracie jest załamana i upuszcza miasto… Przez kolejne pół roku oczekiwanie, że może jednak okaże się, że On przeżył, a Ona wróci… Niestety nadziej okazują się płonne… Na pamiątkę z trzech gwiazdek z bransoletki dołączonej to tego feralnego numer robię naszyjnik, który nosze do dziś…

Rok 2011, odcinek Sailorek nr 23 wyświetlany na kanale TV4 z nagrywarki (prawdopodobnie przy obiedzie). – „Nephrite umiera dla Naru” – pierwsze skojarzenie – „Więc to na tym wzorowali się twórcy W.I.T.C.H. , tworząc wątek Cedrica i Orube. Wróg, którego czarodziejki znały od pierwszego numeru komiksu zakończył swój żywot w sposób podobny do drugiego wroga Sailorek…” Co prawda Cedric i Orube mieli znacznie bardziej rozbudowaną historię niż Naru i Nephrite, a poza tym ta śmierć w komiksie była znacznie bardziej dramatyczniejsza, bardziej wzruszająca (głównie dlatego, że w komiksie narrator opisywał dokładnie ich uczucia, emocje i stan ducha w dość emocjonalny sposób) i bardziej spodziewana, ale i tak wyraźnie widać tu inspirację.

I teraz ja się pytam gdzie jest ten wątek, na którym wzorowali się twórcy moich Witchusiów, żeby stworzyć najtragiczniejszy wątek miłosny w całym komiksie?! Gdzie on jest?!?! Gdzie?!?!?!

No NIE MA go w Crystalu!!!!! NIE MA!!! N­‑I-E M­‑A!!!

A co jest zamiast niego? Nowy wątek z  kliknij: ukryte  Debilną sceną romanty… Wróć, tego nie można tak nazwać. Nowy wątek z Najdebilniejszą z Debilnych sceną śmierci, gdzie jest tyle uczuć, ile ecchi w Misiu Uszatku!

(Chciałam napisać, że to obraża pamięć Cedrica, ale się wstrzymam, bo to lekka przesada…)

Dalej sens w serialu…
Już w mandze mnie zastanawiało, to że skoro Sailor Pluto, umarła w XXX wieku, to ciekawe jak to możliwe, że odrodziła się w XX…
A tak w ogóle czy ktoś może wie czy Diana, miała jakąkolwiek moc? Bo jeśli nie to fakt, że Pluto poszła walczyć i zostawiła na straży wrót czasu, tycie, bezbronne kociątko powinien trafić na listę największych Głupot w Serialach Wszech Czasów…To tak jakby woźny Filch zostawił na straży drzwi wejściowych Hogwartu swoją kotkę Panią Norris by broniła szkoły przed Śmierciorzercami!

O grafice i anatomii (jeśli w ogóle można to tak nazwać) nie będę już wspominać, opiszę to w recenzji… Powiem tylko, że znaleziona przeze mnie na strychu stara figurka Usagi jest w lepszym stanie, niż te gumowe kukły, mimo, że jest cała podrapana, nie ma kucyków i walizki, ale przynajmniej się tak nie wygina i nie rozciąga (chociaż też jest z gumy). Muszę pokazać te nieszczęsne kadry babci, która uczyła anatomii, może uda mi się rozbawić ją do łez… O wyglądzie „Straśliwego” Fantoma śmierci wspomnę w recenzji, ale zdradzę, że patrząc na to „Beżcielśne Źłio” miałam podobne skojarzenia jak Alira przy robotach z Witchblade , tyle że przypominał mi cos, co nie nadaje się na czarny charakter w jeszcze większym stopniu jak krzesło i toster :-)

Muzyka – słucham utworu Black Lady, który jak nazwa wskazuje powinien być „Dark”. Usłyszała to mama (która nie znosi wszystkiego co mroczne i ponure) i powiedziała: „Ojej, jaka piękna zwiewna melodyjka!” Bez komentarza…

Jeśli mogę pocieszyć zawiedzionych fanów. Mogło być naprawdę Dużo, DUŻO gorzej.
W zeszłym roku kultowy amerykański serial animowany z lat 80­‑tych powstały w wytwórni Hasbro Jem i hologramy doczekał się filmu aktorskiego.
I jak wam powiem co z tym serialem zrobili z nim twórcy filmu, to wszyscy odetchną z ulgą, że z Sailor Moon stało się tylko to co się stało. Bo nie bez powodu gdy tylko pojawił się zwiastun aktorskiej Jem zaczęły się petycje do studia o odwołanie premiery, a gdy ta jednak się odbyła film wycofano z kin już po 2 tygodniach, bo po prostu nikt nie chciał go oglądać. Przez ten czas zarobił niespełna połowę swojego budżetu i otrzymał jednym z najgorszych filmów wszechczasów.

W oryginale fabuła wyglądała tak:
Zaczyna się od pogrzebu bogacza Emmetta Bentona. Pozostawił on po sobie 4 nastoletnie córki: dwie rodzone – Jerrice i Kimber, oraz dwie adoptowane Azjatkę Aje i Afroamerykankę Shane. Siostry dostały po nim potrójny spadek: wytwórnie płytową – główne źródło dochodów, dziewczęcy sierociniec z podopiecznymi oraz niezwykły wynalazek – komputer holograficzny z Synergy – sztuczną inteligencją, która może wytwarzać całkowicie realistyczne hologramy za pomocą mikroprocesorów w kolczykach, które dostała Jerrica. Niestety wytwórnię przejął despotyczny i nieuczciwy wspólnik Bentona – Eric Reymond i postanowił wypromować tam bezwzględną damską grupę wokalną „The Mistifs”. Dziewczęta potrzebowały pieniędzy na utrzymanie sierot więc postanowiły wykorzystać Synergy do stworzenia zespołu muzycznego „Jem i hologramy”, w którym Jerrica występuje z wyglądem zmienionym za pomocą kolczyków jako Jem i nikt z poza zespołu nie wie, że to ona. Potem do zespołu dołączyła jeszcze latynoska Raya. Serial opowiadał jak wspinały się na szczyt, stawały się gwiazdami, rywalizowały z Ericiem i „The Misfits” oraz wystepujacą później grupą „The Stingers”, którzy cały czas próbowali zaszkodzić „Hologramom” poprzez dokonywanie sabotażu (i to nie byle jakiego bo już w pierwszym odcinku sługa Erica doszczętnie spalił im dom pozostawiając je i wszystkie ich podopieczne bez dachu nad głową). Jak animacje z lat 80­‑tych poruszano tam naprawdę trudne tematy jak śmierć, sieroctwo, narkomania, analfabetyzm, zbieranie pieniędzy na operację ratująca wzrok, czy rozterki Jerrici, gdy Rio – przyjaciel w którym się podkochiwała był bardziej zainteresowany Jem niż nią. Seria była też chwalona za bohaterów różnej narodowości. Poza wspomnianymi członkiniami zespołu był jeszcze Hiszpan, Niemki, Brytyjka, a nawet sierotka urodzona w czasie Wojny Wietnamskiej. Ponadto była tam świetna muzyka – w każdym odcinku kilka nowych piosenek z animowanymi teledyskami. Dodatkowo postaci nosiły naprawdę modne stroje (w końcu jak wiele innych serialach Hasbro jednocześnie wypuszczano na rynek lalki bohaterów).
A co z filmem aktorskim? Tam sprawa wygląda tak:
Jerrica i Kimber, dwie zwyczajne nastolatki mieszkają w cioci z jej adoptowanymi córkami. Któregoś dnia Kimber wrzuciła do sieci (do akcja dzieje się współcześnie) film jak jej siostra gra na gitarze. Zdobył on tyle wyświetleń, że dostały propozycję wydania płyty w wytwórni prowadzonej przez panią Ericę (Tak Kobietę!) Reymond. Niestety nie mogły się potem odnaleźć…
Nie ma śladu po piątej członkini zespołu, sierocińcu, „The Stingers”, trudnych tematach, haśle serialu: „Truly Outrageous!”, walka o wytwórnie praktycznie nie istnieje, bardzo spłycono wątek sci­‑fi, bo Jerrica nie zmienia się w Jem za pomocą kolczyków, tylko przebiera się przed wejściem na scenę, a Synergy zdegradowano do roli minirobocika wyświetlającego wiadomość, którą córkom zostawił ojciec, „The Mistifs” wystąpiły w tylko w jednej scenie epilogu, kiedy główna antagonistka namawia je do rywalizacji z Jem (to chyba miało być rozwinięte w kontynuacji, ale po takiej klęsce raczej nikt nie będzie robił 2 części filmu), z obiektu westchnień Jerrici – Rio zrobili syna głównej antagonistki, główne bohaterki z przedwcześnie dojrzałych pannic, które muszą zarobić na swoje podopieczne, zrobili sztampowe muzyczne nastolatki, które martwią się jedynie o niezapłacony czynsz i fakt, że na scenie nie są sobą, z postaci innych narodowości została tylko Aja, bo Shanę wybielono (za co Hasbro oskarżyło twórców o rasizm), stroje i makijaże też są zmienione – tylko kolory włosów te same, logo też jest inne. Nie ma też ani jednej piosenki ze starej serii (nawet openingu ) – zastąpiono je jakimś beznadziejnym nowym utworem , który nie dorasta im do czubków pięt!

Czyli innymi słowem nieszablonowy i kultowy serial został przrobiony na bajeczke­‑obyczajówka o muzycznych nastolatkach, taką jak Hannah Montana, High School Musical, Camp Rock, Violetta i cała masa podobnych przeciętniaków, jakich jest pełno w dzisiejszych czasach…

Brzmi masakrycznie?

To teraz wyobraźcie sobie, co by było gdyby Ci „geniusze”, którzy to robili stworzyli podobną aktorską wersję Sailorek…

Powiedzmy, że wyglądałoby to tak. Usagi, Ami, Rei i Makoto są zwyczajnymi nastolatkami (bez żadnych supermocy), które powiedzmy trenują sztuki walki. Któregoś dnia przypadkiem łapią złodzieja pochodzącego z gangu przestępców, którego boss nazywa się Król Beryl i ma syna Mamoru. Policja postanawia zatrudnić je w roli „pomocnic”, które pomagają im zwalczać bandytów (tak jak ksiądz Mateusz), ale one nie mogą odnaleźć w tej roli… Nie ma śladu po Minako, Artemisie, Księżycowym Królestwie, Mentali, walkach na śmierć i życie, poszukiwaniu Srebrnego Kryształu, haśle: „Ukaże was w imieniu Księżyca!” ani w ogóle po jakiejkolwiek magii, wszystko dzieje się bez jakichkolwiek elementów nadprzyrodzonych, bohaterki nie transformują się tylko przebierają. Luna zostaje zdegradowana do roli prostego dachowca mającego przyczepiona do obróżki wiadomość dla dziewcząt, „generałowie” występują w jednej scenie epilogu, wojowniczki nie noszą też mundurków, tylko policyjne uniformy, nie ma Moonlight Densetsu i logo też jest inne.
Masakra nie…?

To może lepiej dziękujmy Bogu, że z Crystalem stało się tylko to co stało…

Jeśli mogę jeszcze pocieszyć tych, którzy uważają, że seria ich dzieciństwa została zniszczona, proponuję obejrzeć remake Yattamana z 2008 roku. Tam zachowano 100% uroku oryginału, szaleństwa i humoru, na szczęście nie zmieniono schematycznej fabuły (najpoważniejsza zmiana to zastąpienie Kamienia Dokuro Pierścieniami Dokuro), a ponadto dodano postaciom charakteru (Gan—chan stał się mniej idealny, a rolę przywódcy grupy przejęła Ai), zostawiono starą ścieżkę dźwiękową, ale dodano też nowe całkiem niezłe utwory i wysokiej jakości grafikę. Film aktorski z 2009 roku również polecam, jest naprawdę dobry i wierny. Tak się powinno robić remaki Toei Animation!

O Crystalu napisano już właściwie wszystko: dlaczego i jak bardzo ssie. Nie będę się więc nad nim długo pastwić, dorzucę tylko swoje trzy grosze, bo właśnie udało mi się zmęczyć serial do końca.

Fabuła wyprana z napięcia, nawet nie dlatego, że z góry wiadomo, że Sailor Moon wygra siłą swojej woli i miłości, tylko z powodu drętwych scen i płaskich, papierowych postaci, między którymi nie sposób doszukać się jakiekolwiek chemii, czego najlepszym przykładem jest pewnie scena  kliknij: ukryte  śmierci czterech generałów, rzekomych miłości życia Inner Senshi. Przez większą część serii oglądamy statyczne, deklamujące postacie. Sailorki pozostają gruntownie wyprane z osobowości, a ich rola sprowadza się do wypowiadania wspólnie jednego zdania, zwykle o tym, jak mocno wspierają Usagi. Sama Usagi swoje przyjaciółki ma gdzieś, zaprząta ją wyłącznie Mamoru. Mamoru natomiast oscyluje między deklamowaniem, jak bardzo kocha Usagi, a byciem poddawanym praniu mózgu, przez co Usagi cierpi. Bzdur takich jak dziewięćsetletnia Chibi­‑Usa zachowująca się wciąż jak dziecko czy Sailorki mówiące sobie po imieniu w obecności wroga nie zamierzam się czepiać, to chyba po prostu „ten typ” serii, nie wymagajmy zbyt wiele. Całości obrazu dopełniają koślawa, wyjątkowo szkaradna kreska, koszmarne efekty komputerowe i leniwa animacja. Pozwolę sobie jeszcze na do widzenia zarzucić takim pięknym Mamoru. Mistrzowska anatomia, mistrzowskie cieniowanie, i tak w całym Crystalu.

Jedyne, do czego zdołałam się przekonać, to opening. Ale tylko muzycznie, bo CG użyte do pozowania Sailorek wciąż działa mi na nerwy.

Pierwszy sezon mamy już za sobą. Obejrzawszy całość i dawszy sobie nieco czasu na zdystansowanie się do zawartości, chciałbym podzielić się wrażeniami (czy ktoś w ogóle czyta te komentarze?) Nie sposób oceniać Sailor Moon Crystal (SMC) bez uciekania się do porównań z serialem z lat 90­‑tych, który dla wielu z nas (w tym i dla mnie) był pierwszą przygodą z anime. Wielu i wiele z was narzeka na kreskę, fabułę, muzykę. Macie rację, ale może warto zastanowić się co jest przyczyną.

