Tanuki-Anime

No może… Ale ja jakoś prawie zawsze jestem w mangach albo za tymi starszymi, albo za tymi pokrzywdzonymi. ^^  kliknij: ukryte  A tutaj sensei wpasowuje się obydwie kategorie ;]

No to było  kliknij: ukryte  bardzo szlachetne z jego strony, ale jednak bym chciała żeby  kliknij: ukryte  już wolał przeszkodzić i żeby Kana się z nim zeszła. ;____;

Tu się nie do końca z Tobą zgodzę, Abiko. Animacja nie była zbyt dobra, chociaż uważam że to celowe posunięcie. ^^
Mam nadzieję że po tym nagłym wybuchu pochwał, więcej ludzi sięgnie i doceni First Kiss Monogatari :)

Obawiam się że takie perełki mogą powstawać tylko jednorazowo… ;'((

Bo ja się dopatrzyłam  kliknij: ukryte  nieco dziwnego zachowania senseia w pamiętnej scenie  kliknij: ukryte  z Yoshihiko i Shougo. Muszę jeszcze raz to dokładnie obejrzeć *-*
Bo nie wiem czy już mówiłam, ale ja jestem w  kliknij: ukryte  team sensei xD

Hmmm… Myślę przede wszystkim że głównym plusem FKM było ukazanie problemów związku na odległość, a także ukazanie tej niepewności uczuć u nastolatków. W tym przypadku, skoro  kliknij: ukryte  problem już został rozwiązany, nienaturalnie by wyszło  kliknij: ukryte  piętrzenie dalszych przeciwności losu przed bohaterami. Wtedy cały realizm i wiarygodność, które mnie urzekły w tym anime niesamowicie by ucierpiały. ;<

Ja też chciałabym jeszcze wszystko dokładnie przeanalizować… Nie zastanawiało was np  kliknij: ukryte  czy Kana na pewno nic nie czuje do senseia? :O

Hmm… A mnie kontynuacja wydałaby się nie na miejscu. ^^ Wydaje mi się że ciężko by było podołać zadaniu stworzenia takiego urokliwego klimatu, który miała ta OAV.

Niestety to chyba tylko plotki. ;< Anime powstało na podstawie gry.  kliknij: ukryte  Teraz powiedzcie mi jakim cudem taka perełka powstała na podstawie gry?! : O

Bardzo, bardzo popieram! ^-^
Ludzie, nie kierujcie się recenzją tylko oglądajcie! ;D

Podłączę się pod obronę tego jednego z moich ulubionych tytułów. ^-^
Na początku – rzeczywiście nie byłam nastawiona zbyt pozytywnie do tej produkcji. Niestety – co jak co – ale dobrą kreską to ona nie grzeszy. Dodatkowo, recenzent skutecznie sprawił, że do obejrzenia tej perełki zbierałam się całe wieki. A teraz wiem, że jest to jeden z najbardziej poruszających, wiarygodnych tytułów jakie znam, kryjący się jedynie za troszkę słabą grafiką (która notabene, ale wspomnę o tym później – wpisuje się idealnie w konwencję). Zacznę od bohaterów. Kana, jak już wspomnieli przedmówcy to jedna z lepszych, jeśli nie najlepszych postaci żeńskich! Na początku myślałam że należy do grona typowych bohaterek shoujo, ale potem przekonałam się, że pod tą przykrywką skrywa się naprawdę wiarygodny charakter i dobrze wykreowany portret psychologiczny. Cud miód i orzeszki. ^-^ Jeśli chodzi o męskie postaci – nie wiem jak wy ale ja chcę mieć takiego Shougooo *______* Yoshihiko mam do zarzucenia tylko to, że za mało się pojawiał. Odniosłam wrażenie że zamiast jednym z głównych bohaterów, jest postacią drugoplanową. Chociaż jak to przemyślałam, mógł to być zabieg celowy – ukazanie tego dystansu i niepewności Kany, wyszło idealnie, właśnie dzięki temu.

