Tanuki-Anime

Oglądałam pierwszy raz Death note ponad 10 lat temu, niedawno obejrzałam drugi raz, wrażenia bardzo podobne co za pierwszym seansem.
Początek (pierwsze ok. 10 odcinków) jest niesamowicie wciągający, potem twórcy trochę za bardzo kombinują, np.  kliknij: ukryte  rozumiem że twórcy chcieli żeby L i Light ze sobą pracowali, że to będzie ciekawe zobaczyć ich relację, na miejscu Lighta trzymałabym się od L jak najdalej, a nie angażowała się coraz bardziej w pracę dla policji.
Pomysł drugiego Kiry jest jak najbardziej dobry, jednakże
obsadzenie w tej roli Misy już niekoniecznie, trzeci Kira był już bardziej odpowiednią postacią do tego.
W późniejszych odcinkach pojawia się następny Kira, który robi to co mu każe Light, posiadaczem notatnika i oczu staje się na chwilę także ojciec Yagamiego, notatników jest kilka i można się pogubić który do kogo należy.  kliknij: ukryte  Fabuła staje się nieco przekombinowana. Mimo to oceniam całość bardzo dobrze, Death note potrafi wciągnąć i jest dobrym kryminałem.

Jeśli chodzi o postaci, to są dość realistyczne, za co duży plus, aczkolwiek poza L ciężko mi się było do którejkolwiek przywiązać, są mi obojętne, nie wywołują emocji.

L to bardzo interesującą postać i moja ulubiona z całego DN, uwielbiam jego dziwactwa, sposób bycia, aż żałuję że nie została bardziej rozwinięta, chętnie dowiedziałabym się więcej o jego przeszłości.

Light jest psychopatą, któremu wydaje się że może decydować o życiu innych, zbyt zaślepiły go jego idee. Co nie znaczy, że żywię do niego wielką odrazę – zadziwiająco dobrze oglądało się go w roli głównego bohatera,  kliknij: ukryte  mimo wielu zbrodni na końcu było mi go trochę żal. Kiedy dostał notatnik był bardzo młodym chłopakiem z negatywnym nastawieniem do świata, co zdarza się często w tym wieku, zachłysnął się tą władzą, kolejne „sukcesy” sprawiały, że się w tym zatracił i szybko pozbył się skrupułów. Mimo swojej wielkiej inteligencji nie był mądrym człowiekiem, mam wrażenie że w ostatniej scenie anime trochę sobie zdał z tego sprawę.

Near'a trochę polubiłam, choć nie tak jak L,
Mello był porywczym bandytą, choć trzeba przyznać że pomógł w złapaniu Kiry.

Ojciec Lighta, reszta policji byli dobrymi, realistycznymi bohaterami, choć tak jak wspominałam, ciężko się do któregokolwiek bardziej przywiązać.

Ryuk był bardzo zabawny i miał celne komentarze dotyczące ludzkich zachowań  – zdecydowanie jedna z lepszych postaci.  kliknij: ukryte  Reszta shinigami nie przypadła mi tak bardzo do gustu, choć chwilami byli bardziej ludzcy od ludzi – np. Rem kiedy oddała swoje życie żeby uratować Misę.

Misa jest dla mnie jedną z najgłupszych postaci kobiecych jakie widziałam w anime. Owszem, miała kilka momentów kiedy się wykazała ( kliknij: ukryte  bardzo pomogła w ujęciu trzeciego Kiry), ale ogólnie miałam wrażenie jakby została wyjęta z głupiej komedii, kompletnie nie pasowała do serii.
Na plus to, że jest bardzo ładnie narysowana i ma świetne stroje.

Grafika jest dobra, utrzymana w dość mrocznym klimacie (kontrastuje z tym tylko Misa), bardzo pasującym do serii.
Projekty postaci bardzo realistyczne, wyróżniają się na plus na tle innych anime.

Muzyka również bardzo odpowiednia, świetnie buduje klimat,
openingi i endingi dobrze dobrane (zwłaszcza drugi, metalowy opening z psychodeliczną animacją wbił mi się w pamięć).

DN jest ciekawym kryminałem, dającym do myślenia o tym, jak władza wpływa na człowieka, naprawdę warto obejrzeć, choćby po to żeby wyrobić sobie zdanie o tak popularnym tytule.