Najłatwiej rozprawić się z muzyką. Mam wrażenie, że taki mamy teraz trend (choć zdarzają się odstępstwa)- muzyka w anime jest monotonna, elektroniczna, w zamierzeniu wzniosła, a w efekcie mierna (jakoś szczególnie cierpią na tym remake'i – muzyka z DragonBall Kai też była krytykowana, dopiero pod koniec się poprawili). Na tle ścieżek dźwiękowych w trakcie odcinka, intro wypada całkiem przyjemnie (wg mojej prywatnej skali – jak nie przewijam intro, to znaczy że fajne, tu nie przewijałem). Pod względem ścieżki dźwiękowej stary serial bije SMC na głowę.

Teraz o kresce. To prawda, jest brzydka, postaci są lalkowate i sztuczne (nawet zachwalany Mamoru, w SMC jest po prostu okropnym wieszakiem), pozy podczas transformacji czy ataków śmieszą, a obrazki ze strony [link][link][/link] widziałem na fb w postach zupełnie niezwiązanych z anime. Ale jak tak się wczytać w opis SMC, można się dowiedzieć, że jest ono wierną ekranizacją mangi. Nie wiem jak brzmiała umowa pomiędzy producentem a Naoko Takeuchi, ale po anime widać, że projekt postaci i ogólna estetyka anime odziedziczyły bardzo dużo po mandze, z całym dobytkiem inwentarza, zarówno tym dobrym, jak i tym złym. Te zdeformowane postaci, surrealistyczne dłonie i stopy, charakterystyczne twarze – wypisz wymaluj inspirowane manga autorstwa Naoko Takeuchi. Oglądanie tej anatomicznej abstrakcji momentami boli, ale można się przyzwyczaić. Tak samo, jak dawało się to znieść w mandze (najgorsza była końcówka – autorka ,,dorastała'' swoje postacie, wydłużając im z tomu na tom nogi i wyciągając twarze). Jak będzie wyglądała seria Stars (o ile powstanie) w SMC? Z jednej strony strach się bać, z drugiej, pewnie się przyzwyczaimy do tego czasu. Stary serial też kulał graficznie (mówienie bez poruszania ustami) – odcinki, które trzymają pod tym względem poziom i są ładne. Moim zdaniem remis.

Na koniec nieszczęsna fabuła, która stara się dokładnie śledzić treść mangi. Tym co mnie bardzo raziło w starym serialu, to to, jak bardzo odbiegał od mangi (serie R i SuperS zmieniono nie do poznania w stosunku do zamysłu N. Takeuchi). Pomijam już kwestię mnogości wątków pobocznych, potwory tygodnia i tę nieustającą niedomyślność wrogów i samych sailorek, że ta cała Sailor Moon czy inna Sailor Neptune wygląda identycznie jak ta ciapowata dziewczyna/genialna skrzypaczka, która kręci się zawsze w poblizu miejsca gdzie właśnie pokonałam/liśmy wroga. Z tego co pamiętam, współpraca Naoko Takeuchi z Toei nie układała się najlepiej (czemu dawała wyraz nawet na kartach mangi) – złożyły sie na to zapewne zarówno ingerencja autorki w anime jak i odmienna wizja twórców serialu, choć czasami niewykorzystanie pewnych wątków z mangi budziło zdziwienie  kliknij: ukryte  (dlaczego Inner Senshi miały te same zaklęcia przez 2,5 sezonu, podczas gdy w mandze każda posiadała w międzyczasie co najmniej jedno nowe? dlaczego nie wykorzystano mundurków podobnych do Eternal Sailor Moon dla reszty sailorek? Dlaczego spłycono historię Nehelenii i Amazon Quartet? Dlaczego film o księżniczce Kaguyi wyszedł tak dziecinnie? dlaczego Srebrny Kryształ odszedł w zapomnienie po serii R?) Z drugiej strony stary serial poświęcał więcej czasu bohaterkom innym niż Usagi i wprowadził kilka ciekawych wątków (Kunzite/Zoicite, Naru/Nephrite, zakończenie serii Stars).
Akcja mangi toczy się bardzo szybko i jest skoncentrowana wyłącznie na Usagi (pozostałe postaci, jeśli dostają swoje 5 minut, to raczej na marginesie lub w dodatkowych rozdziałach). Jeśli twórcy SMC wzorowali się na mandze, irytująca pozycja Ami, Rei, Mako czy Minako jako biżuterii dla Usagi razi mniej. Wszystko jest zgodnie z mangą, super. Tylko twórcy SMC przeoczyli fakt, że coś takiego będzie się źle oglądało. Serial cierpi momentami na brak pomysłu na wypełnienie tych 20 minut. Zawartość 1 czy 2 rozdziałów mangi udało się upchnąć w 12 minutach. Co robić z resztą? Na to twórcy mają kilka pomysłów, jednak najczęstszym i najgorszym są transformacje. Te z SMC prezentują się nie za specjalnie, więc i obniżają ogólna ocenę odcinka. A można było wykorzystać dodatkowe historie z mangi osadzone w czasie akcji. Do pierwszej połowy sezonu idealne byłoby wspomnienie o kasablankach, które przybliżyłoby nam znacznie postać Rei, która z uwagi na uczęszczanie do innej szkoły (i niebycie faworyzowaną przez autorkę mangi Minako) pojawia się rzadziej. Druga połowa sezonu również miała jeden dodatkowy rozdział w mandze – byłby on znacznie lepszym wypełniaczem niż transformacje lub bezsensowne dyskusje.
Problem z fabułą SMC polega na tym, że to, co dało się przeżyć w mandze, po przeniesieniu na ekran nie prezentuje się najlepiej. Przed rozpoczęciem pracy należało przemyśleć konstrukcję fabuły. Nie pierwszy raz widzę taką wtopę. Dobrym przykładem są ekranizacje visual novels autorstwa grupy 7th Expansion. O ile studiu Deen udało się całkiem nieźle zekranizować Higurashi no Naku Koro ni, to animowana wersja kontynuacji tej powieści (Umineko no Naku Koro ni) okazała się być totalną klapą, mimo że Umineko jest uważane za lepszą powieść niż Higurashi (do tego stopnia, że Deen nie podjął się nawet próby ekranizacji drugiej połowy Umineko i cała opowieść została urwana ,,w trakcie''). W tym przypadku, podobnie jak z SMC, przeniesienie oryginału żywcem na ekran dało fatalnie skonstruowaną fabułe. Ta w SMC jest bardzo nierówna – raz nadmiernie szybka, innym razem ślimaczy się zostaje dopchnięta opisanymi wyżej wypełniaczami.
Jednak mimo wszystko wolę fabułę SMC – jako wierna mandze jest bardziej spójna, przynajmniej na razie.

Podsumowując, SMC wypada znacznie gorzej dźwiękowo, podobnie źle graficznie oraz nieznacznie lepiej fabularnie. Oglądać ją będą przede wszystkim ci, do których myślę była kierowana – starzy miłośnicy Księżycowej Pyzy, którzy SMC obejrzą z sentymentu i będą czekać na ciąg dalszy, niezależnie od tego, ile żółci wylali na twórców serialu.

amatorskie zachodnie anime RWBY jest dużo lepsze od tego… nowa wersja czarodziejek ocena mierna i to chyba przez sentyment z mojej strony :(

Przyznam szczerze, że ostatni raz kiedy oglądałam Sailor Moon miałam może z 7­‑8 lat. Nie było jeszcze tyle bajek w TV co teraz, więc oglądało się co akurat puścili. Pamiętam więc ogólny zarys fabuły i mniej więcej postaci, ale nie za wiele i nigdy też nie miałam potrzeby odświeżania sobie (czy dokończenia, bo podejrzewam, że w TV pokazano tylko część) tego anime. Postanowiłam więc zerknąć na Crystala z czystej ciekawości, bez porównań ze wcześniejszą wersją, którą pamiętam jak przez mgłę. Niestety główna bohaterka jest tak słabą i nieskomplikowaną postacią, że chociażby ten fakt do serii mnie zniechęcił. Nie pamiętam jak to było w 90­‑którymś roku, ale miałam nadzieję, że romans odgrywa w tym tytule mniejszą rolę. Nie mam nic przeciwko romansidłom, ale tutaj to wszystko jest tak naiwne, że bez przerwy rosło we mnie uczucie zażenowania. I w końcu nie dałam rady, wytrwałam 6 odcinków i nie jestem w stanie znieść więcej. Do Sailor Moon (mimo, że niewiele pamiętam z tej serii) mam pewien sentyment i właśnie taką sentymentalną wycieczką miał dla mnie być Crystal. Chyba jednak od początku nie byłam targetem dla tego typu serii i odrzuciło mnie tutaj nie porównanie ze starszą wersją, a po prostu sam pomysł, fabuła, postaci i naiwność całości.

Dosyć niedawno zaczęłam oglądać SM Crystal. Wiedziałam w tamtym roku, że coś wyszło, ale zdjęcia w necie nie przekonały mnie żeby się za to wziąć. Ale kiedy poraz kolejny obejrzałam wersję z 90 jednak skusiłam się. Ahhh ta ciekawość…

Niestety zawiodłam się już od samego początku. Pierwszy odcinek: WTF?! Usagi niby przypomina siebie, ale jednak nie. Te nieskalane myślą oczy i usteczka jak u jakiejś laly. Masakra. Okropny plastik. Mamoru nagle staje się ciachem. A reszta wojowniczek została zrobiona niczym na taśmie produkcyjnej. Jak zobaczyłam Rei to myślałam, że spadnę z krzesła. Niby pisze, że to piękna kapłanka i wojowniczka a wyszła z niej maszkara. Co się stało z jej twarzą? Naprawdę spieprzyli to. A transformacje 3D? Serio, nie chciałam na to patrzeć, ale dobra. Pomyślałam, że wytrwam. Luna – no comment. Co do piosenki, to też jakoś nie przypadła mi do gustu. Już mogli zostawić Moonlight Densetsu.

Przyznam szczerze, że z każdym odcinkiem się przyzwyczajałam do nowego looku. Dalej jednak jestem na nie. Postacie są mdłe. Straciły cały swój charakter (chciaż nie Mamo – on go i tak wcześniej nie miał xD). Jakoś to zleciało do końca. Chibiusa też mi się wydawała taka strasznie pusta. Black Lady nawet całkiem spoko. Neo Queen Serenity wolę raczej w blond włosach. W białych wygląda jak kosmitka a te oczy jeszcze bardziej potęgują ten efekt. Najbardziej podoba mi się Pluto. Ale słodko wyglądała tuląc Dianę! Naprawdę lubiłam na nią patrzeć.

Czytałam mangę, ale dopiero dzięki SMC dostrzegłam wady. I jest ich sporo. Kreska, kreską. Ale fabuła… Strasznie mdła historia miłosna i co tam jeszcze było. Ci co robili anime z 90 naprawdę ją „pokolorowali”. I bardzo dobrze. Finałowe sceny robiły takie jakieś bardziej większe wrażenie. Śmiałam się. Nawet łezka w oku się zakręciłam. A teraz? Nic. Pustka i obojętność.

Ponoć za rok dopiero ukażą się kolejne odcinki. No to trzeba będzie trochę poczekać… Już się boję jak będzie wyglądała moja ukochana Haruka. Czuję, że ją spieprzą na maksa. I będę ubolewać dlaczego, dlaczego, dlaczego (!) to obejrzałam. Ale ok. Dam radę, bo nie lubię zostawiać czegoś niedokończonego. :D

Według mnie Crystal jest najgorszą z możliwych serii Sailor Moon jaka mogła powstać.
Nie ma nawet co porównywać Crystal do Anime z lat 90.
Tam postacie były sympatyczniejsze dla oka( mam gdzieś zlepione włosy Usagi!Wolę tę dawną Pyzę!),zabawniejsze oraz o wiele wiele szczersze wobec uczuć.Tu według mnie postacie zostały tego pozbawione.
Niby to była ekranizacja mangi,ale były chwile,które w mandze wcale w danym momencie nie wystąpiły(  kliknij: ukryte  Luna jako człowiek.), albo zostały tak zmienione,że ktoś kto czytał mangę i zna ją dobrze się nie połapie.
Rozumiem fakt,że Toei Animation ma problemy z kasą i oddał pracę nad Sailor Moon Crystal jakimś Koreańczykom(tak podajże słyszałam),ale jak już się zobowiązali się zrobić serię to tak by ktoś kto to ogląda nie żałował tego…

Mam teraz tylko nadzieję,że informacja o nowej serii okaże się tylko plotką, bo nie wiem jak to przeżyję. >.<

Koniec tej tragicznej serii, wreszcie, Alleluja i chwała Bogu XD Gorzej, że to „do zobaczenia wkrótce” na końcu odcinka i inne przesłanki na netach świadczą o tym, że chyba jednak będzie następna seria. Zlitujcie się nad nami i albo to poprawcie/zróbcie porządnie, albo nie róbcie nam tego wcale, błagam XD
Podsumowywać nie będę, tylko jak zwykle wezmę na tapetę ten ostatni odcinek.
Muszę przyznać, że ostatnie… 10 minut odcinka… Taaaak, ostatnie 10 minut serii xD I nie dlatego, że koniec. Scenę,  kliknij: ukryte  jak Usagi i Nowa Królowa Serenity zawracają się, by poznać siebie, uważam chyba za najlepszą w całej serii. Nie liczę już kompletnie tego, że we wszystkich znanych mi seriach fantasy/s­‑f taka rzecz, jak spotkanie przeszłego/przyszłego siebie wiązała się ze strasznymi konsekwencjami, nie wiem, końcem świata, „umarnięciem” samej postaci, licho wie, bo zazwyczaj do tego nie dochodziło… (W takich „12 małpach” przy zetknięciu dwóch zegarków z dwóch różnych czasów było tylko niezłe JEBUT, no ale to były jednak zegarki, nie osoby XD). Usagi tylko stwierdziła, że „historia się zmieni”, co jest dziwne… Bo tu spotykają się wszyscy ze swoimi przyszłymi postaciami, a jak Srebrne Kryształy miały się dotknąć, to miał być koniec świat. Nie wiem, o czym ta Usagi i Królowa Serenity myślały, bo ja jednak wolałabym nie ryzykować w takim momencie… XD Aczkolwiek, abstrahując zupełnie od tego paradoksowego debilizmu, cała ta scena była… niespodziewana i całkiem realna. I łącznie z beczącymi na końcu Usą i Chibiusą – całkiem wzruszająca. To znaczy z jednej strony, to było trochę egoistyczne, no bo co? „O mój Boże, muszę poznać siebie!”, ale z drugiej strony to było nawet wiarygodne psychologicznie, każdy chyba miałby ochotę poznać samego siebie z przeszłości/przyszłości. Lepszej sceny w tej serii nie pamiętam, AMEN.

