Tanuki-Anime

...to ja tak na nie na temat: nikt jeszcze nie ma nic do powiedzenia na temat samej serii, a już tyle komentarzy! Będzie hit ;D

Hm… A widzisz, a ja uważam, że to jest fatalne anime. Nie, źle mówię – to jest fatalna opowieść, co niekoniecznie musi być odczytywane jako fatalne anime, bo jak sam – bardzo słusznie – zauważyłeś, większość takowych jest.

Swoją drogą, zdajesz się jednak mieć coś ciekawego do powiedzenia na temat GC, w sensie dużo więcej niż „nie zgadzam się i basta” – dlaczego nie zebrać to w recenzję alternatywną? Szczerze mówiąc to ciekawi mnie w jaki sposób można bronić tego tytułu – bo i samą oprawą, staranną, ale nic więcej, na pewno tego nikt robić nie będzie.

Będę wdzięczny, jeżeli poczujesz się sprowokowany ^^

Recenzja może i długa nie jest, ale tak zwyczajnie i realnie patrząc – trudno jest poświęcić wiele słów na coś, co nam się nie podobało. Tak samo jak doszukiwać się zalet tam, gdzie ich nie widzimy.

Choć i owszem, o oprawie coś więcej wspomnieć można. Wyróżniała się naprawdę mocno. Choć tak gwoli ścisłości pięknie ubrana fatalna seria jest dalej fatalną serią, takie więc podejście do tekstu również mogę zrozumieć.

Nie wiem, czy coś się zmienia dalej, czy to po prostu nie dla mnie, ale po pierwszych dwóch odcinkach byłem jedynie znudzony… Zalew dobrych opinii może kiedyś mnie skłoni do sprawdzenia tematu dalej, ale tak daleko jak ja to widziałem (tj. dwa pierwsze odcinki) nie odbiegało to standardowych komedii na temat…

Taa, na Madoke cały seans patrzyłem takimi samymi oczami, jak na Kuszczaka przez dobrych pół roku po meczu z Kolumbią ;p

Ten „potencjał zmarnowany” to powinno być hasło przewodnie dla tych wszystkich tytułów wydanych po Kyou no Oyatsu – Hatsukoi, bo i Mémoire, sprowadzone tak naprawdę do roli recapu, jest paskudnym przykładem tej samej tendencji :/

Na tle ogółu anime produkcja bardzo dobra, ale na tle innych dzieł Shinkaia…

Nie spodziewałem się, mówiąc szczerze, tak rozpaczliwej próby nagrania czegoś nowego przez Makoto Shinkaia jak metodą wzornictwa. Ten tytuł namacalnie, w rozpaczliwym stylu próbuje być „Ghiblilowy” – ten charakterystyczny start, polegający na śledzeniu bohaterki eksploatującej piękne, niezurbanizowane okolice, emanującej ciekawością świata, kończąc na podróży w towarzystwie dobrze walczącego młodziana… Bogu dzięki za postać Morisakiego, który jest jakimś oderwaniem od tego wszystkiego.

Ta konwencja twórcy nie służy, ewidentnie. Oglądając Hoshi no Koe, Kumo no Mukou czy Byousoku 5 cm czułem wręcz namacalnie, jak wszystko co się dzieje zbiega się nieuchronnie w stronę finału, pod który podyktowane są wszystkie dotychczasowe wydarzenia, stanowiąc wręcz pretekst dla niego. W Byousoku 5 cm efekt ten był wręcz zbyt duży, czyniąc „drogę do zakończenia” trochę nużącą (tak na uboczu, biorąc pod uwagę, że Enevi tak samo oceniła Kumo no Mukou, które ja widzę dokładnie przeciwnie, mogę spokojnie założyć, że to element specyfiki autora). Tymczasem tutaj non stop biło mnie w twarz poczucie, że ta historia sama nie wie do czego zmierza. Szybko można było wybić sobie z głowy, że Asuna zamierza sprowadzić Shuna z krainy martwych (jeszcze zanim podróż się zaczęła w zasadzie…) i nie pozostało zupełnie nic, co mogło być celem…

Widać Mistrz też miewa zastoje i złe pomysły na ich przełamanie.

Mówiąc o zakręconej końcówce nie miałem na myśli kwestii podróży w czasie, tylko samej konstrukcji - kliknij: ukryte  po odkręceniu wszystkich wiadomości ostry łuk celem dotarcia do happy endu. Nie kupowałem tego. Choć przy samej podróży w czasie też musiałem lekko przymykać oko,  kliknij: ukryte  bo i wyjaśnień z cyklu „dlaczego Mayuri musi umrzeć” za grosz do mnie nie przemawiały…

A z tą biedną Kurisu nic nie poradzę, siła wrażenia była zbyt wielka.

