Tanuki-Anime

Zakończenie rozczarowało fanów i trzeba było jakoś efektowniej zamknąć serię, a potencjał miała ogromny. Powstał więc END i tak to się ciągnie do dzisiaj (patrz: odgrzewane kotlety typu NGE 1.11). Ja sam w NGE nie widzę nic szczególnego, ale w końcu to legenda wśród anime. Doceniam, ale nie przepadam. Osobiście wolę serię tv i jej pierwotne zakończenie, zawsze odnosiłem wrażenie że kinówkę drobili na siłę.

Obejrzę serię, ponieważ ma rzeszę oddanych wielbicieli więc coś w tym musi być, ne? A przerywać seans w samym środku to bezsens. Zawsze jest nadzieja że z gniota przeobrazi się w… chociażby znośne/dobre anime. Są słabsze i lepsze odcinki. Samo zakończenie może czasami diametralnie zmienić pogląd na temat całej serii i końcową ocenę rzecz jasna.

Ktoś tu już napisał że seria CG miała zapewnić dobrą rozrywkę – i z tego zadania wywiązuje się znakomicie. Z powodu „Tak wielu dziur/nielogiczności/głupot/deus ex machin” ocena leci w dół, co wcale nie przeszkadza aby dobrze bawić się podczas oglądania zarówno R1 jak i R2. Ale żadnej szczególnej głębi, genialnego przesłania, nie potrafię się tutaj doszukać.

Podsumowując: jedno z najgorszych…? bez przesady!

Po prostu rozdwojenie jaźni. Albo multiplikacja jaźni.

Ciężko ocenić to anime. Bardzo nierówna seria, mimo że to tylko 13 odcinków. Do ep 7  kliknij: ukryte  (śmierć Kozuki) fabuła jest bardzo wciągająca, ciężko choć na chwilę oderwać się od seansu. Następne 3 odcinki to hmm… fillery? Nie trzymają w każdym razie już tak wysokiego poziomu, no i seria stacza się jak po równi pochyłej. Zakończenie, rozwiązanie akcji, wytłumaczenie czym jest „shonen bat” – powtórzę jak papuga „ktoś miał dobry pomysł i nie za bardzo wiedział, co z nim zrobić”. I zepsuł świetnie zapowiadającą się serię.

Opening i ending na początku mnie drażniły ale po odsłuchaniu po raz kolejny w końcu mi się spodobały. Kwestia oswojenia się z dość charakterystyczną muzyką. Kreska jest w porządku, brzydota niektórych postaci wcale nie przeszkadza w oglądaniu.

Podsumowując rysunek i muzyka są bardzo dobre, tylko fabuła od 7 epka mocno kuleje. Niewykorzystany potencjał, mogła być seria wybitna, w efekcie dostajemy takie nie wiadomo co. Świeżo po obejrzeniu mam mieszane uczucia, i ciężko mi ocenić „Paranoia Agent”, raczej warte obejrzenia – ale tylko do 7, ewentualnie 10 odcinka.

Pierwszy sezon anime Majutsushi Orphen ma w sobie „to coś”. Klimat serii fantasy lat 90tych, pierwsza seria nieodparcie kojarzyła mi się ze Slayersami. Kompletnie nie mogę się zgodzić z recenzentem – „Poprzedni Orphen trochę kulał w tej sferze – miał formę komediową, ale jednocześnie opowiadał poważną historię, dotykającą problematyki miłości, śmierci oraz poświęcenia. Nieumiejętne połączenie tych dwóch przeciwstawnych elementów sprawiło, że momenty znudzenia dotykały zarówno widzów poszukujących komedii, jak i tęskniących za poważnym fantasy” (tasiemcowaty cytat). Poprzedni Orphen umiejętnie łączył te elementy, raczej nie nudziłem się podczas oglądania tych 24ep. Op i ed też trzymały poziom (faceci w obciachowych białych futrach, czyli Sharan Q nieźle dali sobie radę, zwłaszcza w utworze „Kimi wa Majutsushi?”). W ucho wpada też drugi ed „Doushiyou” Yuki.

Majutsushi Orphen: Revenge natomiast to zwyczajny gniot. Postawili na komedię – wyszła niezbyt zabawna farsa. Schemat „potworka tygodnia” tylko dodatkowo irytuje. Animacja, którą wsadzili (nie wiadomo po co) w czasie puszczania przez Orphena swojego „hikari no hakujin” przywodziła mi na myśl plansze kontrolną przy usterkach w tvp – widząc to pierwszy raz, pomyślałem że coś jest nie w porządku z monitorem.

Muzyka? Brzdąka gdzieś tam w tle. Drugi op doskonale pasowałby do Pokemonów (tak jakoś mi się skojarzył z Pokemonami), reszty nawet nie pamiętam. Podsumowując jednym uchem wchodzi, drugim wychodzi.

 kliknij: ukryte  „Nie wiesz, jak zakończyć serie fantasy? Spraw, że bohaterowie uratują świat, przecież to zawsze się sprawdzi!” Lepiej chyba nie da się ująć tego, co zrobili z fabułą, przede wszystkim z jej rozwiązaniem.  kliknij: ukryte  Sam finał – śmiać się czy płakać? Oto cycki, efektownie wyłaniające się z kffiatuszka, przeważają szalę zwycięstwa. Orphen ciężko wzdycha… (co robić, co robić! – też miałbym spory dylemat) ale w końcu zadaje ostateczny cios swoim „hikari no hakujin”. Zawsze wiedziałem że cycki kiedyś uratują świat…

„Podsumowując, Majutsushi Orphen: Revenge to godna kontynuacja wcześniejszych przygód tytułowego bohatera”. I znowu nie mogę zgodzić się z recenzentem. Kontynuacja przygód Orphena to kompletny niewypał. Nie trzyma poziomu pierwszej serii. Daję 2/10, zamiast 1/10, ot tak z sentymentu do poprzedniej części. Nie polecam miłośnikom poprzedniej części, nie polecam nikomu.

Bardzo dobra seria. Wielbicielom powieści Dumasa taka „zabawa” fabułą, bohaterami, może się nie spodobać. Sam mam mieszane uczucia. Bardzo nie spodobały mi się zakończenie, oraz postać Alberta – zrobiono z niego totalną pierdołę, zabaweczkę w rękach hrabiego, a przecież w powieści był normalnym młodzieńcem. Wyeksponowano także Franza, Eugenia zupełnie nie przypomina tej książkowej. Pozytywnie zaskoczyła mnie natomiast kreacja postaci Peppo (użyję rodzaju nijakiego :) ), która zresztą bardzo mnie rozbawiła. Samo zakończenie to moim zdaniem wręcz „zgwałcenie” powieści Dumasa. Seans kończę zazwyczaj na ep 22/w połowie 23.

Osadzenie akcji w odległej przyszłości, wręcz w alternatywnej rzeczywistości wyszło bardzo zgrabnie, tak jak i eksperymentalna grafika. Muzyka jest dobra, pasuje do przedstawionego w anime świata paryskiej „szlachty przyszłości”, op i ed są wręcz świetne. Można polecić zarówno osobom zaznajomionym z powieścią Dumasa, jak i widzom dla których „Gankutsuou: Hrabia Monte Christo” może być bodźcem do sięgnięcia po tę świetną książkę. Pozostaje tylko życzyć przyjemnego oglądania i być może także przyjemnej lektury :)