Tanuki-Anime

A ja czuję się, jakbym oglądał jakiś recap. Wycinają bardzo dużo rozmów pomiędzy bohaterami i szybko przechodzą do nacenzurowanej akcji. A Kaneki – niestety, jak na standardy dzisiejszych anime, zmienili go na takiego.

A mnie seria rozbraja w każdym momencie. Nozaki jest bezbłędny, każda scena z jego udziałem to śmiech na sali, zwłaszcza z 4 odcinka.

Więc pominęli wątek matki i córki i gołębi i przyśpieszyli do restauracji. Cenzura niestety popsuła trochę seans, ale źle aż tak nie wyszło. Mam tylko nadzieję, że po tym przyśpieszeniu powrócą do pominiętego materiału.

Szybkie pojawienie się Gourmeta może oznaczać dwie rzeczy – przyśpieszenie akcji(gdzie przy normalnym rozłożeniu powinien pojawić się gdzieś w 7 albo 8 odcinku), albo własny rozwój sytuacji, czyli fillery. Co do cenzury – przesłanie jedno – kupujcie BD to jej nie będzie.

Ta adaptacja zapowiada się shonenowo. Pierwszy odcinek wyszedł przeciętnie. No i co zrobili z Narukamim. I ta nowa bohaterka nie podoba mi się. Obejrzę do końca, by porównać, jak się ma do pierwszej adaptacji.

Zgadza się, cenzura psuje prawie połowę seansu, ale cóż, trzeba wytrzymać wydanie TV albo przynajmniej do pierwszej płyty BD. Ci japończycy lubią cenzurować nawet małe zadraśnięcia w innych seriach.

Serial podobno opowiada alternatywne wydarzenia z filmu The Last Party. Nie wiem, jak to się ma do siebie, bo filmu nie widziałem. Ale mogę powiedzieć, że krwi na pewno jest więcej niż w sezonie pierwszym. Opening beznadziejny, utwory Abingdon Boys School i T.M Revolution to on nie pobije. Graficznie wygląda gorzej niż pracę Production I.G.

To jest nawet całkiem fajne. Dwójka bohaterów dających się lubić no i ładny opening i ending. Warto obejrzeć te 12 odcinków.

Sporo wycięli, ale odcinek wyszedł dobrze. Ładna kreska, krew się leje, bohaterowie nadal są do zniesienia. Zostajemy przy ghulach do końca.

No i kit z tym, człowieku, przestań robić burdel z byle błahostki.

Chaikę nazywajmy „Czajką”, Gilette nazywajmy „Żiletem” i będzie gitara!

Ach ci żółci. Z zapowiadanych 13 odcinków wyszło 12 a trzynasty „nieemitowany” z płytą BD wyjdzie. Brawo.

Co do zakończenia – jakoś serię trzeba zakończyć, skoro manga nadal wychodzi. Finał był wiadomy, choć do końca miałem nadzieję, że kliknij: ukryte  to nie była Nio, tylko Tokaku i spodziewałem się najpierw dramatycznej ucieczki, a potem walki, która kończy się śmiercią Haru albo Tokaku. Ale happy end w reklamówce mangi musi być.

Całą serię oglądało się nawet przyjemnie, zwłaszcza ostatnie odcinki. Moim zdaniem skromnym seria zasługuję na 7.

8 z 12 odcinków już za nami, a seria nadal nie zwalnia i dostarcza dobrej zabawy.

Dzisiejszy odcinek – czysta, piękna masakra.
 kliknij: ukryte  Przemiana Gona, utrata ręki, załatwienie Pitou, potem jej „powrót”  – wyglądało to bardzo, bardzo fajnie. Oby tak dalej, Madhouse!

OVA ekranizują rozdziały, które nie pojawiły się w serii. Tip Off to chyba 62, Idiots don't win to rozdział 37 a ta trzecia OVA to rozdział 124.

Anime schodzi z torów chyba po 5 czy 6 odcinku. Reszta to twórczość studia Bones. Poza tym, to reklamówka, może szansy na drugi sezon nie być.

Po dwóch odcinkach ta seria wydaje się czymś typy – słodkie dziewuszki robią słodkie rzeczy. Było przedstawienie, była praca w kafejce.
Grafika zbliżona do mangowego pierwowzoru, lecz nie spełnia zadania tak, jak powinna.
Bohaterowie? Ten cały trójkąt mi się nie podoba. Jedyna Tsugumi trzyma jako taki poziom. Anya to całkowita porażka, a Meme… Zapomnijmy.
Co do starych postaci, jak pisałem wcześniej, biedny Soul wyglądał jak narkoman, a gdy zobaczyłem go w mundurku, to miałem ochotę rozwalić kompa. Black Star musiał wpaść z hukiem, bo inaczej nie byłby sobą. Death City nie jest tym samym miastem. I to lotnisko? Spierdzielili po całości. Muzycznie – klapa.
Obejrzę do końca – w końcu jakby nie patrzeć to Soul Eater, więc może końcówka się jakoś rozkręci i Bones zaprezentuje nam coś ciekawego.

Odcinek drugi podtrzymuję wysoką ocenę dla tego anime. Humor w całej sytuacji nie jest wymuszony, sceny, które mają bawić, bawią dobrze. I nawet muszę powiedzieć, że głos głównej bohaterki nie brzmi tak brzydko, piosenka moim skromnym zdaniem została zaśpiewana ładnie.

Kolejna sportówka w emisji. Po siatkówce i tenisie przyszedł czas na ping pong.
Szczerze – to jest nawet fajne. Bohaterowie w miarę znośni, grafika wygląda, jakby animatorzy z Tatsunoko rysowali ją w paincie, ale ma coś, co przyciąga. 11 odcinków to nie za wiele, ale warto poświęcić je na obejrzenie Ping Ponga.

Bones dopasował się do oryginalnej kreski. Biedny Soul teraz wygląda jak narkoman na odwyku.

Te 26 odcinków mogą być plusem jak i minusem. Manga ma zaledwie 6 tomów, więc jest szansa, że wcisną jakieś fillery. To mi nawet nie przeszkadza, byleby były na poziomie pierwszego odcinka.

Lubię siatkówkę, grałem w szkolę, a i dobre anime o siatce też obejrzę. Patrząc na to, co Production I.G zrobiło z drugim sezonem Kuroko bałem się, że pójdą tu tym śladem.

Na szczęście się myliłem, pierwszy odcinek był fajny, ciekawie się go oglądało. Animacyjnie też jest dobrze. Do listy serii bieżących można spokojnie dodać i umieścić obok dobrej sportówki Ace of the Diamond.

Jest nudno, niestety. Nie przepadam za Light Novelami, prawdę mówiąc ich nie znoszę, ale to w końcu Madhouse, więc się skusiłem.

Jak to bywa, brat bez mocy, w przyszłości pewnie super­‑uber koks, siostra geniusz wzdychająca do braciszka, no bo dlaczego nie. Cały świat nie jest zły, ale też nie zachwyca.

Jak to zawsze bywa, Madhouse stara się przy oprawie graficznej, tak zresztą jest i teraz, może ona pomoże w przyszłym rozwoju serii. Zresztą, to już nie dla mnie, nie dam serii drugiej szansy.

Szykuje się bardzo przyjemna i lekka seria. Bohaterka Nike da się lubić. Oprawa graficzna i muzyczna także sprawiają wrażenie całkiem dobrej. Zobaczymy, jak będzie z nią dalej.

Wyszedł wcześniej, bo była szybciej premiera japońska.