Nawet nie wiem od czego zacząć narzekanie – to po prostu kompilacja wszystkich najgorszych cech i najbardziej drażniących rozwiązań jakie charakteryzować mogą tego rodzaju tytuł…

To może być przebój dla „łowców kwiatków”.

Dwie ostatnie zrzutki do recenzji są identyczne – poprawka wskazana ;)

Jak tak na spokojnie Madokę obejrzę, to ona sama sobie przeczy, tak więc to może być bardzo adekwatna ocena ;p

Zaiste, „Seksmisja” to to nie jest – gwoli ścisłości, humor a la „seksmisja” w wykonaniu Japończyków jest dla mnie abstrakcyjny niczym ropa po 2 zł za litr…

A co do właściwego tematu – Infinite Stratos cały czas balansowało u mnie na granicy dropa. To jest nie działo się tu nic ciekawego, przykuwającego do ekranu, ale też nie pojawił się faktor ostro odrzucający. Tak więc jakoś dotrwałem, choć mógłbym żale na temat tego tytułu wylewać obficie. Po cuż jednak, skoro koniec końców jako klasyczny „bezmózg” seria się sprawdziła. Więcej od niej nie oczekiwałem, tak więc domniemam, że jestem zadowolony (?).

...ja od tego tytułu odpadłem po początkowych odcinkach, które były zwyczajnie niezadowalające. Jeżeli one były tą jaśniejszą częścią serii, jak mówi recenzja – a Shenai z zasady wie co mówi – to nawet nie chcę sobie wyobrażać do czego to prowadziło dalej.

Seria dla fanów blond loli, ot co.

Totalnie nie kupuje tego wyjaśnienia.

Zaczynając od podstaw,  kliknij: ukryte  życzeniem Homury było, aby mogła powtórzyć swoje spotkanie z Madoką. Dodała nawet, że zamiast być chronioną, sama chce ją chronić. Nie było ani słowa o ratowaniu, choć w sposób oczywisty takie właśnie intencje chcą jej przypisać twórcy. Wyszło podwójnie źle – raz, że takie podciągnięcie mój umysł z miejsca dyskwalifikuje jako przegięte, a dwa, że to w praktyce było życzenie „późnej” Homury. Co tylko potwierdza, że twórcy nie pokusili się nawet o stworzenie porządnego portretu dla Homury sprzed i po jej podróży, tworząc niezbyt składną zbiorową wizję.

Jasne, mógłbym tutaj próbować dowodzić, że takie właśnie były jej intencje, wyszedł z niej obecny w każdym egoizm. Ba, mógłbym nawet twierdzić, że słowa o naturze życzeń, jakie Mami skierowała do Sayaki (czy chce uratować Kamijo, czy chce być osobą, która go uratowała) były wypowiedziane, aby potem widz mógł utworzyć sobie alegorie wobec sytuacji Homury… bla bla bla, bullshit. Przerabiałem już chyba każdy scenariusz obrony tego i po prostu za żadne skarby nie mogę przyjąć żadnego do wiadomości. Coś tak abstrakcyjnego w swojej naturze jak podróż w czasie zamiast prostego „uratuj ją” nie może przemówić do mojego pojmowania.

Jakbym piętnować miał fabułę, to  kliknij: ukryte  pewnie nie doczepiłbym się do decyzji jaką podejmuje Homura zostając Magical Girl (widziałem ludzi robiących nie mniej głupie rzeczy pod wpływem chwilowych uczuć, zwłaszcza w tym wieku), tylko do jej życzenia – po kiego kiepa w ogóle było cofać się w czasie, nie lepiej było poprosić o uratowanie Madoki? :P To jedna z tych rzeczy które miałem na myśli mówiąc, że postaci zachowują się pod fabułę, a nie wedle jakiejś własnej logiki. I to tylko jedna z wielu…

Ja tam jednak uparcie będę całej intrygi bronić, nawet jeżeli zgniotła ona potężnie portrety postaci :] Bardzo podobało mi się, jak  kliknij: ukryte  konsekwentnie twórcy burzyli cały ten obraz cukierkowych wojwoniczek walczących ze złem – zaczynając od śmierci Mami (i to śmierci „tak po prostu” – bez patetycznych scen, bez walki z „super bossem”.... To było mocne.), a kończąc na sprowadzeniu pełnych górnolotnych ambicji dziewczyn do roli generatora prądu. No i też nie jest tak, że nie mogę powiedzieć dobrego słowa o postaciach, bo co nieco kolorów w nich też się pojawiło – K kliknij: ukryte  yoko z miejsca kupiła sobie moją sympatię, gdy oznajmiła Sayace, że zabije ją, jeżeli ta będzie marnować jedzenie. Kilka takich luźnych, pozytywnych odruchów względem ich miałem. Choć gdyby to ode mnie zależało, to wywaliłbym wszystkie i rozpisał od nowa ;p

