Tanuki-Anime

Bum, tara­‑bum, trata­‑bum, tam, ta­‑ra­‑ram, tara­‑bum… Pompatycznie przygrywa wojskowa orkiestra, taka z dużą ilością bębnów i trąbek. W 1945 wojnę ludzi przerwał najazd paskudnych Obcych. 54 lata później niedobitki ludzkości walczą o przetrwanie, rozsiane na nielicznych „bezpiecznych” obszarach. Głównym narzędziem walki są – a jakże! – wielkie, humanoidalne roboty. Brzmi znajomo? „Ryoukai, Senchou!” („Tak jest, panie kapitanie!”)

Już od połowy drugiego odcinka (niemal) wszystko jest jasne – na szczęście seria zrealizowana jest na tyle sprawnie, że to wrażenie „oczywistości” nie zniechęca do dalszego oglądania. Ba, dla wielbiciela wielkich robotów to propozycja wielce smakowita… Jak się domyślacie, długotrwała wojna mocno nadszarpnęła populację, więc w latach 70. wiek mobilizacyjny obniżono do 16 lat. Ci, którzy nadają się na pilotów, trafiają do działających w każdej szkole klas­‑plutonów. Pluton nr. 5121 właśnie otrzymał uzupełnienia – piękną jak marzenie pilotkę o nazwisku takim samym, jak nazwisko właściciela korporacji wytwarzającej bojowe mechy… Jak potoczą się jej losy w towarzystwie przystojnych pilotów i kawaii mechaniczek? Jak ta grupka młodzieży będzie sobie radzić z nauką, walką, śmiercią towarzyszy na polu walki, uczuciami wobec siebie?

Serię ogląda się przyjemnie, twórcy nie starali się desperacko podpierać „protezami”, więc w zasadzie brak tu fanserwisu, nie przesadzono też z okazjonalnymi weselszymi wstawkami. Postaci zaprojektowane są kompetentnie, ale animacja bywa uproszczona, trochę za dużo tu zbliżeń (np. kokpitu) przechodzących natychmiast w bardzo szerokie ujęcia z lotu ptaka. Po muzyce Kenjiego Kawai oczekiwałem więcej. Zaskakujące, ale jest tylko przeciętna, niczym się nie wyróżnia – co najwyżej tą zabawną pompatycznością, choć trzeba przyznać, że to też w pewien sposób buduje nastrój. I sądzę, że wielbiciele wielkich mechów mogą spokojnie dodać po dwa punkty do każdej ze składowych oceny…