Tanuki-Anime

Cóż, jako że to zajawkuję, to obrażam Cię w stopniu nie większym niż siebie samego. Czy to pomaga, czy nie, sam nie wiem :P

To wszystko prawda, Grisznak się nie nadaje – wyraźnie nie czuje bluesa. Brakuje wrażliwości! Easnadh to wybór godny Makura no Danshi.

Moje nadzieje były zbudowane na tym, że tworzyli serial w oparciu o system RPG, czyli mieli rozbudowany świat do dyspozycji. Tego zupełnie nie widać. Wizja, jakoby było to na podstawie sesji RPG, to oczywista ściema, ale liczyłem, że owe niby grające sławy przynajmniej skonstruowały dla twórców jakieś sensowne postacie.

Póki co ten serial zupełnie nie jest RPGowy. Jakaś drużyna, interakcje wewnątrz niej? Wyjaśnienie mechaniki magii i świata? Rozumiem, że to pierwszy odcinek, ale póki co skaczą chaotycznie od wątku do wątku i pokazują banalne postacie, z czego nic nie wynika, poza słabo zrealizowaną ekspozycją mało interesującego świata.

Cóż, dodać, miałem duże nadzieje co do tej serii, które zostały rozproszone w ekspresowym tempie.

To świat wzorowany na starożytnej Persji. Trudno, żeby czarnoskórzy się nie pojawiali.

Istotnie Toramaru, mój błąd. Będzie poprawione.

Dokładniej na japońskiej stronie jest informacja, że 4,5 i 6 maja puszczą wszystkie 54 odcinki oryginalnej serii i na końcu będzie „wielkie ogłoszenie informacji”.

Śledzę japońską stronę. Poza brakiem informacji jest tam jajko, które można głaskać. Jak internauci odpowiednio dużo się nagłaszczą, to coś się stanie. Albo i nie, gwarancji nie ma.

Zwracam uwagę, że nie wiemy również, kto kogo atakował. Jako że królestwo Pars funkcjonuje dzięki niewolnikom, wydaje się, że to głównie oni inicjowali konflikt, a inne nacje próbowały się obronić. Król mógł wygrywać bitwy, o których sam decydował.

Moja interpretacja polega najbardziej na znajomości twórczości Yoshiki Tanaki za pośrednictwem Ginga Eiyuu Densetsu. Ten autor nie kreuje wydarzeń, bo mu się podoba konkretny rozwój akcji, on zajmuje się procesami historycznymi, często analiza przyczyn i skutków danego wydarzenia zajmuje u niego więcej czasu i uwagi niż wydarzenie właściwe. Jeśli charakter i motywy jakiejś postaci (na przykład wielkiego przywódcy) mają jednostkowe istotne znaczenie dla akcji, to mamy gwarancję, że dokładnie wyjaśni, w jakim otoczeniu się wychował i dlaczego z socjologiczno­‑psychologicznego punktu widzenia zachowuje się tak, a nie inaczej. Żeby znaczącej bitwy nie rozłożył na elementy pierwsze nie uwierzę. Inna sprawa, że oryginalnych książek nie znam, a wersja mangowa/anime może być wykastrowana (stara w sumie też). Jednak wierzę w Arakawę i że socjologiczno­‑polityczne mięsko się pojawi.

Serial ewidentnie sugeruje, że król jest fatalnym taktykiem, używa szarży kawalerii od początku kariery i na tym kończy. Wygrywał, bo miał potężną i świetnie uzbrojoną armię, być może nadrabiał też zdolnościami strategicznymi.  kliknij: ukryte  W końcu Lusitania znalazła kogoś z głową na karku, wymyślili kontrtaktykę, co wobec ewidentnego skostnienia dowództwa Parsów doprowadziło ich do katastrofy. Scenarzysta (dokładniej Yoshiki Tanaka) nie stał po stronie wojsk Lusitanii, a racjonalnie analizował przyczyny upadku imperium: mgła prawie na pewno nie jest zbiegiem okoliczności (pamiętajmy, że to fantasy – magia w tym cyklu jest rzadka, ale obecna), a mimo jejpochodzenia jej zlekceważenie było potężnym wojskowym błędem, poza tym nastąpiła zdrada na wysokim szczeblu. Młody dowódca kwestionował decyzję króla, bo miał głowę na karku. Jego błędem było podejrzewanie króla o więcej zdrowego rozsądku i mniejszą skłonność do autorytaryzmu, niż w rzeczywistości miał.