Całą serię oceniam 8/10

Fabuła 8/10
Postaci 7/10
Muzyka 9/10
Grafika 8/10

Ogólnie jest to jedno z lepszych anime jakie powstały ale kiedy oglądam to już jako 25 letni gość wszystko wygląda inaczej niż wtedy gdy miałem te 15/16 lat. Doszukałem się kilku nielogiczności i głupot xd.

 kliknij: ukryte  Po pierwsze, raito zaraz na początku popełnił fatalny błąd który był najważniejszym tropem w całej serii. Później to już poszło po nitce do kłębka. Najpierw zaczął bazować na informacjach policji, dzięki czemu wiadomo było że kira jest z otoczenia policji. Następnie zabił agenta/ów FBI, którzy obserwowali rodziny policjantów. Wtedy stało się jasne że kira jest wśród nich. Gdyby raito wpisywałby zwyczajnie przestępców jak przedtem, wszyscy by latali w kółko na oślep szukając kiry, odnalezienie go byłoby niemożliwe bo nie byłoby żadnego tropu oprócz tego ze kira jest wśród uczniów (co i tak było tylko domysłem), których pewnie w tym okręgu jest kilkadziesiąt tysięcy jak nie więcej xd. Raito był ze wszystkich najsprytniejszy, ponieważ pokonał L któremu nikt nie mógł sprostać. Tylko połączeni mello i N byli w stanie pokonać kire. Tak więc skoro raito jest taki genialny to dlaczego popełnił tak fatalny błąd?

Szukając klimatycznego nietypowego Anime, najlepiej powyżej 26 odcinków i w takiej ich ilości zamkniętego, dodatkowo nie wiedząc, który gatunek czy podgatunek takiego Anime wybrać, zdecydowałem się na „Death Note”.5 odcinków już za mną, przy czym 32 z tej produkcji jeszcze przede mną; coś czuję, że szybko wchłonę pozostałe epizody, tak, jak wchłania się ciepłe pączusie wprost z piekarni. Serial wybija się wysoko ponad przeciętność: głównie dzięki niebywałemu klimatowi i specyficznej fabule. A fabuła „Death Note”, w której znudzony szkołą licealista zyskuje tajemniczy notatnik, dzięki któremu poprzez zapisywanie w nim nazwisk osób może je ot, tak uśmiercić, mówi sama za siebie: nieszablonowe, oryginalne, a atmosferą tak zachwyca i pochłania widza, że wdziera mistyczny chłód do naszych umysłów i ciał, przenosząc wraz z nim emocjonalno­‑tajemniczą sferę serilu. Dodatkowo, co od razu rzuca na kolana i zastanawia widza, co nie mogło umknąć naszej uwadze, to sposób spotkania bóstwa Śmierci „Ryuka” z Lightem. A samo przecięcie się ścieżek ich losów owiane jest niezwykłą tajemnicą, jakby nie było ono mimo wszystko przypadkowe; wzmacnia to całą produkcję. Grafika jest bardzo dokładna, tzn. ekspresyjna. Przy zbliżeniach i zachowaniu postaci widać mistrzowsko nakreśloną, z dużymi detalami kreskę. „Notatnik Śmierci” pochłania każdą komórkę mojego ciała; niebywałe Anime.

Paradoksalne, naprawdę dość specyficzne w tym Anime i odciskające swoje piętno, swój wkład w ten rodzaj animacji jest to, że przynajmniej na stan 5 odcinka jego całości, nie wiadomo która z postaci wyjdzie zwycięsko ze skutków ingerencji notatnika w ,,ludzkim” doczesnym świecie. „L”, nie dość, że mało o nim wiemy, oraz nie dość, że przebywał on przez cztery odcinki w jakimś odosobnionym, jakby pustym pomieszczeniu, to chce tak samo dopaść samozwańczego, mającego niesamowity zmysł obserwacji, analizy otoczenia i wyciągania daleko idących w przód wniosków Lighta aka Kirę, jak „Kira” chciałby odkryć tożsamość „L”, gdyż ten jest jedynym pomostem między Policją a nim samym, pomagając w ten sposób zdemaskować tokijskiego Mściciela. Aż nie chce się wierzyć, jak pewny siebie, a jednocześnie mający oczy dosłownie wszędzie jest Light. Bo jak widzimy, obecność potężnej abstrakcyjnej istoty, czyli ,,Bóstwa Śmierci”: Ryuka nie robi na młodzieńcu specjalnego wrażenia, nawet, gdy miał on możliwość, aby posiąść dar widzących ,,martwych” oczu Ryuka, przez które dostrzegłby, tak samo jak Ryuk, tożsamość jak i datę śmierci osoby na którą się patrzy. Light zaczyna wybrzydzać. Wygląda na to, że zechce opieki, czy też wsparcia innego Boga Śmierci.

