Tanuki-Anime

Przepraszam, ale nie zgadzam się z tym, że „w żadnym anime nie można się doszukiwać głębi i przesłania”. Anime jest taką samą formą wyrazu jak film, książka, komiks, muzyka i tutaj, tak samo jak w wyżej wspomnianych, znajdują się różni przedstawiciele – jedne anime są bardziej ambitne, drugie mniej, ale są również gatunki eksperymentalne, takie, które próbują przekazać coś więcej. Abstrahując już w ogóle od tego, że każda rzecz, z którą mamy kontakt, ma na nas jakiś wpływ.

Właśnie jestem na 5­‑tym odcinku Ookiku i potwierdzam, Mihashi to mazgaja i ciapa jakich mało. Jest mazgajem i ciapą nawet jak na anime, ale fajnie się zapowiada, więc dalej będę oglądać :D

Co do Adachiego, kurde, zgadzam się! Ja też zakochałam się w nim po „Cross Game”, tylko, że w moim przypadku była to manga (w ogóle była to moja pierwsza manga ever, tłumaczona wówczas na j.polski przez project manga), anime natomiast – pomimo miłości do tego tytułu i do samej twórczości autora – nie dokończyłam do dziś dnia. Muszę je odnowić. Jeżeli chodzi o mangę z kolei, nie przeczytałam też bardziej popularnych tytułów typu „H2” czy „Touch”, znam za to te krótsze – „Miyuki”, „Slow Step”, „Katsu” czy „Itsumo Misora”. Jeżeli chodzi o boks, to właśnie „Katsu!” jako manga, albo „Hajime no Ippo” jako anime bardzo polecam. Jeżeli chodzi o koszykówkę do w „Dear Boys” jest dużo przystojniaków :D, natomiast „Buzzer Beater” mnie osobiście nie spodobał się i ledwie to dokończyłam. Nie podobała mi się głównie kreska, jak i główny bohater, ogólnie akcja dzieje się w świecie alternatywnym i to też trochę mnie gryzło (ach, ta kosmiczna koszykówka, ziemska liga etc). „Slum Dunk” przerwałam, bo przeraziła mnie w pewnym momencie długość, ale głównie chodziło chyba o zły czas, w którym zaczęłam oglądać – mam tak z niektórymi seriami. Zapowiadało się w miarę ciekawie, ale raczej wydaje mi się, że jest to taka bardziej realistyczna seria dla fanów. Serdecznie polecam „Majora”, pierwszy sezon mj(jak na razie obejrzałam zaledwie 2 i pół, niestety) to w ogóle moje ulubione anime ze wszystkich. Ach, ten sportowy duch~ „Hello brand new days, welcome hard days” – jak można usłyszeć w endingu. W kwestii baseballa także „Ookiku Furikabutte” bardzo ciekawie się zapowiada, niestety jednak, nie miałam okazj tego jeszcze obejrzeć, choć mam taki plan.

Zgadzam się z tym, co mówisz o sportowych seriach. Moim zdaniem jest to też bardzo ważne, żeby trafić na dobrą sportową serię jako pierwszą. U mnie też zaczęło się od Baseballu, od „Majora”, później stopniowo przerzuciłam się też na inne sporty – Prince of Tennis (tenis), Hajime no Ippo (boks) oraz właśnie koszykówkę. Zaczęłam od Slum Dunk, ale porzuciłam tą serię. Oglądałam za to „Buzzer Beater” oraz „Dear Boys”. „Kuroko no Basket” to moja w sumie czwarte z kolei anime o koszykówce i bardzo mi się podoba, głównie ze względu na bohaterów. Moim zdaniem przyzwoita seria sportowa potrzebuje nie tylko realizmu, ale też tego klimatu, bohaterów, tego ducha sportowego.

