Tanuki-Anime

Gdyby nie zespoilerowali wszystkich wydarzeń na trailerach, to dałbym 8/10 spokojnie.

Film był bardzo przeciętny. 5cm/sek było lepsze i graficznie też mi się bardziej podobało. Jedyne co mi tutaj bardziej pasuje, to design postaci, ale to by chyba było tyle…

Aha. Kiedyś luknę.

Ciekawy pomysł i nieźle wykorzystany (choć mogłoby to być momentami mniej przewidywalne…).  kliknij: ukryte  Ale oczywiście musiało to się skończyć w taki sposób jak inne tego typu filmy, czyli pod wielkim znakiem zapytania. Jednakowoż były debilne momenty, o których warto wspomnieć, tj. konkluzja jednej z postaci, że to NATURA  kliknij: ukryte  stworzyła te maszynki, albo gdy nagle na środku skrzyżowania pojawił się  kliknij: ukryte  namiot cyrkowy – spowodowały u mnie mocny WTF. I za to daję 5/10 zamiast 6­‑7/10.

Anime samo w sobie mi się średnio oglądało, ale za to przekaz był świetny i chociaż dla niego to obejrzyjcie (i dla świetnych teł ;P).  kliknij: ukryte  Mało kto mówi o straconych marzeniach, mało kto mówi o tym, że to, do czego przez cały czas dążysz z całych sił, może i tak się od ciebie nieodwracalnie oddalić. Takie potrafi być życie – bolesne i straszne. I tak się właśnie poczułem gdy napisy końcowe zaczęły się przewijać. Ending przez chwilę mnie cholernie przytłoczył – poczułem ból i strach naraz. Nie chciało mi się płakać, ale czułem się przygnębiony. Nadal odczuwam to przytłoczenie, gdy o tym myślę.

Dzięki, uratowałeś mi czas ;)

Czemu, tak długo jak jest to psychologiczne anime, nikt nie zauważa masywnych błędów w nim zawartych? Przykładowo, skoro  kliknij: ukryte  ta grubaska przebierała się za „ducha” głównej bohaterki, to jakim cudem ona skakała po lampach? Albo jakim cudem ten świr ją widział dokładnie w tej samej formie, jak główna bohaterka?

Moim zdaniem strasznie czuć fillerszczyznę; poza tym, że istnieje  kliknij: ukryte  podziemne miasto tuż pod stolicą ludzi, to nic specjalnie mnie nie zaciekawiło w tych dwóch odcinkach. „Nowe” postacie są oklepane do bólu, a  kliknij: ukryte  ich śmierć nie zrobiła na mnie prawie żadnego wrażenia. Jedyny większy plus to animacja, która robi się przeza***ista w drugiej połowie drugiego odcinka. Animatorom należy się za to ciasteczko (może więcej, gdyby nie tak cholernie przegięty odstęp czasowy, w którym tego odcinki zostały wypuszczone).
Polecam tylko tym, co nie mają co robić, a mają chcice na AoT.

Nie lubię ciągnąć czegoś, co mi się nie podoba już od pierwszych odcinków. Sądzę, że są jeszcze serie, które zagwarantują mi przyjemność z oglądania już od samego początku. Nie widzę w tym głupiego rozumowania.

Anime dobre, animacja zachwycająca i fajny, oryginalny główny bohater przyjaźniący się z badassowym cyborgiem. Swoją drogą, to duo jest b. ciekawym połączeniem.
Humor? Jest kilka śmisznych momentów, w których autor nabija się z typowych shounenów (m.in. z DBZ, bo jakby że mogło tego zabraknąć?), ale też jest kilka dobrze dobranych sytuacyjnych gagów. Moim zdaniem lepsze od mangi, bo twórcy dodali (i czasami też odjęli) od siebie jeszcze co nieco. Tyle że to pomogło tej serii, nie to co w tasiemcach pokroju Naruto…

Z tego co pamiętam to styl rozmów pomiędzy postaciami był dokładnie taki sam jak w większości innych anime o studencikach, czyli sposób w jaki się odzywają, ich charaktery, dziecinne (choć w tym wypadku to akurat usprawiedliwione) żarty.