„Death Note” w każdym kolejnym odcinku, począwszy od pierwszego, a zapewne będzie tak do ostatniego epizodu, gdyż w tym momencie stanąłem na 5­‑tym z nich, fabuła, ba, poszczególne wątki, będą coraz bardziej tajemnicze, zazębiając się wokół istoty notatnika, wprowadzając nowe elementy, z których widz nie zdawałby sobie sprawy, że aż tak i w tym momencie może się jeszcze coś w serialu zmienić. Tak specyfika budowania fabuły, co składa się rzecz jasna, na klimatyczność produkcji, potrafi podnieść jej wartość.

Ponownie obejrzane po kilku latach. Emocje nawet większe, choć historię znam na pamięć. Jak zwykle zachwycają ujęcia, myśli bohaterów mówiących głosami znakomitych seiyuu, ścieżka dźwiękowa. Klasyk

Naprawdę chcielibyście,  kliknij: ukryte  żeby L nie umarł? I jak to by wtedy wyglądało? Wygrałby albo on, albo Raito. Dostajemy dwie postacie na początku i na końcu jedna z nich wygrywa. Toż to najbardziej banalne zakończenie dla tego typu historii jakie tylko można wymyślić. Poza tym L nie miał prawa wygrać. Niezależnie od tego jak genialny by nie był, Raito miał przewagę, bo miał większą wiedzę na temat mocy, w której posiadaniu się znalazł. Raito od początku walki wiedział o tym, że istnieją zjawiska, przedmioty i istoty, o których L­‑owi się nawet nie śniło albo znał je jedynie z mitów i przez długi czas nie było powodów ku temu, by opierał swoje domysły na tych opowieściach. Skoro L nie mógł wygrać to musiał przegrać, a gdyby po śmierci L wszyscy się poddali to byłoby trochę słabo. Słabo byłoby też gdyby agencja, dla której L pracował opierała się tylko na nim. Siłą rzeczy musiały pojawić się inne postacie – takie, które zastąpią L; takie, które dokończą jego dzieło. Jeden geniusz nie miał prawa pokonać drugiego, równego sobie geniusza z ponadnaturalną mocą, której sedno przez długi czas znał tylko on. Dla mnie zakończenie jest dobre, bardzo dobre. Kira jednocześnie wygrał i przegrał z L, bo bez L Near i Mello nie mieliby gruntu, który mogliby zaorać, ale to wcale nie znaczy, że Near i Mello byli głupszymi postaciami. Po prostu byli młodsi, mniej doświadczeni i bardzo późno wzięli udział w całym tym zamieszaniu. Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której L po prostu wygrywa. Uznałbym, że autor nie wziął pod uwagę sytuacji, w jakiej postawił własną postać, która, moim zdaniem, była po prostu za trudna, żeby ją przeskoczyć. Nie wyobrażam sobie też, żeby po śmierci L Kira miał mieć w końcu święty spokój od wszystkich i został bogiem nowego świata.

Bardzo dobre anime. Zmusza do refleksji nad własną moralnością, pozwala postawić się po obu stronach barykady, zadaje widzowi pytanie jak zachować odpowiedni balans pomiędzy wolnością a bezpieczeństwem.

Nie ma to jak oglądać DN po latach jeszcze raz i zapomnieć w jaki sposób  kliknij: ukryte  Raito wpadł w pułapkę Near'a xD. Codziennie jeden odc., jutro ostatni ^^ Po 36 odc.  kliknij: ukryte  nie widzę nigdzie luki dlaczego Kira przegra.

