Tanuki-Anime

Poniższy komentarz napisała fanka gatunku

Napaliłam się na „Giun Sagę” jak szczerbaty na suchary. Zaczęło się trzęsieniem ziemi- porządne animowane fantasy, żadnych emo, księżniczka do rzeczy, porządny następca Conana, do tego odrobina polityki- by skończyć gruzach. Guin wydawał mi się znakomity- tajemniczy, mądry wojownik bez przeszłości. Czekamy co się stanie. I czekamy. Czekamy…  kliknij: ukryte  Nie doczekamy się. Trudno, mamy za to Imperium… przepraszam nie ta bajka, no, Cesarstwo. Jest na czym oko zawiesić. Ametris spodobała mi się z początku- prawda, że jest zadzierającą nosa paniusią nie mającą pojęcia o zadaniach jej przydzielonych, ale to akurat wydało mi się wiarygodne- niejedna armia rypnęła się przez oddawania dowództwa urodzonym łamagom. Tymczasem na scenę wchodzi Naris i Ametris należy skreślić. Definitywnie.
Do końca Naris pociągnie serię, sprawi, że nie rzuciłam jej w pierony. Trochę pomogli mu w tym Rinda i Remus. Ta pierwsza, mimo, że wkurzająca wydała mi się wiarygodna- osoba zagubiona w nowej sytuacji, rozpaczliwie czepiająca się tego, co zostało. Remus trochę zaciekawia przemianą i jakoś dociągnęli do końca.
Krytykowana tu „baśniowość” choć rzeczywiście może prowadzić do groteskowych efektów nie zraziła mnie tak bardzo- takie odrealnienie ma swój urok.
W sumie- anime raczej niewypał, ale chyba zabiorę się za książki.

Kocham to w każdej postaci! Gdyby pojawiło się dzisiaj w polskiej TV pewnie ominęłabym szerokim łukiem, ale w czasach naszego dzieciństwa oranżada była słodsza, cola bardziej amerykańska, trawa bardziej zielona a więc i popołudniowe mordobicie miało swój urok.
To chyba jedyne anime z RTL7, które wytrzymało dla mnie próbę czasu, a właściwie uwielbiam do tej pory jeden jego fragment- saga Freezera (trzymajmy się polskich nazw). Już potężni, ale jeszcze nie przeładowane Mary Sue przeciwko jednemu z najlepszych czarnych charakterów w historii. Chyba tylko w tym jednym wypadku napiszę: oglądajcie z dobrymi napisami, względnie po niemiecku. Polsko­‑francuski Freezer jest wyprany z charakteru. Amerykański to histeryk o słownictwie i manierach żula. Niewiele zostało z japońskiego arystokraty, grzecznego do granic ironii, pewnego swojej potęgi, ale jednocześnie prawdziwie paranoicznego.
Potem mamy Tronka z Przyszłości, który ciągnie kolejną sagę, trzecia to lot koszący.

Wspomnę jeszcze o wersjach, które widziałam.
Niemiecka- nagrać, spatefonować, zachować
Polska- w miarę wierny obraz (wycięte chyba kilka minut), ale tłumaczona chyba „na głuchy telefon”, co w połączeniu z lektorem wykastrowało wszystkie postacie.
Amerykańska- ma oddzielny wpis na myanimelist i słusznie. Z jednego odcinka sklejano dwa, nadpisywano dialogi (tu ma źródło większość fanowskich „mitów”),wiele głosów drapie uszy, muzyka inna (czemu?) ale nie jest źle. Przyjemnie obejrzeć dla odmiany.

O Utenie można napisać wszystko i nic. Kiedy po zakończeniu seansu chciałam opisać swoje wrażenia długo brakowało mi słów. Kiedy wreszcie wyraziłam swoją opinię okazało się, że wiele osób zinterpretowało te same sceny w zupełnie inny sposób i każdy ma na poparcie swoich przemyśleń mocne argumenty.
Utena pozostanie dla mnie anime idealnym, do którego wracam i tęsknię, ale ostrzegam, że nie każdemu może się spodobać.

Absurdalna komedia w dobrej oprawie? Brzmi nieźle, ale ile można? Pierwsze 4 odcinki obejrzałam z przyjemnością, dalej było trochę ciężej, pod koniec zastanawiałam się po co to oglądam. Gagi zamiast śmieszyć, po paru odcinkach męczą. Z radością powitałam zwiastun jakiejś ciągłej intrygi- tylko po to by rozczarować się brakiem rozwiązania. Jeśli mogę to do czegoś porównać to do porcji spaghetti z małą ilością sera i sosu- na początku smaczna, pod koniec zostaje trudna do przełknięcia klucha.

Migawka sentymentalna dla protoplastów dzisiejszych -tardów.
Fabuła czysto pretekstowa- bankiet wydany przez Herkulesa dla krewnych i znajomych królika, tajemniczy gość, nowy przeciwnik, przegląd ataków, garść żartów. Wyciąg dla wyjadaczy, którzy na DB Kai nie mają już cierpliwości, a chcieliby zobaczyć jeszcze raz kamehame, fuzje, postacie z ostatnich odcinków i chyba wszystkie charakterystyczne dla DB drobiazgi.
+Gagi, gagi, jeszcze raz gagi
+Rywalizacja Goku z Vegetą­‑nie przepuszczą samotnemu kawałkowi sushi na talerzu przeciwnika
+Rzodkiewkowa loteria
+Szibito pije piwo, Boski Miszcz jak zwykle świntuszy, Hercules gra kozaka, C18 myśli o kasie
+Przywitanie Niespodziewanych Gości
+Pastiszowa walka
-Mogli trochę tych gości rozwinąć. Pozostawia lekki niedosyt, ale o to chyba chodziło.

