Tanuki-Anime

No i stało się. Dobry miesiąc temu został oficjalnie zapowiedziany trzeci sezon TWGOK. Na tę chwilę jedyna seria '13, która mnie grzeje.

Pierwszy miesiąc emisji za nami i stwierdzam, że Uchuu Kyoudai jest zwyczajnie świetne. Dobrze obejrzeć anime o problemach dorosłych ludzi (utrata pracy, niezrealizowane marzenia) podanym w lekkim sosie, bez dramy i wszechobecnych traumatycznych przeżyć. To, co ma bawić – bawi. To, co wzruszać – wzrusza, a do tego udało się zachować odpowiedni balans wszystkich emocji serwowanych widzowi. Sympatyczna seria, która od samego początku budzi skojarzenia z Planetes (a stęskniłem się za podobnymi klimatami).

3 sezon został oficjalnie zapowiedziany jeszcze w trakcie emisji 2. Planowo ma ruszyć jesienią. Ja tam się Bakumanem jaram, więc czekam z niecierpliwością.

No i stało się. Niby każdy się tego spodziewał, niby każdy psioczył na coraz to gorszą jakość, ale i tak dziwnie się czuję usłyszawszy tę informację. Koniec animowanego Blicza staje się faktem. Na 27 marca zapowiedziana jest emisja ostatniego odcinka. Historia znowu dogoniła mangę i Pierrot łaskawie oszczędzi nam kolejnego ~30 odcinkowego filler arca. Moja przygoda z Wybielaczem zaczęła się, gdy emitowany był bodajże 170 odcinek. Miesiąc z okładem zajęła mi pogoń, więc od koło 175 epa oglądałem go już regularnie. Tydzień w tydzień. Jarałem się nowymi openingami, które zawsze trzymały poziom. Wkurzały mnie niemiłosiernie kolejne dłużące się w nieskończoność fillery, ale i tak nawet przez myśl mi nie przeszło porzucenie tej serii (no dobra, może kiedy stężenie KUROSAKI­‑KUUUN wynosiło więcej niż 3 na odcinek miałem na to ochotę). Pomimo mnóstwa oczywistych wad darzę Blicza wielkim sentymentem i jestem wdzięczny za te 4 lata.

Kontynuacja ekranizująca ostatnią sagę mangi (wg niedawnych zapowiedzi przynajmniej) wydaje się być formalnością. Kiedy jednak dane nam będzie ponownie ujrzeć pomarańczową czuprynę? Mam szczerą nadzieję, że wkrótce.

Dygresja – na jakiej zasadzie porównujesz Arakawę z Bakemonogatari? Osobiście nie widzę między nimi żadnego związku poza matczynym studiem i manierą techniczną, która je cechuje. Wiem, że było to wałkowane pińcet razy, ale mnie wciąż mierzi, jak ktoś wysnuwa twierdzenie, że a>b bez żadnej konkretnej przyczyny bądź tła porównawczego. Stwierdziłaś, że bardziej polubiłaś bohaterów jednej serii, ale wciąż nie ogarniam po co. Wolę bohaterów Berserka od tych z Pokémon. No co? Przecież to to samo studio.

Żeby nie było klasycznego offtopu – osobiście bardziej do gustu przypadł mi pierwszy sezon. W BxB widać już nieco zmęczenie materiału i brak pomysłów dorównujących gagom z początkowych trzynastu odcinków. Jeśli miałaby jednak powstać kiedyś kontynuacja (półminutowe śledztwo dowiodło, że manga wciąż jest wydawana), to z przyjemnością ją obejrzę. Choćby po to, by biadolić, że ponownie obniżyła loty.

A humor bazujący w głównej mierze na absurdzie, tak jak w Arakawie, jest imo specjalnością Japończyków. Obiektywizm został hen daleko, bo mam do niego niekrytą słabość.

Owszem, to jest Fiat 126, tyle że nie model „p” a „el”, w którym to nadwozie zostało delikatnie zmodyfikowane.

Chociaż nie ulega wątpliwości, że każdy kolejny arc był słabszy niż poprzedni, to Edolas okazuje się zaprzeczać temu trendowi. Nawet więcej, jest najlepszy z dotychczasowych i ogląda się go naprawdę przyjemnie.

Poznałeś 4% serii i uważasz, że dawanie 10/10 jest oznaką fanatyzmu? Aha.

Nie trzeba czytać mangi, żeby się domyślić, że kilka ujęć dziewczyn pod koniec epa 12 przedstawia następne „cele” Keimy. OVA ma pokryć 2 chaptery, więc z pewnością wszystkich ich tam nie upchają. Do tego dosadne „To be continued”. Ewidentnie 3 seria już jest zaplanowana więc nie wiem o co się rozchodzi :p.