Po  kliknij: ukryte  śmierci L DN znacząco się pogarsza.  kliknij: ukryte  Mello i Near sprawiają wrażenie słabych kopii L, który był niezwykle interesującą oraz sympatyczną postacią. Akcja wypełnia się śmierciami, których w końcu jest tak wiele, że przestają wywoływać szczególnie wielkie emocje, a zrobienie z fabuły kwestii semi­‑politycznej sprawia tylko, że wszystko nabiera prawie komicznego odrealnienia. Mocno polecam anime, bo do w/w momentu ogląda się z przyjemnością, ale należy być przygotowanym na znaczną zmianę tonu i jakości.

Kocham tę serię. Po pięciu latach zapoznałam się z nią ponownie – zarówno z wersją papierową, jak i animowaną. ,,Death Note” nic nie stracił w moich oczach, wręcz przeciwnie – mniej lub bardziej dyskretne nawiązania do Biblii, to tekstów kultury, nieczytelne dla trzynastolatki, teraz dopełniały kolorytu dzieła i zwróciły moją uwagę na nowe znaczenia ukryte w fabule.

Na czym – moim zdaniem – polega fenomen tej serii? Po pierwsze, od razu wiemy, ,,kto zabił” i śledzimy, jak radzi sobie z siedzącą mu na karku policją. Po drugie, uniwersalizm poruszanych tematów – naiwne pragnienie zmiany świata na lepsze, które znajduje szansę w przypadku. Notes trafia w ręce jednostki wybitnej i zdolnej do przełomowych zmian. Tak ogromna władza wymaga wyrzeczeń, wyzbycia się skrupułów, wręcz zduszenia w sobie człowieczeństwa – w imię otrzymania atrybutów boskości i tytułu ,,boga”, o który to ubiega się Light. Szaleństwo, które zaczyna nawiedzać protagonistę pod wpływem strachu i kolejnych ofiar, jest przekonujące, a wielopoziomowa gra między nim a L, zaś później – jego następcami, wciąga i nie pozwala oderwać się od tej historii… Aż do  kliknij: ukryte  śmierci L, po której następuje gwałtowny spadek jakości i wiarygodności postaci.

Byłam rozczarowana. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego scenarzysta zdecydował się napisać aż dwanaście tomów pierwowzoru, skoro kilka z nich było – moim zdaniem – zbędnych i psujących opinię o poprzednich. Ani to szczególnie ciekawe, ani nie wniosło niczego istotnego do fabuły. Wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej namieszało, tym razem w negatywnym sensie. Tak jak wcześniej zwroty akcji potrafiły umiejętnie grać na emocjach czytającego, tak późniejsze wydarzenia sprawiają, że wątpi on w wiarygodność wykreowanego świata. Całe szczęście, że twórcy anime odtworzyli tylko kawałek mangi i zrezygnowali z wielu fragmentów – myślę, że odbyło się to z korzyścią dla anime.

Dużą zaletą jest niezwykły główny bohater, a wręcz antybohater – genialny, przystojny, zdeterminowany, by za wszelką cenę zwyciężyć. Doceniam jego postać, chociaż niejednokrotnie życzyłam mu śmierci, nie mogąc patrzeć, jak po raz kolejny dzięki większej wiedzy o notatniku manipuluje innymi. Podobało mi się, że w papierowej wersji nie obdarto go z właściwych nastolatkowi wątpliwości czy uczuć – przynajmniej początkowo ( kliknij: ukryte  kiedy np. nachyla się nad Misą, ona uśmiecha się do niego, a Light rumieni się i natychmiast gani się w myślach, że nie może pozwolić sobie na żadne uczucia, bo nawet najwięksi przez nie upadają).

Niestety, na dłuższą metę Light jest dość powierzchowną i mało ciekawą postacią. Sposób, w jaki przedstawiono jego psychikę – niespójny. Zwłaszcza potwornym niedociągnięciem zdaje się jego zachowanie po  kliknij: ukryte  utracie pamięci. Nagle przechodzi nagłą transformację charakteru. Od pierwszego rozdziału mangi (i od początku serii animowanej) dawano czytelnikowi do zrozumienia, że jest on zadufanym w sobie nastolatkiem, czującym się lepszym od innych. Był taki już bez Death Note’a. Notatnik tylko pchnął go w stronę tego zła, które lęgło się w nim od samego początku. Dlaczego więc autorzy chcą przekonać czytelnika, że odpowiedzialność za to spoczywa tylko w magicznym przedmiocie?