Może nie narzekam, bo patrzę na coś innego w tego typu anime? Skoro w tutaj była gadanina, to skupiłem się na gadaninie. Skoro w DBZ czy Bleachu był nacisk na walkę i moce, to skupiłem się na nich. Poza tym, wspomniane wyżej tytuły, miały swoją własną kreskę i, z tego co pamiętam, styl rozmów postaci trochę się jednak różnił od serii z ostatnich lat.

Skoro już byłeś tak ciekawy co oglądałem, to mogłeś też sprawdzić pozostałe tytuły, jak Monster, czy Death Note, czy inne anime z jakimś przekazem czy zagwozdkami nad sensem życia.

PS: w tym twoim opisie Shin Sekaia nie widzę nic niesamowitego, czy specjalnie oryginalnego. Chyba jednak przeżyję bez oglądania tego…

Historia – dobra, mająca wiele plot twistów (choć do końca fabuły jeszcze daleko…).

Kreska i animacje – najwyższa półka.

Antagoniści (tytani) – oryginalni i zabawni (o dziwo, w dobrym tego słowa znaczeniu).

Postacie – akurat tutaj jest średnio, takie charaktery mogliście dostrzec w wielu innych tytułach. Jednakowoż, daję ogromny plus za brak postaci Tsundere.

Humor – na szczęście już normalny, postacie mają jakieś inteligentniejsze riposty niż w większości innych anime, a slapsticka tutaj brak (brak w takiej formie jak chociażby w komediach anime, gdzie postacie są przedstawione w sposób karykaturalny).

Innymi słowy: dobra seria. To, czy jest zbyt „hajpowana” to już zależy od punktu widzenia poszczególnych osób. Bo takie osobniki zazwyczaj doszukują się jakiegoś genialnego przesłania, które otworzy im kolejną furtkę do zrozumienia sensu życia, albo przynajmniej da im klucz do jej otwarcia, podczas gdy sami muszą ją odszukać.
Nie każde anime musi takie być.

Oczywiście, że nie. Możesz mnie uważać za ignoranta/idiotę, ale nie mam zamiaru oglądać jakiegoś dzieła, które ma aż tak rzucające się w oczy minusy na samym początku.

Miałem małą nadzieję, że będzie jednak troszkę lepiej…

Im dłużej „wypróbowuję” komedie anime, tym coraz bardziej jestem zaskoczony, że Japończycy potrafią zrobić cokolwiek fajnego. Humor w tym anime jest najniższych lotów, głównie się opiera na slapsticku (czyli nic nowego) i do bólu głupich żarcikach, które psują granice dobrego smaku dość często. A przynajmniej mnie. Nie będę się nad tym rozpisywał, bo szkoda czasu. Powiem tylko tyle, że na Disney XD, czy Nickelodeon byście się bardziej ubawili…

Monster jest niezły, ale zdecydowanie przereklamowany. Duże grono ludzi strasznie podnieca się tym anime, dlatego że jest bardzo realistyczne – zarówno postaci, jak i to co dookoła nich się dzieje. Niektórzy śmią nawet twierdzić, że Death Note się do tego nie umywa (mimo, że to trochę co innego, ale ok). Dlatego mam nadzieję, że owe osoby przeczytają mój wywód i zrozumieją swoją ignorancję.

Po pierwsze, odniosę się do tego jak bardzo ta opowieść jest „realistyczna”, bo jest TAK realistyczna, że:

- ulice miast, czy jakiekolwiek miejsca by to nie były, są w większości scen KOMPLETNIE puste; poza ważnymi dla danego momentu (lub dalszej części historii) osobnikami, NIKT w nich nie przebywa! Nawet w więzieniu, gdy  kliknij: ukryte  Tenma został złapany i planował ucieczkę z budynku wraz z drugim więźniem , żadnego przestępcy poza nimi tam nie można było zauważyć!

- dużo bohaterów tego opowiadania często na siebie natrafiało przez „przypadek”, mimo że krążyli po kilku miejscowościach oddalonych od siebie o kilka­‑kilkaset dobrych kilometrów, a postacie miały zbyt duży odcinek czasu przeznaczony na eksplorację danego miejsca, żeby akurat robiły to DOKŁADNIE w tym samym momencie!