Wyjątkowa zgodność między nami panuje, bo również uważam, że 2 sezon minimalnie lepszy od poprzedniego (który sam w sobie był udany). Aspekty techniczne wiele się nie zmieniły – dalej mamy do czynienia z naprawdę schludną grafiką i animacją, a muzyka dosyć dobrze zgrywa się z wydarzeniami na ekranie. Osobiście najbardziej podobały mi się ex aequo wątki Haquy i Chihiro, później Nagase i w końcu Kusunoki. Już nie mogę się doczekać OVKi i 3 sezonu, który podejrzewam powstanie za pół roku. Tak, jak to miało miejsce w przypadku TWGOK II.

Mocno mieszane uczucia. Do 7 odcinka bodajże byłem szczerze zachwycony, zawalona końcówka psuje jednak cały obraz. Słusznie obawiałem się, że wszystko skończy się w przedramatyzowanych i przepłakanych okolicznościach. Wielka szkoda, że zabrakło sensownego pomysłu na zakończenie i cały urok serii czmychnął gdzieś w okolicach akcji rodem z Uwierz w ducha.

Wystarczy przejrzeć pozostałe komentarze. Sporo zarzutów się pojawiło. Obalaj ile dusza albo ego zapragnie.

No więc tak – na początku chciałem się nie zgodzić z głosami poniżej, iż anime wraz z kolejnymi epami traci na jakości. Owszem, dwa pierwsze epy postawiły poprzeczkę strasznie wysoko i to może dlatego kontrast pomiędzy nimi a następnymi, trochę bardziej epizodycznymi odcinkami tak bardzo dał się niektórym we znaki. Samo anime to naprawdę prosta historia, traktująca o przyziemnych problemach zwykłych ludzi. Z reguły nie jaram się czystymi slice of life, ale ta seria brutalnie wciągnęła mnie aż po uszy. Grafika jest prześliczna i niezwykle dopieszczona jak na serię tv. Wystarczy zresztą spojrzeć na screeny, za co wielkie propsy dla P.A. Works. Muzyce też nie mam nic do zarzucenia. Najjaśniejszym punktem serii zostaje jednak Ohana, którą pokochałem od pierwszego wejrzenia. Najprzyjemniejsze zaskoczenie roku póki co, zwłaszcza wziąwszy pod uwagę, że oglądania Hanasaku nie miałem nawet w planach. Sorry Ao no Exorcist i Ano Hana, ale spadacie na kolejne miejsca podium spring '11.

DRRR składa się z 24 odcinków regularnej serii oraz dwóch bonusowych epów dodanych do BD, które nie wnoszą nic nowego do głównej historii.

Light novel jeśli już, bo to jej adaptacją jest Gosick :p.

Jak to nie ma romansu, a Furuichi x Arandron to co :>.

Shounen jak shounen. Jeśli nie przeszkadza Ci infantylność Bliczów, Narutów czy innych Łanpisów to daj szansę FT. Nie wyróżnia się na ich tle niczym szczególnym, ale i tak trzyma mnie, 21 letniego konia przy sobie.

FLCL jest dziełem, które trzeba obejrzeć przynajmniej dwa razy, żeby zrozumieć sens ukryty za tą pokręconą historią. To NIE jest ani komedia, ani kino przygodowe i takie traktowanie jest wysoko krzywdzące.

Pomimo tego, że Toradora! oglądałem z pół roku temu, to doskonale pamiętam, że Taiga zmuszona była  kliknij: ukryte  zamieszkać z matką ze względu na to, że jej ojciec, który dotychczas ją utrzymywał, stracił cały majątek. Co więc dziwnego w tym, że niepełnoletnia osoba bez stałego dochodu mieszka z rodzicem?

Padłem ofiarą uroku Cross Game. Od 1 do 50 odcinka gapiłem się w monitor z bananem na twarzy, co od jakiegoś już czasu nie miało miejsca. Trzeba mieć prawdziwy dar i mowa tu o Mitsuru Adachim, żeby opowiedzieć naprawdę prostą historię w tak niesamowicie wciągający sposób, a „syndrom następnego odcinka” wyraźnie daje się we znaki. Ogromną siłą Cross Game jest sposób przedstawienia codziennych i zwyczajnych sytuacji w taki sposób, że stają się hmm… czymś więcej. Za przykład podam  kliknij: ukryte  początkową scenę 39 odcinka, czyli krótką rozmowę Azumy i Akaishiego pod bramą podstawówki, naprawdę coś pięknego. Samo zakończenie było dosyć łatwe do przewidzenia, ale nie ma to jakiegokolwiek wpływu na ogólny odbiór serii. Jak gdzieś kiedyś przeczytałem – ważniejsza od celu jest sama podróż.