Chociaż akcja skłania do przemyśleń odnośnie człowieczeństwa, zmian, tego, czym jest dobro, nie nazwałabym tej serii ,,głębszą”. Jako rozrywka spełnia się świetnie – twórca nie lekceważy czytelników, zaskakuje ich nieustannie i dba o suspens.

Siłą tej serii są również bohaterowie. Dla nich warto było śledzić fabułę, chociaż, jak już wspomniałam, sposób ich przedstawienia jest powierzchowny.

L – geniusz. Oryginalna, specyficzna postać, najpopularniejsza zarówno wśród fanów serii, jak i osób, które nigdy nie siedziały w fandomie. Twórcy twierdzą, że L i Light różnią się wszystkim, poza genialnością, choć ja zauważyłam jeszcze jedno podobieństwo – oboje byli vicemistrzami tenisa.

Grupa dochodzeniowa. Niby schematyczna, ale ciekawa i różnorodna. Seichiro Yagami – typowy ,,zły policjant”, choleryk, przykładny Japończyk, dla którego liczy się prawość i honor, oraz jego syn – mający niby podobne poglądy, a jednak postępujący skrajnie inaczej.

Ryuk. Świetna postać, bez którego ironicznych komentarzy ,,Death Note” nie byłby już taki sam.

Często słyszy się, że najbardziej znienawidzoną postacią jest Misa i choć początkowo również mnie drażniła, to z czasem doceniłam jej postać i elementy komediowo­‑obyczajowe z jej udziałem, które równoważyły ciężar fabuły.

Bardzo polubiłam Matsudę. Jego dobroduszność i infantylność budziły sympatię, a  kliknij: ukryte  łzy, szał, kiedy dowiedział się, że Light był Kirą – współczucie i zrozumienie.

Interesująca jest jeszcze jedna rozbieżność między ekranizacją, a komiksem – twórcy anime poszli w stronę uwznioślania Lighta oraz ,,biblizacji” serii (czytanie Biblii na lekcji, scena  kliknij: ukryte  mycia stóp Lighta – zawałowana aluzja do Jezusa). Chociaż moim zdaniem odniesienie do Marii Magdaleny jest już zbyt… balansujące na granicy dobrego smaku? Wydźwięk tej sceny jest jasny: Lighta pokazano jako Boga, a L to grzesznik, który oddaje mu cześć. Już nie wspomnę o homoseksualnym podtekście tej sceny. Obawiam się, że o to właśnie chodziło – by fandom miał pożywkę. Jak dla mnie tego typu nawiązania są już zbyt ,,grube”. ;) A może to ja się mylę i tam wcale nie ma odniesienia do kultury chrześcijańskiej? Chętnie dowiem się, co o tym myślą inni widzowie.

Manga jest zdecydowanie lepsza od ekranizacji, ponieważ udało jej się uniknąć większości luk logicznych związanych z notesem. Zasady korzystania z Death Note’a zostały wyjaśnione przystępnie i szczegółowo. W dodatku scenarzysta i rysownik niejednokrotnie inaczej przedstawili sceny, które w anime są interpretowane inaczej.

Reasumując, polecam tę serię. Mnie do siebie przekonała, mimo niedociągnięć. 😊

Death Note to najwybitniejsze dzielo, jakie mialem przyjemnosc zobaczyc

Czy jesteś kosmitą, który dopiero wczoraj przybył na Ziemię i jedyne, co zdążył w tym czasie zrobić, to obejrzeć „Death Note'a”? O_o'
Death Note jest fajny – owszem. Zwłaszcza przez pierwsze dwa sezony, bo potem jest już gorzej. Przede wszystkim świetnie trzyma w napięciu i naprawdę bardzo wciąga, ale… Bohaterowie są przerysowani i papierowi, kolejne „zasady” związane z notatnikami są wymyślane na poczekaniu, a wiele decydujących zwrotów akcji działa na zasadzie „shinigami ex machina”. No i najważniejsza sprawa: oczy shinigami! Przez cały serial wszystko kręci się wokół tego, że Ryuk próbuje namówić Lighta do wymiany połowy pozostałego mu życia na oczy shinigami.  kliknij: ukryte  Skoro nigdy do tego nie dochodzi, to znaczy, że cała intryga została dokumentnie spartolona!