Wspominałam już o grafice. Pełni ona kluczową rolę i odpowiada za symbolikę. Zwraca uwagę tylko na te najważniejsze elementy, jednocześnie stając się metaforą trudnego okresu dorastania, gdy nie zauważamy wielu rzeczy, koncentrując się głównie na wyimaginowanych, lub mniej ważnych problemach. Owszem, można by było poprawić trochę jakość animacji, jednak owa „kanciastość” tylko buduje klimat i wzbudza emocje.
Gorąco polecam, naprawdę warto. c:

Hmmm… Mi się akurat takie chwyty podobają, dodają takiej wyjątkowości i pozwalają zwracać uwagę na to co istotne.^^

Do Ano Hi Mita zabierałam się z pewnym dystansem, który niestety się potwierdził i utrzymał do samego końca oglądania. Hmmm… Zacznę od tego że większość bohaterów nieziemsko mnie denerwowała. Oprócz Menmy, zapowiadali się nawet interesująco, a postać Anaru wydała mi się całkiem prawdopodobna, jeśli chodzi o psychikę. Im jednak dalej, tym gorzej. Anime to oglądało się lekko i przyjemnie, ale nic poza tym. Żadnych większych (przynajmniej tych, co twórcy prawdopodobnie próbowali w widzu wzbudzić) emocji jakoś nie doświadczyłam. Ale nie byłoby źle, można powiedzieć że nawet mogłoby być dość dobrze, gdyby nie to że  kliknij: ukryte  wszyscy oczywiście musieli mieć traumy związane z Menmą. Już od pierwszych chwil oglądania wiedziałam że Menma będzie mnie irytować. Klei się do każdego, oczywiście ma czyściutkie i dobre serduszko, a jej otwarte wyrażanie emocji ogranicza się do wesołego latania w koło i ewentualnego płaczu. Temu typowi mówię nie. Nie czytałam zbyt uważnie recenzji, ale zdaje się że recenzentka mówi o braku realizmu w serii. Ja nie potrzebuję super realistycznej serii, mogę oglądać lukrowany świat, o ile jest on odpowiednio ładnie przedstawiony. Mogę wybaczyć pewne nieścisłości, ale  kliknij: ukryte  błagam, mamy grupkę dzieci, które po zakochiwały się w sobie nawzajem. To po pierwsze – jakby dzieci miały na tyle rozwiniętą psychikę aby naprawdę kochać. Ale trudno – rozumiem, mogą odczuwać silne przywiązanie, nazywać to miłością itd. Ale nikt mi nie wmówi że ten stan rzeczy zostanie niezmienny przez wiele lat. No dobra. Tu też możemy przyjąć że uczucia powoli ewoluowały i się utrzymały. W tym wypadku dziewczynom potrafię wybaczyć, ale co innego gdy przyjaciółkę z dzieciństwa kocha się przez taki szmat czasu nie mając z nią kontaktu. No błagam, miłość ot tak się nie utrzymuje (zwłaszcza gdy nigdy jej nie było) bez jej pielęgnacji. No i już nie wyskoczę z ciekawymi rzeczami biologiczno­‑chemicznymi jakich się niedawno o miłości dowiedziałam, które absolutnie przekreślają choć częściowo te dramaty miłosne, bo ekspertem nie jestem i nie chcę się kompromitować. Tsurumi, o ile na początku zbytnio nie lubiłam, z czasem wydała mi się chyba tą najsensowniejszą postacią (no dobra, jeszcze Poppo był w porządku), ale oczywiście potem musieli to zmienić,  kliknij: ukryte  przez oczywiście ten bezsensowny wielokąt romantyczny. Nie mam nic przeciwko żeby była zakochana w Yukiatsu, ale kiedy zaczęła to okazywać, straciła moją sympatię. Wspomniałam że Poppo był w porządku. No właśnie. I tu też jest problem, bo jako jedyny wyluzowany bohater  kliknij: ukryte  również musiał mieć jakąś traumę związaną z Menmą. A jakże. W pewnym momencie spodziewałam się już najgorszego w postaci „A ja kocham Jintana!”, żeby tylko włączyć go jeszcze do całej miłosnej tragedii. Aż szkoda że moje podejrzenia się nie sprawdziły. xD Właściwie to odniosłam wrażenie że wiele elementów jest idealnie na swoim miejscu i próbuje przekonać widza że ogląda wyśmienite anime, omamić na tyle by  kliknij: ukryte  popłakał się na koniec i stwierdził że nic piękniejszego w życiu nie widział. Bo całość oglądało się naprawdę dobrze, można powiedzieć że ta seria całkiem się „kleiła” i ładnie wciągała by zobaczyć ją do końca. Jednak jakoś nie udało jej się mnie omamić. Nie ścisnęło mnie nawet za serce przy ostatnim odcinku, a łatwiutko się wzruszam na wszelkiego rodzaju produkcjach, nawet tych, które z pozoru do płaczu się wcale nie nadają. Nie żałuję oglądania Ano Hi Mita Hany, ale jest to seria, którą równie szybko obejrzałam, jak i równie szybko zapomnę.
Aż wstyd, bo w najmniej odpowiednich, „wzruszających” momentach, ot tak wybuchałam śmiechem, bo sceny te były tak dla mnie nieporuszające, że ratowałam je skojarzeniami i nagle wyskakującymi pomysłami „jak mogą urozmaicić fabułę”...