Ekhem, ale to tylko pozytywy, lecimy z negatywami.
Sama Królowa Serenity jest brzydka. Znaczy no, wygląda kropka w kropkę jak Usagi. Jak 14­‑letnia dziewczynka. W Rce była śliczna i przede wszystkim wyglądała jak dorosła, poważna kobieta. Tutaj ma siwe włosy i ani jej w tym ładnie, ani jej tego nie postarza, takie rysunkowe nie wiadomo co -.-' W porównaniu ze starą Neo jest po prostu zbyt młoda i nieładna, choć też miała parę ładnych ujęć. Ale po prostu zbyt młoda. P kliknij: ukryte  oza tym – cholera jasna – jeżeli to jest jedna linia czasowa, a nie alternatywna przyszłość (tak jak choćby w DB z Trunksem) no to przecież i Królowa, i Król powinni pamiętać z młodości, co się wydarzyło O_o Z jednej strony miałam wrażenie, że pamiętają (pozwolili walczyć Małej Damie, bo wiedzieli, że i tak wygra), z drugiej strony no… Królowa Serenity: „Zmienię historię”? „Nie możemy się spotkać, bo tego nie było w historii”? O_o' Jak dla mnie to właśnie ona powinna pamiętać, że do tego doszło i dlatego się zawróciła… No ale dobra tam, szczegóły. Równie dobrze można by się czepiać, że przecież w tej przyszłości Sailorki powinny mieć mundurki ze Starski, co już w poprzedniej serii było wypominane, a jakoś nikt się nie przejmował xD.

Poza tym…  kliknij: ukryte  wchłonięcie przez planetę, wyrzucenie ich w kosmos, Taxido którym niczym przyczepiony do Usagi przenosi się zaraz za nią… Co to ma być, kto to wszystko wymyślał? xD Ach, Naoko. Już mówiłam, jak ona chyba wymyślała tę fabułę xD Na jakiej podstawie Tuxedo zniknął i przeniósł się zaraz za nią?! xD Najbardziej mnie zabiło to, że Usa uratowała Srebrnym Kryształem wiele żyć i dusz. No, bezimiennych ludzi może trochę uratowała, a tak poza tym – siostrzyczki zginęły, generałowie też. Aha, jasssssne. To w starej serii ratowała duszyczki, w końcu uzdrowiła Siostrzyczki i nie tylko, w ten sposób de facto ratując ich dusze. Tutaj nie zauważyłam, by komukolwiek cokolwiek ratowała -.-'.

No i jeszcze pożegnanie z Chibiusą.  kliknij: ukryte  No, napisałam, że nawet wzruszające i ładne było, ale i tak… gdzie się podziały Sailorki? Mamoru przyszedł, a już na Sailorki i rodzinę Usagi i ich pożegnanie się z Chibiusą nie starczyło czasu, co? =-=' Że już nie wspominam, że Chibiusa wraca… dokładnie w taki sam, sposób jak przybyła, czytaj: lądując Usie na głowie i całując Mamoru x.X Nie wiem, jak to się nazywa, ale dwa razy taka niemożliwość… No cóż, trudno, Naoko to w końcu… wymyślała na oko! xD <tak, nieśmieszny suchar po raz drugi, ale musiałam XD>.

Koniec, ende, fin, the end, koniec tej tragicznej serii :D Możemy bić fanfary! xD.

Największą wadą starych czarodziejek według mnie był nieznośny schemat potwora tygodnia. Nowa seria naprawiła ten błąd ale zepsuła inne rzeczy: projekty postaci, grafikę (kłujące w oczy sidżi) oraz humor (brakowało mi całego tamtego super deformed, wielkich kropli na twarzy i fikołków którymi podkreślano sytuacje humorystyczne). Podobał mi się opening, w prawdzie może nie tak bardzo jak Sailor Stars opening ale zdecydowanie bardziej nież Moonligt Densetsu. Koniec końców Crystal to raczej słaba konkurencja dla starych odpowiedników.

Seria jeszcze się nie skończyła, ale chyba już mogę napisać. Bo zawsze o tym zapominam xD W całym Crystalu nie było chyba żadnej Insert Song O.o Po co oni nagrywają te Character Songi, skoro nigdy żadnej nie wykorzystają w anime? xD No, akurat z tych Crystalowych to i tak tylko generałowie wymiatają, ale nie o to chodzi. O to chodzi, że finały walk w starej serii dzięki piosenkom były genialne. W Classicu było „Moonlight Densetsu” i „You are just my love”, a w Rce… moja najukochańsza „La Soldier”. Pamiętam jak oglądałam finał i film z Rki na jakimś niemieckim kanale. Wycięli całkiem muzykę, i „La Soldier”, i „Moon Revenge”. Pewnie im się nie chciało dubbingować -.- xD Niby tylko piosenka, ale cała scena przez to straciła klimat, straciła urok, straciła wszystko. Bez nich to już nie było to samo, to było takie… No takie jak Crystal prawie że xD Do tego zmierzam, że w Crystalu nawet o piosenki nie umieli się postarać. OSTek jakiś jest, ale w ogóle go nie „słychać”, a to co było kolejną piękną rzeczą w starej serii to właśnie piosenki podczas odcinka. Muzyka dodaje charakter, uroku i zajebistości scenom, tutaj nie ma z tego nic. Gdyby chociaż to „Moon Pride” puścili, też by było inaczej… Czy puścili w finale Królestwa Ciemności? ._. To takie bezpłciowe, że mogłam nie zapamiętać nawet tego… xD

Po pierwsze wytykanie takich czy owakich błędów w animacji w serii dla 14­‑letnich dziewczynek jest IMO… no mądre to nie jest na pewno. Poza tym mi akurat takie rzeczy nie przeszkadzają bo na nie nie zwracam uwagi. Oglądam anime, a nie siedzę z nosem przy monitorze sprawdzając cyrklem i linijką czy proporcje się z matematyczną dokładnością zgadzają.

Poza tym to nie wina animatorów, że Naoko Tekauchi rysowała tak a nie inaczej. I widocznie ludziom to nie przeszkadzało, skoro manga stała się bestsellerem. Nie naprawia się czegoś, co działa.

Dziwi mnie jednak bardzo narzekanie na tą konkretną serię, tak jakby ten chłam by Toei był lepszy w którymkolwiek punkcie. No litości, czy wy wszyscy poszaleliście? Wreszcie Usagi i Rei nie wrzeszczą na siebie co odcinek. Wreszcie nie zrobiono w Usagi małego dzieciaka co i rusz pokazującego jęzor. Wreszcie jedne i te same animacje ataków nie zajmują połowy odcinka – jedynie transformacje się powtarzają, a i one są ostro okrojone czasowo – tylko sama Sailor Moon ma długą animację transformacji, reszta senshi załatwia to o wiele krócej.

Przynajmniej wreszcie jeśli coś w serii nie pasuje, to wynika to z tego, jak było w mandze. Oryginalna seria Toei z mangą praktycznie nic nie miała wspólnego, tylko była wesołą „wariacją na temat”. Z naciskiem na wariację.

Jeśli chodzi o mnie – naprawdę bym chciał, by pociągnęli to dalej, aż do samego końca mangi. Idę o zakład, że wielu by spadło z krzesła jak by zobaczyli, jak tak naprawdę wyglądał związek Haruki i Michiru. Bo w mandze to wcale nie było tak do końca oczywiste, że to lesbijki  kliknij: ukryte  - w końcu Uran był(a) jednocześnie kobietą i mężczyzną, Michiru to jasno i klarownie wyjaśniła zdezorientowanej Usagi. Tym samym w anime „zmieniające płeć trio” Sailor Stars było z tyłka wyjęte, w mandze natomiast nie robiło to takiego wrażenia, bo już wcześniej mieliśmy zmieniającą płeć Harukę.

Okej, nie było nawet aż tak nudno. Ale zacznijmy od „nadrzędnych pytań odcinka”. XD
 kliknij: ukryte  Czemu do jasnej cholery Pluton umiera od zatrzymania czasu? =_=' Co to ma do rzeczy, jaki to ma wpływ na nią?! Serce se zatrzymała razem z czasem?! xD W starej serii zatrzymała czas tuż przed wybuchem helikoptera, by ratować Harukę i Michiru. I to było oczywiste, że musiała zginąć (i tak nie zginęła, ale to szczegół XD). Ja myślałam, że to zależy od sytuacji, jeżeli zatrzymała czas na 5 sekund przed katastrofą, no to nie miała jak się uratować, tak? A tutaj? Zatrzymuje czas – pada – wygłasza 10 minutową przemowę – umiera. Nawet fantasy powinno mieć jakieś logiczne wytłumaczenie -.-'
Pytanie nadrzędne odcinka nr 2 – czy Pluton jest daltonistką?!  kliknij: ukryte  xD Ale nie, serio. Gapi się na Endymiona ubranego w te jego fioletowe wdzianko i takie „Lawendowa peleryna. Piękna purpura. Kolor zachodu słońca”. Okeeeeeeeej xD To albo ona jest daltonistką, albo oni tam mają FIOLETOWE zachody słońca. XD Choć w sumie to nie pierwszyzna, skoro w Saiyuki wedle Japońców różowy to był czerwony… Well, może oni wszyscy widzą kolory w jakichś innych… barwach XDDDD.

 kliknij: ukryte  Przemiana Chibiusy. Fajnie, że się przemieniła, naprawdę. Aż się ucieszyłam takim obrotem sytuacji. W ogóle wyglądała momentami całkiem uroczo (rysownicy się postarali?). Ale sama przemiana, jej ruchy… No, przemiany Sailorek są w porządku, bo mają te same ruchy, co w starej serii. To tylko Usie i jak widać teraz Chibiusie się oberwało. Nie wiem w ogóle, jak to opisać, ale one obie się przemieniają dziwacznie – ręce i nogi im latają jak szmacianym lalkom i to wcale nie wygląda… ani ładnie, ani naturalnie… po prostu dziwacznie i wręcz paskudnie XD. Choć w całości nie była aż taka zła, powiedzmy.

Diamencik <3  kliknij: ukryte  Okej, słyszałam, że ponoć w mandze został zabity przez Usę i Mamoru i do końca była draniem. Po co oni robią tę serię na podstawie mangi, skoro i tak ją zmieniają?! XD Nie no, tak tylko pytam, bo oczywiście cieszę się, że zmieniają. Tylko mogliby tak zmienić przy okazji CAŁĄ FABUŁĘ. Generalnie stanął w obronie Usy i już się ucieszyłam, już… A za chwilę takie „Że to on chce ją zabić”. Zwątpiłam =_=' Aczkolwiek… potem tak ładnie się do niej uśmiechnął. On chyba jednak nie mówił poważnie z tym zabijaniem ^_^ Chwała Bogu, książątko, dali ci choć zalążek ludzkich uczuć/odruchów. Ale i tak cię szkoda… Wprawdzie nie główni cię zabili, a ten cały Fantom, no ale… szkoda książątka :<.


Dalej… Okej,  kliknij: ukryte  Sećka zatrzymała czas, padła. Wszystkie się „budzą” i zaraz się kapnęły, co się stało. Sory, ale w życiu nie widziałam zatrzymania czasu, a widząc, że moje koleżanki się jak gdyby nigdy nic ruszają, moją pierwszą myślą na pewno by nie było „O, ktoś zatrzymał czas” -.-'. Poza tym, jak ktoś już chyba zauważył – czas się zatrzymał, w każdej chwili ruszy z powrotem, co jest chyba oczywiste, Diamand się nie rusza… Te zamiast od razu lecieć odebrać mu Kryształy, to wpierw do Plutona lecą, gadają pół godziny, dopiero jak Sećka powiedziała Usie, że ma mu odebrać Kryształy, to ta to zrobiła. Sorry, ale za ten czas to czas (XD) dawno by już zdążył się ruszyć. Ale może się mylę, nie jestem ekspertem XD.

Poza tym nie czaję sytuacji z tym całym Mędrcem.  kliknij: ukryte  Wygnali go na Nemesis, za chwilę okazuje się, że się zespolił i stał planetą… Teraz się okazuje, że jest nie Mędrcem, tylko Fantomem Śmierci… Okej, to w końcu kim jesteś, koleś? =_=' Że już nie wspominam, że Usa woła do Nemesis „Nemesis! Nie pozwolę ci więcej robić z tą planetą, co ci się żywnie podoba!”. Yy, ona mówiła o Ziemi, prawda? PRAWDA?! Bo to brzmi jakby zwracała się do PLANETY, że ta sama ze sobą robi co jej się żywnie podoba. Kuriozum, kurdę XD. Ja nie czaję ich rozumowania, zenzen, ni w ząb XD.

Powoli zbliżamy się do końca. Nie najgorzej, pomimo tych łzawych chórków oraz ewidentnych chwytów Deus ex machina. Na początku zdenerwowałam się na Usę i resztę panien –  kliknij: ukryte  nie stójcie jak wielkookie tyki grochowe, tylko obezwładnijcie wroga; nie ma co lecieć do leżącej koleżanki, bo jak się za chwilę świat rozpiźnie, to i tak jej nie pomożecie; dobry ratownik to żywy ratownik… W sumie to był jedyny niemiły zgrzyt podnoszący ciśnienie. Podobało mi się jednak, że  kliknij: ukryte  Diamandowi przydano ludzkie odruchy, w mandze do końca był łajdakiem.
W sumie moje wrażenia przypominają prognozy Genowefy Pigwy dotyczące Dynastii: kliknij: ukryte   – Jak pani sądzi, jak to się skończy? – A bardzo scęśliwie! – A dlaczego? – A bo sie wreście skuńcy!!!