Jak w temacie – Death Note to najwybitniejsze dzielo, jakie mialem przyjemnosc zobaczyc.

Będzie nowa ekranizacja filmowa, tym razem produkcji amerykańskiej. Oczywiście zaamerykanizowano część nazwisk i imion (to można jeszcze przeżyć).

O ile Willem Dafoe jako Ryuk brzmi legitnie [z twarzy nawet podobni ;)] , to jak do jasnej anielki mogli zrobić CZARNEGO 'L? Rasistką nie jestem, wszyscy ludzie są dla mnie równi, ale istnieje też coś takiego jak pierwowzór postaci…

Czasami poprawność polityczna hameryakńców mnie wykańcza…

Źródło: imdb.

Japońscy twórcy często inspirują się klasykami kina jak np: Hideo Kojima tworząc nowe historie.Polecam obejrzeć film Dotknięcie Meduzy The Medusa Touch (1978).

Podeszłam do tego anime z rezerwą, zrażona nieco nadmierną jego popularnością zwłaszcza wśród specyficznych grup fanów anime. Nieufnie rozpoczęłam seans i w sumie od początku mi się dosyć podobało. Genialne to to nie jest, ale ogląda się fajnie. Duzy wpływ na moje pozytywne oczucia miał główny bohater, bardzo lubię takie postaci. Moją sympatię zaskarbili sobie właśnie Light, Misa i Ryuk. Nie mam się po co rozpisywać, bo komentarzy na temat tego anime już wystarczająco, powiem tylko, że nie żałuję że obejrzałam i chwilami seans był dla mnie mocno satysfakcjonujący, choć niepozbawiony wad i irytujących mnie elementów/postaci/naciąganych wydarzeń itd. Ode mnie 6/10

Genialne anime : ) Jedno z moich pierwszych i choć teraz mam już za sobą dobrze ponad trzysta tytułów to nadal góruje w pierwszej trójce ^- ^ Świetna fabuła i klimat (jestem jedną z nielicznych osób, którym Death Note podoba się w całej swojej rozciągłości.Tak, nawet po wprowadzeniu Near'a i Mello) Bardzo podobała mi się kreacja L i Raito.
Za jedyny minus serii uważam natomiast Mise T- T. Ta dziewczyna mnie niepomiernie irytuje bez względu na to ile razy to oglądam.
Czy tylko mi brakuje w tym anime takiej porządnej kobiecej postaci, która stanowiłaby solidną konkurencje i przeciw wagę dla dwójki głównych bohaterów? Która miałaby jaja wkręcić się w intrygę z L i w walkę z Raito o władzę. To dopiero byłoby coś. Ale to tylko taka luźna uwaga, bo jak już pisałam anime i tak jest świetne.

Seria pochłonęła mnie od początku do końca, a poczynania bohaterów śledziłem z zapartym tchem. W przeciwieństwie do większości, nie uważam, że seria powinna skończyć się na  kliknij: ukryte  śmierci L – dzięki kontynuacji widzimy zwycięstwo Kiry, nowy świat, a następnie dokończenie geniuszu zmarłego. Oczywiście, pod względem charakteru, Near nie przewyższa L, ale postać Mello jest genialna. Nie mam serii nic poważnego do zarzucenia – w mojej opinii 10/10.

Wreszcie ukończyłam pozycję, którą można już chyba określić jako należącą do młodszej klasyki. Tak jak wielu moich przedmówców przyznaję, że po 25 odcinku nastąpiło pogorszenie, geniusz N to była już lekka przesada, ale nie zmienia to mojego postanowienia, aby wystawić na koniec 10. Seria jest dokładnie tym, co oczekiwałam, kryminałem o wybitnie pokręconej intrydze, trzymającej w napięciu akcji, gdzieś w tle przeplatającej kilka nienachalnych refleksyjnych pytań. Bohaterów uznaję za wyjątkowo udanych, chociaż moim głównym faworytem jest L. Straszni go polubiłam i dlatego kliknij: ukryte  z powodu jego śmierci, akcja po 25­‑ku już nie jest tym samym. Ale wynagradzało mi to pobrzmiewające w tle przekonanie, że to wciąż była walka z L tylko w innej postaci. Z czystym sumieniem mogę polecić serię każdemu, choć naturalnie zawsze się znajdzie ktoś, dla kogo intrygi będą powydziwiane.

