Tanuki-Anime

Protagonista to taki Shinji­‑kun, klonują go do tych anime w większych ilościach niż Ayanami Rei. Oprócz tego mamy nastolatki, szkolne życie w jakimś liceum, supermoce, ogólnie na pierwszy rzut oka – nuda. Strasznie to wtórne.

A to ciekawostka. Tylko dlaczego w anime zrezygnowali z tej chociaż odrobiny logiki? Nie wiem, choć się domyślam.  kliknij: ukryte  Tanie efekciarstwo i przedramatyzowanie, lepiej się sprzedaje na ekranie?

Bardzo dobrze że wyjdzie drugi sezon, być może rozwieje moje wątpliwości co do tego anime, o których już pisałem. Na razie pozostanę sceptyczny i powstrzymam się od oceny, jednak uważam, pomimo wątpliwości co do jednoznacznej oceny pierwszego sezonu, że jak najbardziej warto obejrzeć Beastars.

Powiem tak. Banana fishem zaśmierdziało jest niejako uzasadnione, oto Legosi i Gouhin, niczym Ash i Blanka ot tak zamiatają przeważające siły wroga. Jeżeli to co piszesz jest prawdą, chyba jeszcze bardziej obniżę ocenę. Zbudowano w miarę fajny świat przedstawiony (konflikt pomiędzy roślino- i mięsożercami, bohaterowie, itd.) po to żeby wprowadzać, jak dla mnie, absurdalne udziwnienia dotyczące głównego bohatera? Nie kupuję tego.

Przeważa zachwyt nad tym anime, no i było całkiem fajnie, aż do:  kliknij: ukryte  Mafia. Porwanie. Bohaterski bojfrend kontratakuje. Bohaterski bojfrend ratuje. Z rąk potężnej mafii? Akcja krzywa, niczym z mang mojej ulubionej Mayu Shinjou.

Brutalnie i krwawo. Fabuła wyjątkowo okrutnie poczyna sobie z postaciami drugoplanowymi. Pytania o dylematy moralne autentyczniej wypadają w wykonaniu polityka, Itsukiego,  kliknij: ukryte  niż wymachującej zakrwawioną siekierą Magase. Nadal mam mieszane uczucia, zwłaszcza że fabuła pozostawia trochę do życzenia w przypadku wątku politycznego jak i kryminalnego, zwłaszcza główna antagonistka z jej niezrozumiałym bełkotem kierowanym w stronę głównego bohatera wypada… no tak średnio bym powiedział, tak średnio.

Faktycznie, jeżeli chodzi o wygląd to wykapany Cars, jednak ideowo tworzy tę swoją komunę w niezbyt pokojowy sposób – czyli Cars­‑Komunista?

Dzień dobry, przyszliśmy (a raczej przyszłam) popełnić panu samobójstwo! Muszę przyznać – zaczyna się intrygująco, jednak mam wrażenie że twórcy zbyt szybko uchylili rąbka tajemnicy w sprawach dotyczących śledztwa, i głównego wątku. Nastrój tajemnicy, wręcz grozy trochę prysł, jednak na pewno warto kontynuować seans po tych pierwszych trzech odcinkach. Jak na razie ciężko powiedzieć, może być z tego niewypał, średniak, lub naprawdę bardzo dobra seria.

Od człowieka­‑pora powoli dostaję już niestrawności. Zobaczymy w końcu tak dla odmiany co tam u tarzana­‑komunisty?

Człowiek­‑por zamierza odbudować obróconą (dosłownie) w gruzy ludzką cywilizację. Fascynujące założenia fabularne, a myślałem że nic mnie już nie zdziwi w shounenach.

Wydawałoby się że Princess Tutu to kolejna infantylna seria z gatunku Magical girls, co na pierwszy rzut oka potwierdza styl graficzny i fabuła skupiająca się na sercowych rozterkach uczennicy szkoły baletowej. Jednak oglądając, a przede wszystkim wsłuchując się uważniej od razu można dostrzec nawiązania do klasyki baletu. Fabuła czerpie garściami z baśniowych motywów występujących w baletach, do których nawiązuje czasami wprost (Drosselmeyer – Dziadek do orzechów, książę Zygfryd – Jezioro łabędzie), zresztą motywy te można wymienić jednym tchem – przenikanie się ze sobą snu i jawy, świata fantazjii i szarej rzeczywistości, księżniczki i książęta (princess Tutu i princess Kraehe, czyli Odette i Odile), nieszczęśliwa/tragiczna miłość, demoniczne zwierze jako symbol i personifikacja zła (król myszy – Dziadek do orzechów, puchacz – Jezioro łabędzie), magia, diaboliczny, a jednocześnie groteskowy i ekscentryczny Drosselmeyer. Oczywiście jest tego znacznie więcej, każdy odcinek nawiązuje do innego baletu/opery/motywu zaczerpniętego z muzyki klasycznej (co jest wyszczególnione w niemieckojęzycznych podtytułach). Dopiero oglądając princess Tutu po raz trzeci zainteresowałem się tym dokładniej, wcześniej ceniłem to anime za niezłą fabułę (tylko na pierwszy rzut oka dziecinną) i świetną muzykę, balet traktując niejako po łebkach, okazuje się że w warstwie nawiązań to prawdziwy majstersztyk – zastanawiałem się nad zmianą oceny na 10/10, ostatecznie ląduje w ulubionych z mocnym 9/10.

 kliknij: ukryte  Powtarzające się motywy muzyczne:
Mytho – Dance of the sugar plum fairy Dziadek do orzechów
Ahiru – Little Overture Dziadek do orzechów
Drosselmeyer – March of the Toy Soldiers Dziadek do orzechów
Edel – Musique des automates Coppelia
Szkolny zegar – Waltz of the Hours Coppelia
Chyba mój ulubiony motyw:
Kraehe – Gymnopédie No.1 Erik Satie

Twórcy SAO lubią tanie zagrywki na uczuciach widza ale przynajmniej robią to dobrze.