Ja tam nie widzę postępów XD
Owszem, Diana była nawet urocza. Za to Pluton w dalszym ciągu zachowuje się jak jakaś szczeniara, a nie 10000000­‑letnia baba…  kliknij: ukryte  E, w sumie od ilu ona tam stoi? Od stworzenia świata? Czy stworzenia Kryształowego Tokio? =_=' Nie mam pojęcia XD No jakkolwiek powinna być poważną babką, a nie taką… rumieniącą się niewiastą. Jakoś mi to do niej nie pasuje.

Przechodząc jednak do ważniejszych kwestii… Ja w zasadzie nawet nie wiem, co się w tym odcinku działo XD Jakiś taki mętny XD  kliknij: ukryte  Nemesis chciała zgnieść Pałac, a Usa próbowała go mocą Srebrnego odepchnąć? XD Drugi Kryształ zaczął świecić i… uaktywnił ten przeszły? O, a Sailorki znowu jeden mózg miały XD W sumie pomysł główny zły = planeta nawet mi się podoba. Ktoś mógłby stwierdzić, że to głupie, ale jakoś ten pomysł Naoko wydaje mi się udany.

W ogóle Usa…  kliknij: ukryte  bardziej się przejęła tym, że inna kobita całuje jej Mamorka, niż że to robi ich własna córka -.-' No takie miałam wrażenie.

Najbardziej jednak mnie Diamencik zabił ._.  kliknij: ukryte  Zawiódł. Chryste Panie Boże. On zabił brata? Serio? =_= Fajnie, że nie dał się hipnozie Mędrca i w ogóle, miał swój mózg przez chwilę, ale to co dalej zrobił… No ześwirował jak dla mnie XD Kapnął się, że Mędrzec jest zły, więc jak mógł brata zabić, zamiast stanąć po stronie Sailorek?! To raz. Dwa – co mu odbiło, ze chciał złączyć te Kryształy i zniszczyć w ten sposób świat?! W ogóle jakby świat miał paść od czaso­‑maso (mówiąc po Doktorowemu xD) to dawno by padł, bo przecież dwie Usy tam mamy, dwóch Mamoru – i to przez długi czas fabuły xD
Aczkolwiek nie o tym chciałam. Ja wiem, co mu odbiło ^_^ XD Odbiło mu to, że przecież… Pluton musi ich uratować, nie? Pluton musi złamać tabu… i zatrzymać czas! xD Nie pamiętając mangi, wiem, co będzie dalej -.- To takie oczywiste. Tylko czemu musiała do tego wykorzystywać Diamanda i robić z niego wariata?! No czemu, Naoko, pytam, czemu?! xD

I to chyba tyle z rozkmin. XD

Póki co, to w porównaniu z finałem pierwszej połowy Crystala jest postęp – zwieńczenie części o Królestwie Ciemności wywoływało we mnie głównie negatywne emocje (typu mentalny facepalm), tutaj natomiast albo jestem mocno neutralna względem tego, co widzę, albo mam ochotę wyściskać Dianę i Pluto ;)

Wyjątkowo nudny odcinek, nawet jak na standardy Crystala O.o
Widzę, że dziewczyny się już tu rozwodziły nad problemami psychicznymi Chibiusy. Ja chciałam tylko przypomnieć, że to nie Chibiusa,  kliknij: ukryte  tylko Black Lady, jakieś tam pranie mózgu Mędrzec jej zrobił w końcu. W którymś momencie zaczęłam się zastanawiać, czy ona w ogóle  kliknij: ukryte  pamięta, że to są jej rodzice, no ale skoro weszła do pałacu itp., to chyba jednak pamięta -.-' Ech, Naoko i jej poronione pomysły xD

Ja też stwierdziłam, że Naoko kończą się pomysły xD Czyli jednak nie pomyliło mi się i w 1 części Crystala Mamoru też doznał  kliknij: ukryte  prania mózgu? xD Bo nie byłam pewna.

Mnie tam w dalszym ciągu rozwala inteligencja dialogów. Black Lady: „Ten Srebrny Kryształ może używać tylko Nowa Królowa Serenity, ponieważ (UWAGA!) do niej on należy”. Ty, seriously? Nie kapłabym się, jakbyś nie powiedziała xD To jest tak logiczne, że aż to trzeba było powiedzieć? xD

By przejść dalej, zacznę od „plusów”. Tak, jakichś się dopatrzyłam xD Generalnie to z tego wynika, że nasi kochani książęta (Diamand i Szafirek)  kliknij: ukryte  też przeszli pranie mózgu u Mędrca. Aczkolwiek to im się chwali, że w przeciwieństwie do Mamoru, nie zrobiły się z nich bezwolne kukiełki. Nawet po tym jak Mędrzec ich załatwił tą hipnozą czy czymś i myślałam, że już po nich, okazało się, że oni w dalszym ciągu mają swój charakter. Safiru się trochę (trochę xD) zbulwersował zabiciem Rubeusa, a Diamand kwestionował intencje Czarnej Damy. Czyli wynika z tego, że oni mają swój rozum, jedynie to posłuszeństwo Mędrzec w nich wmusił. Czyli jaka jest konkluzja? Ano taka, że jakby ktoś to oglądał pierwszy raz w życiu to od razu by stwierdził: „Ach, więc oni jednak nie są źli, tylko ten typ w kapturze! Jakie to było oczywiste!”. W sumie nie wiem, czy to dobrze, czy źle, chyba i tak i tak. xD

A potem ten dialog z Czarną Damą O.o Diamand się dziwi  kliknij: ukryte  „Co ma znaczyć ta postać?! Przeszłaś na naszą stronę?!”. Black Lady odpowiada mu w ogóle nie na temat. „Jesteś nieuprzejmy. Wola mędrca jest absolutna”. Nie wiem, co w tym było nieuprzejmego, chyba tylko ton Diamanda… Potem zaczęła pierdzielić o tej woli Mędrca, o tym, że muszą za nim podążać itp. Niet, to zdecydowanie nie była odpowiedź na twoje pytanie, Diamandku, nie przejmuj się nią, ona żyje w swoim świecie xD I jeszcze jedno. Diamand: Ten mędrzec jest jakiś inny niż wcześniej! Brawo, Diamandku. Dobra konkluzja, zawsze jakaś! Tylko że jak dla mnie to nie on jest inny, tylko wam jego hipnoza najwyraźniej zaczęła spadać i to wy go inaczej zaczynacie postrzegać xD To chyba jednak plus na korzyść książątka XD.

Nie chcąc się rozwodzić nad 23 odcinkiem, od razu przejdę do podwójnej konkluzji.
Po pierwsze:  kliknij: ukryte  Mamoru znów wyprali mózg. Brawo! Mam potężne przeczucie, że po 23 chapterach autorce pomysły się kończą. I ciekawe jak to wpłynie na jego osobowość. O ile jest na co wpływać.
Dwa: Chibiusa coraz mocniej przypomina mi Asha z Pokemonów. Tylko, że tamten łapał stworki, a ona zaburzenia psychiczne. Nie jestem specjalistką, ale schizofrenię, zachowania kompulsywne, paranoiczny kompleks mamusi i kilka innych już przerobiliśmy, ale ten odcinek wyznaczył zupełnie nowy poziom. Numer jaki odstawiła, spokojnie wystarczyłby do umieszczenia jej w szpitalu, a rodziny objęcia opieką, jako że jest wysoce dysfunkcyjna. Ciekawe co wyskoczy w następnym odcinku – zoofilia? Boję się pytać.

Ten odcinek był… E, chyba już mi brakuje pomysłów jaki xD
Ale chyba nie taki zły, choć to też na wyrost powiedziane.
Podobało mi się, że pokazali trochę charakteru Saphiro i przede wszystkim, że  kliknij: ukryte  Saphiro wyjaśnił niejako postępowanie brata. Próbował nam je usprawiedliwić. Chodzi mi o to, że pierwotnie nie chcieli zniszczyć Ziemi, tylko Diamandowi troszkę… odbiło. I nawet Usę za to przeprosił! Coś pięknego. Znaczy no, tak w granicach infantylności tej serii nawet nieźle. Ale już potem mnie zawiódł na całej linii xD  kliknij: ukryte  Najpierw ją przeprasza i generalnie stwierdza, że źle robią, a jego brat jest świrem, po czym próbuje Usę zabić. No nie wiem no xD Też jej nie lubię w tej wersji, ale jakoś mi się to nie spodobało.
Potem ten  kliknij: ukryte  „Over Power” z… tyłka wzięty xD Znaczy no, ja wiem, że Srebrny jest potężny i takie tam, ale i tak miałam wrażenie, że Usa nagle zmieniła się w jakiegoś He­‑mana. Podłogę rozwaliła, dziewczęta wyczuła „nosem” – nie wiem – chyba nauczyła się od Goku wyczuwania ki xD czy coś takiego xD
Poza tym nie mówiłam chyba jeszcze o Chibiusie  kliknij: ukryte  i jej przejściu na złą stronę. W starej serii Mędrzec przekabacił ją na jego stronę, bo wmówił jej, niejako ją zahipnotyzował, że jej rodzice „byli dla niej źli”. Ale miało to jakieś podstawy. Chibiusa pamiętała fragment niemiłego zdarzenia, a resztę Mędrzec przeinaczył i wyrzucił z jej pamięci. Tutaj jakim cudem udało mu się ją zahipnotyzować? Bo Chibiusa stwierdziła, że jej tatuś bardziej od niej kocha mamusię. Bo Pluton bardziej kocha jej tatusia niż ją. Ee, że co? Serio? Co to ma być? Ciężko to nawet określić słowami.
Podobała mi się zdziwiona mina Diamanda,  kliknij: ukryte  gdy tam próbował se dotknąć Usę xD Poza tym, wracając do odcinka 21 – jakoś nie chciało mi się go komentować wcześniej…  kliknij: ukryte  Diamand ją pocałował O.o Yeah! W starej Rce mu się nie udało. Mi się podobało. Ja jestem za xD Tak, Usa miała traumę, a ja się cieszyłam xD Generalnie to było takie: Jesteś 100 razy ładniejszy (nawet w Crystalu!) i miliard razy fajniejszy od tego okropnego Mamoru (nawet tego z Rki xD), a weź se ją. xDDDD Nie no, to było akurat fajne. Więcej już nie pamiętam z tego odcinka i w sumie – chwała Bogu xD
Co tam jeszcze w 22 było? O, jak Saphiro  kliknij: ukryte  porównywał brata do planety też było całkiem fajne. Za to Rubeusa szkoda. Kolejna nic nie warta śmierć xD A Chibiusa – jak to zauważyli tłumacze z Commie – w zapowiedzi trzy razy pod rząd gada słowo „ankoku” („ciemność”). Ja natomiast zauważyła, że chyba z pięć razy na odcinek było o połączeniu sił i użyczeniu sił, i niet, nic zbytnio nie dało się z tym zrobić xD Czyli dialogi w dalszym ciągu takie se i pełno powtórzeń xD W sumie pierwszy raz tłumaczyłam nie z Horrible Subs i deczko lepiej, choć niektóre kwestie musiałam podpatrzyć w HS. Ale jeden i chyba największy plus taki, że Commie nie dzieli zdań tak debilnie jak HS (czyli każde dłuższe niż 5 słów zdanie dzielimy na dwa czasy, bo po co to w jednej linijce robić?! No po co? Żeby się lepiej czytało?! xD).