(czytacie na własną odpowiedzialność) Dodatkowa osoba to  kliknij: ukryte  Mikami­‑sensei (czyli ciotka Sakakibary).

Ciekawość zwyciężyła i przeczytałam to…  kliknij: ukryte  Liczyłam na coś mniej przewidywalnego… D:
Ale tak wgl to to anime rzeczywiście całkiem całkiem jest ;] Jak wczoraj zaczęłam to się nie mogłam oderwać. Chociaż nie do końca lubię ten typ kreski, to grafika ogółem porządna. W zależności od końcówki to jakaś siódemka/ósemka będzie. c:

Mi się wydaje że zanim manga się skończy to ja już emerytury doczekam. ^^' Albo Nakamura­‑sensei nagle dostanie powera i przyśpieszy z zakończeniem tak, że nie wyjaśni wszystkich wątków…
Ja prędzej liczę na coś w rodzaju remake'u anime, bo strasznie rozwleczone i na niskim poziomie to to. ;< Bo gdyby z dużym budżetem coś ruszyło to naprawdę dobre anime można by było zrobić. :D

Na kontynuację raczej marne szanse, ale chwała Bogu mamy mangę (która zresztą moim zdaniem jest dużo lepsza od ekranizacji). Polecam przeczytanie. ^^ Można powiedzieć że najlepsze wątki zaczynają się po wydarzeniach z anime. ;<

Oj, nie nazwałabym siódemki niską oceną, zresztą Hex ma prawo mieć takie a nie inne zdanie, sama AS wystawiłam ładniutkie 7. c:

Byłam zbyt optymistycznie nastawiona że ta drama odejdzie od mangi i Night  kliknij: ukryte  będzie służył jako wątek komediowy podczas gdy romans będzie się rozwijał tylko i wyłącznie między szefem a główną bohaterką. Niestety twórcy jakby sobie przypomnieli że robią ekranizację mangi i pozbawili główną bohaterkę tego za co w dramie ją lubiłam i co ją odróżniało od pierwowzoru czyli  kliknij: ukryte  tej odrobiny rozumu i dystansu do Nighta. A razem z tym całkowicie zepsuli zakończenie. Przepraszam bardzo, wiem że tak było w mandze, ale łudziłam się że jednak z niego zrezygnują.  kliknij: ukryte  Miłości do robota mówię stanowcze – NIE. Owszem Night uroczy, ale tylko wtedy gdy  kliknij: ukryte  jego „uczucia” są nieodwzajemnione a on pozostaje głównie elementem komediowym, bądź  kliknij: ukryte  komplikuje relacje między bohaterami. Dodatkowy wpływ na mój żal ma to że  kliknij: ukryte  strasznie polubiłam szefa i było mi go szkoda. No powiedzcie, jak można mając do wyboru takiego faceta i robota, wybrać robota? Ale to już takie moje osobiste odczucia. Na początku ta drama zapowiadała się świetnie i byłam nią zachwycona, bo właśnie takiej lekkiej komedii potrzebowałam i nie raz mnie Zettai Kareshi rozśmieszyło. Jednak przez końcowe odcinki muszę obniżyć ocenę z pięknej siódemki, na szóstkę.