- różne niedorzeczne zdarzenia miały miejsce, dzięki którym fabuła mogła pójść do przodu, jak chociażby  kliknij: ukryte  Lunge znajdujący krawat Tenmy za pierwszym razem gdy tylko sięgnął ręką w losowy krzak, czy pielęgniarka/recepcjonistka mówiąca Tenmie o spalonych papierach (czy co to tam było), mimo że miało to miejsce kupę lat temu, a bohater jej nawet o to nie pytał, nie wywierał na niej ŻADNEJ presji, żeby nagle o tym wspomniała.
Albo najlepsze: gdy ktoś zapukał do mieszkania Grimmera, ten wstał z łóżka w samych gatkach i T­‑shircie i podszedł do drzwi, żeby sprawdzić kto to jest, przez wizjer. W tym samym ujęciu kamery zaczął POWOOOOOLI odchodzić od ów wejścia, po czym po jakichś niecałych 3 sekundach wpada grupka agentów ze spluwami, a ten jest już za oknem na schodach przeciwpożarowych, w pełni ubrany z torbą na ramieniu, gotowy do ucieczki. Realizm pełną gębą!

- niektóre postacie zachowywały się zbyt obsesyjnie, jak kolo, który cały czas obcinał paznokcie (w ogóle na cholerę je cały czas obcinał, przecież paznokcie nie odrastają co kilka minut!), czy prokurator, który chyba z 5 razy w przeciągu jednego odcinka potrafił wspomnieć o tym, że jego ojciec został winny szpiegostwa.


Po drugie: rozmowy niezwiązane z wątkiem głównym tego anime (czyli pogaduszki, itd.) były CHOLERNIE nudne – ich przebieg, sposób mówienia postaci, okropnie nieśmieszne żarciki – wszystko to powodowało, że szybko się wyłączałem. Taka reakcja obronna mojego mózgu. Oczywiście, nie było tak zawsze, ale wystarczająco często, żeby o tym wspomnieć (szczególnie, że 80% Monstera składa się z samej gadaniny).


Po trzecie: zbyt dużo zbyt często wykorzystywanych patentów z innych serii, jak chociażby dramatyczna sytuacja, w której jedna postać trzyma pistolet wycelowany w drugą osobę – co trwa jakieś kilka dobrych sekund – po czym następuje zbliżenie na napastnika (albo jego pistolet), i w momencie oddawanego strzału jest przeskok na niebo… Ile osób, szczególnie w tych czasach, nie zgadnie, że człek strzelający z ów spluwy nie zastrzelił swej ofiary? Kurna, przecież to jest jedna z największych klisz w kryminałach!


Po czwarte: zauważyłem, że ludzie stawiają jako plus to, że w Monsterze nie ma żadnych mocy ani zjawisk nadprzyrodzonych, że autorowi „udało” się opowiedzieć ciekawą historię bez takich „ułatwiaczy” i pewnie to (m.in) czyni tą serię lepszą od Death Note, prawda? I to jest największa głupota z waszej strony, takie serie powstawały wiele lat wcześniej i powstają nadal (niekoniecznie w konwencji anime), brak użytku magii czy czegokolwiek, co nie ma racji bytu w prawdziwym świecie, wcale nie jest powodem, żeby twierdzić, iż nad takim tytułem dany autor „siedział” dłużej. Ja osobiście potrafiłbym wymyślić 2 różne serie – jedną realistyczną, a drugą opartą o cechy fantastyczne – ale wiem, że przy tej fantastycznej miałbym więcej zabawy, mógłbym stworzyć coś zupełnie nowego, stworzyć własne zasady panujące w danym świecie itd. Autorzy mang w dużej mierze tworzą opowieści fantastyczne nie dlatego (a przynajmniej moim zdaniem tak jest), że nie potrafiliby stworzyć tych normalnych, super realistycznych, a dlatego, że daje większą wolność twórczości, mogą „odtworzyć” swoje myśli/wyobraźnię na kartkach papieru. To jest zdecydowanie bardziej zachęcająca konwencja dla młodych i nowych pisarzy, nie uważacie?
Realizm w świecie anime i mang jest rzeczą rzadko spotykaną i rozumiem, że przez to jest miłą odskocznią dla niektórych osób, ale bycie odskocznią tego typu nie czyni takiego tytułu lepszym. Tak mówią tylko ci, co czują się mało dorośli przez oglądanie samych wybałuszonych postaci przez tyle lat ;)

Thank You!