Z przyczyn że tak ujmę technicznych musiałam na kilka miesięcy zawiesić oglądanie Crystala, ale kiedy stuknął 20 odcinek pomyślałam sobie – no w końcu, moonie z przeszło 20­‑letnim stażem i Sailorek nie ogląda!? To nie wypada!. Więc ściągnęłam wszystko co do tej pory wyszło, zacisnęłam zęby i dzisiaj doszłam do końca pierwszej połowy. Pora więc na małe podsumowanie, jak wyglądają nowe Sailorki kiedy się je maratonuje i ogląda po raz drugi.
Ano, wyglądają lepiej niż za pierwszym podejściem. Nie, nie oślepłam. Nadal animacja woła o pomstę do nieba. Rei ma w trakcie swojej „pozycji bojowej” otwarte złamanie nadgarstka, a Ami dziwny uraz kręgosłupa na odcinku lędźwiowym, ale oglądając to po raz wtóry człowiek jest przygotowany i szok jest zdecydowanie mniejszy. Jest parszywie, ale to parszywość oczekiwana. Nawet doszłam do wniosku, że Crystal jest pod tym względem na swój sposób wybitne – rzadko kiedy w nowych produkcjach spotykam się z sytuacją gdzie w pięciu ujęciach pod rząd w każdym, ale to w każdym postać ma zupełnie inne rysy twarzy i proporcje. Ba! Nawet oczy w ciągu jednego odcinka nie potrafią utrzymać swojego kształtu dłużej niż jedno­‑dwa ujęcia w ciągu. Musicie przyznać, że to jest pewne osiągnięcie. Za to chwali się twórcom wierne odwzorowanie kreski Naoko Takeuchi. Widać to nie tylko w kopiowaniu poszczególnych kadrów z mangi, ale też w oryginalnym podejściu do anatomii – taki drobiazg jak stopy Usagi z endingu (scena gdy staje na palcach) – toćka w toćkę jak z artbooka naszej wybitnej znawczyni układu kostnego. Nie chcę się chwalić, ale moja 11­‑letnia kuzynka narysowałaby lepiej. O rysowaniu kotów się nie wypowiem, bo to co wyszło to czysty dadaizm.
Kolejnym plusem jest muzyka, znaczy się dopóki nie popełni się tego błędu i nie zdobędzie się OST’ów i nie zacznie się ich słuchać ciurkiem. Wtedy okazuje się, że te całkiem niezłe chórki i znośne kawałki absolutnie nie nadają się do słuchania samodzielnie. Każdy z nich jest przyzwoity, razem zlewają się w jeden ciąg zupełnie nie rozróżnialnego zawodzenia. Monotonne są strasznie. Kilka oddzielnych ciepłych słów należy się seiyuu. Nie są źli, nawet niekiedy udaje im się oddać emocje i stworzyć, nędzny bo nędzny, ale klimat – wyjątek Artemis, który brzmi jak pięćdziesięcioletni pedofil. Ale pełnią talentu błyszczą w Character Songach (sorry za spolszczenie). Efekt po prostu zabójczy – jak stado szczurów uwięzione w klatce, poganiane przez kastrata udającego samca alfa. Z wyjątkiem utworu śpiewanego przez Rei , która ma co prawda piękny, niski głos, ale za to ani wyczucia melodii, ani wyczucia rytmu, ani nie potrafi czysto zaśpiewać dwóch nut pod rząd. A to jest pewne osiągnięcie, przyznacie.
Niestety nic równie ciepłego nie jestem w stanie napisać o postaciach. W poprzednich komentarzach wiele osób wspominało, że są płaskie, wtórne i wyprane z charakterów. Ja na ich obronę mam tylko to, że po prostu niewolniczo trzymają się swojej roli z mangi, która była wybitnie Usagi­‑centryczna i zostawiała niewielkie pole do popisu pozostałym postaciom. Miały się pojawić, zaprezentować dwie cechy charakteru niezbędne do popchnięcia fabuły, a potem spaść do roli tła dla Usako i Mamoru, w późniejszych częściach Chibiusy. Z krótkotrwałymi wyskokami w postaci rozdziałów specjalnych. Choć na plus muszę zaliczyć bardziej przekonujące ukazanie romansu naszej pary. Momentami nawet czułam tu chemię, malutką ale zawsze, a nie tylko wszechmoc reżysera (co, wstyd przyznać, często zdarzało mi się w trakcie oglądania Classic). Choć muszę jednocześnie zauważyć, że nigdy nie była to moja ulubiona para.
Jak już przy romansie jesteśmy to uroczy związek Sailorek z Generałami, przedmiot tylu spekulacji fanów, tak wytęskniony i dający takie pole do popisu został potraktowany w najlepszy możliwy sposób. Łączka, spojrzenia i wycie „że przecież nie możemy z nimi walczyć”. Naprawdę, o wiele bardziej wolałam Zoisite tulącego się do Kunzite (nawet jako nieszczęśni bracia), o cudownym związku Naru z Neplite nie wspominając. Nie wiem, jak tego dokonali twórcy, ale zamordowali jedyny wątek jaki sami wymyślili i to ten, który dawał najlepsze pole do popisu. Naprawdę żałowałam, że w tej jednej kwestii nie trzymali się mangi. Po prostu żal zad ściskał jak się patrzyło na ten, pożal się Boże, romans.
Tak narzekam, narzekam, ale był jeden, zdecydowany plus mara tonowania (i nie, nie było to nabranie przekonania, że jednak jestem masochistką), po prostu po sześciu odcinkach pod rząd dostałam tak niepohamowanej głupawki, że nawet sławetne Crystal Triangle nie mogło tego przebić. Naprawdę wątpię, że gdybym oglądała to z normalnymi przerwami zauważyłabym cudowną dwuznaczność twierdzenia Mamoru, że „Posiadam Jedite, Nefrite, Kuzite i Zoisite” (pamiętajmy, ze panowie żyli i mieli się dobrze… A Ami w kinówce Rki sugerowała, jakoby Mamoru i Fione…); albo czy zastanawiałabym się czemu władczyni ciemności nie ma czasu na pójście do fryzjera (w scenie w której Beryl dusiła Sailorki włosami). Choć muszę przyznać, że nic nie pobije Luny twierdzącej radośnie, że „teraz odbudujemy Księżycowe Królestwo” zapominającej przy tym, że populacja tego królestwa składa się z dwóch kotów, czterech zawoalowanych lesbijek i pary, która przez sześćset lat pożycia spłodziła aż jedną córkę. Jasno widzę ich ciągłość. Na pewno też nie dostałabym takiego wytrzeszczu na widok śmierci Generałów. To nie było nawet żałosne, to było tragiczne. Różowy wybuch i trupy. Ba! Nawet trupów nie było. Nie było też kamieni, w które zamienili się w mandze (a skoro ich nie było, to skąd miał je Endymion w trakcie walki z Usagi? Zagwostka). Nic nie było! I po to biedacy przeżyli wszystkie taki sailorek i podwójne pranie mózgu? W trakcie seansu śmiałam się z tej sceny do łez, ale teraz jest mi szkoda chłopaków, że tak parszywie skończyli.
Co jeszcze? Różowa Metalia była niemal urocza, a w kluczowych scenach z Księżycowym berłem brakowało dorysowanego Srebrnego Kryształu. Mamoru raz był studentem, raz licealistą, a włosy Usagi rosły i kurczyły się w dowolny sposób. Zaś w ostatnich dwóch odcinkach całe dialogi można by zastąpić serią wykrzykników. Efekt byłby ten sam. Patetyczne przemowy bawiły zamiast wzruszać (patrz wspomniana śmierć Generałów), a kończenie zdań przez postacie zdecydowanie przywodziło na myśl jeden komputer o wielu terminalach. I mogłabym tak wyliczać długo, ale nie chce mi się. Już i tak dość napisałam.
Ale mimo wszystko naprawdę nie musiałam się zmuszać, by oglądać kolejne odcinki, no może trochę (powtarzanie „to wszystko dla twojego dobra, nie pluj na monitor, to wszystko dla twojego dobra, nie wyłączaj, to wszystko dla twojego dobra…” naprawdę pomaga) a i na dalszą część patrzę z optymizmem. W końcu gorzej być nie może… chyba.

W końcu ładna kreska! :D

No i mówicie co chcecie, ale z odcinka na odcinek zaczynam bardziej lubić SM: C – jakiejś to dojrzalsze niż pierwowzór.

zapowiedzieli drugi sezon na lipiec tego roku i co wy na to…

...Panie Boże, ten odcinek był nawet dobry O.o Chyba nawet najlepszy z całej serii. W dalszym ciągu z jakimiś debilizmami, ale jakiś taki fajniejszy. I dobrze się go tłumaczyło. Nie ranił mnie aż tak dialogami. Ale po kolei xD

Generalnie zawsze się zastanawiałam, jak to było z tym Kryształowym Tokio. Skleroza nie boli, ale wydaje mi się, że też i w Rce za dużo się o tym nie dowiedzieliśmy. A tutaj dowiedziałam się, że raz:  kliknij: ukryte  Srebrne Millienium, czyli Tysiąclecie to Srebrne Millenium, bo mieszkańcy Księżyca średnio żyli po tysiąc lat. Mało tego – dzięki Srebrnemu Kryształowi cały świat się zrobił długowieczny. Jakoś mi to zawsze w Rce było mętne, niezrozumiałe, kojarzyłam, że główni bohaterowie są w jakiś sposób nieśmiertelni, ale nigdy nie wiedziałam, co było z całą Ziemią – ludzie sobie normalnie umierają, a wojowniczki robią za wampirki? xD A teraz się wyjasniło. Choć w dalszym ciągu zastanawiam się, jakim cudem oni zostali władcami Ziemi xD No bo co, wszystkie państwa tak o im oddały władzę? xD W sumie skoro długowieczne istoty pochodzące z Księżyca dały całej ludzkości prawie że nieśmiertelność no to może i wszyscy się zgodzili, by zostali władcami, czemuż by nie? xD To taka rozkmina jeszcze z poprzedniej serii.
Dowiedziałam się też, że Serenity urodziła w wieku 22 lat, a potem jej starzenie się zatrzymało. To wyjaśnia, dlaczego Królowa Serenity w Rce wyglądała tak młodo. Nawet jakby w Rce jej starzenie się nie zatrzymało (skleroza, nie pamiętam za wiele z tej serii), to i tak Chibiusa miała może 6 lat, więc kobieta przed 30ką w dalszym ciągu jest młoda, prawda? (bardzo proszę o nie wyprowadzanie mnie z błędu XD)

Diana­‑chan mi się podobała. Jakaś taka urocza w porównaniu do Luny i Artemisa. Główki tych biednych kotków wyglądają jak rysowane od cyrkla, nie wiem jak to inaczej określić -.-' Strasznie nieładne, Diana natomiast jakaś taka ładna im wyszła.

Nie wiem czemu, ale mam wrażenie, że nie tylko Kotono Mitsushi się nie nadaje do tej roli. Jakoś seiyuu Chibiusy mi tak dziwnie brzmi, piszczy i w ogóle. Araki Kae zawsze lubiłam, tutaj mam wrażenie, że samych amatorów zatrudnili – a zaznaczam, że zazwyczaj mi się seiyuu podobają i jakoś specjalnie nie zwracam uwagi na takie rzeczy.

Kreska jest w dalszym ciągu paskudna. Jak Chibiusa się ukłoniła, własnie nie dość, że mi to brzmiało sztucznie, to jeszcze narysowane tak paskudnie, że nie ma porównania ze ślicznym „dygiem” Chibiusy w Rce -.-'

No tak, przechodzimy do konkretów, czyli „rzucania mięsem” xD Znaczy tego, krytyką xD Pomimo ze mi się ten odcinek podobał, to i tak miałam jakieś fejspalmy, rozkminy i w ogóle reakcje z cyklu „Ee, tego, ale…”

Z rzeczy pomiędzy dobrem a złem:
 kliknij: ukryte  Z tego odcinka wynika, że Czarny Księżyc to są ludzie. Tacy z Ziemi. Serio? Ja zawsze myślałam, że to kosmici. No bo tego no… Najeżdżają Ziemię, mają czarny znak na czole… Może mi się coś potentegowało, a może to różnica między mangą a anime. Aczkolwiek generalnie z tego co zrozumiałam wynika, że oni są ludźmi, którzy się zbuntowali przeciwko długowieczności. I w sumie nawet się ucieszyłam, bo mamy jakiś motyw. Wiecie, to tak jakby nagle cała Ziemie stała się długowieczna, a moherowe berety zaczęły robić bunt, że to wbrew naturze, wbrew Bogu, bo w końcu człowiek powinien żyć góra 100 lat i umierać. E, no dobra, Boga w to nie mieszajmy, Czarny Księżyc z pewnością niczego takiego nie miał na myśli, pewnie są ateistami xD Ale jakoś tak mi się skojarzyło. Stwierdziłam po prostu, że ten ich „motyw” jest całkiem logiczny i nawet nie taki mętny jak na tę serię. Choć z drugiej strony podejrzewam, że sami są długowieczni, więc to trochę zakrawa na hipokryzję, ale ucieszyłam się z samego tego, że o! Jest jakiś motyw. Od czegoś się zaczęło! Chcą przejąć Ziemię, ale od czegoś się zaczęło! Dobra, może trochę zbyt wiele widzę w tym odcinku xD I tak to jest za mało „fabuły”, by cokolwiek o czymkolwiek powiedzieć, a o motywach antagonistów to już w ogóle xD

Och,  kliknij: ukryte  i Sailor Pluto rumieniąca się przez Endymiona? Rubeus zarywający do Esmeraldy? xD Całkiem urocze, choć szkoda, że Esmeralda zaś padła od jednego gupiego ataku i chyba nie mamy co liczyć w tej serii na jakiekolwiek „romanse”. xD Akurat Pluto to mnie zdziwiła. Wyglądała jak zakochana piętnastolatka, a nie żyjąca wieki, poważna kobieta. W końcu coś było, że jest najstarszą żyjącą istotą xD Normalnie awansowała jak cholera. Mało tego, w serii starej, mimo że miała lat ledwie 16, zawsze była poważną dorosłą kobietą. Tutaj ta jej nastoletniość z jednej strony mnie zirytowała, z drugiej… no, nie tak źle jak na Crystala. XD

Z bardzo „inteligentnych” rzeczy:
 kliknij: ukryte  Mamoru i Usa chyba mieli jakieś zaćmienie umysłu w tym odcinku. Chibiusa woła na Króla Endymiona per „tato”. Przedstawia się jako córka Nowej Królowej Serenity i Króla Endymiona. Król Endymion nazywa ją córką oraz oznajmia Mamoru, że jest przyszłym nim. Ale nieeee, dopiero jak im po tym wszystkim powiedział prosto z mostu, że „ta dziewczynka jest waszą córką” to się zdziwili. E, tego, ale to się szło kapnąć już przy pierwszej „aluzji”, albo przynajmniej przy trzeciej XD Rozumiem, że szok itp., ale to i tak…

Fajnie też, że kliknij: ukryte  Usa i Mamoru zaczęli znikać. Dziw, że poza Super Ską tego paradoksu czasowego wcześniej nie było. Choć z drugiej strony „inteligencja” Króla Endymiona mnie zabiła. „O cholera, musicie wracać do przeszłości!”. E, tego, wczesny jest, naprawdę. Gada od pół odcinka z przeszłym sobą i dopiero jak zaczęli znikać kapnął się, że chyba tak nie powinno być -.-'

Fajnie też, że  kliknij: ukryte  przeszły Srebrny Kryształ nie działa w przyszłości. Nie fajnie zaś, że biedna Esmeralda dostała jakieś dziwne łapska i zginęła od gupiego Taxido La Smoking Bomber. Nie żebym ją lubiła, bo jakoś ją nie, no ale i tak XD

Well, rozpisałam się, ale mniej więcej chyba przekazałam sedno, połowę rozkmin pewnie zapomniałam, ale dobra tam, ileż można nad tym myśleć XD

Czy mi się wydaje, ale animacja jest jeszcze gorsza niż była? O.o
Boże, te włosy takie sztuczne, nienaturalne, latają jak zlepione… Najbardziej to widać jak Mamoru obejmuje Usagi, te jej włosy są straszne. Włosy Sećki (Sailor Pluto XD)  kliknij: ukryte  jak obejmuje Chibiusę też. W ogóle ten ruch jak Chibiusa się na nią rzuca… Albo cała walka z Kiralem i Akiralem też dziwna. Jak ich uwięzili w pierwszej chwili w krysztale, to ja nie wiedziałam, czy oni w nim stoją… czy leżą. Jakoś tak na płasko wyglądali xD Cała ta walka zanimowana koszmarnie, choć ciężko mi to określić. Albo „czarny kształt twarzy Mamoru”. Czarne sylwetki bohaterów na tle nieruchomego Tokio – no tak, bo po co animować usta, cokolwiek, jak można narysować tylko czarne plamy? xD Albo ta zarumieniona Esmeralda… Uch. Wyglądała bardziej jakby jej kot pazurami po ryju przejechał XD

W ogóle ta walka im poszła jak po maśle.  kliknij: ukryte  „Módl się! By kryształ pod wami się zerwał!” czy coś. Aha. Też się zacznę modlić, jak będę się chciała zapaść pod ziemię, może wtedy się ziemia rozstąpi, co? xD Boże, jakie to wszystko jest infantylnie naiwne, proste i grubymi nićmi szyte.