Co do „wież oblężniczych”, to nie widzę problemu. Nie mamy informacji, ile czasu przed bitwą mieli Lusitańczycy na zmajstrowanie tych rzeczy, jeśli wieźli je w kawałkach to mogła być kwestia kilku godzin. Całkiem możliwe, że Parsowie wiedzieli o ich istnieniu, tylko je lekceważyli. W normalnych okolicznościach byłyby mało użyteczne.

Nie wiem dlaczego oceny 1/10 i 10/10 powinny być najrzadsze. Równie dobrze można powiedzieć, że 1/10 powinno wypadać mniej więcej dla 10% seriali. W przypadku Tanuka są słowne opisy, z którymi oceny powinny być zgodne i to koniec reguł w tym temacie.

Tak czy siak, oceny 1/10 i 10/10 wypadają dość rzadko. Recenzje takich produkcji mogą być nadreprezentowane, bo zwykle czuje się słabszą motywację do oglądania i recenzowania seriali­‑średniaków.

Ponieważ łatwo użyć skrajności by pokazać swój punkt widzenia.

Na tym polega recenzja, żeby pokazywać swój punkt widzenia… Jeśli jakąś metodą wyrazić swoje zdanie łatwo, to dlaczego jej nie użyć?

Że recenzja nie była zbyt użyteczna… Użyteczna informacja zawiera się w jednym zdaniu: „nie oglądać”. Reszta to kopanie leżącego.

Jeśli jednak na serio podchodzimy do oceniania czegokolwiek: filmów, książek, komiksów, itp., to musimy uznać istnienie wyrobów najgorszych w swojej klasie. Jako że dysponujemy skalą ocen 1­‑10, to owe najgorsze z najgorszych otrzymują ocenę 1. Nie oznacza to braku elementów pozytywnych, ale że niemal każda inna produkcja z danego rodzaju realizuje te elementy zdecydowanie lepiej, oraz że elementy te są przyćmione przez braki do tego stopnia, że seans nie sprawia najmniejszej satysfakcji.

Wyszukiwanie pozytywów na pierwszy rzut oka wydaje się budujące, ale z drugiej strony zmniejsza wartość seriali, które rzeczywiście coś sobą reprezentują. Jest taka tendencja, żeby nie schodzić w ocenianiu poniżej 4/10 i 5/10. Oceniłem kiedyś mangę Blood Lad na 5/10, a w porównaniu to tego serialu to Pola Elizejskie. Jakoś trzeba oddać sprawiedliwość.

Są zbliżone, ale „postęp” jest, poza kontekstem czysto biologicznym, lepszym tłumaczeniem, ze względu na kanji 進 (susumu), które zawiera w sobie silną ideę kroczenia do przodu/ku lepszemu. Nie zmienia to faktu, że lepszym określeniem pewnie byłoby henshin (変身), czyli metamorfoza/transformacja.

Swoją drogą już od dzieciństwa drażniło mnie użycie słowa „ewolucja” w Pokemonach, jako kompletne przeinaczenie natury tego procesu.

Japońskie słowo shinka (進化) w znaczeniu zachodzi dość mocno na polskie „postęp”, „pójście do przodu”. W oryginale jest więc dobrze, to tłumaczenie sprawia problemy, bo nasza „ewolucja” jest słowem stosowanym w węższym konteście.