Byłbym wdzięczny za unikanie stwierdzeń, które mogłyby sugerować utożsamianie owej – jak to tu nazywasz – fazy z przekazem czy treścią serii… Odbiegać bardzo zaczynają te wyjaśnienia od początkowego tematu dyskusji… Nie to, żebym dostrzegał tu jeszcze jakieś miejsce na dyskusje, to tak „na przyszłość”.
btw. Kysz, ależ pech ci po piętach stopa, pamiętam, że sam też kiedyś płeć ci zmieniłem ;p

Ja bym raczej powiedział, że to twórcy mają za zadanie stworzyć opowieść na tyle ciekawą, aby w widzu taką ciekawość rozbudzić i „wymusić” na nim takową potrzebę dociekań.
W moim wypadku tak było, choć chodziło raczej o te bardziej podstawowe pytania, niż tropienie wspomnianych tu małych alegorii (też mam spory problem z dostrzeżeniem w nich istotnych związków z fabułą). Kyszowi widać to nie starczyło. To po prostu jeden z setek przykładów na to, jak ogromny jest rozstrzał pomiędzy ocenami otrzymywanymi przez Puella Magi. Ot, to po prostu nie seria dla każdego, ma swoją specyfikę.

...akurat to ostatnie uważam za stuprocentowo fakultatywny warunek, nie popadajmy w paranoje ;p To nie głęboka opowieść, gdzie większość przyjemności z oglądania czerpać możemy z łapania nawiązań, nawet jeżeli sporo z nich ułatwia nadążanie za fabułą.

Ha, a co ciekawe, to dla mnie właśnie przemiana Homury była jednym z niewielu lepszych momentów postaci.

 kliknij: ukryte  Chodzi o dokładny moment po którym zaszła zmiana – to jest po tym, gdy zabiła Madokę własnym rękami, aby ta nie stała się wiedźmą. Jeżeli jakieś wydarzenie miało „oślepić” Akemi na jej dotychczasowe lęki i awersje wobec otoczenia, to właśnie coś takiego. Na ile dla kogo to jednak przekonywujące, to naturalnie rzecz bardzo subiektywna.

Amagami i Yosuga oglądać próbowałem, ale nie dałem im rady.

Pozostawiając na boku wszelakie kwestie oceny poszczególnych rozwiązań stosowanych w ekranizacjach eroge, dodać chcę jeden fakt co by wyjaśnić tworzące się tu nieporozumienie. Ja opisuję tu i oceniam anime, a nie „ekranizacje eroge”. To że tytuł ten jest ekranizacją to rzecz istotna, ale znajdująca się mimo wszystko z boku, nie oceniam zgodności tytułu z oryginałem, a jedynie moje odczucia względem niego jako anime. Chciałbym aby to było jasne.

Ma dyskusje na temat stylu ekranizowania eroge, niestety, tym razem nie mam ochoty – nadal trwam w stanie przesytu gatunkiem, męczy mnie wnikanie w te kwestie.

To jest tendencja ogólna – wszelakie eroge od Kanona po Da Capo ekranizowane były przez konwersje na ekran jednej ścieżki do końca, i innych do punktu gdy bohater ostatecznie na daną przedstawicielkę haremu „się zdecydował”. To coś co możesz powiedzieć o niemal każdym tytule z tego gatunku.

Nawet nie wiem, czy to można nazwać easter eggiem – pokazano to idealnie w momencie nawiązującym do tego tytułu (tj. gdy wyjaśnienia się zbiegały). To w zasadzie bezpośrednia aluzja, a nie żart :]

Jeżeli sugerujesz, że starałem się w tekście pisać ogółem o gatunku, a nie o tym tytule, to stanowczo zaprzeczam – przywoływałem tylko pewne bolączki, które często spadają na podobne tytuły. I w większości przytyków (poza jednym bodajże) chodziło konkretnie o serie haremowe, a nie shouneny.

Elementy parodystyczne występują, ale to raczej pewna konwencja humoru w serii, a nie realne zmierzanie w stronę stworzenia gatunkowej parodii.

Natomiast co do drugiej tezy, o zamierzonym tworzeniu chaosu… Odważne, ciekawe i fazowe :P Ale ja tego bronić nie zamierzam… ;p