Tego filmu nie da się oglądać na trzeźwo- dobry drink to minimum. Nie jestem adaptacyjną purystką, może być wiernie, może nie, ale niech będzie dobrze! Było nieźle chyba dzięki znajomym- dwie osoby się poryczały, reszta rechotała, ale nie był to wcale śmiech wesoły.

Nie Ty jedna, nie Ty jedna! Moja koleżanka poryczała się gorzej niż gdy Piccolo sto lat temu skonał w TV.

Chyba na odwrót- w Dragon Ball Goku trafia na chwilę do Pingwinówka, ale kiedy to dragon Wiki raczy wiedzieć.

Szkoda, że wykorzystany w tak niewielkim stopniu. Twórca mangi przyznał się w wywiadzie, że nie dbał za bardzo o świat przedstawiony, zmieniając go jak mu pasowało. Z drugiej strony sam pomysł bardzo mu się podobał. Szkoda, że świata i kultury Kosmicznych Wojowników (czy jak ich RTL zwał) nie rozwinięto w większym stopniu. Aż palce świerzbią, aby skrobnąć fanfika.

O bogowie, a ja sądziłam, że Neptun(East Kaioshin) ma…eee… kobiece ciuszki.
Kochani, nie wiem co jedli twórcy kinówek DBZ, ale powiem krótko: ja też chcę.

Po raz pierwszy obejrzałam dawno temu i nieodmiennie bawi mnie do dziś. Idealny przykład na to, że ulubione nie znaczy najlepsze. Bo co tu dużo mówić- po pojawieniu się bohatera trzeba stop­‑klatki, żeby się porządnie wyśmiać. A fabuła, cóż…
 kliknij: ukryte 
Zasadniczo się biją, poza tym biją się no i jeszcze biją. Gdzieś po obrzeżach filmu obija się legenda o gościu co z urodzenia przypakowany był lepiej niż cała reszta razem wzięta. Niestety zuy król zamiast ucieszyć się z oszczędności na szkoleniu wściekł się nie wiadomo czemu i zrobił małemu ała po czym kazał razem z tatusiem wyrzucić na śmietnik (sic!). Jakby tego było mało w żłobku taki jeden darł mu(małemu) się nad uchem i za to teraz mały, który wyrósł w międzyczasie, natrze mu uszu.

Niezmiennie fazowe, bawi, trochę uczy i nadaje się do oglądania w towarzystwie.

Rzeczywiście trudno zdobyć.
Swego czasu mi się podobało, ale wątpię, czy zainteresowałoby mnie dzisiaj.

Zacznę może od końca- Maria Antonina na początku denerwowała mnie niemożebnie i gdyby nie postać Oscar rzuciłabym to w diabły. Po paru odcinkach dotarło do mnie, że to przecież dziecko- nawet jak na standardy swojej epoki zbyt młode, niedoświadczone, rzucone na głęboką wodę. Po dziecinnemu uparte, ulegające wpływom, bombardowane sprzecznymi sygnałami, pogubione na obcym dworze. Marię z początku równoważy jej matka- posągowa, doświadczona władczyni, która aż zbyt dobrze zdaje sobie sprawę, kogo wysłała do Francji. Maria dorośnie, ale pod pewnymi względami- choć sprawdzi się jako matka, to pod względem uczuć i polityki dojrzeje dopiero pod koniec życia- cały czas będzie się szarpać, nie dostrzeże wielu sygnałów. Podobnie jak jej mąż- potwornie nieśmiały, z jednej strony otoczony kokonem przywilejów, z drugiej zagubiony i samotny.
Niewiele w tyle pod względem skomplikowania pozostają du Barry i de Polignac. Ile w nich było uczuć, ile wyrachowania? Cały czas zalezne od wpływowych protektorów i sieci powiązań nie są pozbawione ludzkich uczuć.
Rosalie- chyba moja ulubiona postać. Pod pewnym względem przypomina mi Anię z Zielonego Wzgórza. Mimo niewątpliwie traumatycznych przeżyć zbiera się do kupy i stara się żyć.
Last but not least- Oscar i Andre. Za to ich kocham, że nie są posągowi, zmieniają się. To samo mogę powiedzieć o każdej postaci tutaj- wszystko się zmienia.
Do tego świetna muzyka i doskonale ukazana epoka.
Co tu jeszcze robisz, marsz do oglądania!

Tylko jeden odcinek… jeszcze jeden… ludzie, która godzina? A, jedne wykład mogę sobie odpuścić.
Nie znam się na grafice i muzyce- po prostu daję się porwać. Tutu wciągnęła mnie do początku. Chłonęłam każdy odcinek, a przy końcu naprawdę odetchnęłam z ulgą.
Zastanawiam się, czy Twórcy świadomie nawiązywali do Uteny- zabawa konwencją księcia i księżniczki, wykręcenie znanych motywów, heroina w dość nietypowej roli, odwrócenie postaci do góry nogami, nonsensowne zachowania  kliknij: ukryte  bunt przeciwko Mistrzowi Gry.
Anime niby dla dzieci, a ja nie mogłam się oderwać.
Marsz Weselny nigdy już nie będzie taki sam.

To studio niestety nie robi anime dobrych- albo wybitne, albo gnioty, przy czym te pierwsze to rodzynki w cieście, a Shangri­‑la to wyjątkowy zakalec

Obejrzane, polecane!
A myślałam, że za stara jestem na shoujo, tymczasem spotkała mnie miła niespodzianka. Seria może nie wybitna, ale dobra i wciągająca. Nie tylko dla panienek z dobrego domu.