To ja dziękuję za podziękowania i łączę się w zachwycie. Co będę ukrywał – też mi się oczka zeszkliły…

Jestem przeciwnej opinii. To anime wydaje mi się z odcinka na odcinek coraz lepsze. Jest to zapewne związane z nieodwracalną degeneracją ośrodków mózgowych zajmujących się krytyczną analizą treści, będącą nieuniknionym skutkiem kolejnych dawek tego anime.

Nie za bardzo rozumiem nagłówek. Rybie fugu wycina się wątrobę, jajniki oraz oczy, przy czym wątroba jest najniebezpieczniejsza, toteż pisanie tylko o narządach rodnych jest niepoprawne. Poza tym nie za bardzo rozumiem metaforę: w nagłówku jest o wężowym potworze z mangi, w tekście dowiadujemy się, że chodzi o potwora fabuły (?), a właściwie „pozbawienie go metaforycznych jaj”, czym odchodzimy jeszcze dalej od wyrażenia z nagłówka. Poza tym drugi przecinek w nagłówku wydaje mi się niepoprawny, bo sztucznie oddziela podmiot („kastracja”) od orzeczenia („ogranicza”).

Gdybym miał zasugerować poprawkę, to zmieniłbym na ogólniejszy komentarz o patroszeniu.

(Tak, wiem, to dużo narzekania, jak na jedno zdanie.)

Tak przy okazji, już angielskie tłumaczenie tytułu jest traumatyczne. Dai­‑ma­‑ou to wielki­‑demon­‑król, więc angielski przekład brzmi „Król demonów Wielki Król Demonów”.

Sybil to grupa psychopatów. To jedyne wyjaśnienie, jakie jest potrzebne, bez względu na to, co Sybil mówi o sobie.

To jest wystarczające i satysfakcjonujące wyjaśnienie, ale zdaje mi się – niezamierzone przez twórców. Gdyby faktycznie przychylali się to tego prostego i logicznego wyjaśnienia, to nie wsadzaliby filozoficznych rozważań o idealnym sędzi i podobnych rzeczy. Jeśli przyjmiemy, że tak jest, praktycznie wszystkie działania bohaterów stają się pozbawione sensu. Osobiście uważam, że tak jest, tylko niestety znowu zdaje się, że w zamierzeniu wszystko miało być na serio. W recenzji analizuję to, w co twórcy chcą, żebyśmy wierzyli, stan faktyczny wspominam w kilku miejscach, bo dowodzi skali porażki.

Co do „freudowskiej symboliki fallicznej” – teoria Freuda jest uznawana obecnie za pseudonaukę, acz jest tam kilka inteligentnych spostrzeżeń, m.in. że penis jest przez ludzi utożsamiany z siłą i zdolnością do samostanowienia. Połączmy to z faktem, że w Psycho Pass scedowują te rzeczy na giwery, giwery nawet bardziej penisopodobne niż zazwyczaj… Nie twierdzę, że to było celowe, obawiam się bardziej, że autorzy postanowili wepchnąć w ten serial swoje męskie fantazje i samo wyszło.

Sceny z muzyką klasyczną nie mogę zdzierżyć, bo jest tak… koszmarnie… głupia… aggghhh. Poza tym, jeśli się robi taki motyw, to powinien być finałem czegoś, jakieś budowanie napięcia powinno wokół tego być; niestety to fragment fabularnie zbędny, można by go wyciąć i zupełnie nic by się nie stało. Samo zgranie treści z muzyką jest dobre, tu się zgodzę, ale spaprana otoczka czyni to dla mnie nie do zniesienia.

Zwykle staram się być pierwszym, aby doceniać artyzm i oryginalność jakiegoś filmu, ale Phantasmagoria do mnie nie trafia. Bardzo, bardzo statyczne są wszystkie te krótkie filmiki, fabuły tam specjalnie nie ma, większej spójności też nie zaobserwowałem. Z powodu niezaobserwowania spójności nie zaobserwowałem również wyraźnego klimatu, poza ogólną sennością i poczuciem pustości, których w tym przypadku nie traktuję jako zalety.