Tak czytam czytam i właściwie chyba komentarze nie do tego sezonu piszecie. kliknij: ukryte  Z tego co wiem akcja z wybiciem wszystkich rozenek była w drugiej serii. Ja Rozen Maiden traktowałam jakoś tak… neutralnie. Podobnie do Suzuran – nie zachwyciło mnie i trochę przynudzało szczerze mówiąc. Druga seria za to ciut ciekawsza.

Spodobało mi się to OAV, takie pełne ciepła i bez większego dramatyzmu. Wywarło na mnie o tyle pozytywne wrażenie że chwilę po jego obejrzeniu, zabrałam się za mangę, oczekując podobnego, ciepłego klimatu, bez jakichkolwiek fajerwerków. I tu się niestety zawiodłam i okazało się że „co za dużo to niezdrowo”, bo o ile 20 minut tego anime miało swój urok i mnie nie denerwowało, to manga jest dla mnie pozbawiona tego czegoś. A może to dlatego że dopiero przy pierwowzorze Yuushin zaczął mnie naprawdę irytować, nie mówiąc już o głównej bohaterce?
Polecam żeby zobaczyć ten jeden odcinek, jako lekki, uroczy przerywnik, jednak niekoniecznie zaglądałabym do pierwowzoru… ^__^

PS. Nie chodzi o to że manga jest jakaś koszmarna, po prostu Hiyori jest bohaterką której nie trawię na dłuższą metę. c:

Ja bym poleciła jeszcze Honey & Clover. Spokojne i nastrojowe anime, również zaliczane do josei. ^__^

Zgadzam się z Tb prawie całkowicie. A mianowicie – animacja endingu była dla mnie urocza, nawet jeśli sam ending odbiegał klimatem od poprzednich. :3
 kliknij: ukryte  Pojawienie się Matoby w pierwszym odcinku rzeczywiście było zaskakujące. Właściwie to powiedziałaś wszystko co ja chciałam powiedzieć na podstawie pierwszego epka. c:

Druga seria Saiunkoku Monogatari wydała mi się lepsza od pierwszej. Nie wiem czy to kwestia tego że odpowiednio się do niej nastawiłam (pogodziłam się z myślą że wątek romantyczny może nie rozwijać się tak, jakbym chciała), czy rzeczywiście przewyższa poprzedniczkę.
Pierwszy odcinek budził we mnie mieszane uczucia. To nie tak że mi się nie podobał. Byłam zachwycona i pękałam ze śmiechu, ale… bałam się że moja zmiana nastawienia pt. „nie oczekiwać zbyt wiele tego co bym chciała” pryśnie jak bańka mydlana i znowu się ogromnie rozczaruję. Na szczęście tak nie było i czy tylko mi się wydaje, czy w tym sezonie wątek  kliknij: ukryte  romantyczny między cesarzem a główną bohaterką, został poprowadzony jakoś tak rozsądniej i bardziej równomiernie? Mam na myśli że nie było takich przeskoków z wątków skupiających się głównie na uczuciach tej dwójki, na wątki fabularne gdzie Ryuukiego widziało się przez chwilkę, raz na parę odcinków.
Dużym plusem tej serii jest to że zdecydowanie bardziej polubiłam niektórych bohaterów, a i ci nowi zyskali moją sympatię. W sumie jedynymi ważniejszymi postaciami których nie jestem w stanie znieść (i z tego co widzę nie tylko ja) są Eigetsu i Kourin.  kliknij: ukryte  Mimo że od początku wiedziałam że nie dadzą Eigetsu umrzeć, to gdzieś tam w głębi serducha miałam nadzieję że twórcy mnie zaskoczą i zakończą jego życie, w jakiś piękny, rozczulający ale szybko dający się zapomnieć sposób. Niestety, nie dość że Eigetsu żyje, to jeszcze pozbył się swojego jedynego ciekawszego elementu (mam na myśli Yougetsu). Mimo wszystko wątek z epidemią nie znudził mnie za bardzo, może to kwestia tego że całą serię oglądałam po parę odcinków dziennie, a może to  kliknij: ukryte  nadzieja że Eigetsu umrze sprawiała że nie czułam się znudzona. Natomiast po wątku z epidemią było dużo ciekawiej.  kliknij: ukryte  Obecność Eigetsu wśród żywych wynagrodził mi jego brak w dalszych odcinkach.
Może przejdę do postaci które szczególnie i pozytywnie zwróciły moja uwagę. Po pierwsze – Seiran. O ile w pierwszej serii był mi obojętny, byłam zbyt uprzedzona do tego typu postaci żeby go pokochać, to w kontynuacji Saiunkoku naprawdę go polubiłam. Może to dzięki Tan tanowi, który zresztą jest kolejnym bohaterem o którym chcę wspomnieć. Zdecydowanie wprowadzenie jego postaci było dobrym posunięciem. Jego rola komentatoro­‑obserwatora zdecydowanie przypadła mi do gustu. Zauważyłam też, że o ile w pierwszej serii zdecydowanie byłam skłonna do związku  kliknij: ukryte  Shuurei z cesarzem, to w drugiej zaczęłam się zastanawiać nad innymi kandydatami.  kliknij: ukryte  Naprawdę doszłam do wniosku że z Seigi i Shuurei byłaby ładna para. O ile ten koleś niekoniecznie musi wzbudzać sympatię widza, to z pewnością dodał głównej bohaterce troszkę charakteru. No i, z tych nieco mroczniejszych bishów wolę go niż Sakujuna…
Co do końca serii:
 kliknij: ukryte  Ja chcę trzeciej serii! Znowu się poryczałam. Tym razem bez powodu, chyba tylko dlatego że wiedziałam że to już ostatni odcinek. Mocno zirytował mnie fakt że został przed widzem ukryty limit czasu jaki dał Shuurei Ryuuki. Sam pomysł z grą, jak dla mnie ok, to powinno wreszcie wyjaśnić co będzie z tą dwójką. Ogólnie koniec dobry, tylko niech ktoś mi zrekompensuje brak trzeciej serii… ;_;
Bardzo dobre anime, choć nadal bym się wahała z polecaniem go męskiej część publiczności. Jak dla mnie ocena coś koło 8/10.
Na koniec przepraszam za ewentualne błędy w pisowni imion, bez bicia przyznaję że nie chciało mi się ich sprawdzać i pisałam z pamięci.

Do Princess Tutu zabierałam się z dużą rezerwą (w duży błąd wprowadziło mnie oznaczenie tej serii jako magical girls) i jak to już nie raz mi się zdarzyło, moje podejście okazało się całkowicie błędne. Być może dlatego że przed obejrzeniem anime nigdy nie czytam jego recenzji (nie chcąc psuć sobie tej przyjemności przy oglądaniu nawet pierwszego odcinka) i robię to dopiero gdy już jestem w trakcie serii, przed obejrzeniem patrząc jedynie na ocenę. Otóż Princess Tutu okazała się być anime absolutnie magicznym i bajkowym, z nieodpartym urokiem. Główna bohaterka, mimo że należała do typu postaci które mnie bardzo irytują, dawała się lubić i ośmielę się stwierdzić że niezdarność w jej przypadku była naprawdę… urocza. Moim ulubieńcem, jak przystało na miłośniczkę bishounenów  kliknij: ukryte  i romansów był Fakia. Nie należy też zapomnieć o Drosselmayerze, co prawda bywały momenty  kliknij: ukryte  że chciało się go udusić za to co robi głównym bohaterom, jednak to dzięki niemu przede wszystkim klimat Tutu jest taki a nie inny.
Co do zakończenia:
 kliknij: ukryte  Z jednej strony niezadowalające, jak ja bym chciała taki pełny happy end, w którym Ahiru tworzy parę z Fakią! A z drugiej strony, gdy się tak pomyśli, to bardzo… odpowiednie zakończenie. Niesie ze sobą pewien morał, pokazuje że prawdziwą naturą Ahiru, jest bycie kaczką i nie należy udawać kogoś kim się nie jest. A jeżeli do kogoś to nie przemawia, to mimo wszystko pozostaje w miarę otwarte, przez co mogłam snuć śmiało swoje fantazje o Fakii piszącym opowieść w której Ahiru znów jest dziewczynką, nie naruszając przy tym w żaden sposób treści anime.
Princess Tutu oglądałam już 3 razy i za każdym mnie tak samo zachwycała i za każdym razem pod koniec  kliknij: ukryte  ryczałam jak głupia. Cóż powiedzieć, po prostu czarująca seria, należąca do grona moich ulubionych anime.