Mnie bardzo się podobało. Uwielbiam gatunek okruchy życia, a ta seria jest właśnie jego dobrym przedstawicielem. Spokojnie, refleksyjnie… Jeszcze w czasie roku szkolnego mogłam sobie raz w tygodniu wieczorem usiąść w łóżeczku przy herbatce i zrelaksować się, oglądając spokojną, lekko melancholijną historię. Druga seria wydaje mi się trochę bardziej dojrzała od pierwszej, bohaterowie są starsi i w ich życiu zaczyna coś się dziać – tak jak zostało wspomniane w recenzji, pierwsze miłości, rozczarowania, nadchodząca przyszłość. To nie są już te beztroskie dzieciaki co z części pierwszej. Poza tym znamienne wydaje mi się to, że w drugiej serii praktycznie brak odwołań do dzieciństwa bohaterów – mówię o scenach w przedszkolu. Życie nabiera szybszego tempa i nie ma już miejsca, żeby myśleć o przeszłości. Druga seria bardzo mi się podobała, podobało mi się głównie to, że bohaterowie trochę dorośli, rozwinęli się – tak jak ja, gdyż właśnie jestem w czasie, gdy muszę planować swoją przyszłość.

Przepraszam, ale nie obrażam Cię za składnię tylko zwracam kulturalnie uwagę na to, że ciężko zrozumieć to, co piszesz, bo stawiasz mało znaków przystankowych i używasz wielu kolokwializmów. Poza tym gdybyś obrażał mnie za oglądanie „kiczowatego anime” (czyli DRR jak rozumiem), obraziłbyś też siebie (Ty także je oglądałeś) i nie miałoby to sensu ^-^". Mam też wrażenie, że nie rozumiesz jednej rzeczy – mój komentarz wcale nie wynikł z tego, że nie podoba mi się krytyka Durarary. Proszę bardzo, ludzie sobie mogą krytykować co chcą. Jeśli jest to krytyka konstruktywna, to jak najbardziej jestem w stanie ją zrozumieć. Każdy ma prawo do własnego zdania. A może czyjś komentarz sprawi, że ja także pod innym kątem spojrzę na serię? Możliwe, dlatego komentowanie jest dobre, jeżeli opinia jest uzasadniona. A Twoja to – tak jak wspomniałam – żadnych konkretów. Napisałabym podobny komentarz nawet wówczas, gdyby Twoja wypowiedź brzmiała „och jakie to było super! świetni bohaterowie, super muzyka, doskonała fabuła, 100/10 i wszystkim polecam!”, bo akurat byłam w nastroju na tępienie nieuzasadnionych komentarzy. Powód mojego komentarza jasno i wyraźnie zaznaczyłam na początku, ale widzę, że nadal nie było to skuteczne.To, że piszę komentarz bo nie spodobała mi się „ostra wypowiedź” to Twój własny pomysł i dlatego nie możesz na jego podstawie stwierdzić, że ja sama sobie zaprzeczam, bo nie wynika to z mojej wypowiedzi.
Ten komentarz z kolei piszę – UWAGA – tylko, żeby te kwestie wyjaśnić i nie mam żadnego zamiaru wdawać się w głębsze dyskusje na ten temat, co zaznaczam, bo niektórzy ludzie mają tendencję do ciągnięcia bezsensownych sporów, tylko po to, żeby dowieść swojej racji, niezależnie od tego czy ją mają, czy nie. Nie wiem oczywiście czy jesteś takim człowiekiem, ale zaznaczam to. Ogólnym założeniem mojego pierwszego komentarza było przekazać Ci, że nie podajesz konkretów, przez co z Twojego komentarza wynikła nieuzasadniona krytyka i nikt nawet nie wziąłby go na serio, bo to, co jest dla ludzi ważne, to argumenty.

Bełkot to ja widzę w tym komentarzu… A ponieważ niektórzy słysząc krytykę mają tendencję do motywowania jej, od razu zaznaczam, że nie piszę tego, bo jestem wielką fanką Durarary i mam zamiar tępić przeciwników tego anime. Po prostu zwracam uwagę, że Twój post jest wyjątkowo niegramatyczny, przypomina lanie wody i obfituje w dziwne zwroty. Nie wiem, po co pisałeś/aś tyle zdań, skoro wystarczyło powiedzieć „wszystko jest be” i wyszłoby właściwie to samo. Żadnych konkretów, żadnych argumentów – sama nieuzasadniona krytyka. Fajnie jest powiedzieć „mdli bohaterowie, kiepska muzyka, głupia fabuła, nie będę nawet o niej wspominał taka jest głupia”, ale to nie jest konstruktywny komentarz. Po co zabierać głos i pisać komentarz, jeśli się nie ma nic do przekazania? Nie chce Ci się pisać, to nie pisz i nie obciążaj strony -.-