Jakoś to przeżyję ;P

Ostatnie filmy nie wyglądały źle w CGI'u (a przynajmniej ten ostatni był bardzo fajnie zrobiony), choć nie skłamię mówiąc, że ten nowy trailer wyglądał okropnie dopóki Guts nie wyjął miecza…

Cóż, przynajmniej jest teraz jakaś większa szansa, że powstanie w końcu nowa gra z tego uniwersum (kilka miesięcy temu Platinum Games mówiło, że chciałoby wydać takowy tytuł).

Oczywiście, że różnica w poziomie aktorstwa zawsze będzie duża na korzyść Japonii, ale sam dobór głosów bardziej mi odpowiadał w polskiej wersji.

Heh :P Aczkolwiek w tym wypadku moc głównej postaci mnie nie martwi, a postaci bardziej przybocznych, które powinny być o wiele słabsze. I, zasadniczo, nadal to ma miejsce w mandze, niestety.

Mówisz i masz ;P

Anime dobre. Osobiście uważam, że spełniło swoją rolę lepiej niż Naruto Shippuuden, w którym twórcy już chyba nie bardzo wiedzą co robią (na ironię to to samo studio). Animacja (jak na tasiemca), soundtracki i voice acting stoją na wysokim poziomie. Jest dużo postaci, które można polubić praktycznie od razu. Cholera, nawet niektóre fillery nie są złe, a to dla mnie już kolejny masywny plus.
Openingi świetnie oddają klimat anime.
Swoją drogą, nie rozumiem ludzi, którzy nie lubili Arcu z Fullbringerami, w którym taki uliczny klimat z openingów właśnie panował.

Jednakże, Bleach ma też dość spore wady:

-siła postaci dość często nie trzyma się kupy;  kliknij: ukryte  na początku Ichigo jest w stanie pokonać jednych z silniejszych kapitanów, ale potem ma problem z czwartym Espadą (nawet gdy ma założoną maskę Hollowa), a taki Hitsugaya pokonuje Halibel, a Kyouraku Starka, i to bez użycia jeszcze swojego Bankaia na dodatek(tak, tak, taktyczna walka, rozumiem, ale on był z dupy wystarczająco szybki, żeby uniknąć WSZYSTKIE jego Cero);

-fabuła nie jest jakaś specjalnie emocjonująca. Powiedziałbym, że to taki klon DBZ pod tym względem;

-Nieważne ile litrów krwi dana postać straci, i tak nie zginie, chyba że to antagonista. Siostra Hitsugayi kliknij: ukryte  została przez niego dźgnięta w plecy z całej siły, ale i tak to jakimś cudem przeżyła, mimo że różnica w sile pomiędzy nimi była ogromna, a ona nawet się tego nie spodziewała. Heh, wydarzenie wprost proporcjonalne do Dragon Balla xD

No jeśli Twoim zdaniem np. japońska wersja była lepsza, to jestem zaskoczony twoim gustem. Jest zdecydowanie zbyt poważna, a Yoh ma babski głos (jak to większość młodych męskich bohaterów w anime), który w ogóle nie odpowiada jego stylowi luzaka.

Pierwsze i chyba jedyne anime, którego polski dubbing jest najlepszy. Polecam obejrzeć tą wersję najbardziej (tylko szukajcie wersji MNIEJ ocenzurowanej, gdyż po kilku latach transmisji w TV, nagle zaczęli cenzurować najbardziej błahe rzeczy!) Szczególnie dla gagów, które w innych wersjach mogłyby być zabawne tylko dla docelowej grupy społecznej (chyba czasem tak macie, że to co śmieszy/powinno śmieszyć, przykładowo, Japończyków, was nawet nie zmusza do uśmiechu, bo nie rozumiecie języka na tyle, żeby np. zrozumieć jakieś gry słowne, dziwny sposób wymówionego dialogu czy sytuację odnoszącą się w sposób komiczny do kultury państwa.

A samo anime dobre (a przynajmniej takie było dla mnie kilka lat temu ;P), choć ostatnia walka była strasznie naciągana i sprzyjał jej motyw, jakiego nie znoszę w anime, czyli:  kliknij: ukryte  moc przyjaźni, czy współdzielenie mocy pomiędzy siebie.