Na osobny akapit zasługuje grafika, której również nie mam nic do zarzucenia. Przyzwyczajenie się do dosyć nietypowej jak na dzisiejsze standardy kreski zajęło mi 10 minut, a projekty postaci są super (w szczególności Kou i Aoba, są po prostu ślicznie narysowani).

I na koniec zaznaczam – jeśli przekreślasz Cross Game tylko i wyłącznie przez ogólny sportowy charakter, popełniasz błąd. Baseball przez większą część serii stanowi jedynie tło dla przedstawionych wydarzeń. Swoją drogą boli mnie, że popłuczyny pokroju Elfen Lied zna każdy, a takie perełki cieszą naprawdę niewielką grupę ludzi.

One Piece nie udaje niczego, czym nie jest i chwała Odzie i Toei Animation za to. OP to wręcz podręcznikowy przykład shounena, więc jeśli oczekujesz skomplikowanych problemów natury egzystencjonalnej to przykro mi niezmiernie. To JEST bajka, jak każde inne anime, a tekst „Nigdy nie rozumiałam zachwytów nad tym anime” po obejrzeniu całych 4% zekranizowanej do tej pory serii jest genialny.

Naprawdę, ale to naprawdę pozytywne zaskoczenie. Wyraźnie niszowa (pomimo ogólnego obyczajowego oddźwięku to jednak hard sci­‑fi), ale przy tym autentycznie sympatyczna i wciągająca. Bohaterowie szybko zapadają w pamięć (Hachi i Yuri w szczególności), a nieszczęsną Tanabe wspaniałomyślnie przemilczę. Osobiście większe wrażenie zrobiła na mnie druga część serii, a to, że kliknij: ukryte  Hachi jednak poleciał na Jowisza było dla mnie sporym zaskoczeniem. Byłem przekonany, że się wycofa i zostanie z Tanabe. Dodatkowo Planetes stawia sporo interesujących pytań odnośnie miejsca człowieka w kosmosie, nad którymi warto się zastanowić, a scena końcowa, budząca u mnie skojarzenia z Code Geass R2 (kolejny świetny utwór Hitomi) jest jedną z lepszych, które miałem przyjemność oglądać. Za pierwszą część wystawiłbym 7/10, ale niesamowita końcówka winduje ocenę do 9.

Pomijając fakt, że stworzyłeś konto tylko po to, by najechać na recenzję powstałą 4 lata temu, to nudzi mnie się, więc odpowiem na tą pożal się boże polemikę, z której żółć aż mnie ochlapała. Założyć na początek należy, że nie widziałeś zbyt wiele tytułów, skoro na każdym kroku porównujesz wszystko co się da do filmu i literatury, ale po kolei. Grafika i tła są najwyższej próby. Wspaniale oddają mistycyzm i obcość przedstawionego świata. Nie powiem, że jestem w stanie zrozumieć zadufane i pozbawione sensu stwierdzenia, że tylko syn malarza (pozdrawiam tatę) z trzydziestoletnim stażem ma prawo mówić czy obrazek jest dobry czy też nadaje się raczej na pracę z plastyki Twojego kuzyna (też pozdrawiam). Nie wiem również, skąd wytrzasnąłeś przekonanie, że każdy kadr powinien się nadawać na oprawienie i wystawienie w muzeum, ale jeśli go nie zrewidujesz, to nigdy nie będziesz zadowolony z tego co zobaczysz. Odnośnie fabuły natomiast, to być może zrozumiałbyś sens przedstawionych historii, gdybyś nie był w tym czasie zajęty układaniem w głowie krytycznych komentarzy, które mógłbyś później zamieścić na serwisach tematycznych. Jeśli spodziewałeś się podanego na tacy morału podczas patetycznego monologu równo na minutę przed końcem to faktycznie możesz czuć się oszukany.

Przesympatyczna, pełna uroku i ciepła seria, w sam raz na jesienno/zimową szarzyznę. Świeża historia, idealne tempo akcji, para głównych bohaterów, których nie da się nie lubić, ciekawie wplecione wątki romantyczne – bezsprzecznie najlepszy tytuł jesiennej ramówki.

Odnośnie walk vs Logia Type Devil Fruit Users
 kliknij: ukryte  W nowszych chapterach mangi pokazane jest, że moc Haki pozwala w jakimś stopniu na niwelowanie właściwości (przynamniej tych defensywnych) Devil Fruits.