W 18tym odcinku wydawało mi się, że trochę lepsze są dialogi. Tutaj znowu wracają do krzyczenia imion i zdań prostych, infantylnych i niezrozumiałych. Najbardziej mnie zabił „dialog” Usy i Mamoru – jeden wielki skrót myślowy + oni chyba czytają sobie w myślach ._.  kliknij: ukryte  Usa stoi w drzwiach i gapi się na Chibiusę, która wstała z łóżka, a Mamoru do niej „Co się stało?”. Ona „Od kiedy Chibiusa wstała…” I na tym koniec zdania i w ogóle rozmowy. Abstrahując już od tego, że tłumacz się pomylił i tam raczej powinno być „Ponieważ Chibiusa już wstała”, to i tak idzie zbaranieć. W domyśle to chyba chodziło o to, że „Co się stało, że tak tu stoisz?” „No bo Chibiusa już wstała i tak stoję i się na nią gapię”. XD Okej, ale to wszystko w domyśle. No bo po co rozwijać zdania, jak oni mogą sobie w myślach czytać? Trochę to naprawiłam i napisałam „Co tu tak stoisz?”. „No bo Chibiusa już wstała…” Tu też w domyśle, ale przynajmniej ma teraz trochę więcej sensu XD

W starej serii Usa też była o Chibiusę zazdrosna. Tutaj to jest strasznie sztuczne. Jak w ogóle cała seria… Poza tym… Czy mi się wydaje, ale kliknij: ukryte  oni się przespali? Mamoru, ty pedofilu, ona ma 14 lat XDDD Może nie. Ale ciężko coś stwierdzić na pewno po tej animacji. Generalnie to potem pokazują niby Usę śpiącą samą z Luną i Artemisem, ale ja do teraz się zastanawiam, czy to była Usa czy Chibiusa. xD Chyba Usa, bo Chibiusa spała w koczkach, a to coś w łóżku miało rozpuszczone włosy, ale serio nie wiem xD

Wiecie co mnie najbardziej denerwuje? Nie jest co do prawda tylko bolącza Crystala, to samo było także w starym anime i w mandze. Otóż nasze wojowniczki, zwłaszcza inner sensi są po prostu bezużyteczne! Ich ataki są nieskuteczne, ich moc słaba, z żadnym wrogiem nie potrafią sobie poradzić. Odnosze wrażenie że są one tylko po to by dotrzymywać towarzystwa księżniczce. Tym swoimi atakami to co najwyżej mogą oświetlić ciemną drogę bo z całą pewnościa nie pokonają bylejakiego przeciwnika, już nie wspominając o poważniejszych. Pewnie były jakieś wyjątki ale całościowo wychodzi na to, że ich moc jest po prostu słaba ;] Potrafią tylko piszczeć i mdleć ;/

W trakcie oglądania odcinka 18­‑ego na Niconico doszłam do wniosku, że osoba odpowiedzialna za oficjalne tłumaczenie na angielski nie jest zawodowym tłumaczem, tylko po prostu osobą dość dobrze znającą angielski, pomagającą sobie w razie wątpliwości jakimś słownikiem online o_O Za tą tezą mogłoby świadczyć takie­‑a-nie­‑inne słowo użyte na to, co Wiseman zrobił z Diamondem (chyba że tak samo brzmi to po japońsku – wtedy zwracam honor), parę późniejszych dziwności w wypowiedziach postaci, a nawet fakt, że oficjalne tłumaczenie „Moon Pride” źle oddaje właściwe przesłanie tego utworu (w sensie, że w oryginale jest np. po prostu o niebyciu bezbronną jednostką lub bezbronnymi jednostkami, potrzebującą lub potrzebującymi nieustannej ochrony, a w tłumaczeniu o niebyciu bezbronnymi dziewczynami potrzebującymi opieki mężczyzny). Kiedyś też obiło mi się o uszy, że niektóre ważne wypowiedzi znacznie się różniły wydźwiękiem w tłumaczeniach na różne języki… Matko Święta, jeśli okaże się, że ta seria (przynajmniej) trochę by zyskała przy prawidłowym tłumaczeniu z japońskiego, strzelę facepalma nad głupotą Toei.

Jaka wielka fanka starego SM czekałam na ten tytuł z dużym zaciekawieniem. Słyszałam, że ma być bardziej wierne w stosunku do pierwowzoru. Zawsze mnie intrygowała podobno duża różnica między fabułą starego anime SM, a mangą. Raczej nie czytuję mang, ale w tym przypadku, jako osoba pałająca uwielbieniem do SM chciałam sobie obejrzeć SMC, potem przeczytać w końcu tą mangę, wyciągnąć konkluzje i jakoś, hehehe, skrystalizować moje poglądy na ten temat. Tymczasem SMC, może niesłusznie, ale skutecznie zniechęciło mnie do nadrobienia tego braku w lekturze, jeśli miała by ona być tak samo mdła i smętna jak to anime. Z całego serca popieram głosy krytyki. Postaram się jakoś zmęczyć to do końca, chociaż z odcinka na odcinek jestem coraz bardziej zażenowana.

Matko Święta, to był zdecydowanie najlepszy odcinek do tej pory (przynajmniej jeśli idzie o rozwój postaci). Błagam, niech utrzymają taki poziom do końca!

Pytanie nadrzędne odcinka mam tylko jedno, ale całkiem ciekawe:  kliknij: ukryte  Jakim cudem Luna zadzwoniła do drzwi Mamoru?! Mój kot umie otwierać sobie drzwi, ale dzwonić do nich to jeszcze nie bardzo xD

Generalnie odcinek nie był aż taki zły. Ciekawszy chyba od całej części z Królestwem Ciemności, trochę bardziej logiczny, trochę lepszy w dialogach.
Nawet mi się podobało, jak  kliknij: ukryte  Naru zaskoczyła Ami na pływalni, a ta się omal nie utopiła. To chyba miało być śmieszne xD Całkiem znośne, ale jakoś bardzo zabawne to bym nie powiedziała.

Safiro –  kliknij: ukryte  oj, Safiruś kwestionuje brutalną „politykę” brata. Jakże uroczo <3 Zaraz, tak szybko? Po jednej Sailorce?! xD Ale to i tak dobry znak, on wykazuje jakieś oznaki inteligencji (XD) i charakteru! Jedyny normalny w rodzince?! xD Aczkolwiek i tak nie widzę tej brutalności Diamanda… Chyba że tam Rubeus torturował tę biedną Rei, no to okej, cenzura w końcu musi być xD

Beruche –  kliknij: ukryte  ubrała się do telewizji w jakiś strój kąpielowy (no jej normalne ubranie, ale wiadomo xD), księżyca na czole se nie zlikwidowała – niet, wcale nikt się nie kapnie, że jesteś z Bractwa Czarnego Księżyca, wcale xD W starej serii przynajmniej tego księżyca nie miała i biegała w sukience, a nie taka roznegliżowana xD

Poza tym generalnie  kliknij: ukryte  wyzwała przez telewizję Ami na pojedynek, tak? A potem ten pojedynek po prostu pokazali, bez żadnych eliminacji, czegokolwiek, Ami ani nie mówiła, że jest jakiś konkurs, ani że chce w nim wziąć udział… Albo cokolwiek?! W starej serii obie musiały pokonać innych zawodników, by trafić w końcu na siebie, to miało jakiś sens. Tu sensu nie widzę xD

W dalszym ciągu dużo kwestii/dialogów jest dla mnie niepojęta. Jak na przykła Ami stwierdzająca, że  kliknij: ukryte  jej ojciec jest członkiem pływalni. To trzeba być członkiem, by chodzić na pływalnię?! Chyba że to chodzi o cały jakiś kompleks wypoczynkowy, licho wie, to w końcu Japonia… Albo to, że Chibiusa mówi, że „mama dała jej na imię Small Lady”. Hmm, ciekawe xD Do tej pory myślałam, że na imię to ma „Usagi”, a „mała dama” to po prostu taki tytuł xD W tłumaczeniu to zmieniłam na coś logiczniejszego, ale generalnie inteligencja tych dialogów mnie „zachwyca” xD Choć w sumie to dziecko, to pewnie i tak mogłaby powiedzieć. Dobra, czepiam się xD

Najbardziej mnie jednak zastanawia –  kliknij: ukryte  skoro one (siostry Ayakashi) potrafią w jakiś sposób wyczuć wojowniczki (i kapnąć się, kim są) to po cholerę bawią w jakieś podchody, zamiast iść i zabić/porwać wojowniczki we śnie? xD Lubią utrudniać sobie życie?! xD Biorąc pod uwagę, że Koan już zginęła, ja bym wolała chyba jednak „brudne sztuczki” xD

No i apropos…  kliknij: ukryte  Łech, to już druga zginęła ._. Cholerne morderczyni z tych Sailorek XD Nie, serio, jak sięgam pamięcią wojowniczki nigdy wrogów nie zabijały. Pospolite demony, owszem, „głównych złych” jak Metalia czy Mędrzec, owszem. Kunzite chyba też załatwiły – atakował je, to generalnie wyjścia nie miały – ale jak okiem sięgam… znaczy pamięcią nie zabiły nikogo więcej O_o A tu sobie jeden „Moon Healing Escalation” i po siostrzyczkach. No chyba że jeszcze zmartwychwstaną, ale jak na razie Koan się nie pojawiła. Masakrę xD Już mi szkoda Diamanda i Safira xD

Tylko dwa ostatnie są sporymi spojlerami, reszta to raczej pierdoły xD

Jejku, jakie to jest nudne XD
Zaczęłam oglądać, bo chciałam zobaczyć co wywołało takie poruszenie wśród polskich fanów kilkanaście lat temu…
Niestety, miałam w pewnym momencie przerwę, chciałam powrócić, żeby jakoś to mozolnie dokończyć, ale zorientowałam się, że nie wiem, w którym momencie stanęłam XD Wszystkie odcinki zlały mi się w jedno, bohaterki zresztą też :P Mam nadzieję, że nie uraziłam fanów serii, ale moim zdaniem fabuła jest zbyt… dziecinna :D

Nawet mnie nie nudził ten odcinek. Chyba tylko dlatego, że byłam ciekawa, jak wyglądają wrogowie i rozśmieszyła mnie (trochę) scena z parasolką i Chibiusą. Ale to tyle. Poza tym to jest… kompletne nieporozumienie, ahaha, to jest jeszcze gorsze niż było xD
Ale po kolei. Miałam wrażenie, jakby upchnęli w jednym odcinku 5 odcinków starej serii.  kliknij: ukryte  Odcinek z pojawieniem się Chibiusy, odcinek z walką Rei x Kermesite/Koan, odcinek z UFO, odcinek z nowym berłem… i na pewno jeszcze jakiś, z którym nie skojarzyłam, razem pięć xD Wszystko tak ściśnięte i na chama upchnięte, że to jakaś porażka xD
Najbardziej mnie zabiła Rei i to jej  kliknij: ukryte  „fuj/bleh” na widok książki/gazety o UFO. No kuźwa kto mówi „fuj” na widok gazety z UFO?! Gdyby to były jakieś robale albo żaby, to można zrozumieć… Chyba że ona miała na myśli coś w rodzaju „Dopiero co walczyłam z kosmitami, a fuj, że ktoś się czymś takim interesuje!”. Ale zaraz, przecie generałowie byli z Ziemi, więc to nawet nie kosmici… Ewentualnie taką Metalię można uznać za UFO/kosmitkę/nie wiadomo co. A może ona sobie wyobraziła takie małe zielone ludziki z wielkimi gałami? No to wtedy może faktycznie „fuj”, bo jakby to skojarzyć z generałami… Niet, oni zdecydowanie nie są „fuj”, nawet w tej krzywej kresce xD Tak, nie ma to jak rozkminy z cyklu, o co tym scenarzystom chodzi xD Ale to nie wszystko.  kliknij: ukryte  Po japońsku to nie było „fuj”, tylko chyba „gero gero” O_o A to znaczy chyba… „kum kum”? =_=' Padłam i nie wstaję. Nie wykluczam, że to po japońsku może znaczyć też coś innego – np. wyraz zniesmaczenia? Ale to nie zmienia tego, że się zaczęłam lać, że Rei kumka na widok gazetki z UFO xD A ta jej późniejsza reakcja, że zaczyna mówić tak jak Usagi­‑tachi… Co to miało znaczyć?! Że dziewczyny kumkają/gadają na wszystko fuj? Czy to miało być „niegrzeczne”?! Co to ma w ogóle do rzeczy?! A no może i było niegrzeczne, w końcu wlazła do kółka zjawisk nadprzyrodzonych, ale żeby stwierdzać, że nauczyła się tego od koleżanek?! Jakie to jest guuuuupie… xD
A co do Miny z tematu… Miałam na myśli tę przewodniczącą kółka supernaturalnego, która wygląda jak Minako w wypłowiałych/spranych włosach xD
Co mnie dalej zabiło…
Ach, Asanuma­‑chan. What the hell is i skąd się wzięło to COŚ?! xD Nie powiem, to było nawet urocze – sam osobnik i to, że mówił kliknij: ukryte  do Makoto per „senpai”. Chyba pierwszy raz ona była senpaiem, a nie ktoś był jej senpaiem. Mało tego, chyba muszę tę Mako­‑chan zmartwić, bo ten cały Asanuma­‑chan  kliknij: ukryte  zdecydowanie bardziej się interesuje Mamoru niż nią… Yaooooooi… xD Ale nie serio, skąd to się wzięło? Miliard drugoplanowych postaci w starej serii, a oni nadal wytrzaskują jakieś epizodyczne postaci z mangi. Po co i na cholerę? xD Choć serio mam wrażenie, że to już  kliknij: ukryte  drugi trzecioplanowy gej w tej serii, może to tak specjalnie? xD
Och, z malutkich pozytywów to chyba fakt, że Chibi­‑Usa  kliknij: ukryte  od razu się dowiedziała, kim są Sailorki. Jakoś to było dziwne, że w starej nie umiała ich poznać… No, nie żeby to tylko Chibi­‑Usa, w starej serii NIKT ich nie rozpoznawał, mimo że wyglądały tak samo po przemianie jak przed. I w tym momencie pojawiają się Battle Loversi i ich genialna cenzura na ryjach! xD Normalnie aż musiałam o tym wspomnieć… Bo żeby w parodii maho shoujo umotywowali fakt, dlaczego ludzie ich nie poznają, a w „normalnej” maho shoujo nikt sobie tym głowy nie zawraca?! xD I jeszcze apropos porównań… Dżizas, przemiany w „Binan Koukou” to oglądałam chyba na ripicie i w dalszym ciągu je oglądam i aż się denerwuję, jak ich nie dają do odcinka… Ta muzyka, ta ich piękność, ta animacja, te ruchy *_* <3 A tutaj? No skłamię, jeśli powiem, że w ogóle mi się nie podobają, bo w sumie ta komputerówa mi się akurat podoba. Ale jak sobie to porównałam z Battle Loversami – niebo a ziemia. Przemiany Sailorek z Crystala są nudne i nieraz miałam ochotę je przewijać, muzyka w tle jest taka se, a animacja ładna tylko w paru momentach. Powinni to omijać, by dawać więcej czasu na fabułę, i mówię to ja, będąc niejako „fanką sailorkowych przemian”. A zaklęcia? Boże drogi, to miała być „Płonąca mandala” i „Shine Aqua Illusion”? ;_; Przecież to jakieś nieporozumienie. Zaklęcia w starej serii są przepiękne, z cudnymi ruchami, grafiką itp. A tutaj? Yy, nawet nie wiem jak to nazwać – dwa krzywe ruchy na krzyż?! To już dawno mnie raziły, ale teraz jak zobaczyłam „Burning Mandalę” to się całkiem załamałam xD
Ach, jeszcze jedno. Zahipnotyzowana rodzinka Usagi ani nie raczyła wspomnieć, że uważa Chibiusę za kuzynkę. Rozumiem, że tego mieliśmy się sami domyślać? XD
A na cały odcinek chyba 3 albo 4 usłyszałam „mieć na kogoś oko” – Chibiusa o Usagi, Luna o Chibiusie, Mamoru o Chibiusie i chyba jeszcze coś. Tak, chyba scenarzysta nie miał pomysłu na dialogi… xD
Co do wrogów – Diamand, mimo że ma krzywy ryj jak u wszystkich xD nawet mi się podoba. Ale on generalnie w ogóle mi się podoba, nawet krzywy xD Kermesite tzn. Koan wyglądała momentami paskudnie, a te jej podwładne siostro­‑potworki… no wyglądały jak niezielone ufoludki. Że już nie wspominam  kliknij: ukryte  że biedna Koan zginęła po pięciu minutach od jednego uderzenia Moon Princess Halation. Chryste Panie, ja myślałam, że oni są trochę silniejsi, żeby coś takiego ją… xD No, może nie zginęła. Mam nadzieję, że to tak jak z generałami i ją wskrzeszą, wbrew fabule z mangi xD Ale w sumie nie wiadom xD
Bosh, rozpisałam się, bo ten odcinek mnie wyjątkowo załamał.
P.S. Ani nie zmienili openingu. Myślałam, że op i ed będą całkiem nowe, ale gdzie tam =_= Tylko zmienili w openingu wrogów i dodali Chibiusę i Pluto, która nawiasem mówiąc wygląda jakby, delikatnie mówiąc, zeżarła cytrynę. xD Ale dobrze że chociaż tyle zrobili… xD

