Tanuki-Anime

Roztrzepana i płaczliwa czternastolatka Usagi Tsukino pewnego dnia spotyka gadającą kotkę Lunę, za sprawą której staje się Sailor Moon, dzielną wojowniczką o miłość i sprawiedliwość… I tak oto dla Usagi zaczyna się przygoda jej życia. Na początku wcale nie jest taka dzielna i trudno się temu dziwić. Do tej pory była zwykłą dziewczyną ze zwykłymi problemami, a teraz musi stawiać czoła złu w czystej postaci. I pewnie nie wytrzymałaby długo, gdyby od czasu do czasu nie przybywał jej z pomocą Tuxedo Kamen, zamaskowany dżentelmen z różą i idealny obiekt westchnień. Ale czas mija, a prawdziwą misją Sailor Moon nie jest sama walka z wrogiem, lecz odnalezienie i ochronienie przed złem tajemniczej Księżycowej Księżniczki. Do Usagi dołączają kolejne wojowniczki w mundurkach: Sailor Mercury, Sailor Mars, Sailor Jupiter i Sailor Venus, coraz częściej mówi się również o zagadkowym Srebrnym Krysztale, mającym niewiarygodną potęgę. Rozwiązanie wszystkich tajemnic prowadzi do zapomnianych wydarzeń z odległej przeszłości. Czy tamta tragedia się powtórzy? A może nikła iskierka nadziei wreszcie zajaśnieje pełnym blaskiem? Królestwo Ciemności rośnie w siłę, ale wojowniczki nie pozostają bierne…

Sailor Moon trudno nie znać, ponieważ popularność zdobyła sobie nie tylko w Polsce i przez długi czas była pierwszym skojarzeniem ze słowami „manga i anime”. Z perspektywy czasu można stwierdzić, że pierwsza seria nie należy ani do najambitniejszych, ani do najpiękniej narysowanych, a jednak wraz z jej rozpoczęciem zaczął się prawdziwy szał. Na czym polegał jej fenomen? Możliwe, że jako „pierwsze” (poza Polonią 1) anime w telewizji po prostu nie miała konkurencji. Bo przecież fabuła jest naiwna i schematyczna, w każdym odcinku mamy wygłupy Usagi i walkę z demonem polegającą na rzucaniu diademem/różą… Akcję urozmaica pojawianie się kolejnych wojowniczek, ale ponieważ jest ich razem tylko pięć, nie zdarza się to za często.

A jednak jest w serii to „coś”, co pozwala oglądać ją z zainteresowaniem. Przede wszystkim postacie – są ludzkie i naturalne, a dzięki niewdzięcznemu z pozoru sposobowi prowadzenia akcji można je dokładniej poznać i polubić. I będą się jeszcze bardziej rozwijać w trakcie następnych serii… Również czarne charaktery (a przynajmniej większość) mają swoje osobowości i nie są jakimiś tam Bardzo Złymi Typami, które tylko dlatego chcą zawładnąć światem, żeby główne bohaterki miały jakichś przeciwników. Fakt, że dla wytrawnego mangomaniaka to już żadna nowość, ale chyba lepiej, że tak jest niż gdyby było odwrotnie…

I jeszcze muzyka – pasująca do charakteru serii, czasem po prostu milutka, czasem porywająca, świetnie komponuje się z akcją. A do tego bardzo sympatyczne i ładnie zaśpiewane piosenki.

Co rzec na zakończenie – polecić, czy nie polecić? Osoby, które już kiedyś dały się oczarować Potędze Księżyca, pewnie by obejrzały Sailor Moon jeszcze raz, choćby przez sentyment. Reszta zaś, jeśli na chwilę odsunie na bok krytycyzm i porównywanie z nowszymi seriami, być może też – wystarczy chcieć…