Byłoby to najlepsze anime na ziemi, gdyby nie spieprzyli tak jakichś 10 ostatnich odcinków. Naprawdę, ci co jeszcze nie widzieli niech się przygotują na najgorsze…

Jeśli ktoś zaczyna swoją przygodę z Anime i zacznie od tej serii to zdecydowanie poprzeczka wzrasta. Mało która seria zrobi później takie wrażenie jak Death Note, ze mną tak było :-))

Pierwsze 10 odcinków bardzo dobre 9,5/10, niestety później jest coraz gorzej.
Wziąłem się za to Anime trzeci raz ( 1 – 10/37, 2 – 17/37 ), wcześniej nie przypadło mi do gustu ale po znacznym przekroczeniu 300 tytułów, zmienił mi się gust i spróbowałem jeszcze raz.
Jak już napisałem na początku od pewnego momentu było coraz gorzej kliknij: ukryte  Osobiście uważam że to Anime poległo całkowicie po śmierci L. Patrząc na ostatnie sekundy 25 odcinka doszedłem do wniosku że tak to powinno się skończyć ( wtedy moja ocena wynosiła 8.25/10 ). Niestety to nie był koniec pojawił się tan strasznie irytujący N, to dzięki niemu spadała dalsza ocena ( 4/10)

Oceny są w Spojlerach, ponieważ wpływ na nie miały wydarzenia zawarte w Anime sprawdzasz na własną odpowiedzialność.

Podsumowując:
- Odcinki do 10 –  kliknij: ukryte  9,5/10

- Odcinki od 11 do 25 - kliknij: ukryte  8.25/10

- Odcinki od 26 - kliknij: ukryte  4/10

Końcową oceną jest 7, po takich zachwytach wielu osób naprawdę myślałem że to Anime mnie do siebie przekona, w końcu od kiedy rozpocząłem zabawę z Anime byłem o 4 lata młodszy, wtedy ten tytuł był dla mnie niezrozumiały.
Niestety teraz gdy już wszystko rozumiem dochodzę do wniosku, że jednak nie byłem wtedy taki głupi ;)

Oczywiście to tylko moja własna ocena.

Wreszcie! Po długich bojach zmęczyłam tego tasiemca i bez skojarzeń mi tu. Seria niewątpliwie dobra i pouczająca  kliknij: ukryte  (nikt nie powinien bawić się w Boga), ale trochę przydługa i pod koniec się zepsuła  kliknij: ukryte  (N i M – kudy im do L?. Kira był wszechmocny, wszystkich wodził za nos i już się szykowało zakończenie po jego myśli, a tu nagle przeciwnik jakoś go przechytrzył – mam nieodparte uczucie, że autor użył Deus ex machina)

Najbardziej znienawidzoną przeze mnie postacią był oczywiście Kira – już w drugim czy trzecim odcinku mamy zaszczyt przekonać się, że mu odwaliło i chce używać Notatnika bynajmniej nie dla dobra świata, tylko dla własnych egoistycznych celów, otóż chce awansować na Boga. Chyba sądził, jak większość młodych ludzi, że śmierć ich nie dotyczy. A przecież w każdej chwili mógł zostać potrącony, zakłuty igłą zakażoną HIV, dowiedzieć się, że ma raka lub mógł mu nagle pęknąć tętniak w mózgu… Oczywiście, nie wziął też pod uwagę rzeczy, która pokonała wielu dyktatorów przed nim – starości. Najbardziej jednak nienawidziłam hipokryzji, tego zalewania się łzami  kliknij: ukryte  na widok śmiertelnie rannego ojca, którego sam do tego doprowadził. Z niewiadomych powodów nie trawię kiepskich aktorów…