Jasne, cytując klasyka – „poruszające to jak klapa od śmietnika”. Alicyzacja od pierwszej poważniejszej walki (z goblinami w jaskini) jest pełna absurdów, tanich oklepanych chwytów znanych z poprzednich odsłon SAO, naprawdę spodziewałem się czegoś więcej po niby najlepszym arcu sztuki miecza na linie. Niestety, wygląda na to że SAO zawsze ssało.

Poza tym wkleiłeś tylko zdrobnienie od głównego słowa, co jest dość mało błyskotliwe.

Czasami jestem leniwy. Nie zawsze też chce mi się też dyskutować z najwyraźniej agresywnymi osobnikami w internecie. Nie rozumiem tej krucjaty, narzucania ludziom żeby koniecznie pisali o lekkich nowelkach „książka” czy „powieść”. Termin „light novel” nie powstał przez przypadek, najwyraźniej literatura tego typu czymś się wyróżnia, ma swoje charakterystyczne cechy. Poświęciłem jeden wieczór na przeczytanie takiego dzieła, w każdym razie jednej jego części i dochodzę do wniosku, że obok, powiedzmy, klasycznej powieści to nawet nie stało. PPPP – prosta narracja, proste dialogi, proste opisy, prosta fabuła, ot takie lekkie czytadło. Nie władam językiem angielskim na jakimś wybitnym poziomie, jednak bez żadnego problemu rozumiałem absolutnie wszystko, nawet jeżeli momentami (chociaż bardzo rzadko) brakowało mi znajomości słownictwa, wystarczył sam kontekst. Najbardziej przypominało mi to młodzieżową, anglojęzyczną książeczkę, którą dostałem wiele lat temu na koniec gimnazjum za jakieś osiągnięcia w nauce z języka angielskiego. Termin „nowelka” używany w tym kontekście nie jest może super precyzyjny, ale całkiem dobrze pasuje, każdy wie o co chodzi. Dla mnie będą to po prostu lekkie nowelki, zresztą każdy może sam poczytać i podejrzewam że dojdzie do podobnych wniosków.

[link]

Nie pamiętam już zbyt dobrze mangi, ale  kliknij: ukryte  czy przypadkiem Mio nie była tam tylko epizodyczną postacią, zresztą szybko uśmierconą?

Prawdę mówiąc, gdyby zrobili jak piszesz, to ta nowa wersja bardzo straciłaby w moich oczach :D

Niby dlaczego to aż tak złe rozwiązanie? ;p

Ciekawi mnie też, kim jest ta dziewoja z openingu.

Uwaga: spoiler­‑spekulacja. Nie czytać, jeżeli ktoś nie chce sobie popsuć zabawy.
 kliknij: ukryte  W grze na ps2 Blood Will Tell: Tezuka Osamu's Dororo, ta dziewoja to… Dororo. Z tym że jest opętana przez ostatniego, najpotężniejszego demona, którego Hyakkimaru musi pokonać, żeby odzyskać swoją ostatnią część ciała. Oczywiście jest na to inny sposób niż zabicie Dororo. Pozostaje kwestia czy twórcy anime zainspirowani fabułą zawartą w grze, zekranizują to w anime, oglądając uważnie opening prawdopodobieństwo, że skorzystają z tego pomysłu, wydaje się bardzo duże.

Roboto Roboto Kazoku ♫

Chyba się nie zrozumieliśmy, nie łapiesz sarkazmu :) Następnym razem takie „miażdżył” zawsze będę wsadzał w cudzysłów. To nie miejsce na dyskusję o takiej tematyce, lepiej zakończyć ten wątek zanim wejdzie moderacja cała na biało.

Mitologia słowiańska została wypalona ogniem przez kościół katolicki

Bo ten zły kościół zawsze miażdżył inne kultury zwłaszcza przez Interpretatio Christiana, czy metodą inkulturacji.

Nic dziwnego że anime jest tak marne, skoro pierwowzór to takie solidne  kliknij: ukryte  2/10.

Moim zdaniem ocena mocno zawyżona wobec tego, co reprezentuje sobą ten gniotek. Gdy już myślisz, że gorzej być nie może, wtedy wchodzi FLCL Alternative, całe na biało – już gniot, a nie gniotek.

Nawet Judasz jest na swoim miejscu. Widać napracowanie.

Tak dziwacznej wariacji „Ostatniej Wieczerzy” to ja jeszcze nie widziałem.
10/10

Transhumanizm, mechy, nastolatki, kosmici, prastara cywilizacja, reinkarnacja, taka sytuacja… Wszystko to już było, niby wszystko to już widziałem. Zakończenie w stylu TTGL. Całkiem przyjemny i pasujący do całej serii opening. Przeciętniak, który jednak wyjątkowo fajnie się ogląda. 5/10

Luźna dygresja nie związana z anime.

Cierpienie można podzielić na emocjonalne i fizyczne. Fizyczne jest baaaardzo ograniczone.

Naprawdę zabolało mnie Twoje twierdzenie. Idź do pierwszej lepszej poradni leczenia bólu i powiedz to anestezjologom. Wykreśliłbym kilka „a” choćby z szacunku dla tych lekarzy i ich ciężkiej pracy. Takie organizacje jak IASP (Międzynarodowe Towarzystwo Badania Bólu) nie powstały bez powodu, a już na pewno nie dlatego że cierpienie fizyczne jest bardzo ograniczone. Nie ma paskudniejszej rzeczy niż uporczywy, oporny na leczenie ból, w tym kontekście – fizyczne cierpienie.