Tanuki-Anime

Rei Sugiyama, klasyczny nieśmiały otaku, wygrywa bilet wstępu na konwent. Oszołomiony tłumem fanów i buzującymi emocjami nie dość ostrożnie próbuje dostać się do toalety, co kończy się wycieczką do świata zbiorowej wyobraźni otaku. Świata, w którym dziewczęta – bojowe maszyny toczą nieustanne bitwy z tajemniczym przeciwnikiem. Jednak konwent ma się ku końcowi, fani z wolna się rozpraszają, a bohaterkom – jak by nie było, tworom wyimaginowanym, ożywionym jedynie dzięki wyobraźni wiernych fanów – grozi kolejne niebezpieczeństwo: zapomnienie i status „wcześniejszych prac twórców”... A przecież trzeba jeszcze odstawić do domu przybysza z rzeczywistego świata!

Mave­‑chan to wspólne dzieło Chohei Kanbayashi (twórcy Sentou Yousei Yukikaze) i Takeshiego Mori (twórcy cyklu Stratos 4). Nic dziwnego więc, że to właśnie te dwie serie najczęściej przewijają się w tej parodii. Konwent o którym mowa wyżej, nosi sporo mówiącą nazwę „Yukikaze x Stratos 4 Emotion Festival” i właściwie wszędzie pełno jest plakatów, figurek i innych skarbów kolekcjonerów, o cosplayerach wśród publiczności nie wspominając. W świetle tego, co oglądamy w tym OAV, można też chyba przyjąć, że tytuł Sentou Yousei Yukikaze (zwłaszcza ta nieszczęsna „wróżka”) mógł przyjść Kanbayashiemu do głowy w zupełnie inny sposób niż uważa większość fanów – choć nie jestem pewien, czy przekonuje mnie widok dziewczyny z Yukikaze (i autografem twórcy) wypisanym na… tylnej części majtek. Ale mniej lub bardziej subtelnych żartów i odwołań do innych serii jest sporo więcej. Bohaterki mówią łatwo rozpoznawalnymi głosami seiyuu bohaterek Stratos 4. Główny szwarccharakter, przemawiający głosem dobrotliwego mechanika Sako ze Stratos 4 po prostu musi wywołać salwę śmiechu. Z kolei pewne elementy, jak na przykład imię tego ucieleśnienia zła – Boukyaku no Mamono, czyli Potwór Zapomnienia – zwrócą uwagę tych z widzów, którzy znają serię Melody of Oblivion. Zaś zasadniczą zawartością „Piekła Zapomnianych Postaci” jest Unit­‑1 z Neon Genesis Evangelion...

Jak przystało na produkcję Gonzo, Mave­‑chan jest wykonana starannie, a projekty postaci są miłe dla oka. Fani Yukikaze z miejsca rozpoznają też charakterystyczny krajobraz. Z jedną (ale miłą dla ucha) piosenką i odrobiną neutralnych melodyjek trudno mówić o muzyce, chociaż oszczędność dźwięku nie razi. Jest to jednak pozycja bardzo hermetyczna, raczej niezrozumiała dla kogoś, kto nie widział przynajmniej wymienionych przeze mnie serii. Na szczęście tylko raz twórcy pozwolili sobie na bardziej rubaszny żart, a natrętnego fanserwisu brak. Wielbicieli serii „lotniczych”, szczególnie Yukikaze, ta produkcja zapewne zainteresuje i rozbawi. Pozostali widzowie raczej nie mają czego tu szukać…