Zabierając się do Saiunkoku, miałam nadzieję że obejrzę lekką komedię romantyczną, bez nadmiaru fabuły, skupiającą się na uczuciach cesarza do głównej bohaterki i vice versa. Tekst dalszy ukrywam aby niechcący nie zniszczyć nadziei czy też przyjemności z oglądania anime, nie zawiera większych spojlerów.  kliknij: ukryte  Rozczarowałam się. Zdaję sobie sprawę że skupienie się na części politycznej, dla wielu osób jest właśnie plusem tej serii, ale ja potrzebowałam akurat jakiegoś prostego, uroczego romansidła, a co mi po nim skoro cesarz który ma być tym głównym kandydatem do serca bohaterki pojawia się coraz rzadziej i nijak obserwować rozwój uczuć między postaciami. Oczywiście jest to zrozumiałe, z powodu różnych pozycji jakie zajmują, jednak nie zmienia to tego że byłam ogromnie rozczarowana. Przy ostatnim odcinku dosłownie płakałam ze wściekłości, liczyłam na jakieś wyczerpujące rozwiązanie wątku romantycznego, a tu kicha. Strasznie się zawiodłam. Przy scenie końcowej ryczałam już nie tylko ze złości ale też niepojętego wzruszenia, ale i tak do końca dnia po obejrzeniu serii miałam ochotę mocno w coś walnąć. Wszystko przez to że ta seria bardzo mnie wciągnęła, chociaż i denerwowała przez cały czas. Miałam nadzieję na utrzymanie klimatów pierwszych odcinków które mnie oczarowały humorem i wszystkim czego oczekiwałam, lekko rozwijającym się, przewidywalnym romansem.

Polubiłam główną bohaterkę. Mimo że nie podjęłabym zawsze tych samych decyzji co ona, to spodobało mi się że zdecydowanie nie zmieniła się w mdłą i pustą marionetkę. Mimo że nad jej głupotą czasem ubolewałam (tak jak nad samą serią), urzekło mnie to że nareszcie główna bohaterka, nie będąca specjalistką od sztuk walki, zna podstawy samoobrony! Naprawdę zawsze, przy każdym shoujo czekałam aż jakaś bohaterka się obudzi i w odpowiedniej scenie kopnie jakiegoś kolesia w intymne miejsce.

A teraz tekst ukryty z powodu ewidentnego spojlera. : )

 kliknij: ukryte  Co do mrocznego bishounena. Szczerze nie odebrałam watku z nim tak jak inni (z tego co czytałam komentarze). Nie wydawało mi się że Shuurei go wybrała, bardziej zwrócił jej uwagę na pewne rzeczy (lęk przed miłością, uczucia do cesarza), mimo że denerwowało mnie jak po nim płakała, jednak szczerze mówiąc, nie dziwię jej się. Sakujun nie był całkowicie złą postacią, a bohaterka zdążyła go trochę poznać i siłą rzeczy trochę do niego przywiązać. Jego śmierć była dla niej wstrząsająca, nie oznacza to jednak że darzyła go silnym uczuciem. Taką przynajmniej am nadzieję.

Podsumowując. Oglądając Saiunkoku Monogatari czułam ogromną frustrację, nie zmienia to jednak tego że jest to seria dobra. Można powiedzieć że bardzo mi się spodobała, stąd moja złość. Na razie walczę z ciekawością i chęcią obejrzenia drugiej serii, gdyż spodziewam się że rozczaruje mnie ona jeszcze bardziej. Jak na razie nie jestem w stanie wystawić obiektywnej oceny, ale na pewno nie będzie ona mniejsza od 5/10 i nie większa od 8/10.