Oprócz Lighta – wstrętny kusogaki – irytowała mnie niepomiernie ta cała „Misamisa”. W filmie aktorskim zrobili z niej typową japońską idio…idolkę – trochę rozpieszczoną, zachowującą się jak bachor, ale na swój sposób niewinną nastolatkę. A tutaj to jest po prostu ścierka – ugania się za chłopakiem, który jej nie cierpi, w pomieszczeniu pełnym ludzi wydziera się do swego lubego: „prześpij się ze mną” albo „wreszcie będę mieszkać z kochasiem we wspólnym gniazdku”, względnie kręci skąpo odzianym tyłkiem przed grupą młodych gliniarzy – i to w Japonii, gdzie o podkołdernych szczegółach nie trąbi się na całą ulicę, a dotyczy to w szczególności celebrytek, które przyłapane na nieobyczajnym prowadzeniu się mogą stracić pracę (dlatego wielu paparazzich­‑szantażystów na tym zarabia)... Zero dyskrecji i poszanowania samej siebie, niejedna prostytutka prezentuje więcej klasy… potem nagle przełączają się jej trybiki w tworze mózgozastępczym i przypomina jej się: „aha, teraz mam udawać białą leliję i dziecię niewinne”...

Najbardziej bałam się między innymi tego, że  kliknij: ukryte  te dwa potwory skrzyżują się ze sobą. Aż strach pomyśleć, czy ewentualne potomstwo byłoby genialnymi psychopatami, czy bezmózgimi psychopatami… Na szczęście nie zdążyły, świat by chyba tego nie zniósł. Natomiast dobrze, że L miał spadkobierców… Jednak o wiele bardziej podobało mi się zakończenie filmowe.

Bardzo udana seria,jedno z moich pierwszych anime. Polecam,trzyma w napięciu.

Oglądałem tą produkcję ponad rok temu, gdy zaczynałem swoja przygodę z japońską animacją. Jako 'młody' widz byłem tym tak zauroczony, że szczerze uznałbym to za drugie najlepsze co widziałem do tej pory. Niedawno z powodu spraw zdrowotnych wylądowałem w domu na przynajmniej kilka tygodni, więc postanowiłem sobie umilić czas, oglądając wszystkie anime 'z początku mojej kariery', którym impulsywnie dawałem najwyższe noty, bo były to po prostu pierwsze z gatunku, które widziałem. Myślałem, że po roku czasu i ponad 150 tytułach moje zdanie co do Death Note zmieni się odrobinę – myliłem się. Produkcja przedstawia widzowi bardzo dobrze odczucia i przemyślenia bohaterów, pozwalając zajrzeć w głąb ich umysłów, jednocześnie nie tracąc tempa i dawkując napięcie w prawie idealnych proporcjach. Każda z intryg Kiry jest przedstawiana bardzo dokładnie, jednocześnie nie spowalniając tempa całej produkcji. W sumie myślałem, że trochę dzisiaj popracuję, obejrzę sobie po jednym odcinku z 10 zaplanowanych tytułów i jakoś dzień zleci. Myliłem się. Od bitych 4 godzin oglądam i jest to póki co najdłuższy maraton, jaki kiedykolwiek zaliczyłem przed jakąkolwiek produkcją telewizyjno­‑internetową. Wciąga niesamowicie – osobiście polecam obejrzeć każdemu, kto jeszcze nie widział.

Fabuła: 9/10 – Wszystko jest świetnie aż do pewnego momentu…..
Postaci: 8/10 – Większość jest ok ze szczególnym uwzględnieniem Raito/Lighta, niestety są jednak też postaci ważne dla fabuły, a po prostu słabe, dlatego „tylko” 8.
Klimat: 9/10 – Nie ma co się o tym rozpisywać po prostu jest i już.
Grafika: 7/10 – Do najpiękniejszych anime to to nie należy, ale trzyma dobry poziom.
Muzyka: 9/10 – Bardzo dobre openingi i endingi, muzyka w tle również bardzo klimatyczna i miła dla ucha.
Ogółem: 9/10 – Prawdopodobnie najlepszy kryminał wśród anime, po prostu trzeba obejrzeć.
Plusy:
+ Genialny kryminał
+ Trzyma w napięciu
+ Raito to genialna postać
+ Openingi i endingi
+ Starcie dwóch geniuszów
Minusy:
- Po pewnej scenie poziom spada  kliknij: ukryte  śmierć L
- Near i Melo
- Zakończenie nie każdemu przypadnie do gustu.