Kurde, ja miałam zakryty, ale i tak odkryłam sobie >.< I miałam spoiler >.< Myślałam, że nic mnie nie zaskoczy, bo ostatni odcinek prawie do końca widziałam, ale jak widać prawie robi różnicę.

 kliknij: ukryte  Podobno ta „szalona kucharka” również jest osobą, która padła ofiarą klątwy. Jest ona ciotką jednej z ofiar z klasy i nie radziła sobie ze śmiercią krewniaka. Bibliotekarz wspomina o tym pod koniec odcinka.

 kliknij: ukryte  Nauczycielka nie zginęła wcześniej, została dźgnięta przez ucznia broniąc Misaki i upadła na ziemię, ale nie umarła. Jeszcze przed sceną jej zabójstwa widać, jak ucieka z budynku z kilkoma innymi osobami.
Mówisz także, że nie wiesz jak to się dzieje, że martwi mają ciało… No cóż, po prostu się dzieje, elementy fantastyki :)
Z kolei co do klątwy, to pojawiła się ona… Normalnie. Klątwa pojawiała się w klasie co roku, nie pojawiała się tylko wtedy, kiedy zostały przedsięwzięte przeciw temu środki. A w tym wypadku nie zostały, bo od początku roku (od kwietnia) uczniowie nie udawali, że jednego z nich nie ma (gdyż była odpowiednia liczba ławek w klasie i myśleli, że są bezpieczni; z czasem okazuje się, że ławki brakowało w pokoju nauczycielskim). Zaczęli tą grę dopiero w maju, Misaki zaś wspomina, że klątwa rozpoczęła się już w kwietniu, kiedy zmarła jej siostra, czyli od początku roku. Za późno zareagowali, dlatego wyalienowanie Misaki i Sakakibary nie przyniosło efektu. Klątwa zaczęła się spełniać, zanim to zrobili.

Dobrze, że powiedziałeś, że wszystkie prawa zastrzeżone, bo inaczej bym myślała, że mogę sobie twoją wypowiedź ukraść :( Mój błąd.

Moim zdaniem najlepiej byłoby postarać się w ogóle nie wskazywać na płeć Misaki, bo dla mnie na przykład była ona zaskoczeniem. Na dodatek Misaki Mei miała takie samo nazwisko, co wręcz się prosiło, żeby przypuszczać, że to ona jest Misaki sprzed 25 lat. Jeżeli w recenzji pojawi się, że to chłopiec, to będzie jak spoiler :(

Również stawiałam na  kliknij: ukryte  Izumi ^-^ Przez cały czas wyglądała dość podejrzanie, zwłaszcza  kliknij: ukryte  wspominając śmierć swojego brata. Byłam niemal pewna, że to ona! A tu… Niespodzianka. Ale mimo wszystko miła niespodzianka, bo lubię być zaskakiwana. Nigdy bym nie zgadła prawdziwej osoby.

Jak dla mnie sprawa jest jeszcze prostsza. Może po prostu  kliknij: ukryte  powiedział tak, żeby zaznaczyć, że obydwie stracił pod wpływem tej klątwy? Najpierw pożegnał ciotkę, a potem matkę, której śmierć również miała miejsce jako jej [klątwy] konsekwencja.

Jakie dokładnie „dramatyczne momenty” cię bawiły?

Szczerze mówiąc nie wiem czemu ale mam wrażenie, że to nie jest anime, które poważni ludzie powinni oceniać na serio. Myślę, że wypadałoby na nie patrzeć z przymrużeniem oka, w końcu jest raczej dla dzieci.