Jaka potworna jest przepaść między ścieżką dziękową SM w porównaniu do tego nowego tworu. Posłuchałem sobie dzisiaj kilku piosenek z albumów Classic/R i aż dech zapiera ile tam jest emocji, blasku i głębi. Jedne z najlepiej zrealizowanych płyt muzycznych. Fantastyczne głosy seyiuu, dźwięki pełne barw. Gdy się tego słucha, na myśl przychodzą wspaniałe momenty sprzed lat. Wracało się ze szkoły z przyjemnym napięciem w żołądku w oczekiwaniu na kolejny odcinek SM. Po drodze w kiosku stos naklejek do Albumu Fana… magia. SMC nie jest w stanie zbliżyć do tego wszytkiego choćby o półkrok.

Tak niechlujnej kreski i animacji, bezpłciowo poprowadzonej fabuły i pozbawionych indywidualności postaci dawno nie widziałam. Jakość jest aż tak fatalna, że aż fascynująca, i jedyna rzecz, jaka tak długo utrzymała mnie przy tym anime, to właśnie ta niezamierzona komedia odchodząca na ekranie i tumblr blogi CrystalQuality, Sailormooncrystalfailures oraz Sailorcrystalreactions, dzięki którym mogłam się mocno pośmiać i jednocześnie wiele nauczyć o tym, jak NIE robić anime.

Chodzą pogłoski poparte różnymi teoriami, że Toei specjalnie ogranicza budżet na ONA, żeby podnieść sprzedaż Blu­‑Ray, w którym wiele kadrów zostało poprawionych (ale nadal nie jest to nic zachwycającego)

Dodam jeszcze, że po obejrzeniu anime Shirobako, rzucającym odrobinę światła na proces powstawania anime, bardzo ciężko jest mi wyobrazić sobie pracowników Toei czy zewnętrznego studia gratulujących sobie dobrej roboty po ukończeniu danego odcinka. Szczerze powiedziawszy, w głowie kreuje mi się dość przykry obrazek.

I tak na koniec malutkie acz wymowne porównanie tej samej sceny ze starej i Crystala: [link]

Jestem Crystalowi wdzięczna za jedno: pozwoliło mi dostrzec i docenić kunszt choreografii i animacji wielu starych anime, z Sailor Moon włącznie. Co z tego, że kolory nie tak soczyste a kreska nie tak ostra jak dziś: to dbałość o detale, anatomię i odpowiednie ujęcia sprawiają, że powstaje klimat danej sceny.

W tym odcinku to chyba już pobili rekord w ilości dialogów O_o Tak mało to chyba jeszcze nie było XD Jeszcze większość to imiona i proste, infantylne zdania, a jakiegoś złożonego ani jednego XD

Bosh, ja również dawno nie widziałam tak bezpłciowego finału. Bez porównania z dramatem odcinków 45­‑46. A ta końcówka – jeszcze przed Chibiusą – to chyba miała imitować to, co się działo w rytm genialnego „You are just my love” z 46. epka. Nie, tej piosenki i tego zakończenia to „bezpłciowe” coś absolutnie nie przeskoczyło ani nawet nie dorosło do pięt. Wiem, że to wszystko jest oczywiste, ale jakoś musiałam to napisać xD

Deczko, ale tak odrobinę, podobał mi się zawstydzony Mamoru (wiadomo, co z Chibiusą było xD) i to jak Artemis wpadł Minie w ramiona – ale to pewnie dlatego, że to kot, a ja od razu widzę swojego xD

I ucieszyłam się też  kliknij: ukryte  widząc Lunę jako człowieka (zawsze ją nazywam księżniczką Kaguyą, po filmie z Ski, tutaj ją nazwali Selene… e? A ja myślałam, że Selene i Serenity to dwie wariacje tego samego imienia?), może Dianę i Artemisa też tak pokażą? Miło by było całą trójkę chociaż tak zobaczyć… Bo na jakiekolwiek inne emocje nie liczę xD Abstrahując już od tego, że  kliknij: ukryte  Artemis stwierdził tylko, że wyglądała jak święta, zupełnie jakby mu umknęło, że przed chwilą widział w kocie człowieka… No chyba że w jego rozumowaniu „święty” = „człowiek” xD

Na początku odcinka Usa miała nawet parę ładnych ujęć (że ładnie ją narysowali w zbliżeniach na twarz xD), ale generalnie w całej serii jest takich rysunków tyle co kot napłakał. Większość to jednak takie „cudeńka” jak te krzywe nóżki, jak Usa w tym 14. epku upadła na ziemię XD

Co do samej fabuły… Ech, szkoda słów. Usa się budzi w ramionach Mamoru i woła, że wreszcie są razem. Jakby go zobaczyła po 200 latach rozłąki i wcale z nim nie „walczyła” jeszcze 2 minuty temu przeciwko Metalii. I takie tam różne pierdoły, już nie chce mi się wypisywać xD

Uważam się za dosyć tolerancyjnego widza. Na początku byłam nawet miło zaskoczona i pełna nadziei. Kilkaset komentarzy niżej nawet broniłam Crystala, że wciąż zdarzają się fajne momenty. Ale dzisiejszy odcinek będzie ostatnim, który obejrzę. Najpierw oceniałam serię na 8, później na 6, tylko po to aby na koniec zejść do 4. W serii zdarzały się fajne momenty, ale ogólnie niestety muszę się zgodzić ze zdaniem setek komentarzy poniżej. W tej serii zdławiono całego ducha Sailor Moon, wszystko, za co kocha się pierwsze serie. Absolutnie nikomu nie polecam. A jak ktoś ma ochotę na Sailor Moon to niech sięgnie po stare serie albo nawet po Bishôjo Senshi Sailor Moon (2003­‑2004).

To chyba jeden z najbardziej statycznych finałów, jakie ostatnio widziałam. Przez większość czasu nikt się nie ruszył z pozycji, którą zajął w 13 odcinku (nawet chmura Metalia przestała się rozprzestrzeniać)...

Być może za wcześnie, gdyż został nam jeszcze jeden odcinek (a przynajmniej jego część), jednak nie sądzę, żeby zasadniczo zmienił moją ocenę tego sezonu SMC (wątpię, by w ogóle zmienił cokolwiek). Dlatego pokusiłam się o krótkie podsumowanie tego, co do tej pory obejrzałam.

Pomijając to, co wielu moich przedmówców już pisało, mianowicie, że paskudna kreska, że anatomia postaci leży i kwiczy, że komputerowa animacja woła o pomstę do nieba, że fabuła pędzi na złamanie karku, itp… itd… To jednak mnie chyba najbardziej w SMC boli niemal kompletny brak emocji i klimatu. Aż dziw bierze, że taka bezpłciowość wylewająca się z każdego odcinka zdołała mnie utrzymać przy monitorze aż do tego momentu. Chyba mam coś z głową. Albo to te masochistyczne skłonności. Sama nie wiem. W każdym razie (nawet nie próbując się silić na jakiekolwiek elokwentne słownictwo) powiem tylko MASAKRA!!!

Nie pamiętam kiedy ostatnio oglądałam coś tak dennego, płytkiego i paskudnego, jak SMC. Cierpliwie czekałam – ba! Nawet próbowałam bronić kilku poszczególnych epizodów, w których moje oczy dostrzegły jakieś drobne oznaki poprawy (chyba miałam pomroczność jasną). Niestety doczekałam się patetycznego (czy też raczej udającego patetyczny) końca tak samo pozbawionego emocji jak cała reszta. W zasadzie to swoisty ewenement wśród anime. Jedna z bardzo nielicznych serii trzymających równy poziom – nijakości. Serio: tak beznadziejnie poprowadzonej fabuły od samiusieńkiego początku do samiuśkiego końca ze świecą szukać. Podobnie rzecz ma się z poszczególnymi elementami składowymi SMC. Bo gdzie indziej znajdziemy kreskę i animację na takim poziomie? Żadnych, absolutnie żadnych przejawów poprawy – nic!!! Usagi z pierwszego odcinka i Usagi z 13 odcinka są tak samo krzywe, koślawe i brzydkie. Podobnie jak pozostałe postaci. Owszem miało to to kilka jako takich ujęć. Ale można je policzyć na palcach jednej ręki, więc się nie liczy.
O charakterach sailorek nie śmiem nawet pisać. Boję się jakich słów użyć, żeby nie było zbyt niecenzuralnie. Niech wystarczy jakże trafne spostrzeżenie jednej z moich przedmówczyń, że te panienki mają jeden wspólny mózg (chociaż w zasadzie ja tam mózgu nie widziałam – raczej automatyczną sekretarkę powtarzającą w kółko kilka nagranych kwestii – ale okej. Powiedzmy, że jeden mózg na tyle gęb może tak funkcjonować).

Muzyka ujdzie w tłoku – jest po prostu przeciętna (czyt.nijaka). W zasadzie opening jest do strawienia, a ending nawet przyjemny, jednak te chórki…. Ach kolejny przejaw bezpłciowości.

Ale mój wrodzony optymizm znalazł jedną zaletę w tym tytule. Sailor Moon R (czy jak ją tam nazwą) nie będzie gorsza od swojej poprzedniczki. Dlaczego? Ano dlatego, że gorzej już być nie może. I voila!!! Da się doszukać pozytywów? Da się!!! Na plus można też zaliczyć fakt, że moja udręka z tym tytułem dobiega końca. Jeszcze jeden odcinek i egzamin z cierpliwości i tolerancji będę miała zaliczony na szóstkę.
Pozdrawiam

Najbardziej „zachwyca” mnie chyba Metalia. Taka rożowo­‑czarna latająca chmurka/kupka/dymek/jakkolwiek to nazwać… xD Zdecydowanie wolałam starą, dobrą… zieloną, wielką na kilka wieżowców Metalię. Przynajmniej ładna była xD
I jeszcze to " kliknij: ukryte  Królowa Metalia rozprzestrzenia się na całą planetę”... Brzmi debilnie xD Chyba powinno być „energia Metalii”, aczkolwiek ostatecznie stwierdziłam, że faktycznie ona, skoro jej ciało to ten owy „dymek”... xD

Trochę szkoda mi było Luny, jak tak beczała… Nie wiem, czy uznać to za plus, czy nie, ale tak czy siak – zawsze to jakaś emocja. Ucieszyłam się też na widok  kliknij: ukryte  generałów, ale to tylko na ich widok, nie że coś ciekawego… Swoją drogą nie tylko Sailorki „mają jeden mózg” i wiecznie kończą za sobą zdania, nie tylko, oni też xD

Nie pamiętam też, czy w starej serii Sailorki mówiły do Metalii per „królowo”... No żeby tak do wroga, i to takiego kalibru, per „królowo”? Tylko Mamoru był mądry i raz jej nie „królował” xD

I… ee, czy mi się wydaje, ale…  kliknij: ukryte  Sailorki zginęły w tym odcinku? xD Ano zginęły. Ale to było tak bezpłciowe, bezemocyjne i beznadziejne, że w sumie prawie bym przegapiła xDDD Serio, bez porównania z 45 i 46 odcinkiem starej serii, na których to aż szło beczeć. Tamto to było po prostu piękne… Tutaj nie ma nic, zero wzruszeń.