Kilka historyjek zdołało mnie wciągnąć, większość nie, choć można to obejrzeć, jest to przynajmniej przykład jakiejś nietypowej stylistyki. Powiedziałbym, że wymaga specyficznego gustu, aby się spodobać.

Swoją drogą, to niekończąca się opowieść z tego może być: żeby CC systemu pozostawało czyste, musi on co jakiś czas pozbywać się prawidłowo ocenionych mózgów.

Aaa, dzięki, nie miałem pojęcia, o co chodziło z tym gadaniem o ewolucji na końcu, sam bym się nie domyślił.

Chyba coś związanego ze sprawiedliwym osądem albo co.

Ano, ano, coś coś. Teraz jest sprawiedliwie, będzie jeszcze sprawiedliwiej, najsprawiedliwiej! 200% sprawiedliwości, 300% sprawiedliwości, 1000% sprawiedliwości! Tak się pracuje w Polsce robotniczej!

To było bolesne i mam wrażenie, że w kinówce boleść może się tylko zwiększać. Uwagi powyższe słuszne, choć określenie „fabuła z kilkoma dziurami” wydaje się eufemizmem.

 kliknij: ukryte  W ostatnim odcinku wszyscy raźnie maszerują sobie do Sybil. Najwyraźniej każdy może sobie tam, ot tak, pójść. Fajnie. Ostatnią barierą ochronną Sybil okazuje się Kasei z dominatorem. Czemu by nie! Następnie Sybil oblicza psycho pass Kasei, która podobno jest asymptomatyczna, i ją morduje. Następnie Sybil oblicza swój własny psycho pass, mimo że podobno składa się z asymptomatycznych mózgów, usuwa kilka z tych mózgów, po czym ma psycho pass równy zero. To widać były złe mózgi, a reszta to dobre mózgi. Następnie wpada Togane (Togane przez lata likwidujący służby Sybil, co Sybil tolerowała z zupełnie niewytłumaczonych powodów), próbuje wszystkich zabić, nie wychodzi, bo Akane się trzyma psychicznie, w związku z czym Kamui wyskakuje zza niej, aby stracić słonę i popełnić tym samym efektowne samobójstwo. Jednocześnie Kamui oraz Akene tłumaczą, jaki był cel Kamui od samego początku. Na razie obejrzałem ten fragment i nijak nie jestem w stanie zrozumieć, o co w tym celu chodzi, ale będę jeszcze próbował. Jej!

W pierwszej serii Makishima pogrywał z Sybil, ponieważ był asymptomatyczny. W związku z tym Sybil nie była też przesadnie chętna, aby go usuwać, bo widziała w nim potencjał. Proste. W tej serii Kamui pogrywa z Sybil, ponieważ ma mózg zszyty z trupów, ponieważ jest wybitnym farmakologiem oszukującym psycho pass za pomocą leków, ponieważ używa zaawansowanych holo i ponieważ Sybil przez cały sezon pozwala mu używać swoich dominatorów. Jej 2!

Dominatory. W tej serii dowiedzieliśmy się, że wystarczy się zdenerwować widokiem przemocy, a psycho pass strzela ci do 300 i Sybil uznaje cię za jednostkę do automatycznej likwidacji. Ciekawe. Kamui może używać dominatora po przeszczepieniu sobie oka, mimo że dominatory swobodne czytają fale mózgowe. Jeszcze ciekawsze. Później wszyscy ludzie Kamui swobodnie używają dominatorów, ale ich samych nie można ruszyć. Wybitnie ciekawe. W drugiej połowie ostatniego odcinka ludzi Kamui już można ruszyć dominatorem, ponieważ… nieważne, poziom ciekawości doszedł już do poziomu nie do ogarnięcia rozumem. Jej 3!