Myślę, że nie powinnaś utożsamiać tego filmu z mangą/anime. Wiem, że nie mówisz, że to robisz, ale jednak odnoszę takie wrażenie. Obejrzyj anime/przeczytaj mangę, to się dowiesz, dlaczego… Ja spoilerować nie będę, choć zapewne i tak już słyszałaś o tym, co mam na myśli, a co odbiór historii zmienia.

Rozumiem twoją opinię, ale muszę o tym wspomnieć… Początek komentarza – „nasłuchałam się” – mówi sam za siebie. Nie krytykuję oczywiście twojej opinii, ale tak się zastanawiam, im bardziej Clannad jest popularny, im jest starszy, tym więcej przybywa ludzi, którzy go krytykują. Szczerze mówiąc ja mam wrażenie, że ludzie mają za wysokie oczekiwania, albo na siłę starają się znaleźć wady w czymś, co jest powszechnie uznawane za wybitne, a niektórzy zapewne mają już dosyć tego Clannada, który jest wszędzie, wszyscy go widzieli i wszyscy o nim mówią i to jeszcze w samych superlatywach. Owocuje to swoistym uprzedzeniem. Wychodzi już nawet na to, że ludzie, którym się Clannad nie podobał, uważają, że mają inną opinię od wszystkich… Jak to się w ogóle stało że jedno anime dostało etykietkę „genialne”, więc jest ona już faktem, z którym ludzie albo się godzą – faktycznie dobre, albo nie – mnie się jednak nie podobało, wbrew opinii ogółu.

Popieram komentarz o spacji.
A swoją drogą człowiek nie powinien kierować się opiniami w stylu „każdy na tym płacze” i brać je za pewnik. Ja nie płakałam jak Mufasa umierał. Ludzie nie płaczą na tych samych rzeczach.

Niekoniecznie. Ja oglądałam Air jako pierwsze i zanudziło mnie na śmierć, nie dokończyłam, później zabrałam się za Clannad i Clannad AS, które bardzo mi się podobały. Kanon nie widziałam i raczej nie zobaczę. Tak że nie jest to jakaś święta trójca moim zdaniem. Może to i jakaś seria (?), ale dla mnie to trzy oddzielne tytuły, które nie mają na siebie nawzajem wpływu.

Ja również obejrzałam pierwsze dwa odcinki i muszę się zapytać, gdzie ty widzisz tą ciekawą fabułę, której jeszcze nie spotkałeś?

Mam to samo. Ale chyba nie mamy co marzyć.

Przez „do niego” miałam na myśli „do producenta”. A to jest portal z recenzją.

Kochana… Twoja wypowiedź mnie urzekła więc ci coś podpowiem. Mam nadzieję, że to przeczytasz.
Po pierwsze: Król Szamanów jest anime, więc pochodzi z Japonii. Nie mówią tam po polsku, więc nie sądzę, że do niego napiszesz.
Po drugie: nawet, jakbyś napisała, nic by to nie dało :( Nikt nie weźmie tego pod uwagę, nie ważne, jak bardzo będziesz ich błagać. Były już podobno nawet jakieś petycje i nic to nie dało.
Po trzecie: Produkowanie jakiegokolwiek ciągu dalszego spotkałoby się z krytyką fanów serii, ponieważ Król Szamanów jako anime w drugiej połowie znacznie odbiega od oryginału – czyli mangi (komiksu), na podstawie której jest robione.
Jeżeli jednak jesteś taką wielką fanką, na pewno informacja o mandze cię zainteresuje. Poszukaj o tym informacji w internecie, manga nazywa się „Shaman King”. Nie jest wydawana w Polsce, niestety, ale jest tłumaczona na polski przez pewną grupę skanlacyjną, której nazwy nie mogę powiedzieć ze względu na regulamin forum. Ale kto szuka, ten znajdzie.
Możesz też przeczytać ją po angielsku. Pewnie nie znasz tego języka… Ale skoro przez trzy lata codziennie oglądasz stare odcinki, to zapewne możesz postarać się nauczyć :) Czytaj ze słownikiem :) Dzięki mandze poznasz nie tylko dalsze losy bohaterów Króla Szamanów, ale też spojrzysz na nich trochę inaczej.
Pozdrawiam :)