Łech, ale wnioskując po tytule w następnym odcinku pojawia się już Chibiusa­‑chan <3 Może choć trochę osłodzą mi tę serię.
Zdziwiłam się, że walka z Metalią jeszcze się nie skończyła. Byłam pewna, że 13 odcinków i koniec, a tu jednak w 14 ciąg dalszy tej farsy zwanej walką. No cóż, trudno, grunt, że chyba już będzie początek Rki!

Napiszę jedynie, że po najnowszym odcinku moja psychika tego nie wytrzymała i musiałam obejrzeć dwa ostatnie odcinki pierwszej (starej) serii! Cóż to była za ulga…

Najgorszy odcinek ze wszystkich dotychczas.
Sailor Moon  kliknij: ukryte  dziubie się mieczem w zegarek, po czym pada prawie trupem. Upadek legendy innymi słowy.
Mnóstwo lukru, tępych dialogów, charczenia Metalii plus cztery nieziemsko durne lale, zwane umownie wojowniczkami posiadające chyba jeden wspólny mózg, dzięki któremu idealnie powtarzają po sobie kwestie i kończą po sobie zdania.

I jak można było doprowadzić Lunę do płaczu?!
Tego nie robi się kotom.

Widziałam zapowiedź następnego sezonu Crystal – Black Moon, czyli nadejście ChibiUsy, która ma ok. 7­‑8 lat… i też już wyszminkowana jak cała reszta! Dajcie spokój, gdzieś musi być granica kiczu… Choć poza tym zajawka owa obiecuje większe podobieństwo do starej dobrej wersji Sailor Moon R niż poprzednie odcinki. Może nawet obejrzę.

Obejrzałam 3 pierwsze odcinki, następnie odcinek 12. Koszmar. O ile w 1 odcinku kreska była znośna, o tyle w 12 była paskudna. Transformacje wciąż są przerażająco komputerowe, a charaktery dziewczyn bez wyrazu (nawet Rei!!!). Miłość Endymiona i Serenity jest po prostu śmieszna i żałosna. Nie dam rady obejrzeć więcej.

Byłam wyrozumiała względem tej serii (stąd moja ocena wahała się między 5 a 6), ale po ostatnim odcinku, już w momencie, gdy kliknij: ukryte  Beryl dusiła Sailorki włosami i w kółko nawijała, jak to będzie świetnie dla jej wielkiej władczyni, Metalii, ocena spadła do 4/10. Później było coraz gorzej – wiadoma scena z  kliknij: ukryte  Generałami, ich nawróceniem, ich śmiercią i „rozpaczą” Sailorek, fakt, że pierwszy raz zwracałam tak często uwagę na błędy w stronie graficznej (a w tej kwestii zwykle jest mi naprawdę ciężko coś zauważyć)... aż dziwne, że moja aktualna ocena nie zjechała jeszcze do 3/10 o_O

Poza tym producentom tego serialu trzeba włączyć maraton z pierwszymi 13 odcinkami drugiej serii anime z lat 90. i pierwsze 6 odcinków serii piątej, żeby wiedzieli, jak dobrze budować tempo w danej części serialu.

W tym tempie to ja zejdę do jedynki na malu z tym animu.
Żadnej widocznej poprawy w czterech głównych aspektach…
Muzyka wnerwiające, postacie nijakie, fabuła mdła z hektolitrami łez w tle i grafika gorsza niż w Boku no Pico.
Jezusie, jak mógł ktoś tą chryję wypuścić na światło dzienne!?

Alem się wynudziła na tym odcinku. Nie żeby poprzednie nie były nudne, ale ten to już wyjątkowo – aż na raty go oglądałam i z musu.
Najbardziej mi szkoda  kliknij: ukryte  generałów =_= Nie, nie za to, że zginęli. Za to, że zginęli w taki bezemocyjny, niewzruszający, nudny sposób… Nawet ich ciał nie pokazali. Jakby chociaż umarli Sailorkom na rękach, wypowiadając jakieś podniosłe słowa, co by też pewnie marnie wyszło, ale już by było lepszym pomysłem niż to to xD Ta cała ostatnia akcja Usagi to też takie marne… Czemu ona to zrobiła? Po cholerę, co jej to miało dać?! xD Że już o animacji/rysunkach nie wspominając… Nie wiem już nawet, jak to nazywać xD
A Beryl taka niezdecydowana…  kliknij: ukryte  najpierw mówi, że Endymion nie żyje, potem, że został wskrzeszony, potem zaś że nie żyje… To w końcu nie żyje, czy został wskrzeszony?! xD
Łech, w dalszym ciągu masakra, tylko tym razem już nie pamiętam, co jeszcze mi się rzuciło w oczy xD Koniec, endem fin, the end xD

Szanowni koledzy i koleżanki,

widząc, jak znęcacie się nad Crystalem, musiałam aż założyć konto, by stanąć w jego obronie ;) Pewnie zostanę zakrzyczana i oberwie mi się oburzeniem, ale co tam. Do dzieła.

Wydaje mi się, że niepotrzebnie patrzycie na nową wersję Sailor Moon przez pryzmat starej (która, szczerze powiedziawszy, też nie była wybitna, a jej oceny można by przypisać wspomnieniom z dzieciństwa). Owszem, obie opowiadają tę samą historię (powiedzmy…), ale należałoby patrzeć na każdą z nich osobna.

W ten sposób niektóre „wady” Crystala znikają — a w ich miejsce pojawia się choćby przyjemny opening (oczywiście nie jest ambitnym dziełem, ale doskonale pasuje do tak „słodkiego” tytułu), ending i soundtrack, który nie brzmi przecież źle, a może się podobać.

Także i kreska, moim zdaniem uległa poprawie — nie jest „toporna” jak ta z lat 90., a jednocześnie nie zbliżyła się zbytnio do mangi, która w tej kwestii nie może się pochwalić (idealnie by było, gdyby twórcy nie serwowali nam potworków, już pomijając międzyklatki, ale chyba byłoby za dobrze…).

Rozwinięcie postaci Generałów (w porównaniu z mangą) i sparowanie ich z Sailorkami — naprawdę świetny pomysł.

Poza tym koniec z „potworem tygodnia”! Rozumiem, że dzięki fillerom można było przedstawić charaktery Sailorek, ale mówię zdecydowane „nie” demonom, które z założenia miały być straszne (Morga), a były komiczne… w zasadzie nawet nie, były żenujące.

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że Crystal nie jest bez wad. Moim chyba największym zarzutem jest absolutna nijakość tego anime, która chyba punkt kulminacyjny osiągnęła w odcinkach 9 i 10 podczas wspomnień z czasów Księżycowego Królestwa. Miłość Serenity i Endymiona przedstawiona zupełnie bezbarwnie… Wiadomo, nie ma czasu, fabuła pędzi naprzód… Ale czy zamiast raczyć nas bezsensownymi przemianami (nigdy mi się to nie podobało — ja się pytam, co w tym czasie robi wróg?), do tego w obrzydliwym CGI albo płomiennymi mowami w stylu: „Nie daruję ci blablabla…!”, nie lepiej było poświęcić parę chwil na ukazanie miłości tych dwojga oraz Sailorek i Generałów? Albo chociaż pokazać jakąś rozpacz Serenity po śmierci Endymiona. Nic. Zupełnie nic. A przecież można by było z odpowiednim soundtrackiem (jak ogólnie mi się podoba, tak tutaj się nie popisano) zrobić z tego całkiem dobry wyciskacz łez.

Oprócz tego — cenzura… Też mam w tej kwestii dużą bolączkę. Nie wiem co prawda, jak w mandze została przedstawiona śmierć Serenity i Endymiona, ale w Crystalu to coś okropnego. Parę kropelek krwi przy cięciu Endymiona i kompletnie nic przy samobójstwie Serenity… Rozumiem, że docelowymi odbiorcami są nastolatki, a może wręcz i dzieci… Ale twórcy naprawdę powinni pomyśleć o starszych widzach… O ile więcej można by wydobyć nie tylko z tej sceny, ale z całej historii… Marzenia…

Kolejną wadą są pozbawione charakteru Sailorki, o czym wielu już pisało. A wystarczyłoby wyeliminować sceny przemian oraz przemów i już zyskalibyśmy więcej czasu antenowego, który można by przeznaczyć na bohaterki.

Na sam koniec, choć może od tego powinnam zacząć — choć pisałam, że kreska jest w porządku, to twórcy mają straszną tendencję do jej masakrowania, podobnie jak z animacją, zwłaszcza w takich momentach, w których niedociągnięcia nie mają prawa bytu. Zastanawiam się, czy naprawdę mają taki niski budżet, czy chcą jak najwięcej uzyskać przy użyciu jak najmniejszego wkładu.

Cóż, trochę się rozpisałam o.O Gratuluję wytrwałości, jeśli ktoś to doczytał do końca XD

Tyle ode mnie, pozdrawiam.

Przy odcinku jedenastym w pewnym momencie nie wytrzymałam nerwowo i cyknęłam kilka stopklatek.
Moja ulubiona: Rei
Inne, niemal równie śliczne: Ami i Minako
Bonus: nóżki takie piękne
Bogowie, za co, ZA CO?
Nie napiszę: „sama narysowałabym to lepiej”, bo bym nie narysowała, rysować nie umiem wcale, no ale nie zajmuję się zawodowo produkcją mangi czy anime, w przeciwieństwie do osób odpowiedzialnych za te koszmary… *wali bezsilnie czołem o biurko*

Moje nowe hobby – znęcanie się nad Crystalem, akt 11! xD
Na wstępnie: jakoś tak przyjemnie(j) mi się tłumaczyło ten odcinek… Zrzucam to całkowicie na fakt, że minęły 3 tygodnie i zdążyłam odpocząć od tego infantylizmu… Tak, to chyba dlatego xD
O infantyliźmie związku Usagi x Luna (bez yuri­‑skojarzeń xD) już pisałam poniżej (przypomnę, iż  kliknij: ukryte  Luna obraziła się na Usę za to, że została nazwana „tylko kotem”, a Usagi tupie nóżką i ucieka, krzycząc „Luna, a ty zawsze na nie!”, podczas gdy Luna nic takiego nie powiedziała, tym bardziej ze słowem „nie” xD). Sztuczność ich relacji mnie chyba przeraziła bardziej niż sztuczność/infantylizm przyjaźni Sailorek, no ale to szczegół. Teraz się popastwię nad – uwaga – dialogami tudzież ich przekładem.
W końcowych scenach Luna krzyczy do Usagi  kliknij: ukryte  „Wiem już, kogo tak naprawdę kochasz! Jestem twoją partnerką!” Ja: WTF? Okej, rozumiem, że „aibou” ma znaczenie takie jak „partner w zbrodni” albo jakiś inny… U nas to trochę dziwnie brzmi, może jednak lepiej tłumaczyć jako „towarzyszka”? xD Ale nie o to mi biega. O to, że po tym zdaniu miałam mindfucka z cyklu: „E? Że co? Znaczy że Usagi kocha kogo, Lunę? Znaczy – Luna, chcesz być ważniejsza dla Usagi niż Mamoru? No ja rozumiem, przyjaźń, yuri i te sprawy, rozumiem wszystko xD Aczkolwiek, Luna, ty jesteś KOTEM xD” Słucham drugi raz, co ona gada i na końcu jest „dakara” = „ponieważ”, czyli że „Wiem już, kogo tak naprawdę kochasz, PONIEWAŻ jestem twoją partnerką”. No, teraz to ma jakis sens, myślę! Czyli że Luna uważa, że tak dobrze zna Usagi, iż wie, że Usagi nie kochałaby takiego złego typa, jakiego miały w tej chwili przed sobą. Aczkolwiek to i tak są tylko moje domysły, bo ciężko wyczaić momentami, o co tym durnym bohaterkom chodzi xD Brak jednego słowa zaważył na treści całego komunikatu. A potem „słyszę” coś o wyższości przekładu angielskiego… Aha, majtki z drutu­‑srututu. Ale tak to jest jak się ogląda anime z HorribleSubs… Tak, to jest w rzeczy samej OkropnyPrzekład, ja wiem o tym xD

Pytanie nadrzędne odcinka numer 1:  kliknij: ukryte  Who the hell is Endo­‑kun i skąd się wziął?! O_o xD Okej, pewnie jakiś gej, bo ponoć zniewieściały. A przynajmniej tak Reika twierdziła xD Wierzę jej na słowo, bo w tej koślawej kresce, to ani po Zoiu nie widać, by był „zniewieściały” xD
Pytanie nadrzędne odcinka numer 2:  kliknij: ukryte  Skąd się wzięła Reika?! O_o To ona nie była zapychaczem w Classicu?! Ano, może nie była…
Pytanie nadrzędne odcinka numer 3:  kliknij: ukryte  To Mamoru i Motoki nie są przyjaciółmi? Motoki go nie zna?! Okej, chyba coś przegapiłam w tym anime =_=' Albo to było dla mnie tak oczywiste, że oni powinni się znać, że aż wyparłam to z pamięci/nie zwróciłam uwagi.

Co do Mamoru i jego podchodów… Z jednej strony zachowywał się dziwnie (no, dziwnie, bo miał wyprany mózg xD), a z drugiej strony chyba najbardziej logicznie w tym całym anime =_='  kliknij: ukryte  Bo przecież „wiedział” i od początku insynuował jej „Wiem, kim jesteś”, nie udawał Greka ani innych rzeczy.
Minako  kliknij: ukryte  chodząca z mieczem po mieście zdziwiła mnie na plus – bo sama się spytała, czy nie wygląda z tym mieczem podejrzanie. To jej się chwali. Bo wyglądała podejrzanie xD Chociaż scena też była sztuczna, plusem natomiast jest to, że przynajmniej zwrócili (scenarzyści) na to uwagę, a nie olali chodzącą sobie – jak gdyby nigdy nic – po mieście dziewczynkę z mieczem…

Ach, i ten „dramatyzm” ostatnich scen… Jezus Maria. Wszystko takie sztuczne. Gdzie emocje? Gdzie wzruszenia? GDZIE TA CUDNA MUZYKA PRZY KTÓREJ SZŁO BECZEĆ?! No cóż, tu nie ma nic…
Uch, jeszcze pewnie by się coś znalazło, ale już nie pamiętam… Amen xD

Trzeba przyznać jedno Crystalowi (i zapewne mandze też): relacje na linii Usagi­‑Luna są tu o wiele zdrowsze niż w Classicu.