Doprecyzuję –  kliknij: ukryte  to kontynuacja jej zachowania z zakończenia serii pierwszej, kiedy stwierdziła, że lepsza władza z połączonych mózgów psychopatów, niż barbarzyństwo panujące w Japonii np. teraz. Czy postąpiła w ten sposób, bo twórcy mieli nam coś do powiedzenia, czy ponieważ taki obrót wydarzeń umożliwił sezon 2? Ehmm…

Co do paradoksu –  kliknij: ukryte  wolisz rozkminy filozoficzne, choćby słabo na temat, czy mordowanie szczeniaczków? Niech już lepiej tracą czas na rozkminy. Poza tym Sybil jest systemem idealnym w swoim mniemaniu, a Akane wyraźnie chciała to przemyśleć, żeby mieć pole do negocjacji z Sybil. Nie, żebym uważał ten wątek za wzorowo zaimplementowany, ale podwyższa jakość tego serialu, nie obniża.

Co do ostatniego – nie, w recenzji o tym pisać nie będę. Raz, że spoilery. Dwa, że jak zacznę, to nie skończę i się z tego zrobi następca recki Slovy do Aldnoah.Zero. Hmm, to byłoby fajne! Eee, nie, to nie aż taki gniot ta seria. Pozostaje nam złorzeczyć w komentarzach

Nie będę się bardzo rozpisywał, bo większość rzeczy zostawiam na recenzję, ale rzucenie kilkoma opiniami nawet pomoże mi wyklarować opinię do tego czasu, a przy okazji da swobodę gadania o szczegółach fabuły.

Wiem o co Ci chodzi, uzasadnienie, które podajesz jest bardzo dobre. Zachowanie Akane można tłumaczyć w ten sposób, tym bardziej szkoda, że nikt nie poświęca w tym serialu czasu, aby to zrobić. Zgadzam się, że nie wszystko musi być podane na talerzu, dobre restauracje cechują jednak potrawy skromne, ale starannie przemyślane.

Nie mogli skrócić którejś sceny z flakami i pokazać  kliknij: ukryte  biernej reakcji rodziców na śmierć własnych dzieci, albo dyskusję Akane z jednym z enforcerów, który wyśmieje jej bierność, a ona będzie się bronić? Ja się bardzo lubię domyślać, ale kiedy twórcy mnie do tego zachęcają. Tutaj mieli priorytety: flaki i thriller, na to poświęcali czas. Nawet lubię jedno i drugie, więc nie narzekam, ale tu nie ma niemal żadnego obrazu społeczeństwa ani działania systemu Sybil, co ja bym bardzo chciał zobaczyć. Można mieć domysły, ale  kliknij: ukryte  cała akcja toczy się na komendzie i miejscach zbrodni, interakcji między bohaterami nie za dużo i nie wskazują na znaczące spaczenie ich zachowania, a Sybil nie wiadomo jak funkcjonuje, bo serial przedstawia tylko sytuacje, gdy nie działa. Czego nowego w sumie się dowiadujemy? Bardzo dobrze zapowiadał się motyw społeczeństwa na tabletkach – o nim na pewno będzie w recenzji, ale niedorobione toto, niedorobione…
Dla jasności, ja tu tylko narzekam, ale ten serial wcale nie jest zły, tylko tak jakby wszystko, co w nim dobre, pochodzi z pierwszego sezonu, więc nie ma o czym pisać w takich luźnych komentarzach.

Uznaję się za niezdolnego do odpowiedzi. 5 lat temu byłem innym człowiekiem, widziałem dużo mniej anime, przeczytałem jeszcze mniej recenzji, w końcu sam nie pisałem recenzji. Zrobiłem przed chwilą krótki przegląd, wybierając na chybił trafił 10 recenzji z 2009/2008 i 10 najnowszych, nie widzę różnicy, ale to licha statystyka.

Ale tak patrząc tylko na te nowe – no bez przesady, mocno krytyczne na moje oko są 3/10. Mamy do wyboru takie możliwości: recenzenci zrobili się bardziej zgryźliwi wobec anime lub czytelnicy wobec recenzji. Mój poziom zgryźliwości się nie powiększył wyłącznie z tego powodu, że już od początku był ekstremalnie wysoki. Z tego względu nie mi oceniać.